ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1260

“อายายา...”

ณ ห้องเรือนกระจก เสี่ยวสวินสวินคว้าของเล่นที่มีเสียง เล่นกับมันอย่างสนุกสนานพร้อมตะโกนอายายา

มู่กุยฝานมองไปยังตาแก่เติงซีด้วยทาทางที่ยากจะเข้าใจ

ตาแก่เติงซีที่ไม่มีความทรงจำเหลืออยู่ ต้องทิ้งประวัติศาสตร์อันมืดมนคมชัดระดับเอชดีไว้ให้เขาสักหน่อยแล้ว

ซูจิ่นอวี้ค่อนข้างกังวลในตอนแรก ซู่เป่าหายตัวไปและไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน...

สุดท้ายเธอก็เห็นมู่กุยฝานหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายเสี่ยวสวินสวิน

เอ่อ ดูเหมือนว่า อาจจะ...ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมั้ง?

มู่กุยฝานนั่งยองๆ แล้วถาม “เฮ้...คุณท่านพาเจ้ามาเล่นที่นี่งั้นสินะ เจ้าหมอนี่”

คุณท่านซุรู้สึกประหลาดใจ “มู่กุยฝาน? แกมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ซู่เป่าล่ะ?”

เขามองไปทางด้านหลัง ซู่เป่าไม่ได้มาด้วยเหรอ? หรือว่าอยู่กับนายหญิง?

ไม่ได้การ เขาต้องไปดูเสียแล้ว

คุณท่านที่สีหน้าดูเรียบเฉยแต่ภายในใจร้อนรน เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของเขา เขาจึงนั่งนิ่งและมองหาโอกาสที่จะกลับไปยังอาคารหลัก

มู่กุยฝานมองดูเสี่ยวสวินสวินและกล่าวว่า “ซู่เป่ากับแม่ของเธอมีธุระ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

คุณท่านซูสงบจิตสงบใจลงทันทีและไม่กระวนกระวายอีกต่อไป

เสี่ยวสวินสวินถือลูกบอลกระดิ่งและจ้องมองมู่กุยฝานด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก พร้อมหันไปมองซูจิ่นอวี้ที่ลอยอยู่ข้างๆ

หลอกลวง! เจ้าคนโกหก!

มู่กุยฝานเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ดูสิว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ กำลังเล่นลูกบอลของเจ้าไง!”

เสี่ยวสวินสวิน “...”

เขาขว้างลูกบอลออกไป ใบหน้ายิ้มแป้น เขาคลานไปหามู่กุยฝานพร้อมกับส่งเสียงว่า “อียาอายายา...”

พอคลานมาถึงตรงหน้าเขายื่นมือทั้งสองออกมา ทำท่าทางราวกับจะขอกอด

มู่กุยฝานไม่ได้คาดหวังให้เป็นเช่นนี้ เมื่อมองดูใบหน้าที่น่ารักและไร้เดียงสาของเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้า ใจของเขาก็เริ่มละลาย

ช่างเถอะ ไม่ว่าตาแก่เติงซีจะเป็นอะไร ตอนนี้เขากลับมาเกิดใหม่ก็เป็นแค่ทารกน้อยที่ไร้ซึ่งความทรงจำไม่ใช่เหรอ?

“เรียกคุณอาสิ” มู่กุยฝานเก็บโทรศัพท์ลง จู่ๆ ก็รู้สึกไม่ถือตัวโดยไม่รู้ตัว อุ้มเสี่ยวสวินสวินขึ้นมาอย่างง่ายดาย

เสี่ยวสวินสวินดิ้น “ยายายา!”

ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบให้อุ้มสูงเกินไป

มู่กุยฝานเห็นเช่นนั้นแล้ว กลับยิ่งอยากยกเขาให้สูงขึ้น “หึ...กลัวเป็นด้วยเหรอ?”

ครู่ต่อมา เสี่ยวสวินสวินก็ยกขาขึ้น จากนั้นก้...

ปู้ด...

เขาผายลมปู้ดใหญ่ใส่หน้ามู่กุยฝาน

ไม่รู้เขากลั้นมันไว้นานแค่ไหน แต่ตดนั้นยาวเป็นเพลงได้เลย

สีหน้าของมู่กุยฝานแข็งทื่อทันที

“เจ้าปีศาจเด็ก! อายุปูนนี้แล้วยังทะเลาะกับเด็กทารกอีก สมน้ำหน้า!” เธอกล่าว

มู่กุยฝาน “...”

ทางตอนเหนือตอนนี้หอมะกำลังโปรยปราย แต่ที่นี่ไม่มีหิมะ อากาศก็เย็นมาก เด็กๆ พากันสวมเสื้อโค้ทขนเป็ดพร้อมถือธูปอยู่ในมือ จุดประทัดกันอย่างรื่นเริง

บรรยากาศเช่นนี้ไม่มีในตัวเมือง

ซู่เป่านั่งยองๆ และมองดูอย่างสนอกสนใจ

เด็กที่อยู่ตรงหน้าของเธออายุประมาณหกถึงเจ็ดขวบ ดูเหมือนครอบครัวที่ซื้อดอกไม้ไฟให้พวกเขานั้นไม่ได้ร่ำรวย หรืออาจจะเป็นเพราะเหตุผลอื่น ดอกไม่ไฟที่อยู่ในมือทุกคนมีแค่ไม่กี่กล่องเท่านั้น

มีรูปแมงกระพรุน ผึ้งป่าใหญ่ ลิงลอยฟ้า...

ส่วนใหญ่เป็นดอกไม้ไฟหมดเลย

“เร็วเข้า เร็วเข้า พวกนายเอาอันนี้มาล้อมไว้แบบนี้นะ...”

เด็กๆ หลายคนหมุนดอกไม้ไฟรวมกันอย่างคึกคัก พร้อมคุยกันว่าประทัดนกแก้วจะจุดยังไงดี

ใครก็คิดไม่ถึง ว่าพญายมตัวน้อยมาอยู่ข้างๆ พวกเขา

กรอบแกรบ...

ดอกไม้ไฟที่จัดไว้ถูกจุดขึ้นพร้อมๆ กัน ตามที่คาดไว้ ดอกไม้ไฟนั้นเหมือนกับแมงกะพรุนที่ลอยอยู่ก้นทะเลซึ่งกำลังลอยขึ้นไปเหนือผืนฟ้า

ถึงเวลาพลบค่ำแล้ว ท้องฟ้ามืดลง และดอกไม้ไฟเหล่านี้ก็ดูสวยงามตระการตามาก

“ว้าว...” ซู่เป่าเบิกตากว้าง

เธออาศัยอยู่ในเมืองมาตั้งแต่เด็ก บรรยากาศฉลองปีใหม่และเทศกาลแม้ว่าจะคึกครื้น แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยได้จุดดอกไม้ไฟเลย

ฉะนั้นแล้วเมื่อเธอได้เห็นดอกไม้ไฟเหล่านี้ ในใจก็ปลิ้มปริ่มและมีความสุขมาก เธอรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายอารยธรรมของมนุษย์ที่ถ่ายทอดต่อกันมา ช่างซาบซึ้งเหลือเกิน

ในเวลานี้เอง ซู่เป่าก็ได้สัมผัสถึงความสุขเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นว่าคืออะไร