จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 94

บทที่94 ขอโทษอย่างไรก็ไร้ผล

ผู้ปกครองท่านหนึ่งรีบพูดขึ้น “ฮึ พวกคุณโง่กันหรือไง? ทุกคนพูดหลายร้อยรอบแล้ว ยังถามไปเพื่ออะไรอีก?”

เจียงชื่อยังคงนิ่งเฉย ยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “ได้ ในเมื่อพวกคุณยืนกรานปฏิเสธเช่นนี้ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว พวกคุณพูดถูกต้อง ผู้ปกครองที่กระทำความผิด ลูกต้องรับผิดไปด้วย พวกคุณแต่ละคนคิดดูการกระทำที่ผ่านมาของพวกคุณ และฟังผมพูดให้ดี ๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ความผิดของพวกคุณทั้งหมด ลูกของพวกคุณจะเป็นคนรับผิดชอบด้วยทั้งหมด”

ผู้ปกครองทุกคนต่างมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าเจียงชื่อกำลังพูดเรื่องอะไร

เจียงชื่อยื่นมือแตะไปที่บ่าของกู่หลัง “ลุกขึ้นมาเถอะ ลูกของคุณพูดถูก คุกเข่าให้กับคนจำพวกนี้ ไม่คุ้มค่า”

กู่หลังกัดริมฝีปากยืนขึ้น

“กลับไปกับฉัน”

“ครับ”

เจียงชื่อพากู่หลังออกจากห้องเรียน ขณะที่กำลังเดินออกจาห้อง เขามองผู้ปกครองภายในห้องเรียนครู่หนึ่ง พูดเตือนว่า “ถ้าหากพวกคุณรู้ว่าตนทำผิด ก็ไปขอโทษกับกู่หลัง”

พูดจบก็หันหน้ากลับเดินจากไป

ผู้ปกครองทุกคนต่างหัวเราะเยาะคำโต แต่ละคนมองเจียงชื่อเหมือนดั่งคนโง่คนหนึ่ง

“เจ้าคนนี้มันสมองทึบหรือเปล่า ยังให้พวกเราไปขอโทษอีก? ฮ่าฮ่า ฝันไปเถอะ”

“ยิ่งเป็นเจ้ากู่หลังคนนั้นอีก เป็นพวกอันธพาลไร้ค่า ลูกของเขาต้องเป็นพวกขยะแน่นอน จะให้ลูกสุดที่รักของพวกเราเรียนหนังสือกับพวกขยะเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ทุกคนต่างก็พูดกันเสียงเซ็งแซ่ ไม่มีใครสนใจคำพูดของเจียงชื่อแม้แต่นิดเดียว

ด้านนอกประตูโรงเรียน

ทั้งสามคนขึ้นรถแล้ว กู่หลังถอนหายใจขับรถออกไปทันที

ระหว่างทาง กู่หลังรู้สึกผิดอย่างมากพูดว่า “เฮียเจียง ต้องขอโทษจริง ๆ ทำให้คุณต้องถูกต่อว่าไปด้วย”

กู่หลังพยักหน้ารับคำ

วันหนึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ต้องให้พวกเขาชดใช้คืนเป็นสิบเท่า ปัญหาอยู่ที่ว่าต้องรอถึงเมื่อไหร่? หลังจากสั่งความเสร็จ ก็ไม่พูดอะไรต่อ

เจียงชื่อส่งข้อความไปให้มู่หยางอี ค้นหาพฤติกรรมที่ทำตัวไม่เหมาะสมของครูใหญ่โรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุยและผู้ปกครองทุกคนออกมาให้หมด และนำหลักฐานนั้นมาเป็นเหตุผล เพื่อขึ้นบัญชีดำบุคคลทั้งหมด ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปห้ามให้พวกเขาและลูก ๆ ของเขาทั้งหมดใช้ชีวิตปกติสุข

หลังจากส่งข้อความเสร็จ เจียงชื่อก็นิ่งเงียบเก็บโทรศัพท์

ในเวลาเดียวกัน เขามองเห็นกู้หย่งเลี่ยงกำหมัดแน่น มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยท่าทีโกรธเคือง

เจียงชื่อยิ้มและลูบไปที่ศีรษะเด็กน้อย ถามว่า “ยังโมโหอยู่อีกเหรอ?”

กู้หย่งเลี่ยงพยักหน้า

เจียงชื่อตบไปที่หน้าอกตนพูดขึ้นว่า “เชื่อคำพูดของลุง หนูจะต้องได้เรียนหนังสือ อีกทั้งยังให้ไอ้พวกสารเลวที่ดูถูกเหยียดหยามพ่อของหนู ร้องไห้มาขอโทษต่อหน้า”