ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 17
นิ้วมือของฟู่ลั่วเฉินหดเกร็ง เดิมทีตามแผนการที่เขาคิดไว้ เขาวางแผนจะให้เฟิงฉิ้นหว่านกินยาทำแท้งอยู่แล้ว เพราะจะได้ป้องกันปัญหาที่จะเกิดตามมาหลังจากนี้
แต่เขายังไม่ทันจะได้เตรียมการ เฟิงฉิ้นหว่านก็กินยาทำแท้งเข้าไปก่อนแล้ว เขาจึงเกิดความขุ่นเคืองใจเกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาด ราวกับตัวเองถูกทอดทิ้ง
องครักษ์หยุนซวนแอบกลืนน้ำลาย “ท่านชาย หลังจากที่ท่านถูกวางยาเมื่อวานแล้ว คงไม่ได้จะ......”
ฟู่ลั่วเฉินเหลือบตาขึ้นมามอง “เจ้าจะพูดว่าอะไร”
“มิน่าเล่าเมื่อวานตอนอยู่ในคุกท่านชายถึงยอมตกลงที่จะเลี้ยงแม่นางเฟิงเอาไว้ ที่แท้เมื่อวานนางนี่เองที่เป็นคนช่วยท่านชายถอนพิษของยานั้น”
“ข้าพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะเลี้ยงนาง” เขารับคำท้าพนันกับเฟิงฉิ้นหว่าน แต่ไม่ได้เป็นเพราะสาเหตุนี้
หยุนซวนอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างด้วยท่าทางไม่อยากจะเชื่อ “ท่านชาย ท่านทำให้สตรีนางหนึ่งต้องเสียหายไปแล้ว แล้วท่านจะไม่รับเลี้ยงนางหน่อยหรือ ท่านอ๋องเคยบอกว่าให้ข้าน้อยคอยจับตาดูท่านให้ดี อย่าให้ท่านไปจริงจังกับใครก็ไม่รู้ ตอนนี้......”
“เรื่องราวเป็นอย่างไร เจ้าไม่รู้จริงหรือ”
“ข้าน้อยรู้ดี แต่ท่านทำให้นางเสียหายไปแล้ว......”
แววตาของฟู่ลั่วเฉินแข็งกระด้างขึ้น หยุนซวนรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที
“ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว”
ฟู่ลั่วเฉินลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอก
“ท่านชาย ท่านจะไปไหนหรือขอรับ”
“จะไปดูแม่นางที่เสียหายเพราะข้าอย่างไรเล่า”
“ท่านชายทำถูกต้องแล้วขอรับ ท่านอ๋องเคยบอกว่าสำนึกผิดก็ต้องรู้จักแก้ เรื่องนี้......”
ฟู่ลั่วเฉินหยุดเดิน “หยุดพูดได้แล้ว และห้ามเขียนจดหมายไปรายงานท่านพ่อด้วย!”
“เช่นนั้นจะทำอย่างไรกับแม่นางเฟิงขอรับ”
“ข้ามีแผนของข้าก็แล้วกัน”
ฟู่ลั่วเฉินเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังฉากกั้นลมในศาล ภายในศาลเฟิงฉิ้นหว่านได้เริ่มฟ้องร้องตระกูลเกาแล้ว
“ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ตระกูลเกาบอกว่าตระกูลเฟิงคือผู้มีประคุณของพวกเขา วันนี้ศพของผู้มีพระคุณยังไม่ทันจะเย็น ก็เปลี่ยนบุญคุณเป็นความแค้น พวกเขามันไม่ได้เรื่อง”
“คุณหนูเฟิงโปรดวางใจ ใต้เท้าจ้าวเป็นขุนนางน้ำดีของนครหลินผิง เขาจะต้องให้ความยุติธรรมแก่คุณหนูได้แน่”
เฟิงฉิ้นหว่านตะลึง ชาติก่อน หูของนางได้ยินแต่คำด่าไม่จบสิ้น ทำให้นางรู้สึกว่าแค่หายใจก็ผิดแล้ว พอมาวันนี้การได้ย้อนเวลากลับมาทำให้นางรู้สึกราวกับฝันไป
“ยุติธรรมหรือไม่อยู่ที่ใจคน ฉิ้นหว่านขอขอบคุณทุกท่านที่เป็นห่วง” เฟิงฉิ้นหว่านหลุบตาต่ำลง ขนตาของนางปลิวไสว จากนั้นน้ำตาใสๆ ของนางก็ไหลตามออกมา
คำปลอบใจของทุกคนก็ยิ่งดังขึ้นมากเรื่อยๆ
เฟิงฉิ้นหว่านขึ้นรถม้าไปพร้อมกับน้ำตาแห่งความตื้นตัน แล้วหันไปขอบคุณชาวบ้านอีกครั้ง
เมื่ออยู่ในรถแล้ว เฟิงฉิ้นหว่านเช็ดน้ำตาของตัวเองจนแห้ง แววตาของนางไร้ความรู้สึก
ชาติก่อนนางชอบร้องไห้ ไม่ว่าเจอเรื่องอะไรที่ไม่พอใจต่างจะต้องร้องไห้ออกมา หลังจากนั้นเมื่อไปอยู่ที่จวนเฉิงเสี้ยง นางปล่อยให้ตัวเองร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตา แต่ต่อให้ร้องจนน้ำตาแห้งเหือดก็ไม่สามารถแลกความเห็นใจกลับมาจากใครได้
ดังนั้นชาตินี้ นางจะต้องใช้น้ำตาทุกหยดบนใบมีด จะไม่มีหยดใดต้องเสียเปล่า
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาบุปผาซ่อนพิษ