บทที่ 46
“พี่มัดขา พรุ่งนี้หนูขอมาหาพี่มัดอีกได้ไหมคะ” เด็กหญิงหันมาออดอ้อนขณะกำลังจะขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน
“ได้สิคะ แต่จันทร์เจ้าก็ต้องขออนุญาตคุณพ่อก่อนรู้ไหมคะ” มีนาพูดพลางลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู
“ป๊ะป๋าขา หลังเลิกเรียนหนูขอมาหาพี่มัดทุกวันเลยได้ไหมคะ หนูจะเอาการบ้านมาให้พี่มัดสอน” เด็กน้อยกลัวคุณพ่อจะไม่อนุญาต จึงเอาเรื่องการบ้านขึ้นมาอ้าง
“ได้สิคะ แต่จะสอนถูกรึเปล่าก็ไม่รู้” เขาแสร้งพูดลอยๆ แน่นอนว่ามันลอยไปเข้าหูเธอ
“คุณน่ะไม่รู้อะไร คะแนนสอบเข้ามหา’ลัยของฉันน่ะเรียนหมอได้สบายๆ เสียดายก็แต่เลือดศิลปินในตัวฉันมันแรงไปหน่อย ไม่งั้นป่านนี้ฉันก็ได้เป็นคุณหมอไปแล้ว” เธอยืดอกอย่างภาคภูมิ กระทั่งหันไปเห็นเขาทำท่าจะอ้าปากพูด เธอจึงรีบพูดต่อ
“อะไรที่ฉันทำไม่ได้ใช่ไหม ก็อย่างที่บอก อย่างเดียวที่ฉันยังทำไม่ได้ คือทำให้คุณหันมาชอบฉันนี่แหละ” ราวกับรู้ว่าเขาจะพูดอะไร เธอจึงตอบให้เสร็จสรรพ
“ป๊ะป๋าไม่ชอบพี่มัดขาเหรอคะ ทำไมล่ะคะ” เด็กหญิงทำหน้าไม่เข้าใจ ซึ่งดูเหมือนจะเข้าทางคนที่ประหนึ่งรับบทผู้ถูกกระทำทันที
“นั่นสิ ทำไมป๊ะป๋าของจันทร์เจ้าถึงไม่ชอบพี่ พี่มัดเสียใจนะคะเนี่ย” เธอแสร้งทำหน้าสลดเพื่อเรียกคะแนนสงสาร ทำเอาคนที่ต้องรับบทตัวร้ายโดยไม่เต็มใจถึงกับยืนกัดฟันกรอด กระทั่งเด็กชายก็ผสมโรงด้วยอีกคน
“แต่เรย์ชอบพี่มัดนะครับ พ่อรัณก็ชอบพี่มัด ไม่ต้องเสียใจนะ เดี๋ยวเรย์จะบอกให้พ่อชอบพี่มัดเยอะๆ เลยครับ” คำพูดไร้เดียงสาของเด็กชาย ทำเอาตัวร้ายถึงกับกระสับกระส่ายด้วยความร้อนอกร้อนใจ
“รีบขึ้นรถเร็วเด็กๆ ดึกแล้วจะได้รีบกลับบ้าน” เขารีบดันตัวเด็กๆ เข้าไปในรถ ในขณะที่เธอก็รีบโบกมือลาให้หนูน้อยทั้งสอง
“งั้นไว้คุยกันในไลน์คืนนี้นะคะเด็กๆ” ประโยคนี้ทำเอาคนที่กำลังจะเดินขึ้นรถถึงกับหูผึ่ง จนต้องเดินกลับมาหาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้
“คะ?” เธอรับมาแบบงงๆ
“ดึงเข้าไลน์กลุ่มให้หน่อยสิ” เขาบอกด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน
“No ค่ะ ไลน์นี้เป็นไลน์ลับเฉพาะระหว่างฉันกับเด็กๆ ถ้าคุณเข้ามามันก็ไม่ลับน่ะสิ เพราะฉะนั้นเอาของคุณคืนไป แล้วก็…ขับรถปลอดภัยนะคะ บ๊ายบาย” เธอยัดโทรศัพท์คืนใส่มือเขา ก่อนโบกมือให้แล้วเดินหายไปด้านใน ทิ้งให้คนอยากอยู่ในกลุ่มได้แต่ยืนกัดฟันกรอดอยู่ที่เดิม
“ทำใจให้สบายเถอะ อย่าเครียดไปก่อนล่วงหน้า จริงๆ ตอนนี้หลักฐานที่เรามีอยู่ก็มากพอจะโค่นพวกมันสองพ่อลูกได้ แต่ที่ยังไม่ทำอะไร เพราะอยากมั่นใจว่ามันจะดิ้นไม่หลุดจริงๆ ตอนนี้ปล่อยให้มันได้ใจไปก่อน เผื่อว่ามันะชะล่าใจทิ้งหลักฐานให้เราเก็บเพิ่มได้อีก อีกอย่างคนที่เราส่งเข้าไปเป็นหนอนก็เริ่มทยอยส่งข้อมูลกลับมาแล้วด้วย เพราะงั้นสบายใจได้ งานนี้ยังไงมันก็ไม่รอด” ได้ยินสิ่งที่พ่อเลี้ยงพิมายบอก ทุกคนก็พลอยยิ้มได้ คงมีแต่มีนากระมังที่ยังมีสีหน้ากังวลอยู่
“แล้วเอ่อ…พี่เมจะโดนร่างแหไปด้วยไหมคะ” เธออดเป็นห่วงพี่สาวต่างมารดาด้วยไม่ได้
“จะไปห่วงมันทำไม ผัวมันทำแกเกือบตาย มันยังไม่มาดูดำดูดีแกเลย พูดแล้วก็โมโห มันเลือกที่จะเชื่อผัวชั่วๆ ของมันมากกว่าคนที่เป็นน้องอย่างแก คนแบบนี้เหรอที่คู่ควรกับความห่วงใยของแก” พอพูดถึงเมษา ศิศิราก็เดือดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ โดยไม่รู้เลยว่ารายนั้นกำลังเผชิญกับเรื่องเลวร้ายที่คาดไม่ถึง
“คุณตฤณ คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง คุณเอาผู้หญิงคนอื่นมานอนทั้งๆ ที่ฉันก็อยู่ในบ้านด้วยเนี่ยนะ ทำได้ยังไง ทำทำไม” เมษาอาละวาดเข้าไปทุบตีสามี หลังพบว่าอีกฝ่ายพาผู้หญิงอื่นเข้ามานอนในห้องด้วย
“โอ๊ย!” เมษาร้องเสียงหลง หลังถูกอีกฝ่ายผลักจนล้ม
“อย่ามาเรียกร้องให้มันมาก แค่ทะเบียนสมรสที่เธอกอดอยู่ ก็ถือว่าฉันให้เธอมากพอแล้ว ถ้ายังอยากอยู่อย่างสุขสบาย ก็จงอยู่อย่างเจียมตัว อย่ามาแส่เรื่องของฉัน ต่อให้ฉันจะพาผู้หญิงมาเอากันต่อหน้า เธอก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง เพราะเธอมันน่าเบื่อแบบนี้ไง ฉันถึงอยากได้น้องสาวเธอมากกว่าผู้หญิงที่มีดีแค่สวยอย่างเธอ” ตฤณชี้หน้าต่อว่าอย่างไม่ไยดี
“ไอ้ชั่ว ไอ้เลว แกทำเรื่องชั่วๆ กับน้องสาวฉันจริงๆ ใช่ไหม” เมษาโถมตัวเข้าใส่ด้วยความเจ็บแค้น พร้อมกันนั้นก็รัวกำปั้นใส่อีกฝ่ายด้วยความโมโห แต่ก็ใช่ว่าคนอย่างตฤณจะปล่อยให้ตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำฝ่ายเดียว
เพียะๆๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ