ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1269

ซู่เป่าวิ่งออกไปเปิดประตู ความอบอุ่นภายในบ้านตรงกันข้ามกับความหนาวเย็นภายนอกอย่างสิ้นเชิง

พายุหิมะขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อย มากจนอาจกีดขวางทางกลับบ้านของผู้คนได้ ดวงตาของซู่เป่าเปลี่ยนเป็นสีแดงและพูดขึ้นเบา ๆ “ลุงเจ็ด...”

“ลุงเจ็ด ทำไมมาหลบอยู่ตรงนี้ล่ะคะ อยากจะเซอร์ไพรส์พวกเราเหรอคะ”

“ลุงเจ็ด...ทุกคน...ทุกคนรอลุงกลับบ้านอยู่นะคะ”

ซู่เป่าอดที่จะน้ำตาไหลลงมาในขณะที่พูดไม่ได้

น้ำตาร่วงหล่นลงไปในหิมะและละลายเป็นหลุมตื้น ๆ

เธอเห็นลุงคนเจ็ดของเธอสวมชุดทหาร แต่กลับขาดรุ่งริ่งและเปื้อนไปด้วยโคลนและเลือด

ใบหน้าของเขายังมีบาดแผลอยู่ เขาพยายามเช็ดออก จากนั้นจึงถอดหมวกที่มีรอยไหม้สีดำด้านหนึ่งใส่ไว้ในกระเป๋าเดินทาง

พยายามจัดระเบียบตัวเอง พยายามแสดงด้านที่รุ่งโรจน์ที่สุดของตัวเองออกมา...

ซู่เป่ายังจำลุงเจ็ดที่เคยกินหมาล่าทังได้ เขาเป็นเหมือนชายหนุ่มที่ร่าเริง แต่มาวันนี้เขากลับดูนิ่งสุขุมขึ้นมากในชุดทหาร แต่ก็ไม่สามารถทำให้เขาแก่ขึ้นได้เลย

“ลุงเจ็ด!” ซู่เป่าสะอึกสะอื้น บังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นได้

เธอพุ่งเข้าไปกอดร่างเบาหวิวนั่น อยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ แต่ก็ไม่กล้า และได้แต่ถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ลุงเจ็ด ลุงกลับมาได้ยังไงคะ”

“ลุงเจ็ด บนถนนหนาวไหม...”

“ลุงเจ็ด หิวไหมคะ...”

ซูอวิ๋นเจาก้มศีรษะลง มือทั้งสองข้างทำอะไรไม่ถูกและยังคงยืนอยู่ที่เดิม หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กอดซู่เป่าอย่างสั่นเทา

“ขอโทษนะซู่เป่า ลุงเจ็ดเลยไม่ได้เอาของขวัญปีใหม่มาให้เธอเลย”

น้ำตาของซู่เป่าและไข่มุกที่แตกสลายตกลงบนหิมะทีละหยด

เธอทำได้เพียงส่ายหัวและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เธอคุ้นเคยกับการเห็นทุกข์สุขของการพบปะและจากกัน แต่ครั้งนี้กลับเป็นเรื่องของเธอเอง

ซูอวิ๋นเจาถอนหายใจและปลอบซู่เป่าเสียงต่ำ

“ลุงเจ็ดเป็นทหาร...”

ไม่ว่าจะเป็นระบบที่ไหนก็ต้องมีทหารคอยปกป้องบ้านเมือง และสิ่งเหล่านี้ก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“ลุงเจ็ดปฏิบัติการนอกเครื่องแบบเสร็จสิ้นแล้วในปีนี้ ต่อไปก็ได้กลับเข้ามาในระบบแล้ว แค่ต้องกลับเข้าทีมก่อนจะกลับมาและกลับมาผ่านในทีมอีกครั้ง”

ซูอวิ๋นเจาหัวเราะ ผิดหวังเล็กน้อย

จากนี้ไปเขาจะออกมาข้างนอกได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องหลบเลี่ยงครอบครัวและเพื่อนฝูงอีกต่อไป และยังสามารถทานข้าวกับเพื่อนร่วมรบได้เป็นครั้งคราว รวมถึงกลับมาช่วยพ่อแม่ได้เมื่อพวกเขาต้องการ

ตำแหน่งที่ได้รับมอบหมายอยู่ในเมืองจิงตูซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้าน และการสร้างความดีความชอบในการสู้รบของเขาจะต้องทำให้เขามีอนาคตที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังอย่างแน่นอน

แต่ยิ่งซู่เป่าฟังมากเท่าไรก็ยิ่งอยากจะร้องไห้มากขึ้นเท่านั้น เขาสามารถหลบหนีได้ด้วยตัวเองอย่างง่ายดาย แต่เขากลับพุ่งไปด้านหน้า

เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถกลับบ้านได้ แต่เขากลับให้เพื่อนร่วมชาติหลายพันคนได้อยู่พร้อมพร้อมตาที่บ้านกับครอบครัว แต่เป็นตัวเองที่ไม่สามารถกลับบ้านได้

เพียงเพราะภารกิจเดียว...เพื่อปกป้องภูเขาแม่น้ำและประเทศจนยอมตาย

“ลุงเจ็ด ลุงไม่กลัวเหรอคะ” ซู่เป่ากอดเขาแน่นและร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้

ซูอวิ๋นเจาถอนหายใจออกมาเบา ๆ และกระซิบ “ลุงก็กลัวเหมือนกัน กลัวว่าคุณยายของเธอจะเสียใจ”

“ตลอดทางกลับมากลัวมาก ๆ ข้ามน้ำข้ามทะเลมาคนเดียว กลัวมาตลอดว่าจะกลับไม่ถึงบ้าน...”

เขาแทบรอให้ศพถูกส่งกลับประเทศไม่ไหว และนี่ก็เป็นช่วงปีใหม่แล้ว

เขาต้องการกลับมาก่อนวันส่งท้ายปีเก่าจึงออกเดินทางคนเดียว ข้ามอีกฟากของมหาสมุทร ผ่านภูเขาอันสูงตระหง่านลูกแล้วลูกเล่า เขากลัวเล็กน้อยว่าจะกลับบ้านผิดทางและกลัวตัวเองกลับไม่ถึงบ้านยิ่งขึ้นไปอีก

เขารีบออกเดินทางอย่างสุดกำลัง วิ่งจนสุดกำลัง...และในที่สุดก็กลับมาถึงบ้าน

ซู่เป่าทนไม่ไหวอีกต่อไปและร้องไห้ออกมา

ซูอวิ๋นเจาตื่นตระหนก ขณะที่เกลี้ยกล่อมซู่เป่า เขาก็รีบดึงเธอไปอีกฝั่งแล้วพูดว่า “เธอเงียบเสียงหน่อยนะ ลุงเจ็ดยังอยากฉลองปีใหม่กับคุณยายเธอ อย่าให้พวกเขารู้”

“ลุงเจ็ดรู้ดีว่าซู่เป่ายอดเยี่ยมที่สุด เธอช่วยทำเพื่อลุงเจ็ดหน่อยได้ไหม”