ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 160

ควันหนาลอยโขมง เปลวเพลิงไล่ประชิด

เฟิงฉิ้นหว่านรู้สึกว่าการหายใจยิ่งลำบากมากขึ้นเรื่อยๆ ผิวหนังเจ็บปวดจากการถูกเปลวไฟที่ร้อนระอุเผาไหม้ นางอ้าปากออก ถูกควันไฟทำให้สำลักจนไอออกมา

กลับชาติมาเกิดใหม่ สุดท้ายก็ยังหนีไม่พ้นหรือ?

ความคับแค้นใจที่รุนแรงพลุ่งพล่านขึ้นมาในหัวใจ ทำให้หัวใจของนางเจ็บปวดราวกับถูกมีดคว้านอย่างไรอย่างนั้น

คนชั่วได้เสพสุขความเฟื่องฟูร่ำรวยอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย แต่นางที่ระมัดระวังแม้แต่โอกาสที่จะมีชีวิตรอดยังยาก......

สวรรค์ เหตุใดท่านจึงไม่ยุติธรรมเช่นนี้?

“เฟิงฉิ้นหว่าน!”

ท่ามกลางความเลือนราง เสียงตะโกนเสียงหนึ่งก็ดังลอยมาข้างหู เฟิงฉิ้นหว่านกะพริบตาปริบๆ เกือบจะนึกว่าเป็นอาการจิตหลอน

“เฟิงฉิ้นหว่าน! เจ้าอยู่ตรงไหน?”

เฟิงฉิ้นหว่านพยายามประคองตัวเองขึ้นมา ดวงตาปรากฏความไม่กล้าจะเชื่อออกมาแวบหนึ่ง: ฟู่ลั่วเฉิน......เป็นเสียงของฟู่ลั่วเฉินหรือ?

“ข้า......แค่กแค่ก......”

นางอ้าปากอยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับถูกควันทำให้สำลักอีกครั้ง ไอร้อนระอุกำลังเผาไหม้ส่วนปอด หายใจทีหนี่งก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง

แต่ความหวังภายในใจของนางกลับจุดติดขึ้นมา ฟู่ลั่วเฉิน......

เสียงเปลวไฟเผาไหม้บริเวณรอบๆค่อนข้างซับซ้อน แต่ทว่าฟู่ลั่วเฉินกลับได้ยินเสียงไอที่เบาบางของเฟิงฉิ้นหว่าน

ความดีใจอย่างเหลือล้นกลุ่มหนึ่งพลุ่งพล่านเข้ามาในดวงตา เขาพุ่งตัวมุ่งตรงขึ้นไปบนชั้นสอง

ที่ชั้นสองจัดวางด้วยดอกไม้เป็นจำนวนมาก ภายใต้การลุกไหม้ที่รุนแรงของเปลวไฟ ชั้นวางกระถางต้นไม้ก็ถล่มลงมาเสียงดังโครม

ฟู่ลั่วเฉินรีบกวัดแกว่งกระบี่ยาวในมือด้วยความรวดเร็ว ฟันตรงไปที่ชั้นวางดอกไม้ที่ล้มลงมาจนผ่าออก

เลือดสดไหลลงมาจากบนแขน ไหลลงมาตามแขนเสื้อเปื้อนไปยังใบมีดกระบี่สีขาวหิมะ

เขาก้าวเท้ายาวเดินข้ามชั้นวางดอกไม้ที่มีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่ พุ่งตัวเข้าไปที่ปักษาเอกา

เฟิงฉิ้นหว่านมองเห็นเงาร่างของฟู่ลั่วเฉินที่ก้าวเท้ายาวเข้ามา ช่วงเวลานั้นราวกับว่าได้เห็นแสงเปล่งประกายแห่งการไถ่ถอนชีวิต

น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้ ความรู้สึกที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมที่รุนแรงทลายการป้องกันในใจลงภายในชั่วเวลาพริบตาเดียว

“ท่านชายฟู่......”

ฟู่ลั่วเฉินรีบถอดเสื้อคลุมออก คลุมไว้บนร่างกายของเฟิงฉิ้นหว่าน โอบที่บริเวณรอบเอวของนางแล้วอุ้มขึ้นมา น้ำเสียงทุ้มต่ำมีความสั่นเทาที่ยากจะสังเกตเห็น

“ข้ามาแล้ว ไม่ต้องกลัว!”

สีหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านขาวซีด ร่างผอมบางนอนคว่ำหน้าน้ำตาไหลอยู่บนพื้นอย่างเงียบๆ ภาพเหตุการณ์นี้ทำให้เขาเจ็บปวดราวกับถูกมีดแทงหัวใจ ในขณะเดียวกัน ความโกรธแค้นก็พลุ่งพล่านขึ้นในหัวใจ

เขาเพิ่งจากไปได้เพียงแค่ไม่นาน ก็มีคนใช้โอกาสตอนที่เขาไม่อยู่ รังแกแม่นางน้อยของเขา!

พวกเขากล้าดียังไง!

ชั้นวางดอกไม้ยิ่งหล่นลงมามากขึ้นเรื่อยๆ คิดอยากจะกลับไปทางเดิมก็ไม่ได้แล้ว

ฟู่ลั่วเฉินหันมองไปทางหน้าต่าง ใช้พละกำลังที่มีทั้งหมด ถีบเข้าไปที่หน้าต่างอย่างรุนแรง หนึ่งที หนึ่งที อีกหนึ่งที......

เฟิงฉิ้นหว่านพิงอยู่ในอ้อมอกของฟู่ลั่วเฉิน สายตาที่เลือนรางจ้องเขม็งไปยังมุมริมฝีปากและใต้คางที่เด็ดเดี่ยวของเขา มีเม็ดเหงื่อร้อนระอุหล่นลงมา บริเวณหว่างคิ้วของนาง

“โครม!”

เสียงดังขึ้นทีหนึ่ง หน้าต่างที่ถูกปิดอย่างแน่นสนิทถูกถีบจนเปิดออกทันที หลังจากนั้นฟู่ลั่วเฉินก็นำเฟิงฉิ้นหว่านที่อยู่ในอ้อมอก กระโดดพุ่งออกไปด้านนอกหน้าต่าง!

ที่ด้านล่าง จ้าวยี่มองเห็นเงาร่างกระโดดลงมาจากที่ชั้นสอง ใจของเขาเกือบจะยกขึ้นมาจนถึงลำคอ(รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ): “ท่านชายฟู่!”

ฟู่ลั่วเฉินปรับท่าทาง แต่ทว่าด้วยการเดินทางไกลที่เร่งรีบและการช่วยเหลือคนเมื่อครู่นี้ เขาสูญเสียพละกำลังเกือบจะทั้งหมดไป จึงทำได้แค่เพียงเบนกาย พยายามปกป้องเฟิงฉิ้นหว่านเอาไว้อย่างสุดความสามารถ หลังจากนั้นก็ตกลงมาบนพื้นอย่างรุนแรง

“อ่อก......”

ฟู่ลั่วเฉินส่งเสียงอู้อี้ออกมาเสียงหนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาวอย่างยิ่งในพริบตาเดียว

เฟิงฉิ้นหว่านระงับอาการไอเอาไว้ รีบหมุนพลิกกายออกจากอ้อมอกของฟู่ลั่วเฉินอย่างรวดเร็ว เพื่อที่อาการบาดเจ็บของเขาจะได้ไม่รุนแรงกว่าเดิม: “ท่านชาย!”

“ท่านชาย?” เฟิงฉิ้นหว่านตกตะลึงเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าแท้ที่จริงแล้วเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่?

“ทรวงอกเจ็บ บาดแผลที่แขนก็เจ็บ รีบจัดการเรื่องราวที่นี่ให้เสร็จสิ้น ข้าอยากกลับไปพักผ่อนที่สวนเสียหน่อย”

เฟิงฉิ้นหว่านมอบฟู่ลั่วเฉินให้จ้าวยี่ที่อยู่ด้านข้างประคองเอาไว้ ตนเองเดินไปหยิบกระบี่ยาวที่เปื้อนเลือดเล่มนั้นขึ้นมา

ฟู่ลั่วเฉินรับเอากระบี่ยาวมา แล้วกวักมือเรียกเฟิงฉิ้นหว่าน

เฟิงฉิ้นหว่านรีบเดินไปหา เพื่อทำหน้าที่คนในรูปแบบไม้ค้ำยันอย่างว่านอนสอนง่าย ประคองฟู่ลั่วเฉินเอาไว้

ฟู่ลั่วเฉิ้นหิ้วกระบี่ยาว เดินไปถึงที่ตรงหน้าของหยุนฉิวและหยุนเลี่ยว ลมหายใจที่ผ่อนคลายเมื่อครู่ ในเวลานี้กลายเป็นความหนาวเย็นยะเยือกเรียบร้อยแล้ว ภายในดวงตาหงส์ที่ดำขลับเย็นยะเยือกลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง

หยุนฉิวตัวสั่นอย่างควบคุมเอาไว้ไม่ได้ รีบลุกขึ้นยืนในเวลานี้ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความไม่กล้าที่จะเชื่อ จากที่ได้รับข่าวการกลับมาที่หลินผิงของฟู่ลั่วเฉินจนถึงตอนนี้ เป็นเวลาแค่ไม่ถึงสิบวัน แท้ที่จริงแล้วฟู่ลั่วเฉินเร่งเดินทางกลับมาถึงได้อย่างไร? หรือว่ามีปีกบินได้?

“ท่านชายฟู่”

ทันทีที่ฟู่ลั่วเฉินยกแขนขึ้น กระบี่ยาวภายในมือแทงตรงเข้าไปที่บ่าของหยุนฉิว

“หลายวันมานี้ที่ข้าไม่อยู่ เฟิงฉิ้นหว่านลำบากท่านดูเลแล้ว......”

ดวงตาของหยุนฉิวปรากฏความหวาดกลัวออกมาแวบหนึ่ง: “ท่านชายฟู่ เป็นเพียงแค่เรื่องเข้าใจผิดก็เท่านั้น......”

ตระกูลหยุนเป็นเจ้าค้าราชวงศ์แล้วอย่างไร?

ฐานะของฟู่ลั่วเฉินสูงส่ง วันนี้หากเขาแทงเขาให้ตายด้วยกระบี่ ยังมียู่ชินอ๋องอยู่ ยังจะมีผู้ใดที่กล้าจับให้ชดใช้ด้วยชีวิตอีกหรือ?

ฟู่ลั่วเฉินมิใช่เลื่องชื่อเรื่องมีทัศนคติว่าชีวิตถือเป็นการเล่นเกมหรือ? หรือว่าชอบพอเฟิงฉิ้นหว่านเข้าแล้วจริงๆ?

นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

กระบี่ยาวในมือของฟู่ลั่วเฉินแทงเข้าไปอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ดึงออกจากบนบ่าของหยุนฉิวอย่างรุนแรง เลือดสดสาดกระเด็นไปทั่วบริเวณทันที

ดวงตาหงส์เย็นชา น้ำเสียงยิ่งเย็นชา

“มือลื่นน่ะ เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆ นายท่านหยุนคงไม่ใส่ใจใช่หรือไม่?”