ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 144

ตอนที่ 144 สูญเสียพลังภายใน

โม่ฉีหมิงที่นอนอยู่บนเตียงมีใบหน้าที่ซีดขาวราวกับหิมะ เขานอนนิ่งๆอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย โล่หวินหลานรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวใจ ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าความกลัวเป็นอย่างไร

"พระชายาท่านอย่าเป็นกังวลไป เดี๋ยวข้าจะดูอาการของท่านอ๋องให้" สวินโม่พูดให้นางอุ่นใจ

เขายื่นมือไปจับที่ชีพจรของท่านอ๋อง หลับตาลงตอนในหัวของเขาได้ยินแต่เสียงที่ผิดจังหวะ ทั้งรวดเร็วร้อนแรงและอ่อนแรง ผสมปนเปกันไปเสียหมด พลังภายในของเขาเหมือนโดนบางสิ่งบางอย่างดูดไปจนหมด แต่กลับเหมือนยังคงซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในตัวเขา

"พระชายา พลังภายในของท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ ข้าจะถ่ายโอนพลังของข้าเข้าไปช่วย เพียงแต่ร่างกายของท่านอ๋องเหมือนถูกพลังแรงกล้าบางอย่างปิดทับเอาไว้ หากสามารถถ่ายพลังงานผ่านสิ่งนั้นไปก็จะไม่เป็นอะไรแล้วขอรับ" รอยยิ้มบนใบหน้าของสวินโม่เผยออกมา เหมือนเขากำลังค้นพบสิ่งมหัศจรรย์เสียอย่างนั้น

"พลังที่ถูกปิดเอาไว้งั้นหรอ? เหตุใดได้รับบาดเจ็บแต่ยังพบพลังที่ถูกปิดเอาไว้ล่ะ? แล้วพลังนั้นคืออะไร?" โล่หวินหลานถามขึ้นด้วยความสงสัย

การที่โม่ฉีหมิงจะมีพลังอะไรก็ตามที่ถูกซ่อนเอาไว้ นางไม่แปลกใจเลย เพราะเขาคือบุตรชายของฮ่องเต้ ไม่ว่าใครที่ให้พลังนี้แก่เขาแล้วปิดมันเอาไว้ แต่อย่างไรก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี

สวินโม่ละมือจากเขา เขานำผ้าห่มมาห่มแขนของโม่ฉีหมิง แล้วลุกขึ้นยืนเดินไปมา

"จากสถานการณ์ตอนนี้ ข้าเองก็ไม่ทราบได้ว่าพลังนั้นคืออะไร ข้าคิดว่าแม้แต่ตัวท่านอ๋องเองก็น่าจะไม่ทราบ อย่างไรก็ตามพลังนี้เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่นัก คนทั่วไปไม่สามารถควบคุมได้" สวินโม่พูดแล้วถอนหายใจ "ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้มอบพลังนี้ให้ท่านอ๋องและซ่อนพลังนี้เอาไว้ในตัวท่านอ๋องมานานหลายสิบปี"

โล่หวินหลานหันไปมองโม่ฉีหมิงที่ตอนนี้นอนไม่ได้สติ

"ไม่ว่าใครเป็นคนซ่อนพลังนี้ก็ตาม สวินโม่ตอนนี้พวกเราต้องทำอย่างไรท่านอ๋องถึงจะฟื้นขึ้นมา?" โล่หวินหลานอยากให้เขาลืมตา อยากมากจริงๆ

เขาดึงสติตนเองกลับมา สายตาทั้งคู่ของสวินโม่เพ่งมอง พลังทั่วตัวของเขารวมเป็นหนึ่งเดียว จนบรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

"เดี๋ยวข้าถ่ายโอนพลังงานให้ท่านอ๋อง ท่านอ๋องก็จะฟื้นขึ้นมา" ไม่นานเขาก็หลับตาลง ย่อตัวจากนั้นก็ใช้พลังตัวเบาไปยังบนเตียง

เขาพยุงโม่ฉีหมิงขึ้นมา แล้วใช้สองมือถ่ายโอนพลังงานของเขาเข้าไปในตัวของโม่ฉีหมิง ตอนนี้เหมือนทุกอย่างหมุนไปมาด้วยความรวดเร็ว ในห้องมีแรงลมโหมกระหน่ำ

พลังบางอย่างถูกถ่ายโอนจากตัวของสวินโม่ออกไป

โล่หวินหลานมองเห็นแสงสีฟ้า เป็นแสงสีขาวที่เปร่งประกายสีฟ้าคราม

นางตกใจและตื่นเต้นก็สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าราวเพราะเป็นเรื่องเหนือมนุษย์ ซึ่งคนในยุคปัจจุบันไม่สามารถฝึกวรยุทธ์มาถึงขั้นนี้ได้แน่นอน

แม้แต่อาจารย์เก่าแก่ก็ทำไม่ได้ ระหว่างที่นางกำลังครุ่นคิดนั้น ความหนาวเย็นในห้องเหมือนไปถึงขีดสุด เป็นความเหน็บหนาวเสียยิ่งกว่าเกร็ดของหิมะ

ท้ายที่สุดสวินโม่ก็ "พู่" เขาล้มลงกับพื้น ริมฝีปากของเขาซีดเซียว ทั้งตัวเหมือนคนที่อยู่ท่ามกลางพายุหิมะ เขาดูหนาวเย็นเหลือเกิน ทั้งๆที่ในห้องมีเตาผิง เหตุใดเขาจึงหนาวได้เพียงนี้?

"สวินโม่ เจ้าเป็นอะไร? เป็นอะไรมากหรือเปล่า?" โล่หวินหลานรีบวิ่งไปหยิบผ้านวมในตู้แล้วห่มให้สวินโม่

"ข้า ข้า......ไม่เป็นไร......ช่วยพยุงข้าที หนาว......หนาว......." ฟันบนและล่างของเขากระทบกัน จนพูดไม่เป็นคำ

อาการของเขาทำให้โล่หวินหลานตกใจ นางรีบพยุงตัวเขาขึ้นมานั่งบนเก้าอีก โชคดีที่สวินโม่ยังมีแรงเดินได้ด้วยตนเอง เมื่อไปถึงบนเก้าอี้ตัวยาว เขาก็ล้มลงทันทีพร้อมกระชับผ้าน่วมเข้าหาตนเอง

"พลังภายในของเจ้าก็มีปัญหาใช่ไหม พลังภายในของเจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่? เจ้าบอกข้าสิ ว่าข้าสามารถช่วยเจ้าได้อย่างไร?" โล่หวินหลานทั้งเป็นห่วงโม่ฉีหมิงและกังวลสวินโม่ จนตอนนี้นางเองก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว

"ไม่ ไม่เป็นไร.....ข้าไม่เป็นไร นั่งพักสักเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว เพียงใช้พลังภายในมากไปก็เท่านั้น ......พระชายา ท่าน ท่านไปดูแลท่านอ๋องเถอะ！" สวินโม่พูดติดๆขัดๆ น้ำเสียงของเขาสั่นเทา

พอเห็นว่าเขาหนาวถึงขั้นนี้ โล่หวินหลานก็เดินไปหยิบผ้านวมมาห่มให้เขาอีกผืน

"เจ้าห่มผ้านวมนี่ก่อนนะ เดี๋ยวจะค่อยๆอุ่นขึ้นมาเอง"

"พระชายา หม่อมฉันจะลองถ่ายโอนพลังภายในส่งไปให้ท่านอ๋องนะเพคะ" เย่หวินกระชับแขนเสื้อขึ้น

"ช้าก่อน......" เสียงของสวินโม่ดังขึ้นจากด้านหลัง พอร่างกายเริ่มกลับมาอบอุ่นเขาก็มีแรงขึ้นมาเล็กน้อย "เย่หวิน ลมปรานของเจ้ากับท่านอ๋องแตกต่างกันเกินไป หากเจ้าถ่ายโอนพลังงานไปให้ท่านอ๋อง เจ้าจะได้รับบาดเจ็บ และท่านอ๋องเองก็ไม่ได้รับพลังด้วย ข้าว่ารอท่านอ๋องฟื้นขึ้นมา เราค่อยมาหารือกันดีกว่า！”

ก็จริง เหตุใดพวกนางคาดไม่ถึงกันนะ ตอนนี้โล่หวินหลานหนักอกหนักใจเหลือเกิน "ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเราก็รอท่านอ๋องฟื้นขึ้นมาก่อนเถอะ！”

นางเดินเข้าไปยืนตรงหน้าเขา จากนั้นก็ใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นซับไปตรงหน้าผาก

"พระชายา ข้าให้โรงครัวตุ๋นรักนกมาให้ดีไหม? ท่านต้องกินอะไรลองท้องเสียหน่อย" เย่หวินบอกเพราะตอนที่นายของตนไปรักษาเย่เซียวหลัวนั้นคงไม่ได้กินมื้อเที่ยงเป็นแน่

โล่หวินหลานไม่ได้หันหน้ามา นางพูดด้วยเสียงอ่อนแรง "ไม่เอา ข้ากินไม่ลง"

"พระชายา ท่านควรจะกินอะไรเสียหน่อย ท่านจะได้มีแรงมาดูแลท่านอ๋อง！มิเช่นนั้น หากท่านล้มป่วยไปอีกคน ใครจะเป็นคนดูแลท่านอ๋องล้ะ?" เย่หวินบอก

โล่หวินหลานรู้ดีว่าเย่หวินหวังดีกับตน แต่ตอนนี้ต่อให้มีอาหารเลิศรสอยู่ตรงหน้านาง นางก็กินไม่ลง

"เย่หวิน ข้ากินไม่ลงจริงๆ หากข้าต้องการข้าจะบอกเจ้าดีหรือไม่?"

เย่หวินรู้ดีว่านางไม่สามารถเกลี้ยกล่อมนายหญิงของตนได้ จึงทำได้เพียงถอนหายใจแล้วเดินไปรอคำสั่งหน้าตำหนัก

ในห้องเงียบสงัด ไอร้อนค่อยๆก่อตัว ทำให้ในห้องเริ่มอุ่นขึ้นมาบ้าง โล่หวินหลานถอดเสื้อคลุมของนางแล้วแขวนไว้ เหลือเพียงเสื้อถักขนแกะตัวอุ่นเท่านั้น

นางมองเหงื่อที่ผุดออกมาจากหน้าผากของโม่ฉีหมิงที่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความร้อนหรือหนาวเย็นเกินไป

ทางด้านสวินโม่เองก็เริ่มลุกขึ้นนั่ง ความหนาวเย็นที่เกิดขึ้นจากการถ่ายโอนพลังให้โม่ฉีหมิงนั้นก็เริ่มหายไป เขาค่อยๆกลับมามีแรงอีกครั้ง