จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 265

เวลายังไม่มืด หลินหยุนลงจากรถ ไม่ได้กลับไปที่บ้านตระกูลเสี้ยง แต่ไปเดินเล่นตามถนนสายหลักสักพัก

สำหรับเมืองจงโจว หลินหยุนคุ้นเคยกับเมืองนี้มาก คุ้นเคยมากกว่าหลินโจว

เพราะว่า เมืองนี้ เป็นถิ่นที่หลินหยุนต่อสู้ดิ้นรนในชาติที่แล้ว

มีความยินดี มีความสุข มีผิดหวัง มีความสำเร็จ

แม้ว่าสุดท้ายจะจบลงด้วยโศกนาฏกรรม แต่ก็ มีความทรงจำดีๆมากมายเช่นกัน

หลังจากข้ามถนนไปแล้ว ข้างหน้าก็คือชุมชนแม่น้ำเลี่ยนเจียงที่อยู่ไม่ไกล

ชุมชนนี้ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำเลี่ยนเจียง มีทิวทัศน์ที่สวยงาม และมีสวนสาธารณะเล็กๆอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นสถานที่ที่น่าอยู่อาศัยมาก

เพียงแต่ว่า หลินหยุนเห็นควันที่ลอยออกมาจากอาคารสูงที่สุดในชุมชนนั้น และดูเหมือนว่าจะเกิดไฟไหม้

อาคารนั้นคืออาคารพาณิชย์ ตอนแรกเป็นชุมชนซึ่งถูกสร้างขึ้นไม่นาน ก็เริ่มนำมาใช้งาน และก็ผ่านมาหลายปีแล้ว

การเกิดเพลิงไหม้ในอาคารพาณิชย์นั้นสูงกว่าอาคารที่พักอาศัยถึงสิบเท่า และอีกอย่าง การเกิดเพลิงไหม้ในอาคารพาณิชย์นั้นเป็นอันตรายอย่างยิ่ง

หลินหยุนเดินอย่างรวดเร็วไปยังอาคารที่เกิดเพลิงไหม้ และไซเรนของรถดับเพลิงได้แว่วเข้ามาในหูของเขา

รถดับเพลิงขับผ่านไปที่เกิดเหตุทีละคัน

มีผู้คนมากมายรอบตัว มีแต่คนที่มาดูความตื่นเต้นโดยคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่

สถานที่เกิดเหตุตำรวจได้ผูกเทปกั้นเขตอันตรายห้ามเข้าใกล้ไว้ เจ้าหน้าที่ดับเพลิงในเครื่องแบบล้อมเป็นวงกลม ตรงกลาง รถกู้ภัยยกบันไดขึ้นสูง

ยังมีรถดับเพลิงสองคัน นักดับเพลิงไม่คำนึงถึงอันตราย เริ่มฉีดน้ำขึ้นบนอาคาร

ไฟไหม้รุนแรง มีเสียงลุกไหม้ดังมาอย่างน่ากลัว ปิดบังเสียงการขอความช่วยเหลือจากผู้คนที่อยู่ในอาคาร

บนตัวอาคาร มีสิ่งของต่างๆหล่นลงมาอย่างต่อเนื่อง ถ้าไม่ระวังก็จะโดนคนที่อยู่ด้านล่าง ซึ่งอันตรายมาก

สมาชิกในครอบครัวบางคนที่ได้รับข่าวก็รีบมา วิ่งไปที่เทปกั้นเขตอันตราย และเริ่มโทรหาญาติของตัวเอง

หลังจากได้รับข่าวจากญาติๆ สมาชิกในครอบครัวก็เริ่มตะโกนใส่เจ้าหน้าที่ดับเพลิง

ป้าในวัยหกสิบกว่า น้ำตานองหน้าและพูดว่า “ลูกชายของฉันยังอยู่บนนั้น ได้โปรดพวกคุณ ช่วยเขาด้วย!”

“ภรรยา ภรรยาของฉันก็ยังอยู่ข้างบน ให้ฉันขึ้นไป อย่าขวางฉัน ฉันอยากจะขึ้นไปช่วยเธอ!” ชายหนุ่มคนหนึ่งบุกเข้าไปในเทปกั้นเขตอันตรายโดยตรง

“แม่ แม่ แม่ฉันยังอยู่ข้างใน ฉันจะไปช่วยแม่ พวกคุณขวางฉันไว้ทำไม?”

ไอ้สารเลวอย่างพวกนาย เพราะกลัวตายเลยไม่ไปช่วยเหลือ ยังไม่ยอมให้พวกเราขึ้นไปช่วย พวกนายต้องการทำอะไรกันแน่!”

สมาชิกในครอบครัวมากมายเริ่มพูดจาหยาบคายและด่าเจ้าหน้าที่ดับเพลิง

หัวหน้าผู้รับผิดชอบการบัญชาการ ณ สถานที่เกิดเหตุอู๋ไห่หลงเดินเข้ามา หยิบลำโพงและตะโกนบอกทุกคนว่า “ทุกคนไม่ต้องห่วง ทีมกู้ภัยของเราขึ้นไปแล้ว ทุกคนไม่ต้องกังวล พวกเราสัญญาว่าทุกคนจะต้องลงมาอย่างปลอดภัย!”

เจ้าหน้าที่ดับเพลิงนั้นมีความรวดเร็วมาก เมื่อเวลาผ่านไป ในที่เกิดเหตุมีผู้คนได้รับการช่วยเหลือเป็นระยะๆ พอเห็นญาติพี่น้องของตัวเอง ก็ร้องไห้ระงมทันที

บางคนที่ยังมีญาติติดอยู่ในนั้น ยิ่งกังวลมากขึ้น และเร่งเจ้าหน้าที่ต่อไป

นักดับเพลิงคนหนึ่งมีใบหน้าดำคล้ำ วิ่งไปหาอู๋ไห่หลงด้วยลมหายใจหอบ และตะโกนว่า “หัวหน้า บันไดสามารถไปถึงชั้นที่สิบหกเท่านั้น ขึ้นไปตึกข้างบนบันไดสูงไม่พอแล้ว!”

“ไฟลุกโชนขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มลามเข้าไปข้างในแล้ว และคนข้างบนคิดว่าคงจะมีอันตรายมาก!”

รูปร่างที่สูงและแข็งแรง คิ้วหนาและตาโตอู๋ไห่หลงตะโกน “ถ้าไม่สามารถเอาบันไดขึ้นไปได้ ให้จัดทีมกู้ภัยรีบขึ้นไป!”

สมาชิกในทีมอธิบายว่า “แต่เวลามีน้อยเกินไป และกำลังคนของพวกเราไม่เพียงพอ!”

อู๋ไห่หลงเหลือบมองไปที่เกิดเหตุและ ตะโกนว่า “หาคนหนุ่มสาวที่มีประสบการณ์ในการดับเพลิงเพื่อรับผิดชอบการอพยพคนอยู่ด้านล่าง คนที่รับผิดชอบอยู่บริเวณแนวกั้นเขตอันตราย ขึ้นไปข้างบนกับฉันเพื่อค้นหาและช่วยเหลือ!”

“ครับ!”

ในเวลานี้ ชายหน้าตาน่าเกลียดเดินมาและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “หัวหน้า คุณต้องอยู่และควบคุมสถานการณ์โดยรวม ตรงนี้ ฉันจะพาคนขึ้นไปค้นหาและช่วยเหลือ!”

อู๋ไห่หลงมองไปที่รองหัวหน้า รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขา คือรอยแผลเป็นถาวรที่ครั้งนั้นได้ช่วยเหลือเด็กผู้หญิงที่อายุประมาณ7 ขวบจากไฟที่ลุกโชน

หลังจากนั้น เด็กที่ได้รับการช่วยเหลือมาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล และพูดด้วยคำพูดที่ใสซื่อไร้เดียงสาที่สุด “คุณอา แม้ว่าใบหน้าของคุณจะถูกทำลาย ในใจของหนู แผลเป็นนั้นเป็นพยานอันล้ำค่าที่สุด! เมื่อหนูโตขึ้นหนูจะแต่งงานกับคุณ!”

ในขณะนั้นรองหัวหน้าทีมและทุกคนที่อยู่ในห้องผู้ป่วยรู้สึกขบขับ และรู้สึกว่าความเจ็บปวดบนใบหน้าก็เบาลงมาก

ใบหน้าของนายกหลู่เคร่งเครียด และสั่งการ “บอกอู๋ไห่หลง ต้องให้แน่ใจว่าทุกคนที่ติดอยู่จะได้รับการช่วยเหลือ!”

“อย่าลังเลต้องทุ่มเทให้เต็มที่!” นายกหลู่พูดอย่างมุ่งมั่น

“ครับ!” รองหัวหน้าทีมทำความเคารพอย่างทหาร

นายกหลู่สั่งการอีกครั้ง “ระวังความปลอดภัยของตัวเองด้วย!”

“ครับ!”

หลินหยุนยืนอยู่ข้างหลังฝูงชน ดูฉากนี้อย่างเงียบๆ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เศรษฐกิจของจงโจวสามารถนำหน้าเมืองต่างๆของจีน เพราะมีคนที่ไม่กลัวอันตราย มีผู้นำที่ทำงานบริการให้กับประชาชนอย่างจริงใจ ไม่ยากเลยที่เศรษฐกิจของจงโจวจะเจริญรุ่งเรือง!”

“นี่เป็นภัยธรรมชาติ และภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้น อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันเจอมัน ฉันก็ไม่สามารถนิ่งนอนใจได้”

หลินหยุนมองไปแม่น้ำเลี่ยนเจียงที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร และทันใดนั้นก็มีความคิด

เดินไปที่เปลี่ยวข้างหลังอย่างเงียบๆ หลินหยุนใช้มือประกบกันทั้งสองข้างแล้วมีรอยประทับที่ลึกลับออกมา เป็นแสงสีเขียวพุ่งลงไปในแม่น้ำเลี่ยนเจียง

ใช้วิชาปราบน้ำ ดูดน้ำแม่น้ำเลี่ยนเจียง แล้วให้ตกลงมาจากท้องฟ้า แล้วกระหน่ำลงบนอาคารที่กำลังลุกไหม้

“ฮ่าฮ่า ดีมาก ฝนตกแล้ว! สวรรค์มีตา!”

“เยี่ยมมาก เมื่อกี้ท้องฟ้ายังแจ่มใส และตอนนี้ฝนก็ตก สวรรค์มีตาจริงๆ!”

“ขอบคุณพระเจ้า!”

ผู้คนเดือดพล่าน และฝนครั้งนี้ตกได้ทันเวลา แต่บริเวณพื้นที่ที่ฝนตกก็แปลกมากเช่นกัน

เนื่องจากฝนนี้จะปกคลุมอาคารที่เกิดเพลิงไหม้เท่านั้น ที่อื่นจึงไม่ตกเลย

นายกหลู่มองดูฉากอัศจรรย์นี้ และตกตะลึงเป็นอย่างมาก แน่นอนว่า เขาต้องเผชิญกับคนที่มีระดับมากกว่าคนทั่วไป และเขารู้สึกว่าสายฝนนี้เกิดจากฝีมือมนุษย์มากกว่า

ตาของนายกหลู่มองดูฝูงชน เพียงแต่ว่า เขาไม่เห็นเป้าหมายที่น่าสงสัยใดๆ