ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1256

ซูเหอเวิ่นชี้ไปยังซูจื่อซีทันที

“มาจ้องผมทำไม ไปจ้องเขาสิ! เขาต่างหากที่ถีบพี่!” ซูเหอเวิ่นกล่าว

เขาจะไม่รับความผิดนี้อย่างแน่นอน ไม่อย่างแน่นอน!

ถ้าเป็นความผิดของน้องสาวยังพอรับแทนได้...แต่ถ้าเป็นพี่สองก็ลืมมันไปซะเถอะ

ซูเหอเวิ่นมองไปรอบๆ อยากรู้ว่าเป็นฝีมือของผีดวงซวยหรือไม่ ไม่เช่นนั้นมีดจะถูกเล็งแม่นยำขนาดนี้ได้อย่างไร

ซู่เป่ากล่าว “พี่ ไม่ต้องหาหรอก ผีดวงซวยไม่อยู่น่ะ”

จิตที่ท่องไปในแดนพุทธภูมิของเธอตอนนี้กลับไปยังโลกมนุษย์แล้ว ผีดวงซวยจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง

เหล่าบรรดาผีล้วนอยู่ในน้ำเต้าวิญญาณกันหมด และน้ำเต้าวิญญาณห้อยอยู่บนข้อมือของเธอ อีกทั้งตอนนี้เธออยู่ที่โลกใต้พิภพ

ซูเหอเวิ่นบ่นอิดออด “ก็ได้!”

เขายังปล่อยวางไม่ได้ ฮึ่ม น้องสาวกับพี่สองแอบส่งซิกกันว่าจะไม่พาเขาไปด้วย!

ตำรวจจับชายอีกสามคนในห้องนอนได้ บางคนวิ่งหนีประหนึ่งหนูที่กำลังข้ามถนน เตลิดเปิดเปิงด้วยความกลัว ทว่าจะหนีไปได้อย่างไรเล่า

อ้ายเวยร้องไห้หนักจนหายใจไม่ทั่วท้อง “พวกคนข่มขืนพวกนี้! พวกเขา...พวกเขาบุกรุกบ้านเข้ามาและพยายามที่จะล่วงละเมิดฉัน...”

เธอเล่าเหตุการณ์ที่พึ่งประสบพบเจอมาอย่างร้อนรนใจ เธอทั้งตื่นตระหนก ทั้งโกรธแค้น ท่าทางของเธอสื่อว่าให้ตายยังไงก็จะไม่ปล่อยพวกเขาไปเด็ดขาด

“คุณตำรวจ ผมถูกใส่ร้ายอย่างไม่เป็นธรรม!” ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาทันที “พวกเราไม่ได้บุกรุกบ้าน เป็นเธอต่างหากที่นัดพวกเรามา!”

“ดีจริงๆ พวกเราให้เธอไปสี่พัน เรื่องไม่ใช่อย่างที่เธอพูดเลยสักนิด”

“เธอทำสิ่งนี้เป็นงานอยู่แล้ว เพื่ออย่างหลบหนีการลงโทษ ก็เลยใส่ความพวกเรา!”

ใบหน้าของผิงหมิงที่ถูกกดลงกับพื้นไม่ได้กล่าวอะไรสักคำ ร่างกายมีเลือดออกมาก เจ้าหน้าที่ตำรวจชายคนหนึ่งก็ได้นำผ้าเช็ดตัวมาห้ามเลือดไว้

เขายิ้มแสยะ ความบ้าคลั่งและปลิ้นปล้อนปรากฏในดวงตาของเขาพร้อมพูดจาแปลกๆ “อ้ายเวย เธอทำตัวต่ำเองไม่ใช่เหรอ วันวันเอาแต่นุ่งน้อยห่มน้อยเดินไปยั่วผู้ชายตามถนน ไม่ต่างอะไรกับขายตัวหรอก จะแสร้งทำตัวสูงส่งไปทำไมกันล่ะ”

“ไม่เชื่อก็ดูสิ ในโทรศัพท์ยังมีบันทึกที่ฉันกับเธอคุยกันอยู่เลย”

อ้ายเวย “พูดจาเหลวไหล...”

เจ้าหน้าที่ตำรวจหยิบโทรศัพท์ของผิงหมิงขึ้นมาดู และต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าอ้ายเวยกับผิงหมิงติดต่อกันจริงๆ

เนื้อหาในบทสนทนาก็ปรากฎชัดเจนว่าเธอเป็นคนนัดพวกเขามาจริงๆ

ทว่าในโทรศัพท์ของอ้ายเวยกลับไม่มี

อ้ายเวยโกรธจนตัวสั่น “ไม่ใช่นะ! ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั่นมันเรื่องอะไรกัน...ต้องเป็นบัญชีปลอมแน่ๆ !”

ทีแรกเจ้าหน้าตำรวจก็คิดว่าเป็นบัญชีแอบอ้าง แต่พอลองส่งข้อความไปดูแล้ว กลับพบว่าโทรศัพท์ของอ้ายเวยกลับได้รับข้อความนั้นจริงๆ แสดงว่านั่นไม่ใช่บัญชีปลอม แต่เป็นบัญชีของอ้ายเวยจริงๆ

ดวงตาของผิงหมิงเป็นประกาย รู้สึกภูมิใจที่แผนชั่วร้ายของตัวเองสำเร็จ

เขามีทักษะแฮกที่เยี่ยมยอด การเพิ่มอ้ายเวยเข้าไปโดยไม่ให้เธอเห็นนั้นไม่ใช่เรื่องยาก

ส่วนเหตุผลว่าทำไมถึงมีบันทึกการสนทนาได้ เป็นเพราะว่าเขาขโมยบัญชีของอ้ายเวย เข้าสู่ระบบจากที่อื่นและสั่งการและดำเนินการในประวัติการแชท

ลืมไปได้เลย ในระหว่างขั้นตอนการจับกุมพวกเขาโพล่งแต่คำพูดสกปรกและไร้สาระทั้งนั้น...

ชายทั้งสามรู้สึกเสียหน้า พวกเขาพร้อมใจกันชี้ไปยังผิงหมิงโดยไม่ลังเลใดๆ “เป็นเขานั่นแหละ!”

“พวกเราก็ไม่ได้อยากมาแต่แรกอยู่แล้ว แต่เขาให้เงินพวกเราแล้วบอกว่าพวกสาวขายตัวไปยั่วโมโหเขาให้ และเขาต้องสั่งสอนเธอ...”

“พวกเราไม่รู้จริงๆว่าคุณผู้หญิงท่านนี้ไม่ได้ทำงานอย่างว่า พวกเราก็ถูกหลอกเช่นกัน!”

“ทั้งหมดเป็นเพราะผิงหมิงเรียกพวกเรามา พวกเราเองก็ถูกชักจูงและหลอกล่อมาเหมือนกัน...เขาเป็นคนวางแผนวิธีที่จะสะกดรอยตามและบุกเข้าไปในบ้านของเธอ เขาสั่งให้เรามัดเธอไว้ด้วย เป็นเขา เขาทั้งหมดเลย!”

ผิงหมิง “...”

เขาโกรธขึ้นมาทันที ไอ้พวกขี้ขลาด ไร้ประโยชน์!

หากไม่ยอมรับ ก็ยังมีโอกาสจัดการกับเรื่องนี้ได้ อย่างมากสุดก็เข้าคุกสามถึงห้าปี

ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว สิบปีก็ยังหนีไปไหนไม่รอดแน่

“ที่แท้เขาก็รู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้มันผิดกฎหมาย...” ซู่เป่าขมวดคิ้ว “ต้องถูกเพิ่มโทษอีกขั้นแล้วล่ะ”

เธอหมายถึงโทษหลังความตายของผิงหมิง

พอซู่เป่าพูดจบ ก็ตัวแข็งทื่อทันทีและจ้องตรงไปยังผิงหมิง!

ซู่เหอเวิ่นเมื่อเห็นว่าเธอดูแปลกไปจึงอยากจะถามว่าเธอเป็นอะไร ทว่าขณะนี้มีเจ้าหน้าที่ตำรวจอยู่มากมาย เขาจึงไม่สามารถพูดออกมาลอยๆ ได้

แต่เขาเองก็ร้อนรนใจ น้องสาวเป็นอะไรไป ทำไมสีหน้าถึงเป็นเช่นนั้น?