ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 88

ฟังคำพูดของจ้าวยี่ นัยน์ตาของเฟินฉิ้นหว่านสั่นเทา： “ท่านชายจะกลับเมืองหลวงแล้วหรือ?”

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น： “อยู่ด้านนอกมานานแล้ว ต้องกลับไปเป็นธรรมดา”

เฟิงฉินหว่านพยักหน้าเล็กน้อย เม้มริมฝีปาก ดวงหน้าของนางคล้ายแสดงความผิดหวัง

ฟู่ลั่วเฉินมองสีหน้าของนาง นิ้วมือที่วางอยู่บนโต๊ะขยับเล็กน้อย แล้วพูดเรื่องสำคัญกับจ้าวยี่ต่อ：

“ทางด้านตระกูลฉือไม่มีเบาะแสมากไปกว่านี้แล้ว เช่นนั้นหน้าที่สำคัญล้วนตกอยู่ที่เจ้า หลี่หยวนตายแล้ว องค์ชายสามต้องทำทุกอย่างเพื่อสืบหาสาเหตุการตายของเขาแน่นอน ทั้งยังจะหยุดไม่ให้เจ้านำเรื่องของตระกูลฉือกราบทูลฝ่าบาท เจ้ารู้หรือไม่ว่าควรจะรับมือเช่นไร?”

“ท่านชายวางใจเถอะ ขอเพียงข้าจ้าวยี่ยังมีลมหายใจ ก็ไม่มีวันปล่อยให้เรื่องผิดกลายเป็นเรื่องถูกอย่างแน่นอน”

“คดีนี้องค์ชายสามไม่มีวันแสดงตัวด้วยตนเองอย่างแน่นอน มีแต่จะให้เจ้าหน้าที่เก็บกวาดเรื่องนี้ เจ้าเพียงเจ้าการแรงกดดันนี้ เรื่องอื่นข้าจะเป็นฝ่ายช่วยเจ้าเอง”

“ท่านชาย ชาวบ้านที่ฆ่าหลี่หยวนจะมีความผิดหรือไม่?”

“มีความผิด แต่ไม่ถึงกับชีวิต ข้าจะเตรียมการหลังจากนี้ให้พวกเขาเอง”

“ได้ยินท่านชายพูดเช่นนี้ ข้าก็วางใจขอรับ” จ้าวยี่ลอบโล่งอก

ยิ่งสืบมากเท่าใด ก็ยิ่งรู้ว่าหลี่หยวนช่วยองค์ชายสามปิดบังเรื่องใดมาก คนที่ฆ่าชาวบ้านเพื่อเลื่อนตำแหน่งนั้น สมควรตาย

“ท่านชาย ยังมีอีกเรื่องหนึ่งขอรับ เวลานี้รอบตัวของเกาหนานมีตุ่มแดงขึ้น คอเจ็บป่วยจนยากจะพูด ร่างกายไม่อาจเคลื่อนไหว เกรงว่าภายในสองสามวันนี้เขาคงสิ้นใจอย่างแน่นอน แล้วก็ฉือเหลียน มองภายนอกคล้ายแข็งแกร่ง แต่เขากลับคล้ายทำจากน้ำตาลทราย เพียงขยับเล็กน้อยก็เจ็บปวดจนร้องโอดครวญไม่หยุด ราวกับว่ากระดูกทั่วร่างกายพุพัง เมื่อคืนเหตุเพราะเขาร้องโอดครวญเสียงดัง ถูกคนใช้หมั่นโถวโยนไปที่เขา จากนั้นก็ถึงกับกระดูกหักหนึ่งท่อน”

ฟู่ลั่วเฉินหันไปมองเฟินฉิ้นหว่าน แววตาลุ่มลึก

“ท่านชายมองข้าทำไมหรือเจ้าคะ?” เฟิงฉิ้นหว่านมองตอบด้วยความใสซื่อ

“คราวหน้า ห้ามทำการโดยพลการอีก”

“เจ้าค่ะ ข้าย่อมเชื่อฟังท่านชายทุกอย่าง”

ฟู่ลั่วเฉินพยักหน้า： “สองคนนี้จะตายก็ตายไปเถอะ เจ้าบันทึกสาเหตุการตายให้เรียบร้อย แล้วส่งไปให้ฝ่าบาทก็พอ”

จ้าวยี่รีบหันไปมองเฟิงฉิ้นหว่าน： “ท่านชาย เขียนตามความจริงหรือขอรับ?”

เฟิงฉิ้นหว่านเงยหน้าขึ้น หันไปมองจ้าวยี่ด้วยความอ่อนโยน ： “ใต้เท้าจ้าว ล้วนทำงานให้กับท่านชายเหมือนกัน เหตุใดต้องฆ่าฟันกันเอง?”

“ล้วนทำงานให้ท่านชายเหมือนกัน แต่ก็ข่มขู่กันไม่ใช่หรือ?” จ้าวยี่ยังคงจำเรื่องที่ถูกเฟิงฉิ้นหว่านลอบบีบบังคับ จึงมีโอกาสได้สอบสวนฉือเหลียนตามลำพัง

เฟิงฉิ้นหว่านลุกขึ้นรินน้ำชาให้จ้าวยี่： “เรื่องต่างๆ ในอดีตล้วนเป็นเพราะฉิ้นหว่านไม่รู้ความ ข้าขอโทษใต้เท้าจ้าวด้วย”

จ้าวยี่มองตรงไปด้านหน้าด้วยท่าทีเคร่งขรึม “ไม่จำเป็น”

“ใต้เท้าจ้าวดื่มน้ำชาสักเล็กน้อยเถอะ ข้าเห็นขอบตาใต้เท้าดำคล้ำ ดวงตาอ่อนล้า มุมปากแดงระเรื่อเล็กน้อย เห็นชัดว่าสองวันนี้ร้อนใน ดื่มน้ำชาดับร้อน เรื่องในอดีตอย่าเก็บมาใส่ใจเลย”

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มด้วยความจริงใจ แม้จ้าวยี่จะเป็นคนเย็นชาและใจแข็ง แต่เวลานี้ก็จำต้องยอม

“คราวหน้าอย่าให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก”

“ขอบคุณใต้เท้า”

ฟู่ลั่วเฉินชำเลืองมองใบหน้าของเฟิงฉิ้นหว่าน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย： วันนี้เฟิงฉิ้นหว่านกล่าวขอโทษง่ายดายเสียจริง หรือว่ามีแผนการใดซ่อนเร้น?

ฟู่ลั่วเฉินพูดกำชับจ้าวยี่เล็กน้อย แล้วค่อยให้เขาไป

เฟิงฉิ้นหว่านนั่งอยู่ข้างๆ มาโดยตลอด ไม่ได้พูดแทรก เวลานี้เห็นฟู่ลั่วเฉินเงียบ จึงอดไม่ได้ที่จะพูดลองเชิง： “ท่านชายจะกลับเมืองหลวงเมื่อใดเจ้าคะ?”

แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านสั่นเทาเล็กน้อย： ไม่แปลกที่ระยะนี้ไม่ได้เจอคนคนนั้น ที่แท้ก็ถูกฟู่ลั่วเฉินสั่งให้ไปทำงานที่อื่นนี่เอง? อีกทั้งฟังจากคำพูดของฟู่ลั่วเฉิน คนคนนั้นคือคนที่เขาเชื่อใจมาก เมื่อเป็นเช่นนี้ อยากจะกำจัดก็ยากยิ่งนัก

เฟิงฉิ้นหว่านรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย： การดำรงอยู่ของบุรุษคนนั้นเปรียบดังยาพิษที่อยู่ในลูกอม ไม่รู้ว่าลูกอมจะละลายเมื่อใด แล้วค่อยๆ คร่าชีวิต

หยุนซวนที่ยืนอยู่ข้างๆ งุนงงเล็กน้อย ： บรรดาคนที่ส่งออกไป เวลานี้กลับมารายงานหมดแล้วไม่ใช่หรือ? มีคนใดบ้างที่ไม่อาจกลับมาในเร็ววัน ท่านชายหลอกลวงแม่นางเฟิงอีกแล้ว

“เช่นนั้นหากข้าจะติดต่อท่านชายเล่า?” เฟิงฉิ้นหว่านพูด

“คิดหาวิธีเอาเอง” ฟู่ลั่วเฉินพูดเสียงเยือกเย็น

รอยยิ้มบนใบหน้าเฟิงฉิ้นหว่านยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ： “ข้าคิดหาวิธีเองได้ แต่ท่านชายต้องบอกคนเฝ้าประตูของจวนอ๋อง ทันทีที่ได้รับจดหมายจากนครหลินผิงต้องรีบเอาให้ท่านชายก็พอเจ้าค่ะ”

แค่ส่งจดหมายเท่านั้นไม่ใช่หรือ? ขอเพียงทำให้ฟู่ลั่วเฉินเชื่อใจนางมากยิ่งขึ้น แม้จะห่างกันไกลเพียงใดนางก็คิดหาวิธีให้คนส่งจดหมายไปให้ถึง

ฟู่ลั่วเฉินเงียบอีกครั้ง

เฟิงฉิ้นหว่านไม่อยากเสียเวลา จึงยืนขึ้นแล้วบอกลา： “ท่านชาย หากไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉิ้นหว่านขอตัวลาเจ้าค่ะ”

ทันทีที่นางพูดออกไป รอบตัวของฟู่ลั่วเฉินเย็นยะเยือกอย่างไม่อาจสังเกตได้： “อืม”

เฟิงฉิ้นหว่านหมุนตัวหันหลัง องครักษ์คนหนึ่งเดินมาด้วยความรีบร้อน ผ่านนางไป จากนั้นเสียงรายงานก็ดังขึ้นอย่างชัดเจน：

“ท่านชาย ท่านชายเย่มาเจียงหนานแล้วขอรับ ได้ยินว่าท่านชายอยู่นครหลินผิง จึงอ้อมกลับมาหาท่านชาย บอกว่าท่านอ๋องเป็นผู้ไหว้วาน ให้กลับเมืองหลวงพร้อมกับท่านชายขอรับ”

“เฉิงเหวยมาแล้ว?” น้ำเสียงของฟู่ลั่วเฉินสั่นคลอนเล็กน้อย “ตอนนี้อยู่ที่ใด?”

เฟิงฉิ้นหว่านหยุดฝีเท้า แววตาของนางทอประกายความดีใจ：เฉิงเหวย？