จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 979

“นี่เป็นเพียงการคาดเดาของข้าเท่านั้น อย่างไรเสียจี้อวี๋ก็ไม่ใช่คนของแคว้นต้าเยียนเรา ถึงแม้จะมาพึ่งพิงแคว้นต้าเยียนเพราะโม่หลาน แต่ถ้าหากนางมีใจเป็นอื่นผลที่ตามมาเลวร้ายจนไม่อยากจะคิด ยิ่งไปกว่านั้นในมือนางยังมีกองทัพอีก

ดังนั้นข้าจะให้ราชโองการลับแก่เจ้า หากจี้อวี๋ร่วมมือกับตระกูลเวินหรือคนนอกก่อการกบฏ เจ้ายึดกองทัพที่อยู่ในมือของนางทันที นำนางมาลงโทษตามกฎหมาย แต่หวังว่าข้าจะคิดมากไป” ฮ่องเต้ทอดถอนใจ

“กระหม่อมเข้าใจ จะส่งคนไปจับตาดูนางอย่างแน่นอน” โม่ฉือหานรับพระบัญชาทันที

“อืม ข้ารู้ความสามารถของเจ้าดี ออกไปเถอะ”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

โม่ฉือหานออกจากพระราชวัง ก็กลับไปที่จวนหลีอ๋องโดยตรง

จวนหลีอ๋องในตอนนี้เงียบเหงาอย่างมาก โม่ฉือหานแยกย้ายสาวงามก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงแม่นมที่ดูแลเด็กเท่านั้น เวลานี้ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ โม่ฉือหานก้าวเท้าเดินเข้าไปในลาน

“เกิดอะไรขึ้น?”

“เรียนท่านอ๋อง คุณชายน้อยปัสสาวะแล้ว บ่าวจะเปลี่ยนให้คุณชายน้อยเดี๋ยวนี้” แม่นมตอบด้วยความเคารพนบนอบ

“ข้าทำเอง” โม่ฉือหานกล่าวออกมาคำหนึ่ง อุ้มลูกชายก็เดินเข้าไปในเรือน

แต่อย่างไรเสียเขาก็ไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อน เก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย เพิ่งจะเปลี่ยนให้ลูกชายเสร็จ แต่แล้วเจ้าเด็กน้อยก็อุจจาระออกมาอีก มองดูก้อนสีเหลืองๆนั่น สีหน้าของโม่ฉือหานไม่น่าดูอย่างมาก

“เจ้าเป็นคนทำแล้วกัน”

“เจ้าค่ะ” แม่นมรีบเปลี่ยนให้เจ้าเด็กน้อยทันที เจ้าเด็กน้อยหยุดร้องไห้ในทันที

โม่ฉือหานถึงได้อุ้มลูกชายขึ้นมา “เจ้าเด็กน้อย กินได้ถ่ายคล่อง ต้องรีบโตไวๆเข้าใจไหม ถึงเวลานั้นข้าจะพาเจ้าขี่ม้ายิงธนู”

เด็กน้อยน้อยเหมือนจะฟังเข้าใจ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากขึ้นมา หัวใจของโม่ฉือหานละลายในทันทีที่ได้เห็นมัน

ถึงแม้เขาจะเกลียดเป่ยตันเสวี่ย แต่เขารักและเอ็นดูลูกชายคนนี้จริงๆ ทุกครั้งที่มองดูใบหน้าเล็กที่น่ารักของเจ้าเด็กน้อย โดยเฉพาะตอนที่เขายิ้มให้ตัวเอง โม่ฉือหานถึงได้รู้สึกว่าเขาไม่ได้ตัวคนเดียว

เขา ยังมีลูกชาย

“พี่รอง พี่รอง!” เสียงที่กระวนกระวายดังมาจากนอกประตู นั่นเป็นเสียงของเฉินอ๋องโม่ฉือชิง

สีหน้าของโม่ฉือหานเคร่งขรึมทันที “โตขนาดนี้แล้ว ยังอารมณ์ร้อนเช่นนี้อีก อย่าทำให้เด็กตกใจ”

“พี่รอง ลูกชายของท่านไม่ได้ขี้ตกใจขนาดนั้นหรอก ข้ามาหาท่านเพราะอยากขอยืมคนกับท่าน เสด็จพี่ให้ข้าไปตรวจสอบร้านค้า ท่านก็รู้ว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าให้คำนวณยังพอได้ ให้สำรวจอย่างเปิดเผยและสืบค้นอย่างลับๆทำเป็นที่ไหน ถ้าหากมีอันตรายอะไร จะไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นหรอกหรือ” โม่ฉือชิงอธิบายทันที

โม่ฉือหานเลิกคิ้วมองดูเขาครู่หนึ่ง “ทำไมเจ้าไม่บอกฝ่าบาท?”

“ก็ตอนนั้นข้าไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้ไม่ใช่หรือ นี่ก็เพิ่งไปสืบข่าวจากที่ร้านถึงได้นึกขึ้นมาได้ แล้วข้าก็อยู่ใกล้ท่านที่สุด ก็เลยนึกถึงท่านพอดี” โม่ฉือชิงอธิบาย

“เด็กๆ มอบองครักษ์ลับแก่เฉินอ๋องสิบคน ให้พวกเขาทั้งหมดฟังคำสั่งของเฉินอ๋อง!” โม่ฉือหานออกคำสั่ง

“ขอรับ!” คนสนิทไปเรียกคนทันที

“ขอบคุณพี่รองมาก” เฉินอ๋องพากำลังคนจากไปด้วยความดีใจ

ความเคลื่อนไหวของเฉินอ๋องก็รวดเร็วเช่นกัน หลังจากที่กลับไปก็ตรวจสอบร้านค้าอื่นๆของเมืองหลวง และส่งองครักษ์ลับสิบนายนั่นไปจับตาดูร้านค้าที่ตนเองคิดว่าน่าสงสัย

เมื่อสืบขึ้นมา ก็พบความผิดปกติจริงๆ คนงานในร้านขายอาวุธของหยุนหลีถึงกับมีความผิดปกติ

โม่ฉือชิงรีบไปหาหยุนหลีทันที ทันทีที่หยุนหลีได้ยินก็ไม่พอใจขึ้นมา “โม่ฉือชิงท่านคงไม่ได้จงใจหาเรื่องเพราะอิจฉาที่การค้าของร้านขายอาวุธของข้าดีหรอกใช่ไหม”

“ตอนนี้ข้าร่ำรวยเทียบเท่าแคว้นเป็นรองแค่หยุนถิงเท่านั้น จะเห็นร้านขายอาวุธเล็กๆของเจ้าอยู่ในสายตาได้อย่างไร ถึงแม้จะเห็นแก่หน้าของหยุนถิง ข้าก็ไม่หาเรื่องเจ้าหรอก” โม่ฉือชิงกล่าวด้วยความโมโห

หยุนหลีคิดแล้วก็รู้สึกว่าใช่ อาศัยแค่พี่หญิงใหญ่เขาก็ไม่กล้าหาเรื่องแล้วแน่นอน

ทุกคนพากันอยากรู้อยากเห็น อยากจะสอบถามแต่แล้วก็ถูกสายตาพิฆาตของเสวี่ยเชียนโฉวสกัดเอาไว้

จนกระทั่งได้ยินเสียงจอแจบนถนน หยุนหลีถึงได้ตื่นขึ้นมา “โอ้ย คอของข้า” ขณะที่พูดก็ลืมตาขึ้นมา

ทันทีที่นางเห็นตัวเองอยู่บนหลังคา ก็ชะงักงันไปทันที ถึงได้นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนมาสอดแนมคนงานคนนั้น

“ท่านลุงทำไมท่านไม่เรียกข้า มีความผิดปกติหรือไม่?” หยุนหลีบ่นพึมพำ

“ข้าคิดว่าจะให้เจ้านอนนานๆหน่อย ข้าจับตาดูอยู่ตลอด ไม่ได้มีความผิดปกติ” เสวี่ยเชียนโฉวตอบ ยื่นมือไปกอดเอวของหยุนหลีเอาไว้ พานางลอยตัวลงมาบนพื้น

ผู้จัดการร้านทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เดินเข้ามาสอบถาม “คุณชายเสวี่ย ท่านกับคุณหนูสี่ขึ้นไปบนหลังคาทำไมหรือ?”

“เมื่อคืนข้ากับหยุนหลีขึ้นไปดูดาวบนหลังคา แต่แล้วนางก็ผล็อยหลับไป ข้าอยากให้นางนอนนานๆหน่อย ใครจะรู้ว่านางจะนอนนานขนาดนี้” เสวี่ยเชียนโฉวโกหกโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าและอารมณ์

“ท่านลุงพูดถูกแล้ว ดาวเมื่อคืนสวยมาก สวยมากจริงๆ” หยุนหลีคล้อยตาม ยื่นมือไปนวดคอ

เสวี่ยเชียนโฉวยื่นมือซ้ายออกมาทันที ช่วยนวดคอให้นาง ถึงแม้แรงกำลังจะเบา แต่อย่างไรก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดี

“ท่านลุง ทำไมท่านไม่ใช้มือขวานวดให้ข้าล่ะ?” หยุนหลีถาม ปกติท่านลุงใช้มือขวาตลอด

“มือขวาเมื่อคืนเจ้าหนุนเป็นหมอนทั้งคืน หนุนจนชาหมดแล้ว” เสวี่ยเชียนโฉวตอบ

หยุนหลีจับมือขวาของเสวี่ยเชียนโฉวเอาไว้ทันที ก็เห็นสีหน้าของเขาตึงเครียดเจ็บปวดอย่างยิ่ง “หนุนจนชาก็ไม่พูด ยังนวดให้ข้าอีก ต่อไปห้ามทำเช่นนี้อีก หากข้านอนหลับไปอีกท่านก็ทิ้งข้าเอาไว้ ไม่ต้องสนใจข้า”

“ข้าทำใจไม่ได้!” เสียงที่ไพเราะน่าดึงดูดของเสวี่ยเชียนโฉวเต็มไปด้วยความรัก

คำพูดประโยคเดียวทำให้หยุนหลีหน้าแดงไปถึงคอในทันที “ไอ๊หยา ท่านลุงพูดเช่นนี้คนอื่นเขาอายนะ”

เสวี่ยเชียนโฉวหัวเราะออกมาเบาๆ “ตกลง ต่อไปข้าจะพูดบ่อยๆ เช่นนี้เจ้าก็จะฝึกจนหน้าหนาขึ้นมา”