ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1268

“สวัสดีปีใหม่!!”

ในห้องอาหารของตระกูลซู เสียงอันคึกคักดังขึ้น และทุกคนก็มาดื่มฉลองด้วยกัน

แม้แต่เสี่ยวสวินสวินก็หยิบขวดนมยกขึ้นสูง “แอ๊ ๆ ๆ ๆ!”

มู่กุยฝานที่กำลังจิบไวน์แทบจะสำลักในคอ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถ่ายรูปเสี่ยวสวินสวินที่กำลังถือขวดด้วยใบหน้าตื่นเต้น กอดขวดนมไว้แล้วออกแรงดูดนม

เสี่ยวสวินสวินดูเหมือนจะสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างและหันหน้าไปมองทันที

มู่กุยฝานโชว์โทรศัพท์มือถือของเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่สามารถอธิบายได้บนใบหน้า “มาเถอะ มาถ่ายรูปครอบครัวกัน”

ในห้องอาหารถูกแบ่งไว้สองโต๊ะ โต๊ะใหญ่หนึ่งโต๊ะสำหรับคนหลายสิบคนจากตระกูลซู อีกโต๊ะหนึ่งสำหรับพวกผีในน้ำเต้าวิญญาณ และอีกโต๊ะทางด้านนอกสำหรับหมาแมวและนกแก้ว

ภาพในจอมือถือเล็กเกินกว่าจะถ่ายได้หมด

เสี่ยวสวินสวินจ้องมองมู่กุยฝานเพื่อดูว่าเขาจะพูดอะไร

ไม่มีใครคิดว่าในวินาทีต่อมาจะมาโดรนบินขึ้นนิ่ง ๆ มู่กุยฝานชี้ไปที่โดรน “มา ดูเลนส์กล้องนะ”

เสี่ยวสวินสวิน “...”

แชะ

ภาพถ่ายถูกส่งกลับมายังโทรศัพท์มือถือของมู่กุยฝาน โดรนถ่ายภาพไว้เจ็ดแปดภาพ หนึ่งในนั้นคือออนไลน์ทั้งหมดจริง ๆ

อาเจียและกระดิ่งน้อยเบียดตัวอยู่ข้าง ๆ ซู่เป่า ผีหลายใจและผีขี้ขลาดลอยอยู่ข้าง ๆ จี้ฉางที่ได้ตำแหน่งอยู่ก่อนแล้วลอยอยู่ด้านหลังซู่เป่า

และยังมีผีคลั่งรัก ผีมั่งคั่ง ผีขี้แย ฯลฯ ในรูปใบนี้มีหลายคนมาก ๆ

มู่กุยฝานบันทึกรูปภาพใบนี้ไว้อีกที่ จากนั้นก็เลือกรูปครอบครัวที่ดีที่สุด ซึ่งเป็นรูปหมู่ที่มีแค่คนในตระกูลซู ป้าอู๋ อาเนี่ย แล้วส่งไปในกลุ่มครอบครัว

ในห้องอาหารเริ่มเงียบลงเล็กน้อยขณะที่ทุกคนกำลังเช็ครูปภาพในโทรศัพท์

นายหญิงซูยังหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูรูปถ่ายครอบครัวที่จัดไว้อย่างเรียบร้อย

น่าเสียดายที่ไม่มีซูจิ่นอวี้ในรูป และซูอวิ๋นเจาก็ไม่ได้กลับมา

ซูจิ่นอวี้คลอเคลียและพูดปลอบโยน “แม่ หนูไม่สามารถทิ้งร่องรอยอะไรไว้ในโลกนี้ได้ แม่...”

นายหญิงซูขัดจังหวะเธอ “ไม่เป็นไร ตราบใดที่แม่ยังเห็นลูกอยู่ก็ดีมากแล้ว”

เธอรู้ดีว่าที่มีอยู่ในตอนนี้ก็เพียงพอแล้ว และไม่ควรขออะไรมากไปกว่านี้

“กินข้าว กินข้าว!” ทุกคนกลับมาคึกคักกันอีกครั้ง

“น่าเสียดายที่เหล่าชีไม่กลับมา” ซูอิ๋งเอ่อร์พูด “ขาดแค่เขา!”

ซูอี้เซินพูดเสียงนุ่ม “ก่อนหน้านี้พี่เจ็ดบอกผมไว้ว่ามีภารกิจเร่งด่วน”

นายหญิงซูถอนหายใจ “ช่วงนี้ต่างประเทศเกิดเรื่องวุ่นวาย หวังว่าเขาดูแลตัวเอง...”

ซูอิ๋งเอ่อร์ยิ้มอย่างสดชื่นและกล่าว “แม่ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น! อย่าลืมว่าเหล่าชีพกยันต์คุ้มภัยยันต์ปลอดภัยที่ซู่เป่าให้ไว้ แถมยังมีสร้อยข้อมือและสร้อยคออีก ไม่เป็นไรหรอก”

แมวมีเก้าชีวิต เหล่าชีและของพวกนั้นรวมกันมีชีวิตมากกว่าแมวเสียอีก

คุณท่านซูกล่าว “ใช่ กำลังฉลองปีใหม่กัน อย่าไปคิดฟุ้งซ่าน”

ซูอีเฉินกล่าว “ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ไม่เป็นไรหรอก ผมได้ยินว่าเขาจะกลับมาหลังตรุษจีนนะ”

แต่ซู่เป่ากลับลุกขึ้นและวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว “หนูจะไปรับลุงเจ็ด!”

ซูเหอเวิ่นเงียบ และพูดอย่างโกรธ ๆ “ถ้าใช่ ผมขอแสกกลางดีกว่า...”

**

พายุหิมะในวันส่งท้ายปีเก่ารุนแรงกว่าเมื่อสองวันก่อน เสียงลมแผดก้องราวกับนกฮูกที่บินวนอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน จ้องมองคนเดินถนนที่อยู่เพียงลำพัง

ซูอวิ๋นเจารีบก้าวเท้าไปข้างหน้า โดยถือกระเป๋าใบเล็กไว้ในมือซึ่งเป็นกระเป๋าเดินทางทั้งหมดของเขา

“หวังว่าจะไปทันมื้อเย็นวันส่งท้ายปีเก่า...” ซูอวิ๋นเจาพูดกับตัวเอง “เฮ้อ แม้ว่าจะลำบากตอนช่วงแรก ๆ แต่ตอนนี้คิดถึงอาหารฝีมือแม่อีกแล้ว”

มีคนเดินถนนที่โดดเดี่ยวเพียงลำพังในคืนที่เต็มไปด้วยหิมะ ซูอวิ๋นเจามองไปทางแสงอันอบอุ่นในระยะไกล และคฤหาสน์ตระกูลซูก็อยู่ตรงหน้าเขา

ดูเหมือนเขาจะได้กลิ่นหอมของอาหารและเสียงหัวเราะของสมาชิกในครอบครัว

“น่าเสียดายรีบกลับมาเกินไป เลยไม่ได้เอาของขวัญมาให้ซู่เป่าเลย...” ซูอวิ๋นเจารู้สึกเสียใจ เพื่อที่จะรีบกลับบ้าน เขาจึงเดินทางน้ำข้ามทะเลเป็นระยะทางหลายพันไมล์

ทุลักทุเลหน่อย..

ในที่สุดก็มาถึงประตูอันโอ่อ่าของตระกูลซู ซูอวิ๋นเจาเดินเข้าประตูไปอย่างเงียบ ๆ ผ่านหน้าต่างที่มีลวดลายประดับตกแต่ง และสามารถมองเห็นเงาของผู้คนข้างในและเสียงหัวเราะรื่นเริงนั่น

ซูอวิ๋นเจาเผยรอยยิ้มสบายใจ รีบวางสัมภาระที่เขาถืออยู่อย่างรวดเร็ว และเริ่มจัดเสื้อผ้ากับหมวกของตัวเอง

ชุดเครื่องแบบทหารดูยับเยินมาก เขาไม่มีเวลาจัดมันให้เรียบร้อย และก็ไม่สามารถให้พ่อกับแม่มาเห็นได้

เขาก้มศีรษะลงและรีบจัดมันตั้งแต่หัวจรดเท้า...