ชายาข้ามภพ พิชิตใจท่านอ๋องไร้รัก นิยาย บท 73

ตอนที่73กลอุบาย

เย่ฮองเฮาพูดอ้อมๆ

เหมือนวลีที่กล่าวไว้ว่าสนมมีลูกไว้เพื่อสร้างความมั่นคงให้ตัวเองสตรีผู้หนึ่งมีโชคลาภแค่ไหนขึ้นอยู่กับบุตรทำการใหญ่แค่ไหน?และพระโอรสทั้งสองของต้วนกุ้ยเฟยคนหนึ่งอยู่ภายใต้การเลี้ยงดูของเย่ฮองเฮาที่ไม่สามารถมีบุตรได้ส่วนอีกคนก็พึ่งกลับจากเยี่ยนเมินยศและตำแหน่งยังไม่มั่นคงเป็นอย่างนี้แล้วตำแหน่งของต้วนกุ้ยเฟยที่อยู่ในวังก็ดีไม่ถึงที่ไหน

“พี่หญิงพูดเล่นเกินไปบุตรของน้องหญิงไม่ได้แกร่งกล้าและโดดเด่นเหมือนราชกุมารแค่บุตรีของเฉินเฟยหมิงอ๋องเป็นคนมากความสามารถและยังมีพระชายาที่ดีตอนนี้การแพทย์พัฒนาขึ้นรักษาใบหน้าของหมิงอ๋องจนหายตอนนี้ก็เหลือแค่ช่วงขาที่รอการฟื้นฟูถ้าหมิงอ่องกลับมาเดินได้ฝ่าบาทคงดีใจแน่นอน”ต้วนกุ้ยเฟยรีบทูลบอกเรื่องของโม่ฉีหมิงนี่เป็นจุดมุ่งหมายที่นางมาวันนี้

พอฟังที่นางพูดแล้วเย่ฮองเฮาจับถ้วยน้ำชาไว้ยิ่งแน่นขึ้นน้ำในถ้วยลอยด้วยใบชากำลังหมุนไปหมุนมานางเขม่นตามองต้วนกุ้ยเฟยจ้องหน้านางไปสักพักจึงเรียกวี่จือไปปิดประตูลง

ในห้องสงบไปสักพักได้ยินแค่เสียงหายใจของทั้งสองนางแสงอาทิตย์นอกสอดส่องเข้ามาตรงขาของโต๊ะผ่านหน้าต่างและสะท้อนแสงที่เจิดจ้า

“น้องหญิงอยากพูดอะไรกันแน่?”เย่ฮองเฮาอดใจไม่ไหวจริงๆ

ต้วนกุ้ยเฟยเห็นนางเป็นสภาพนี้ทีแรกนางอยากรีบพูดออกมาแต่ตอนนี้นางได้สงบลงนางรู้ว่าเย่ฮองเฮามีความหวาดกลัวต่ออำนาจของโม่ฉีหมิงตอนนี้นางแค่พูดอะไรนิดๆหน่อยๆก็พอ

สีหน้าของนางดูหนักหน่วงและพูดอย่างจริงจัง“ฮองเฮาก็ทราบดีว่าหน้าของหมิงอ๋องที่ได้รับบาดเจ็บเกิดจากอะไรฝีมือการแพทย์ที่มากมีของโล่หวินหลานช่วงขาที่ได้รับบาดเจ็บของหมิงอ๋องจะฟื้นฟูก็เรื่องไม่ช้าก็จะเกิดขึ้นถ้าขาของหมิงอ๋องดีขึ้นเกรงว่าอำนาจของเขาจะนำมาซึ่งความเสี่ยง

ความเสี่ยงหรอกหรอ?เย่ฮองเฮาคิดวิเคราะห์ในใจสักพักโล่หวินหมิงรักษาราชโอรสให้หายและยังรักษาเทียนหวาของหลินอ๋องณตอนนี้ยังออกหน้าออกตาช่วยเหลือหมิงอ๋องฝีมือการแพทย์ของนางคงกลายเป็นสิ่งที่น่าเกรงขามของเมืองจิงเฉิงในไม่ช้ายิ่งไปกว่านั้นสิ่งนี้แหละจะสร้างความน่าไว้ใจให้กับเสด็จพี่

ถ้าถึงวันนั้นจริงๆโม่ฉีหมิงอยากกลับมาคงไม่ยากใช่ไหม?ถึงเวลาองค์รัชทายาทก็ตกเป็นของเขางั้นตำแหน่งฮองเฮา......

เย่ฮองเฮาแค่คิดก็น่ากลัวนางจะไม่ยอมทำให้เรื่องน่าเศร้าต้องเกิด

“ข้ายังไม่เคยได้ยินว่าขาที่เส้นเอ็นขาดแล้วยังสามารถลุกขึ้นยืนได้ถึงแม้โล่หวินหลานจะมีฝีมือทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมแต่ก็ต้องดูว่าหมิงอ๋องจะมีโชคลาภอย่างนั้นไหม”

ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่ถ้าเกิดว่ามีใช่จริงล่ะต้วนกุ้ยเฟยรู้สึกกังวลขึ้นมานางวางถ้วยชาลงดูไปนอกหน้าต่างและเดินว่าใกล้เย่ฮองเฮา“พี่หญิงเจ้าคะลงมือก่อนจะได้เปรียบถ้าเกิดโม่ฉีหมิงเดินได้พวกข้าจะเสียดาย!

พอพูดถึงอย่างนี้แล้วเย่ฮองเฮาก็คิดใคร่ครวญในใจและคิดไตร่ตรองคำพูดของต้วนกุ้ยเฟยรู้สึกว่ามีเหตุผลกลัวมันจะเกิดขึ้นจริง

เย่ฮองเฮาขมวดคิ้วขึ้นดวงตาที่เรียวยาวสื่อให้เห็นความดุร้ายและพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ“นั้นควรทำเยี่ยงไร?”

ต้วนกุ้ยเฟยขยับเข้าไปข้างหูนางใช้สายตาอันดุร้าย“โล่หวินหลานไม่ควรเก็บไว้”

สายลมในฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านนำมาซึ่งความเย็นโล่หวินหลานสวมใส่เสื้อคลุมนั่งอยู่ตรงโต๊ะหินที่กำลังดูพวกบ่าวเตะลูกขนไก่อย่างสนุกสนานโม่ฉีหมิงก็อยู่ที่ห้องหนังสือคุยกับสวินโม่ไม่ออกมาทั้งวันอยากจะคุยเล่นกับเขาก็ต้องต่อคิวและจองล่วงหน้า

“พระชายาเจ้าค่ะมาเตะด้วยกันไหมเจ้าค่ะ!”บ่าวคนหนึ่งเดินออกมาใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและชี้ไปที่ลูกขนไก่“สนุกสนานมากเจ้าค่ะ!”

โล่หวินหลานส่ายหัวด้วยความอายนางไม่ได้เตะเล่นเลยดูพวกเขาเตะนี่แหละสนุกดีนางนั่งพิงอยู่ตรงเสาหินสีแดงตรงระเบียงมุมปากของนางกระตุกขึ้นและหัวเราะเบาๆ

“ข้าเล่นเป็นเดี๋ยวข้าจะเล่นกับพวกเจ้า!”ทันใดนั้นหญิงที่เสียงคล้ายโล่หวินหลานดังขึ้นมา

พึ่งพูดจบก็มีหญิงสาวสวมเสื้อผ้าสีเขียวหม่นเดินเข้ามาบนมือจับขนไก่หลากสีไว้

เมื่อเหล่าบรรดาบ่าวเห็นหรูซูที่ดูร่าเริงแจ่มใสกำลังกระโดดขึ้นๆลงๆทุกคนต่างก็ถอยให้นางมีช่องว่างในการเดินเสียงกรีดร้องและเสียงตบมือดังขึ้น

บ่าวบางคนยืนขึ้นเพราะนางโล่หวินหลานหันไปมองนางสักพักก็หันหลังเดินจากไป

และหรูซูเห็นว่าโล่หวินหลานกำลังจะไปและนางก็เห็นบนพื้นมีหินนูนออกมานางจึงตั้งใจเหยียบโดนหินนั่นสะดุดแล้วล้มลงกับพื้น“โอ้ยเจ็บ!”

โล่หวินหลานเขม้นตามองทันทีตอนที่นางหันหลังไปหรูซูล้มลงกับพื้นไปแล้วพวกบ่าวอื่นๆเลยล้อมรอบนางไว้ไม่มีใครกล้ายื่นมือไปช่วยนางเลย

“พระชายาเจ้าค่ะดูสิเจ้าค่ะหรูซูเลือดไหลแล้วเจ้าค่ะ”บ่าวผู้หนึ่งตะโกนเสียงแหลมด้วยความตกใจทุกคนต่างก็มองหรูซู

โล่หวินหลานเลยอยู่เฉยๆแบบไม่สนใจไม่ได้อีกแล้วและผ่าฟันกลุ่มคนเข้าไปมองหรูซูที่ล้มอยู่บนพื้นสีหน้าของนางขาวซี้ดหน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อใต้สะโพกของนางเต็มไปด้วยเลือดทีแรกเหมือนจะเห็นเลือดไหลออกมาไม่เยอะแต่ตอนนี้เลือดเป็นราบประมาณฝ่ามือ

โล่หวินหลานพลิกตัวหรูซูให้นอนตะแคงข้างอย่างมีสติสายตาของนางมองสะโพกที่ถูกก้อนหินบาดจนเป็นแผลลึกไม่ใช่เพียงแค่นี้หินที่แหลมคมแทงเข้าไปในเนื้อถ้ามองจากระดับสายตาน่าจะประมาณ1เซนติเมตร

“พวกเจ้าไปหาแคร่หามมาแล้วนางกลับห้อง”โล่หวินหลานสั่งการอย่างมีสติ

นางตอบกลับ”ยาชาดื่มแล้วจะทำให้นางไม่รู้สึกเจ็บปวดข้าเห็นบาดแผลของนางใหญ่พอสมควรต้องการเย็บเลยต้องให้เจ้าดื่มยาชา”

และหลังจากที่นางได้ยินใช้เข็มเย็บสองคำนี้นางลืมตาโตขึ้นใบหน้าที่ขาวซี้ดของนางยิ่งซี้ดขึ้นไปใหญ่ริมฝีปากของนางแตกแห้งสายตาของนางสื่อให้เห็นถึงความกลัว

“เย็บเย็บเข็มเย็บงั้นหรอเจ้าคะ?”

หรูซูมีความสามารถในการพูดโล่หวินหลานป้อนยาชาหนึ่งช้อนเข้าปากของนางถ้ารอให้นางพูดให้เข้าใจเลือดของนางคงไหลออกมาจนหมดตัว

หรูซูนอนคว่ำอยู่ดังนั้นนางเลยปัดยาออกไม่ได้ปากที่ดื่มยาชาไปรู้สึกชาๆนางป้อนยาเข้าปากนางจนหมดหรูซูกจึงสลบไป

“เย่หวินเจ้าเข้ามาช่วยข้า”โล่หวินหลานพูดถึง

พูดความเป็นจริงเย่หวินเป็นบ่าวที่ฉลาดมากแค่พูดนิดเดียวนางก็ทำได้แล้วถ้าไม่ใช่เพราะว่าหรูซูบาดเจ็บครั้งนี้ไม่สามารถให้ชายผู้ใดเข้ามาช่วยได้เพราะนางรับไม่ได้กับสิ่งนี้

เย่หวินจดจำสิ่งที่โล่หวินหลานสอนนางไว้และยืนรอให้โล่หวินหลานสั่งการอยู่ข้างๆ

“ข้าจะดึงก้อนหินออกมาเจ้ารอเอายาระงับเลือดมาให้ข้า”โล่หวินหลานพูดถึง

โล่หวินหลานลองดูก่อนว่าจะเอาหินออกมาได้ไหมถ้าดึงออกมาไม่ได้ก็ต้องผ่าตัดบาดแผลเพื่อดึงก้อนหินออกมาแต่วิธีนี้จะทำให้ยิ่งบาดเจ็บถ้าสมมติว่าระงับเลือดไว้ไม่ได้ก็ยิ่งแย่

มือทั้งสองข้างของนางดึงก้อนหินที่โผล่ออกมาอยู่ข้างนอกไว้นางหายใจลึกๆตาจ้องไปยังก่อนถึงก่อนนั้นเอาความตั้งใจทุกอย่างจับจองไว้กับสิ่งนี้จู่ๆก้อนหินก็ถึงถูกดินออกมาด้วยเสียงเบายังดีเพราะว่าแผลไม่ลึกเลือดก็เลยไหลได้ไม่รุนแรงนัก

เมื่อนางทำเรื่องพวกนี้เสร็จเย้หวินรีบยื่นยาสมุนไพรระงับเลือดให้นางและเอาผ้าให้นางเช็ดมือนางมองเย่หวินด้วยความประทับใจนางทำความสะอาดมือไปด้วยและมองเลือดที่ค่อยๆหยุดไหลแล้วนางก็ถอนหายใจเบาๆ

“เอาน้ำที่หายร้อนแบ่งเป็นถ้วยเล็กๆ ทุกถ้วยใส่เกลือไปสองช้อนใหญ่ พอคนให้เข้ากันแล้วเอาสำลีให้ข้า”โล่หวินหลานเอายาออกตอนนี้ดูๆแล้วเลือดหยุดแล้วและพูดได้

ขั้นตอนต่อไปก็เหลือแค่ทำแผลนางรอให้เย่หวินทำจนสำเร็จทุกอย่างแล้ว โล่หวินหลานใช้น้ำเกลือชำระล้างบาดแผล แต่ละครั้งที่ล้างสำลีที่เอาออกมาเป็นสีแดงดูน่าตกใจมาก