ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 25

ช่วงเวลาใกล้เที่ยง ห้องครัวกำลังยุ่งที่สุด เหล่าแม่ครัวสาวใช้ในห้องครัวต่างวุ่นวายเดินเข้าๆ ออกๆห้องครัว

ควันไฟโขมงลอยไปทั่ว มีกลิ่นหอมโชยมา

ในตอนนั้นเองบ่าวรับใช้คนหนึ่งก็เดินเข้าครัวไปอย่างลับๆ ล่อๆ

ลุงที่กำลังล้างผักเห็นเขายังทักทายอย่างอบอุ่น "หวงอาน เจ้ามาหาป้าของเจ้าอีกแล้วหรือ!"

บ่าวรับใช้ที่ถูกเรียกตัวหวงอานมีสีหน้าตื่นตระหนก ไม่ได้สนใจลุงล้างผัก ก็ตรงเข้าไปในครัวทันที!

ควันลอยในห้องครัว ผู้คนในครัวต่างก็มองเห็นไม่ชัดเจน

ต่างคนต่างยุ่งอยู่กับงาน และไม่มีเวลาไปดูคนอื่น และยิ่งไม่สนใจว่าในห้องครัวมีคนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน

อาหารของแต่ละเรือนล้วนพิถีพิถัน แขกทั่วไปของจวน จะเตรียมอาหารสี่จานและหนึ่งอาหารหลัก จากนั้นก็วางไว้ที่มุมทิศตะวันตกเฉียงใต้

ตอนนี้ในจวนอ๋องมีแขกเพียงคนเดียว มุมทิศตะวันตกเฉียงใต้ก็วางอาหารไว้เพียงชุดเดียว หวงอานเดินมาถึงมุมทิศตะวันตกเฉียงใต้อย่างคุ้นเคยหยิบขวดเล็กๆ ออกมาจากอกเสื้ออย่างตัวสั่น และเตรียมจะใส่ลงไปในอาหาร

แต่ทันใดนั้นเขาก็ถูกจับข้อมือของเขา

"น้องชายคนนี้ เรื่องบางเรื่องทำครั้งที่สองก็ช่างน่าเบื่อจริง!" เสียงหัวเราะเบาๆ แอบเข้ามาในหูของเขา

เขากลัวจนมือสั่น และคลายขวดยา

แต่คนที่ส่งเสียงออกมา รีบคว้าขวดยาเอาไว้ ยิ้มแล้วกล่าวว่า "สิ่งนี้ห้ามทำลายนะ เป็นหลักฐานทางวัตถุ!”

ร่างกายของหวงอานสั่น และใบหน้าซีดขาวเหมือนกระดาษ ต้องการที่จะหลบหนีจากการควบคุมของฝ่ายตรงข้าม

แต่อีกฝ่ายกลับกุมข้อมือเขาไว้แน่น ไม่คลายแม้แต่น้อย!

"แม่นางเซี่ย ต้องการที่จะรายงานเรื่องนี้กับท่านอ๋องหรือไม่?"

คนที่พูดคือซูหยาว และคนที่จับข้อมือของหวงอานคือเซี่ยจินอาน

จะว่าไปหนึ่งชั่วยามก่อน หลังจากถูกพ่อบ้านตำหนินางก็กลับเข้าเรือนไป

ซูหยาวที่คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของหวงอานรีบกลับไปที่เรือน เพื่อบอกนางว่าหวงอานออกไปแล้ว

แต่เนื่องจากซูหยาวเป็นสาวใช้ของนาง จึงถูกจำกัดการเดินทางและไม่สามารถตามหวงอานออกไป เฝ้าดูว่าเขากำลังทำอะไร และไปพบใครได้

"ไม่ต้องรีบร้อน ส่งคนไปสืบอีก"

"ข้าน้อยรับคำสั่ง" เงาดำตอบ

หวงเฟิงที่เฝ้าอยู่นอกห้องตำราเดินเข้ามา แล้วรายงาน "ท่านอ๋อง สาวใช้ข้างกายแม่นางเซี่ยขอพบ"

"เรื่องอะไร?" หยุนฝู้เฉินไม่ได้เงยหน้า และมองภาพวาดอย่างละเอียด รู้สึกว่าขาดอะไรไปบางอย่าง

"มีคนวางยาพิษแม่นางเซี่ย และถูกแม่นางเซี่ยจับได้ เพื่อมาถามท่านว่าจะทำอย่างไร"

"วางยาพิษ?" หยุนฝู้เฉินเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงที่เย็นชา

หวงเฟิงรู้สึกแปลกใจเช่นกัน ว่ากันว่าแม่นางเซี่ยคนนั้นไม่เคยออกไปไหนมาก่อน ทำไมถึงไปยั่วโมโหคนอื่นได้ ทั้งยังวางยาพิษเพื่อเอาชีวิต

"พ่ะย่ะค่ะ"

หยุนฝู้เฉินพูดเสียงเรียบ "ฆ่าแล้วโยนเข้าป่าให้เป็นอาหารหมาป่าเถอะ"