ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 84

ได้ยินคำพูดของหยุนชี เฟิงฉิ้นหว่านชะงัก วางอาหารปลาในมือลง หยิบผ้าสีขาวที่อยู่ข้างกายขึ้นมาเช็ดนิ้วมือ เพียงท่วงท่านี้ ทำให้หยุนชีก้มหน้าลงอีกครั้ง

“เป็นอะไรไป?”

ได้ยินเสียงเอ่ยถามด้วยความฉงนสงสัยของเฟิงฉิ้นหว่าน หยุนชีดึงสติกลับมาทันที： “เรียนคุณหนู ตอนพลบค่ำข้าน้อยก็เพิ่งได้ยินพวกบ่าวรายงานว่า ผู้ที่ก่อความวุ่นวายเมื่อวานล้วนเป็นชาวบ้านทั่วไปในที่ต่างๆ ขอรับ”

“ชาวบ้านทั่วไป?”

“ขอรับ เพียงแต่ชาวบ้านทั่วไปเหล่านี้ยังมีอีกหนึ่งสถานะ”

“อะไร?”

“พวกเขาล้วนเป็นญาติของสตรีในหอเซียวเซียงจุ๋น”

แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านนิ่งงัน： “ข้ารู้แล้ว”

ถึงว่าฟู่ลั่วเฉินไม่ให้นางยื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องของหลี่หยวน ที่แท้ก็เตรียมการทุกอย่างตั้งแต่แรกแล้ว

ฉินฮั๋วเหนียนพูดขึ้น： “คุณหนู ใต้เท้าจ้าวส่งเจ้าหน้าที่ไปจับกุมตัวคนพวกนั้นหมดแล้ว เวลานี้น่าจะกำลังรายงานฝ่าบาท เมื่อฝ่าบาททราบเรื่อง เกรงว่าคนเหล่านี้คงมีจุดจบที่ไม่ดีอย่างแน่นอน เพราะถึงอย่างไรก็ร้ายแรงถึงขั้นสังหารขุนนาง นี่คือความผิดมหันต์”

เฟิงฉิ้นหว่านขมวดคิ้วเล็กน้อย ： “เรื่องนี้ไม่ได้ง่ายเช่นนั้น แม้คนเหล่านั้นจะสังหารหลี่หยวน แต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นคนเดือดร้อน สตรีในหอเซียวเซียงจุ๋น เวลานี้ถูกทำลายจนป่นปี้ ชีวิตนี้ถือว่าถูกทำลายแล้ว ยามฝ่าบาทลงโทษ ย่อมต้องพิจารณาถึงด้านนี้”

“แม้ว่าจะเลี่ยงโทษประหารได้ แต่เกรงว่าคงจะมีความผิดไม่น้อย”

“เรื่องนี้ต้องดูว่าท่านชายฟู่คิดอย่างไรกันแน่” เฟิงฉิ้นหว่านพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ท่านชายฟู่? หรือว่าเรื่องนี้เป็นแผนการของท่านชายฟู่?” ฉินฮั๋วเหนียนขมวดคิ้วเป็นปม

“เรื่องใหญ่เช่นนี้ นอกจากเขาแล้วจะเป็นฝีมือของใครได้?” เฟิงฉิ้นหว่านอดไม่ได้ที่จะชื่นชมถึงความใจกล้าของฟู่ลั่วเฉิน

ตอนที่นางวางแผน นางเคยคิดจะปล่อยข้อผิดพลาดให้เป็นไปตามยถากรรม หากแผนการมีช่องโหว่ สุดท้ายทำไม่สำเร็จ อย่างมากก็เพียงเอายาพิษให้หลี่หยวน ให้เขาตายเท่านั้น

ทว่าคิดไม่ถึง วิธีการจัดการที่ฟู่ลั่วเฉินกล่าว กลับเป็นการให้ชาวบ้านทั่วไปตั้งมากมายรุมทำร้ายจนตาย

ชาวบ้านสังหารขุนนาง เมื่อเป็นเช่นนี้ เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว

สีหน้าของฉินฮั๋วเหนียนเคร่งขรึม： “เรื่องในหอเซียวเซียงจุ๋นวุ่นวายอยู่แล้ว เวลานี้ท่านชายฟู่ทำให้ชาวบ้านสังหารขุนนางในราชสำนึก เช่นนี้เป็นการสร้างเรื่องให้ใหญ่หลวงไม่ใช่หรือ? ท่านชายฟู่ทำเช่นนี้ ดีต่อเขาอย่างไร?”

“ความคิดของท่านชายฟู่ ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราสามารถคาดเดาได้”

เฟิงฉิ้นหว่านหลบตาลง ขนตางอนยาวบดบังอารมณ์ในแววตาของนาง

“ท่านอาฉิน ก่อนหน้านี้ข้านัดเจอกับหวางจื้อหยวนและพวก โดยใช้ชื่อขององค์ชายสาม หลี่หยวนเป็นคนขององค์ชายสาม เวลานี้เกิดเรื่องขึ้นกับเขา หวางจื้อหยวนและพวกต้องร้อนรนอย่างมากแน่นอน ท่านเผยตัวตนของข้าออกไป”

ฉินฮั๋วเหนียนชะงัก รีบส่ายหน้าปฏิเสธ： “คุณหนู ก่อนหน้านี้เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ จะไม่เปิดเผยตัวตนของคุณหนูในหอหญิงงามเมืองเด็ดขาด?”

“การเปิดเผยตัวตนเป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วย่อมเกิดขึ้น หวางจื้อหยวนและพวกกำลังร้อนใจ เวลานี้ส่งผลกระทบต่อแผนการของข้า ในเมื่อพวกเขาขึ้นเรือของข้าแล้ว เช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นหรือตายย่อมไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาลงไป”

“แต่เมื่อตัวตนของคุณหนูเปิดเผยไป คุณหนูเข้าออกหอหญิงงามเมือง ชื่อเสียงก็จะป่นปี้”

“ท่านอาฉิน สำหรับข้าแล้ว ชื่อเสียงไม่ใช่สิ่งสำคัญ”

“คุณหนูจะคิดเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด” นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความปวดใจและทะนุถนอม แต่อยู่ต่อหน้าหยุนชี ก็ไม่อาจพูดถึงสิ่งที่เฟิงฉิ้นหว่านเคยพานพบ จึงทำได้เพียงพยายามเกลี้ยกล่อม “เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตเป็นเสมือนควัน เมื่อผ่านไปแล้วก็จางหายไป คุณหนูไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจ”

“ท่านอาฉินคิดผิดแล้ว ที่ข้าบอกว่าชื่อเสียงไม่ใช่สิ่งสำคัญ ไม่ได้เป็นเพราะสิ่งที่ประสบพบเจอก่อนหน้านี้ แต่เป็นเพราะสถานการณ์ของข้าในเวลานี้”

“สถานการณ์?”

“เยี่ยม ลำบากท่านอาฉินแล้ว”

ฉินฮั๋วเหนียนรีบไปจัดการทันที ทว่าหยุนชียังคงยืนก้มหน้าอยู่ที่เดิม เห็นชัดว่าเขาทำตัวไม่ถูก： “เป็นอะไรไป มีเรื่องอื่นอีกหรือ?”

“ไม่มีขอรับ” หยุนชีรีบส่ายหน้า

“เช่นนั้นเจ้ากลับไปก่อนเถอะ คอยจับตาดูการเคลื่อนไหวในเมืองตลอดเวลา”

“ขอรับ”

เฟิงฉิ้นหว่านหยิบอาหารปลาขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าหยุนชีกลับเดินกลับมา： “คุณหนู......คุณหนู......คุณหนูจะจงรักภักดีต่อท่านชายฟู่จริงๆ หรือขอรับ?”

“เจ้าถามเพื่ออะไร?” เฟิงฉิ้นหว่านชะงัก

“ไม่......ไม่มีอะไรขอรับ” หยุนชีรีบส่ายหน้า

เฟิงฉิ้นหว่านรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เมื่อครู่หน้ายังแดงระเรื่อ เวลานี้กลับซีดขาว： “หากเจ้ารู้สึกไม่สบาย เช่นนั้นก็ไปหยิบเงินเองแล้วไปเชิญหมอมาดูอาการ อย่าปล่อยทิ้งไว้”

หยุนซีเม้มปากแน่น สีหน้าของเขาย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม เขาเงยหน้าขึ้น แววตาที่ปกติเปี่ยมไปด้วยความมืดหม่นและเหี้ยมโหด เวลานี้กลับมีน้ำตาคลอ เคล้าไปด้วยความน่าสงสารอย่างแปลกพิกล：

“คุณหนู หลังจากนี้ข้าจะทำให้ตนเองมีประโยชน์มากขึ้นขอรับ”

เช่นนั้นคุณหนูไม่ต้องจงรักภักดี ไม่ต้องเอาเรื่องแต่งงานไปอยู่ในกำมือของผู้อื่น?

เฟิงฉิ้นหว่านคลี่ยิ้มบางๆ ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ： “เข้าใจแล้ว กลับไปเถอะ”

“......ขอรับ”