จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 127

บทที่ 126 เชือดปรมาจารย์กู่

เสี่ยวยู่มองหลินหยุนอย่างตกตะลึงอึ้งค้างไปแล้ว

“พี่หลินคือหลินชางฉองตัวจริงเหรอเนี่ย ? มันเป็นไปได้ยังไงกัน!”

พี่น้องตระกูลเฉินก็ดูตกใจเช่นกัน

เฉินหมิงวั่งพึมพำกับตัวเอง "เขาคือหลินชางฉองจริงๆ!"

ใบหน้าอันงดงามของเจิ้งหงยู่ เต็มไปด้วยความตกตะลึงสุดขีด "นี่มันเป็นไปได้ยังไง!"

กระทั่งหานกั๋วเฉียง ก็ปรากฏแววตกตะลึงเกลื่อนเต็มใบหน้า "เขาคือหลินชางฉองตัวจริงเหรอ!"

ทุกคนไม่อยากเชื่อเลยว่า หลินหยุนที่ดูอ่อนแอไร้กำลัง แท้จริงก็คือหลินชางฉองที่ฆ่าศิษย์น้องของปรมาจารย์กู่คนนั้น!

เมื่อปรมาจารย์กู่ ยืนยันตัวตนของหลินหยุนได้แน่ชัดแล้ว ก็พูดอย่างเย็นชาว่า "หลินชางฉองวันนี้ฉันจะล้างแค้นให้ศิษย์น้องของฉัน!"

"ขึ้นมารับความตายซะดีๆ!"

หลินหยุนเองก็ขึ้นไปจริงๆ

ทุกคนต่างพากันคาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ เกี่ยวกับวิธีที่หลินหยุนจะขึ้นไปบนสังเวียน ว่ามันจะแปลกประหลาดน่ามหัศจรรย์พันลึกขนาดไหน

มีบางคนเดาว่า หลินหยุนจะบินขึ้นไปเหมือนปรมาจารย์กู่

ส่วนบางคนก็บอกว่า หลินหยุนจะพุ่งตัวขึ้นไปด้วยความเร็วที่ชวนตะลึง เหมือนอย่างลุงฉิน

และบางคนก็พูดโอเวอร์เกินจริง ถึงขั้นที่ว่า หลินหยุนอาจจะเคลื่อนย้ายร่างในพริบตาขึ้นไปก็เป็นได้

แต่อย่างไรก็ตาม ทุกคนเดาผิดหมด

หลินหยุนแค่เดินขึ้นไปทีละก้าว ๆ อย่างช้าๆ

"ไม่จริงมั๊ง! วิธีการขึ้นสังเวียนแบบนี้มันไร้รสนิยมเกินไปแล้วนะ!"

"เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ให้ปรมาจารย์กู่ได้จริง ๆ น่ะเหรอ?"

ทุกคนต่างก็คิดไปแล้วว่า หลินหยุนไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของปรมาจารย์กู่ได้แน่ บางคนถึงขั้นเริ่มคาดเดาแล้วว่า หลินหยุนจะสามารถทนรับมือได้สักกี่กระบวนท่า

ทุกคนต่างไม่ได้มองหลินหยุนในแง่ดี ต่างก็คิดว่า เขาคงไม่สามารถรับมือได้แม้แต่กระบวนท่าเดียวด้วยซ้ำ

เพราะท่าทางที่หลินหยุนแสดงออกมาให้เห็นในตอนนี้ ช่างเหมือนกับคนธรรมดาสามัญทั่วไปไม่มีผิดเพี้ยน

ในเวลานี้ ต่อให้หานกั๋วเฉียงมีใจอยากจะช่วยเขา แต่ก็ไม่มีหนทางไหนที่จะช่วยได้อีกแล้ว

หลินหยุนยอมรับสถานะของตัวเองขนาดนั้นแล้ว ถ้าในเวลานี้ เขายังจะยืนขึ้นอีก ปรมาจารย์กู่ ก็อาจจะฆ่าเขาตายในพริบตาเดียวไปเลยก็ได้

เขาไม่อาจเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงได้ เพราะหลินหยุนไม่ได้มีค่ากับเขามากมายขนาดนั้น

หลินหยุนใช้เวลาเดินสองนาที จึงสามารถเดินจากส่วนที่นั่งบริเวณหน้าประตูทางเข้าสนาม เข้าไปจนถึงกลางลานสังเวียนได้ในที่สุด

หลินหยุนจ้องไปที่ปรมาจารย์กู่ พูดด้วยท่าทีเฉยชา "ศิษย์น้องของแก อาศัยว่าตัวเองฝึกฝนจนสำเร็จวิชาพิสดารศาสตร์หนึ่ง ก็ไม่เห็นเหล่าจอมยุทธในใต้หล้า บรรดานักสู้ที่อยู่ในครรลองธรรมคนไหน ๆ อยู่ในสายตาอีก ฉันก็แค่ใช้ไฟกองนึง เผามันซะเป็นเถ้าถ่านไปก็แค่นั้นเอง"

“ตอนที่ศิษย์น้องของแกใกล้ตาย ยังบอกด้วยว่าสำนักของมันจะต้องมาล้างแค้นแทนแน่ เดิมที ฉันก็กะว่าจะไปฆ่าล้างสำนักของพวกแกตรง ๆ เลยอยู่หรอก แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าฉันก็ไม่รู้ว่าพวกแกไปหลบซ่อนอยู่ซอกไหนหลืบไหน ไอ้ฉันเองก็ขี้เกียจจะไปตามหา”

"วันนี้แกใส่พานมาส่งให้ถึงหน้าประตูขนาดนี้ ช่วยออมแรงฉันไปได้เยอะเลยล่ะ"

ทันใดนั้น ปรมาจารย์กู่ก็เบิกตากว้างแล้วแผดเสียงคำราม "ไอ้เด็กเหลือขอ! ยโสโอหังนักนะ! แกฆ่าศิษย์น้องของฉัน ทั้งยังดูถูกสำนักของฉันอีก ความแค้นนี้ไม่อาจอยู่ร่วมโลกเดียวกันได้!"

"วันนี้ฉันจะป่นกระดูกแกให้เป็นผุยผง แล้วลากวิญญาณแกออกมาจองจำไว้ ให้แกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดไปชั่วกัปชั่วกัลป์!"

"แกไปตายซะเถอะ!"

จู่ ๆ ร่างของปรมาจารย์กู่ก็เต็มไปด้วยลำแสงสีดำล้อมรอบ ขนสีเขียวเริ่มงอกขึ้นบนร่าง อีกทั้งตัวคนก็สูงขึ้นเรื่อย ๆ

"หา! นี่มัน นี่มัน ผีดิบเจียงซือนี่!"

คนดูต่างหวาดกลัวจนหวีดร้องโหยหวนกันระงม โดยเฉพาะ บรรดาขาใหญ่กับลูกน้องใต้อาณัติที่อยู่ใกล้สังเวียนมากที่สุด ต่างก็หวาดกลัวจนหน้าซีด ไร้สีเลือดกันไปหมดแล้ว

ลุงฉินเห็นฉากนี้แล้ว สีหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดจนดูไม่ได้ ชนิดที่ยากจะหาอะไรมาเปรียบได้เลยทีเดียว

“ปรากฏว่าเมื่อครู่นี้ เขายังไม่ได้ทุ่มจนสุดกำลังเลยด้วยซ้ำ ! นี่ต่างหากคือพลังที่แท้จริงของเขา!”

ใบหน้าของปรมาจารย์กู่เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว คำรามเสียงดังกึกก้อง "หลินชางฉอง ฉันจะให้แกได้เห็นเคล็ดวิชาประจำสำนักยินซือของฉัน วิชาศพทองแดง!"

เห็นแค่ปรมาจารย์กู่ก้มตัวลงฉับพลัน แล้วคว้าหินอ่อนแข็ง ๆ ก้อนหนึ่งขึ้นมาจากพื้น แล้วฟาดดัง”โครม” ลงบนหัวของเขา

บนสังเวียนเละเทะเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ฝุ่นผงคละคลุ้งไปชั่วขณะ แต่ปรมาจารย์กู่กลับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย กระทั่งรอยถลอกบนผิวหนังสักนิด ก็ยังไม่มีให้เห็น

ลุงฉินสีหน้าตกตะลึงสุดขีด "ผมเคยได้ยินคำร่ำลือกันมาว่า ในโลกแห่งการฝึกบู๊ มีสำนักฝึกพิเศษแห่งหนึ่ง ชื่อว่าสำนักยินซือ เคล็ดวิชาศพทองแดงของสำนักนี้ แข็งแกร่งราวอยู่ยงคงกระพัน จะฟันจะแทงอย่างไรก็ไม่เข้า”

"แม้ว่าตอนนี้ปรมาจารย์กู่จะยังไม่สำเร็จญาณขั้นสูงสุด แต่ก็น่ากลัวว่าระดับพลังวัตรจะเทียบเท่าขั้นนั้นแล้ว กระทั่งปรมาจารย์ในโลกแห่งบู๊ที่บรรลุขั้นสูงสุด ก็เกรงว่ายังยากที่จะทำลายการป้องกันของปรมาจารย์กู่ได้"

"หลินชางฉองตกอยู่ในอันตรายซะแล้ว!"

ใบหน้าของหานกั๋วเฉียงเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ ได้แต่ลอบถอนหายใจเงียบ ๆ "เจ้าหนู แกอธิษฐานขอพรให้ตัวเองมาก ๆ หน่อยก็แล้วกันนะ!"

คุณฉีที่อยู่ข้างๆเจี่ยงสง ก็เปลี่ยนสีหน้าไปมากเช่นกัน "ที่แท้ตำนานที่เล่าสืบต่อกันมาก็เป็นเรื่องจริง! มีเคล็ดวิชาแบบนี้อยู่ในโลกใบนี้จริงๆ!"

"ต่อให้เขาเป็นหลินชางฉองจริงๆ แต่ยังไงเจ้าเด็กนี่ ก็มีแต่ตายกับตายแน่นอนแล้ว!"

เป็นครั้งแรกที่ปรมาจารย์กู่คิดจะหนี แม้ว่าหมัดนี้จะช้ามาก แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงพลังปราณอันน่าหวาดกลัวยิ่งกว่าหมัดแรกที่ต่อยมาเมื่อครู่นี้อย่างมาก

แต่เมื่อปรมาจารย์กู่ พยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลบหนีจากหมัดนี้ ความเจ็บปวดที่เกิดก็ทำให้เขาค้นพบว่าเขาไม่สามารถหลบหนีได้ เขาถูกหมัดนี้ล็อกตายเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นว่าหมัดของหลินหยุนค่อยๆพุ่งเข้ามาหาเขาแล้ว มันเหมือนกับการเฝ้ามองยมทูตที่ค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามาใกล้ทีละก้าว ๆ ความหวาดกลัวที่ได้เผชิญหน้ากับความตาย มันเป็นอะไรที่ทรมานใจอย่างที่สุดแล้วจริงๆ

ทันใดนั้น ปรมาจารย์กู่ก็หลับตาปี๋ พลางตะโกนว่า "หยุดก่อน! ฉันยอมแพ้ ฉันยอมแพ้!"

ที่ด้านล่าง ผู้ชมทุกคนที่เห็นฉากนี้ ต่างตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

ปรมาจารย์กู่ที่เมื่อครู่ยังเย่อหยิ่ง โหดร้ายวางท่าใหญ่โต มั่นใจว่าตัวเองอยู่ยงคงกระพัน กลับเป็นฝ่ายเอ่ยปากยอมแพ้เอง!

ความต่างที่มันห่างไกลใหญ่โตถึงขนาดนี้ ทำให้ทุกคนที่ดูอยู่ราวกับตกอยู่ในความฝัน ไม่กล้าเชื่อว่าทั้งหมดนี้จะเป็นความจริง

หลินหยุนหยุดมือ ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าปรมาจารย์กู่ เอ่ยถามอย่างแผ่วเบาว่า "บอกฉันมาว่าสำนักของแกอยู่ที่ไหน?"

หลินหยุนพร้อมจะยอมทนลำบากสักครั้ง เพื่อจากนี้จะได้สบายใจได้ซะที ไม่อย่างนั้นพวกนี้ก็มีแต่จะโผล่มาตามล้างแค้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดอย่างนี้ไปเรื่อยๆ

ในที่สุดปรมาจารย์กู่ก็มีโอกาสได้หายใจหายคอ ความรู้สึกเมื่อครู่นี้ เป็นอะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตายเสียอีก!

“สำนักของฉันอยู่ที่ ..... ”

"อยู่ที่……"

ทันใดนั้น ปรมาจารย์กู่ก็ระเบิดความเร็วแบบเต็มพิกัด พุ่งตัวไปในทิศทางของประตูทางออก

"หลินชางฉอง แกคอยดูเถอะ สำนักยินซือของฉันไม่มีวันปล่อยแกไปง่ายๆแน่!"

ไม่จริงมั๊ง? ปรมาจารย์กู่หนีจริงๆเหรอเนี่ย!

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง จ้องมองฉากนี้ด้วยความตกตะลึง

ปรมาจารย์กู่ ผู้ดุร้ายเย่อหยิ่งยิ่งใหญ่สุดอหังการ วิ่งหนีหางจุกตูดไปอย่างไม่คิดชีวิตเหมือนหมาตัวหนึ่ง!

หานกั๋วเฉียงรีบลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนว่า "อย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้ ไม่อย่างนั้นจะเป็นปัญหาไม่รู้จบแน่!"

เจี่ยงสงก็ลุกขึ้นยืน แล้วตะโกนอย่างร้อนใจว่า "ใช่แล้วคุณหลิน! อย่าปล่อยเสือเข้าป่าเด็ดขาด!"

"ไม่ต้องห่วงหรอก เขาหนีไม่พ้นอยู่แล้ว!"

หลังจากที่หลินหยุนพูดประโยคนี้จบ จู่ๆ เขาก็วาดมือเป็นวงกลมที่ระดับหน้าอกของเขา พลังจากกฎพลังวัตรบางอย่างที่มองไม่เห็นถูกเรียกออกมา จากนั้นเขาก็ต่อยหมัดขึ้นไปบนท้องฟ้า

เสียงราบเรียบเย็นชาดังขึ้นอีกครั้ง "กระบวนท่าที่สามของสิบแปดท่าต้าเต๋า ค้อนดาวร่วง!"