ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก นิยาย บท 15

15 /340

จวนหย่งชางป๋อ

หย่งชางป๋อเมิ่งตงหย่วนและนางซุนผู้เป็นภรรยาไปที่โถงหรงฝูของฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่ง เพื่อเยี่ยมเยียนคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่ง ตอนที่พวกเขาไป สกุลเมิ่งรุ่นหลานก็มาถึงกันหมดแล้ว

ลูกสาวคนรองเมิ่งจิ่นอวี้และลูกชายคนที่สามเมิ่งเฉิงซิงล้วนเกิดจากนางซุน ในขณะที่ลูกชายคนรองเมิ่งเฉิงจางเกิดจากอนุภรรยา ลูกชายคนโตกับเมิ่งเฉิงจางเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน ตายตั้งแต่อายุได้สองขวบปี มารดาผู้ให้กำเนิดมีฐานะยากจน เป็นสาวใช้ต้นห้อง ล้มป่วยเมื่อลูกชายคนโตตายตั้งแต่ยังเด็ก สุดท้ายก็จากโลกนี้ไป

ทั้ง ๆ ที่เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่ครอบครัวได้มารวมตัวกัน แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งกลับขุ่นเคืองใจไม่หาย บนใบหน้าไม่มีรอยยิ้มสักเท่าใด

นางซุนเห็นดังนั้นก็รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไร จึงออกปากขอความเห็นจากฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งได้อย่างถูกเวลา “ท่านแม่ วันนี้เป็นวันที่อาเหยากลับมาเยี่ยมบ้าน ท่านว่าพวกเราต้องเตรียมการอะไรบ้าง?”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกจากปากไป สกุลเมิ่งรุ่นหลานทั้งสามก็มีท่าทีแตกต่างกันไป

รอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเมิ่งก็หายไปจนหมดสิ้นทันที ขมวดคิ้วด้วยท่าทีสงบนิ่งพลางกล่าวว่า “กว่าครอบครัวจะมารวมตัวได้ไม่ใช่ง่าย ๆ อย่าไปพูดถึงตัวกาลกิณีนั่นเลย อัปมงคล! ได้แต่งงานกับฉางซินโหวซื่อจื่อคือความโชคดีของนาง กลับปล่อยซื่อจื่อแสนดีไปไม่ทำหน้าที่ฮูหยิน จะเป็นตัวตลกไปทั่วเมืองหลวงให้ได้ ซ้ำยังทำให้บ้านพ่อแม่เดือดร้อนไปด้วย”

เรื่องที่เมิ่งจิ่นเหยาผู้เป็นหลานสาวคนโตได้เปลี่ยนตัวเจ้าบ่าวต่อหน้าธารกำนัลในวันสมรส มาแต่งกับว่าที่พ่อสามีแทนเป็นที่รู้กันไปทั่วมานานแล้ว ตอนนี้ในเมืองหลวงต่างกำลังซุบซิบเรื่องของสกุลเมิ่งกับสกุลกู้ โดยทั่วไปล้วนเป็นการใส่ร้ายป้ายสีสกุลเมิ่ง บอกว่าสกุลเมิ่งของพวกเขามีลูกสาวที่ไร้ยางอาย ต้องการแต่งงานกับพ่อสามีอย่างหน้าตาเฉย

เมื่อสิบหกปีก่อนนางรู้ว่าหลานสาวคนโตของนางคนนี้เป็นตัวกาลกิณี ดวงซวยทำให้แม่ต้องตายตั้งแต่แรกเกิด ตอนนี้ได้แต่งงานออกเรือนไปเสียที ถือว่าตัวกาลกิณีได้หลุดมือไปในที่สุด นึกไม่ถึงว่าวันที่ออกเรือนไปก็มาทำให้บ้านพ่อแม่ซวย ทำให้พวกเขาขายหน้ายับเยิน

นางซุนได้ยินดังนั้น ความสุขที่ซ่อนอยู่ก็แวบขึ้นในสายตา ตีหน้าเซ่อต่อไป “ท่านแม่ บุตรสาวที่ออกเรือนไปแล้วกลับบ้านพ่อแม่ในวันที่สาม พวกเราจะไม่มีการจัดเตรียมเลยไม่ได้”