ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 160

ตอนที่ 160 รีบเร่งดั่งธนู

นางรีบวิ่งพุ่งเข้าไปในห้อง ตาของนางมองไปยังด่องห้วนที่กำลังทนทุกข์ทรมาน และรีบวิ่งไปหาเขา

“พี่......ห้วน...... เจ้าไม่เป็นไรใชหรือไม่?” ด่องหย่าซบเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ร้องไห้ไปพูดไปจนฟังไม่ชัดเจนเลยว่าพูดอะไรอยู่แต่หลังจากที่เห็นแผลบนแขนของนาง จึงร้องไห้ขึ้นอย่างหนัก “แขนของเจ้าเป็นอะไรไป? ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้? ข้าไม่เอา ข้าไม่เอาแบบนี...... พระชายา โปรดช่วยห้วนหน่อย!”

โล่หวินหลานลำบากใจจนจับกระบาลไว้ ทีแรกด่องห้วนตื่นขึ้นมาโวยวายขึ้นมา ตอนนี้ด่องหย่าก็พุ่งเข้ามา ยิ่งทำให้เรื่องมันวุ่นวายมากขึ้น

นางเห็นบาดแผลถูกล้างไปเกือบครึ่งหนึ่งแล้ว จึงรีบจับตัวด่องหย่าไว้

“ข้ากำลังรักษาด่องห้วนอยู่ แค่ยาชาและยาสลบได้หมดฤทธิ์แล้ว ดังนั้นเขาจึงจะตื่นขึ้นมา อาหย่า เจ้าออกไปก่อน ด่องห้วนต้องไม่เป็นอะไร!” โล่หวินหลานไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ ได้แค่จับนางออกไปก่อนค่อยว่ากัน

“ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ข้าจะอยู่ที่นี่คอยอยู่เคียงข้างห้วนพระชายาให้ข้าอยู่ที่นี่เถอะนะเจ้าค่ะ?” ตาของด่องหย่าแดงบวม และเสียงฟังดูแหบและเศร้า

ท่าทางของนางตอนนี้ทำให้ยากที่จะขับไล่นางให้ออกไป โล่หวินหลานเป็นคนใจอ่อนง่าย และนางก็ได้จ้องมองโม่ฉีหมิงไว้เพื่อถามความคิดเห็นของเขา

โม่ฉีหมิงเดินไปถึงข้างหน้าของด่องหย่า และกดเสียงต่ำลง “ด่องหย่า เจ้าออกไปก่อน เจ้าอยู่นี่จิตใจของด่องหย่าก็ไม่สงบนิ่ง หวินหลานไม่สามารถทำการรักษาอย่างมีสติ”

คำพูดของเขาเหมือนหิมะหนาวเย็นที่ลอยอยู่บนอากาศ หูที่ได้ยินเสียงเขาของด่องหย่าเหมือนกำลังเกาะตัวด้วยน้ำแข็ง นางพยามกัดริมฝีปากของตัวเองเพื่อหยุดร้องไห้ และเริ่มต่อต้านอย่างไม่มีประโยชน์ “แต่ว่าห้วนเขา.......” ยังไม่ทันได้พูดจบนางก็กำลังเดินถอยออกมาด้วยความกลัวและตกใจในเสียงของเขา

“ที่นี่มีแค่โล่หวินหลานอยู่ก็พอ เจ้าอยู่ที่นี่พวกเราไม่สามารถรวบรวมสติได้” โม่ฉีหมิงใช้คำพูดที่รุนแรง

เขาใช้สายตาที่ดูเยือกเย็นมองด่องหย่า และจ้องมองนางไม่กระพริบตา และนางยังคงทำสีหน้าลังเล

และคนที่นอนอยู่บนเตียงก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้น “อาหย่า เจ้า เจ้าออกไปก่อน ข้า ไม่เป็นไร......”

เขาก็ไม่อยากให้นางเห็นสภาพเขาตอนนี้ เพราะว่าสภาพที่ดูเจ็บปวดของเขาตอนนี้มันดูไม่ดี เขาอยากให้นางเห็นมุมของเขาแข็งแกร่งและกล้าหาญมากกว่า

ด่องหย่ายังคงลังเลไม่ยอมไปไหน และกัดริมฝีปากของตนก้าวเข้ามาข้างหน้า “ห้วน......”

“ออกไป!” น้ำเสียงของด่องห้วนเริ่มจริงจังขึ้นมา สายตาที่ดูเย็นชามองด่องหย่า และหันหน้าไม่มองนางอีก

ด่องหย่าเลยรีบขยับฝีเท้าแล้ววิ่งออกไปตรงประตู

“พระชายา ต่อเลยขอรับ” ด่องห้วนยื่นแขนตรงและกัดฟันพยายามไม่ดู

“เจ้า ทนไหวหรือไม่?” สีหน้าของโล่หวินหลานกลับมาเย็นชาตอนที่ทำการผ่าตัดอีกรอบ

ด่องห้วนตอบกลับอย่างไม่คิด “ทนไหวขอรับ”

เขาทนไหว แค่กลัวคนข้างนอกจะทนไม่ไหว เขาไม่เคยใช้เสียงที่จริงจังและเสียงดุขนาดนี้ใส่ด่องหย่า นางน่าจะร้องไห้อยู่ข้างนอก!

เขาไม่ดีเอง เขาไม่ได้เรื่องเอง และทำให้นางเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเขายิ่งใหญ่กว่านี้ ยิ่งใหญ่มากกว่านี้......

ความเจ็บปวดที่มาจากการผ่าตัดค่อยๆทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว แขนเจ็บจนไม่มีความรู้สึกแล้ว

โม่ฉีหมิงเอาขิงหั่นเป็นแผ่นจากมือบ่าวอัดเข้าไปในปากของเขา รสชาติของขิงค่อยๆทำให้เขาได้ลิ้มรส อารมณ์ที่อ่อนแอของเขาถูกรสชาติของขิงกระตุ้นให้เข้มแข็งมากขึ้น กลิ่นและรสที่กินยากของขิงกระตุ้นต่อมรับรสของเขา ทำให้เขามีชีวิตชีวามากขึ้น......

แขนของเขาไม่มีความรู้สึกแล้ว.......ร่างกายของเขาค่อยๆทรุดลง เหมือนกำลังจะทรุดลงไปถึงที่สุด

โล่หวินหลานรีบทำแผลให้เขา สุดท้ายใช้ผ้าพันแผลพันแขนของเขา ผ้าพันแผลสีขาวพันรอบแขนของเขารอบแล้วรอบเล่า เหมือนรากบัวที่พึ่งเด็ดมา

“นี่ นี่ก็จะเสร็จแล้วหรือ?” สุดท้าย เขาสัมผัสได้ถึงโล่หวินหลานได้หยุดการกระทำไป ด่องห้วนหันหน้าไปมองแขนที่ถูกผ้าพันไว้ดั่งรากบัวและถามขึ้น

“ไม่น่าจะมีความผิดปกติอะไรอีก” โล่หวืนหลานหันไปเช็ดมีดผ่าตัดของนาง แล้วค่อยๆพูดขึ้น “ข้าได้ผ่าเนื้อร้ายที่อยู่บนแขนของเขาจนสะอาด พิษร้ายทั้งหมดถูกชำระและจะไม่เข้าไปกระดูกของเขาอีก แค่ว่าเนื้อที่อยู่บนแขนอาจจะเกิดใหม่ได้ช้า วันหน้าอย่ายกดาบหรือแขว่งมีด หรือยกของหนัก เข้าใจไหม?”

ยิ่งพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของด่องห้วนยิ่งรู้สึกไม่ดี เขาใช้สายตาที่เย็นชามองแขนฝั่งซ้ายของเขา พูดขึ้นอย่างกัดฟันและรู้สึกเกลียด “เกิดเป็นลูกผู้ชาย มือถืออะไรไม่ได้ และบ่าแบกอะไรไม่ได้ เขาจะเรียกว่าผู้ชายหรือ?ต้องโทษแขนของข้า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพวกมัน ด่องห้วนก็ไม่ถึงกับมาถึงจุดๆนี้?”

ยิ่งพูดน้ำเสียงของเขายิ่งฟังแล้วไม่สบาย “ถ้าเป็นแบบนี้ข้าไม่เอามันจะดีกว่า”

โล่หวินหลานกำลังทำความสะอาดเข็มยาวๆของนาง หันหลังไปเจอด่องห้วนกำลังหาอะไรบางอย่าง และเขาก็จับกรรไกรที่แหลมคมไว้กำลังจะแทงลงแขนของตนเอง และตามด้วยเสียงหัวใจที่เต้นรัวๆ ร่างของโม่ฉีหมิงเลยรีบพุ่งเข้าไปต่อหน้าเขาอย่างฉับไว และรีบเตะกรรไกรออกจากมือของเขา

โล่หวินหลานจับแขนเขาไว้ และหยุดการกระทำที่ใจร้อนขนาดนี้

“ด่องห้วน เนื้อของเจ้าจะเกิดขึ้นใหม่ แขนซ้ายไม่สามารถจับดาบจับมีด แต่เจ้ายังมีแขนขวาอยู่ แค่เจ้ามีใจที่สู้ ไม่มีใครจะขัดขวางเจ้าให้ยิ่งใหญ่ขึ้นได้ ที่สำคัญก็คือขึ้นอยู่กับตัวเจ้าเอง” โล่หวินหลานพูดขึ้นอย่างรุนแรง

ช่วยชีวิตของเขาให้รอด ทำไมเขาถึงต้องตอบแทนด้วยการทำร้ายตัวเองแบบนี้

โล่หวินหลานถอนหายใจเบาๆ เพราะว่าการผ่าตัดเมื่อครู่ทำให้หน้าผากของนางเต็มไปด้วยเหงื่อและเรียกไปจนถึงเส้นผม ทำให้นางดูเหมือนเหนื่อยและลำบากมากๆ คิ้วของนางตกลง และคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน สื่อให้เห็นว่าทนไม่ได้และกำลังโกรธ

ไม่เจ็บจริงๆ วีรบุรุษไม่กลัวเจ็บ

“ไม่เจ็บก็ดี นอนอยู่บนที่นอนอย่าขยับ ข้าจะมาทำแผลให้ยาเจ้าตามเวลา” โล่หวินหลานเก็บของตนเอง กำชับของเขาเสร็จก็เดินออกจากห้องไปกับโม่ฉีหมิง

ฟ้าข้างนอกค่อยๆมือมัวลง ก้อนเมฆที่ดูครึ้มกำลังกลบทับหลังคาไว้ ผนังและหลังคาสีมืดกลมกลืนไปกับฟ้าอันมืดครึ้ม ดูๆแล้วแยกไม่ออกจริงๆ มีแค่ที่ๆเต็มไปด้วยหิมะปกคลุมที่มองเห็นอย่างชัดเจน เหมือนเกล็ดหิมะที่ล่องลอยอยู่บนครึ่งฟ้า

ข้างๆมีคนยื่นมือมารับตลับยาไป และดักตัวนางไว้

“หิวหรือยัง? ข้าได้สั่งให้ทางครัวเตรียมอาหารที่เจ้าชอบ เราไปกันเถอะ” โม่ฉีหมิงโอบนางเดินไปถึงตำหนักหลัก

“ฉีหมิง เจ้านี่แหละที่เข้าใจข้ามากที่สุด” โล่หวินหลานพูดออกมาด้วยความดีใจ และซบเข้าไปตรงกลางอกของเขา

มุมปากของโม่ฉีหมิงกระตุกขึ้นเป็นทรงโค้งโดยไม่รู้ตัว และเขายังคงเสียงที่นิ่ง “นอกจากข้า แล้วยังมีใครที่เข้าใจเจ้า? และยังมีใครที่เหมือนดั่งข้า?”

พวกเขากำลังเดินผ่านทางโค้งของระเบียงยาว และพยักหน้าขึ้น “ใช่ๆๆๆ เจ้าเข้าใจข้าที่สุด”

นางโอบแขนเขาไว้แน่นๆ และเหยียบหิมะบนพื้นเข้าไปในตำหนักหลัก เข้าไปถึงประตูก็เห็นเย่หวินที่ทำสีหน้าที่ดูแย่ก็ยืนอยู่ตรงกลาง เหมือนนางยังคงหมกมุ่นอยู่กับสถานการณ์เมื่อครู่

“เย่หวิน เจ้าดีขึ้นหรือยัง? ต้องให้ยาเจ้าไปกินหน่อยไหม? โล่หวินหลานเดินไปต่อหน้านาง

เย่หวินยิ้มด้วยความอาย “ดีขึ้นเยอะเลยเจ้าค่ะ ขอบพระคุณพระชายาที่เป็นห่วง”

ชีวิตนี้สิ่งที่นางกลัวที่สุดก็คือหิมะ ของเน่าเสีย และแมลง ในเวลาเดียวกันกับเจอสองสิ่งที่กลัวพร้อมกัน เป็นเรื่องที่รับไม่ได้

แค่ว่าฉากเมื่อกี้ทำให้อับอายขายขี้หน้ามาก นางเป็นตั้งบ่าวคุ้มครองและติดตามพระชายาตลอดเวลา แค่เห็นเนื้อเน่าก็อาเจียนออกมา!

“ดีขึ้นเยอะเลยหรือ...... เมื่อครู่ที่ข้าตัดเนื้อเน่าที่แขนของด่องห้วนยังอยู่ที่นั่น ไม่เยี่ยงนั้นเจ้าเอาพวกมันไปฝังไว้หลังเขาไหม?” โล่หวินหลานก้าวเดินเข้าไปใกล้และพูดขึ้นอย่างเสียงต่ำ เสียงของนางเต็มไปด้วยความซุกซนเกเร

“เอื้อ......” เย่หวินปิดปากตนเองไว้ สองตาของนางเริ่มแดง เหมือนกำลังจะอาเจียนออกมาอีกรอบ และส่ายหัวให้โล่หวินหลาน “พระชายา.......”

โม่ฉีหมิงเดินเข้ามาจับแขนนางไว้ และพูดกับฉิ่นหยินที่อยู่ข้างหลังของเขา “จิ่นหยิน เจ้าไปดูแลเย่หวิน”

คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเหมือนกำลังทำตาร้องไห้ เหมือนไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา ในใจและนัยน์ตาเต็มไปด้วยเงาคนที่กำลังปิดปากตนไว้ เป็นห่วงเป็นใยนางตั้งนานแล้ว ตอนนี้โม่ฉีหมิงพูดขึ้น เขาก็รีบพุ่งเข้าไปหานางอย่างไม่รีรอ