จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 93

บทที่93 ไสหัวไปได้แล้ว

ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง ผู้ปกครองทุกคนเดินทางมาถึง

กานเต๋อหยางพากู่หลังกับพวกไปที่ห้องเรียน อธิบายความต้องการให้กับทุกคนฟัง ผู้ปกครองทุกคนแสดงสายตาดูถูกเหยียดหยาม

มีบางคนมองด้วยสายตาสะใจสมน้ำหน้า รออย่างใจจดใจจ่ออยากเห็นลูกของกู่หลังไม่มีที่เรียน

กู่หลังกัดฟันระงับโทสะ ปั้นรอยยิ้มพูดกับทุกคนว่า “ผมรู้ว่าหลายปีมานี้ผมทำเรื่องเลวไว้มากมาย แต่ว่าความผิดทั้งหมด ผมรับไว้เพียงคนเดียว อย่าให้ความผิดนั้นไปตกกับเด็กเลย”

“อีกทั้งตอนนี้ผมสำนึกผิดแล้ว ท่านนี้คือคุณเจียงชื่อ แนะนำงานที่น่าเชื่อถือเป็นหลักแหล่งให้กับผมงานหนึ่ง ดังนั้นผมอยากขอร้องทุกท่านโปรดให้โอกาสผมสักครั้ง ให้ผมเป็นคนใหม่ ให้ลูกของผมได้เข้าเรียนโรงเรียนแห่งนี้”

ทุกคำพูดทุกประโยคของกู่หลังเต็มไปด้วยความจริงใจ

แต่ว่าไม่มีคนไหนเลยที่เห็นใจเขา

ผู้ปกครองหญิงคนหนึ่งอดกลั้นไม่อยู่พูดสวนขึ้นว่า “พูดจบแล้วหรือยัง? ออกไปให้พ้นได้แล้ว? วันนี้พวกเรามาประชุมผู้ปกครอง จัดเตรียมระบบแผนการเรียน ไม่ใช่มาเพื่อนั่งฟังคุณบ่นพึมพำอย่างนี้”

ผู้ปกครองท่านอื่นต่างก็พูดขึ้นสำทับ

“ใช่ คุณยืนพูดเบาๆคนเดียว เสร็จหรือยัง ทำให้พวกเราเสียเวลา?”

“อีกทั้งคุณพูดว่าสำนึกผิดแล้วก็พอได้แล้ว? อันธพาลอย่างพวกคุณ พูดออกมาสามคำอีกเดี๋ยวลืมหมด ใครกล้ายืนยันคำพูดของคุณว่าเป็นความจริง?”

“มีคนบอกว่าผู้อาวุโสประพฤติตัวไม่เหมาะสมยังไงคนรุ่นใหม่ก็ประพฤติตัวไม่เหมาะสมเช่นกัน คุณเป็นพวกอันธพาล ลูกคุณจะเป็นคนดีไปได้อย่างไร? ฉันคิดว่า เป็นพวกขยะด้วยกันทั้งนั้น อย่าเข้ามาทำร้ายคนอื่นเลย”

“พูดได้ถูกต้อง เด็กคนนั้นโหงวเฮ้งดุดัน พลอยจะทำให้ลูกของเขาไม่ดีไปด้วย”

ทุกคนสลับกันพูด คนนี้ประโยค คนโน้นประโยค มีความหมายเดียวก็คือไม่ต้องการให้กู้หย่งเลี่ยงเข้าเรียนหนังสือ

กู่หลังทั้งร้อนใจทั้งเดือดดาล แต่ไม่กล้าระเบิดโทสะออกมา

สุดท้ายเขาคุกเข่ากับพื้นต่อหน้าผู้ปกครองทุกคน โขกศีรษะกับพื้นวิงวอน “ขอร้องพวกคุณอย่าเป็นปฏิปักษ์กับลูกผมเลย เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ พวกคุณให้เขาได้เรียนหนังสือเถอะ”

“ผมมีลูกเพียงคนเดียว ผมไม่อยากให้เขาโตขึ้นมาเป็นเหมือนผม”

“ขอร้องพวกคุณ ขอร้องพวกคุณ!”

“ครูใหญ่.....”

น้ำตาแห่งความผิดหวังของกู่หลังไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกแล้ว จึงไหลออกมาดั่งสายน้ำ เขาโอบกอดกู้หย่งเลี่ยงไว้แน่นพูดว่า “ลูกรัก เป็นพ่อที่ไร้ประโยชน์ เป็นพ่อที่ไร้ประโยชน์”

เวลานั่นเอง......

เจียงชื่อเดินออกมาสองก้าว ยืนอยู่ข้างหน้ากู่หลัง มองดูผู้ปกครองที่นั่งทุกคน สอบถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรว่า “คนเราใครบ้างที่ไม่เคยกระทำความผิด ขอสอบถามทุกท่านที่นั่งอยู่ตรงนี้ใครที่ไม่เคยทำผิดเลย?”

“กู่หลังสำนึกผิดแล้ว ตั้งใจจะปรับปรุงตนเอง พวกคุณไม่ให้อภัยเขาเลยเหรอ?”

“ไม่ให้อภัยเขาก็ไม่เป็นไร ทำไมเอาความผิดทั้งหมดไปลงที่เด็กอีกล่ะ? มโนธรรมของพวกคุณยังมีอยู่อีกไหม?”

มีคนหนึ่งยิ้มอย่างเย็นชาพูดขึ้นว่า “คุณเป็นใคร? พวกเราทำอย่างนี้ ต้องให้คุณมาสั่งสอนอีกเหรอ?”

“ใช่ แสร้งทำเป็นคนดีแต่ซ่อนหางจิ้งจอกไว้ รีบไปให้พ้น”

เจียงชื่อส่ายศีรษะ ถามเป็นครั้งสุดท้ายว่า “พวกคุณตัดสินใจแน่วแน่จะไม่ให้กู้หย่งเลี่ยงได้เข้าเรียนหนังสือใช่ไหม?”