ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1258

เปี้ยนเฉิงหวังพึ่งจัดการกิจของยมโลกเสร็จ ก็เห็นฉู่เจียงหวังวิ่งแจ้นมาหาเขา

สีหน้าของเขาดูตื่นตระหนก บีบมือของตัวเองไว้อย่างสั่นเทา

เปี้ยนเฉิงหวังถามด้วยความประหลาดใจ “ฉู่เจียงหวัง เจ้าเป็นอะไร?”

ฉุ่เจียงหวังตอบด้วยเสียงสั่นเครือ “แตกไปแล้ว...ถูกข้าบู้บี้จนแตกไปแล้ว!”

เปี้ยนเฉินหวัง “?”

อะไรแตก?

หรือว่าหมายถึงชามข้าวแตกกันนะ

ฉู่เจียงหวังโวยวาย

“ข้าบู้บี้พญายมตัวน้อยจนตัวแตกแล้ว!”

“ข้าสร้างปัญหาให้พญายมน้อยเสียแล้ว!”

“อ๋าๆๆ ! จักรพรรดิแห่งเฟิงตูไม่ปล่อยข้าไปแน่!”

เปี้ยนเฉิงหวัง “...”

เครื่องหมายคำถามค่อยๆ ลอยมาอยู่บนหัว❓

ยกโลกสงบสุข ทุกอย่างเรียบร้อยดี กฎแห่งวิถียังไม่ดับสลายไป พญายมตัวน้อยจะต้องไม่เป็นอะไรแน่

เขาต้องการจะถามต่อ ก็พบว่าฉู่เจียงหวังวิ่งร้องโวยวายไปตำหนักพญายมที่ห้าเสียแล้ว

เปี้ยนเฉิงหวังรีบตามไปทันที

ไม่ใช่เพราะว่าเขาอยากสอดรู้สอดเห็น แต่เป็นเพราะเขากังวลว่าพญายมตัวน้อยจะเป็นอะไรไป

เห้อ

ณ ตำหนักพญายมที่ห้า

ซูจิ่นอวี้ยื่นหัวจากหน้าต่างออกมาด้อมๆ มองๆอย่างมีเลศนัย และถามว่า “พี่ๆ น้องๆ โอเคกันไหม? เรื่องจบแล้วเหรอ”

มู่กุยฝานที่กำลังทำสมาธิโดยการเขียนพู่กัน “...”

เขาพูดโดยไม่หันกลับมามอง “คุณรู้สึกไหมว่าทำไมเมื่อก่อนยาตัวนี้ถึงออกฤทธิ์ให้เราทั้งคู่ลงมือทำร้ายลูกสาวได้”

ซูจิ่นอวี้ “ฉันไม่รู้! ตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ?”

เธอเริ่มสงสัยเกี่ยวกับอดีต

มู่กุยฝานวางพู่กันลง และมองซูจิ่นอวี้แปลกๆ

ในภพชาตินี้ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่แปลกไป ทุกชาติก่อนๆ เธอเป็นมนุษย์ แต่ชาตินี้เธอได้เป็นผี

หากช่วงเวลานี้นับว่าเป็นชาติเดียวกันกับชาตินี้แล้วละก็

“ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ ” มู่กุยฝานมองเธออย่างไม่มีทางเลือก “มันเหมือนกับนิยายประธานใหญ่ที่คุณอ่านเลย”

ซู่จิ่นอวี้ขี้เผือกขึ้นมาทันที เธอสนอกสนใจเป็นอย่างมากและมีมุมมองที่แปลกไป “โอ้! กี่วันแล้วล่ะที่ไม่ได้ลงจากเตียง?”

มู่กุยฝาน “...”

หนิวหรือว่าอวี้เจี่ยหนิว

แต่นี่แสดงให้เห็นชัดเลยว่า ตอนนี้เธอ ‘จิตใจแน่วแน่’ มากจริงๆ

หากมีอะไรที่ผิดแปลกไปจริงๆ เธอเองก็ไม่สามารถถามเขาได้ ให้พูดตรงๆ สภาพ ณ ปัจจุบันของเขาไม่ต่างอะไรกับผีขี้ขลาดและผีหลายใจ

มู่กุยฝานหยิบพู่กันออกมาและฝึกฝนและบำเพ็ญตนต่อ

“ไม่กี่วันหรอก อาจจะครึ่งปีได้” เขาพูดเบาๆ ขณะที่ปาดพู่กันลงกระดาษ

ซูจิ่นอวี้ “!!!”

ป้าดติโถ่ ยาชนิดไหนมันออกฤทธิ์แรงขนาดนั้น!

มู่กุยฝานลดสายตาลง อดไม่ได้ที่จะดีดหน้าผากเธอไปหนึ่งที จากนั้นก็มองเธอกุมหัวและร้องโวยวายด้วยความเจ็บปวด “เจ็บๆๆ !”

เขากล่าว “อย่ามาใช้มุกนี้ ผีเจ็บได้ซะที่ไหน”

ซูจิ่นอวี้ “มันขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นคนทำ! คุณเป็นจักรพรรดิแห่งเฟิงตูเชียวนะ!”

มู่กุยฝานมู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “โกหกน่า! ผมไม่มีพลังเวทย์เลยด้วยซ้ำ”

ซูจิ่นอวี้อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็ชะงักไปเล็กน้อย จักรพรรดิมู่ที่อยู่ตรงหน้าแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย เขาดูอ่อนโยนและสง่างาม

กาลเวลาหลายปีที่ผ่านล่วงเลยกลับรู้สึกสงบ มองเห็นความแปรผันของชีวิต ยืนบนยอดเขาโดยเอามือไพล่หลัง มองดูลมและเมฆอย่างเฉยเมย

มู่กุยฝานขมวดคิ้วเล็กน้อย “เป็นอะไรไป มึนหัวเหรอ”

เขาจ้องเธออย่างสงสัย มึนหัวง่ายจริงๆ หรือเป็นเพราะเขาใช้แรงเยอะเกินไปกันนะ?

มู่กุยฝานเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของซูจิ่นอวี้ด้วยความสงสัย

“ไม่ได้เป็นอะไรนี่...” เขายิ่งรู้สึกแปลกเข้าไปใหญ่

ซูจิ่นอวี้หรี่ตาลง จู่ๆ เธอก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย และพูดอย่างเขินอายว่า “ไม่ได้เป็นอะไร ความหล่อของคุณมันเข้าตาฉันน่ะ”

มู่กุยฝาน “...”

เขามองดูซูจิ่นอวี้พร้อมหัวเราะออกมา จู่ๆ ก็ตระหนักได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขากับเธอคุยกันอย่างสนิทสนมขนาดนี้ เขารู้สึกลังเลเล็กน้อยที่จะปล่อยเธอไป และกำลังมองหาเรื่องบางอย่างเพื่อที่จะพูดคุยกับเธอต่อ

ทันใดนั้นเอง มีสิ่งกลมๆ เล็กๆ พุ่งเข้ามาและตะโกนว่า

“แตกไปแล้ว! โดนบีบแตกแล้ว! เพราะข้าไม่ระวังพญายมตัวน้อยโดนบู้บี้แตกไปแล้ว!”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ อ๊ากๆๆ” ฉู่เจียงหวังปรี่เข้ามากอดต้นขาของมู่กุยฝาน

มู่กุยฝานมุมปากกระตุกทันที

หากเตะเจ้าเจ้าสิ่งนี้ออกไปกลางอากาศตอนนี้จะทันไหมนะ?