ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1257

ซู่เป่ามองดูผิงหมิงอย่างว่างเปล่า

เดี๋ยวก่อนนะ เธอทำไมรู้สึกว่าตัวเองสามารถ ‘มองทะลุ’ ความคิดของผิงหมิงได้ล่ะ?

ซู่เป่าจดจ่ออยู่กับตรงนั้น ได้ยินแต่เสียงดังเซ็งแซ่อื้ออึง ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างบ่นพึมพำหรือสบถอยู่ในใจ บางคนโกรธ บางคนด่าทอ บางคนดูถูกเหยียดหยาม...

ราวกับว่าเธอยืนอยู่นอกสามภพ จากมุมมองของสวงสวรรค์...ก็สามารถ ‘ได้ยิน’ ความคิดในใจของคนอื่นได้!

ซู่เป่าอยากยืนยันให้แน่ใจอีกครั้ง จึงหันไปทางพี่ชายของเธอ

ได้ยินเขาคิดในใจอย่างเป็นกังวลว่า ‘น้องสาวเป็นอะไรไป? ทำไหมมีท่าทางแบบนั้น??’

ซู่เป่า “...”

แม่จ๋า!

พ่อจ๋า!

ท่านอาจารย์จ๋า!

ไม่อยากจะเชื่อเลย เรื่องใหญ่แล้ว เธอได้กลายพันธุ์ไปเสียแล้ว!

ซู่เป่ารีบลุกขึ้นและวิ่งออกไปข้างนอก

ซูเหอเวิ่น “???”

ซูจื่อซีเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ซู่เป่าหันกลับมาอย่างเร่งรีบประหนึ่งว่าได้ยินความคิดของพวกเขา เธอพูดขึ้นมาทันทีว่า “พี่ หนูไปก่อนนะ! หนูมีเรื่องด่วนจี๋มาก! หนูรู้สึกว่าหนูกำลังจะได้เลื่อนขั้นแล้ว!!”

พอพูดจบเจ้าตัวก็ไม่อยู่แล้ว

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซี “...”

เอ่อ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง

เมื่อก่อนน้องสาวของเขามักจะมีจุดที่ ‘กลั้นไว้ไม่อยู่’ จุดที่พลังถึงขีดจำกัดอย่างกะทันหัน

เห้อ เป็นอีกวันที่ต้องอิจฉาน้องสาวอีกแล้วสินะ การเลื่อนระดับการตื่นรู้ก็เหมือนกับการฉลองกินดื่ม! ซูเหอเวิ่นครุ่นคิด

ด้านของซูจื่อซีก็คิดว่า อืม น้องสาวนี่เก่งกาจจริงๆ เธอต้องได้ทำงานหนักขึ้นแน่ๆ ...

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีต้องการที่จะออกไป แต่เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังสืบสวนพวกเขาอยู่ “พวกเธอคือคนที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงใช่ไหม?”

เขาให้การไปตามตรง “ไม่ใช่ครับ พวกผมแค่แวะมาเล่นแถวๆ นี้ แต่บังเอิญไปได้ยินเสียงตะโกนร้องขอความช่วยเหลือพอดี”

สองพี่น้องไม่เพียงแต่ติดตามประกบเท่านั้น เพื่อรับมือกับเหตุฉุกเฉิน พวกเขา เด็กๆ ในระแวกบ้านของอ้ายเวยและเจียชิ่นหว่านต่างก็มาเล่นด้วยกันหมด

เจ้าหน้าที่ตำรวจถามต่อ “บ้านของพวกเธออยู่ที่ไหน?”

ซูจื่อซีขมวดคิ้ว “ทำไมต้องถามพวกเราแบบนี้ด้วยล่ะ พวกเราไม่ใช่คนไม่ดีนะ”

เจ้าหน้าที่ตำรวจ "ฉันแค่สอบสวนตามปกติ"

ซูเหอเวิ่นเสริม “พวกเราอาศัยอยู่ที่อ่าวเกาลูน”

เขาไม่ได้พูดถึงคฤหาสน์ตระกูลซู แต่กำลังพูดถึงอสังหาที่เป็นชื่อแม่ของเขา

ตำรวจรู้สึกแปลกใจ “อ่าวเกาลูน แต่พวกเธอมาเล่นกันถึงที่นี่เลยเหรอ”

อาจจะบอกว่า ซูจื่อซีพาเด็กสองคนนั้นมาเล่นเกมกันเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ก็ไม่แปลก

“พวกเรารู้จักกันตอนที่เล่นเกม เลยนัดกันมาเล่นที่นี่”

เจ้าหน้าที่ตำรวจ “...” ดูเหมือนไม่น่ามีอะไรผิดปกติ

ทว่าเจ้าตัวกลายเป็นผีไปแล้ว จะไปถ่ายอะไรได้ล่ะ

บุคลิกของเจียชิ่นหว่านเริ่มค่อยๆ เปลี่ยนไป เมื่อก่อนเธอเป็นคนน่ารัก จิตใจดี เป็นคุณครูตัวน้อยผู้อ่อนโยน

ตอนนี้กลับกลายเป็นคนบ้าคลั่ง ภายหลังหากเธอรู้ว่าใครปล่อยข่าวลือหรือว่าส่งต่อรูปของเธอ...

เธอจะบ้าคลั่งดีเดือดอย่างมาก เธอจะเป็นทุกข์อย่างแสนสาหัส หากใครทำเธอเป็นทุกข์ คนคนนั้นก็ต้องไม่ต่างกันกับเธอ

ณ นรกภูมิ

ฉู่เจียงหวังกำลังปกป้องร่างจริงของซู่เป่า และเด็กร่างเล็กก็หลับตาอยู่ในขณะนี้ เธออยู่ใน่ท่านั่งไขว่ห้างและวางมือบนหัวเข่า...

น่ารักเหลือเกิน !

อยากจะบู้บี้แก้มเสียจริง!

ตอนนี้รอบๆ ก็ไม่มีใครเสียด้วย ยมบาลตัวน้อยก็ยังไม่ตื่นจากการฝึกฝน

ถ้าอย่างนั้นหยิกนิดหน่อย คงไม่เป็นไรมั้ง?

ฉู่เจียงหวังคันไม้คันมือและมีความอยากรู้อยากลอง เมื่อนึกถึงก่อนหน้าที่เธอเคยเป็นหญิงแข็งแกร่งคนนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ทว่าก็อดไม่ได้

“แค่นิดเดียวน่า...”

ในที่สุดเขาก็ยื่นมือออกมาลูบหัวของซู่เป่า

ว้าว น่ารักน่าเอ็นดู!

ชั่วขณะต่อมา จู่ๆ ซู่เป่าก็มีแสงสีทองเปล่งประกายแผ่ออกมาทีละนิด ราวกับชิ้นจิ๊กซอว์ที่ถูกทุบจนแตก...

ฉู่เจียงหวัง “!!!”