ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 127

ในขณะที่ผอ.กำลังบ่นอยู่ว่าห้ามเกิดเรื่องอะไรอย่างเด็ดขาด

ทว่าตาก็กระตุก รู้สึกว่ายิ่งกลัวมันก็จะยิ่งเกิด...

หานหานตอนนี้อยู่อนุบาลสามแล้ว ตอนเช้าก็นั่งรถโรงเรียนมาพร้อมกับซู่เป่า

จี้ฉางลอยมาอยู่ด้านข้างด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

ถึงแม้จะรู้ว่าเด็กน้อยเข้าเรียนอนุบาลไม่น่าจะมีอะไร เขาสามารถฉวยโอกาสช่วงเวลานี้ไปพักผ่อนหย่อนใจ หรือจะฝึกฝนวิชาก็ได้

ทว่าไม่รู้ว่าเพราะอะไร ก็ตามมาเองโดยไม่รู้ตัว

หานหานจูงมือซู่เป่า เมื่อเจอเพื่อนร่วมชั้นก็พูด “นี่คือน้องสาวของฉัน!”

“อย่าก่อปัญหาให้กับน้องสาวฉันเข้าใจไหม”

ซู่เป่าเพิ่งย้ายมาใหม่ จริง ๆ แล้วตามวัยเรียน เด็กควรเริ่มเรียนอนุบาลหนึ่งเมื่ออายุสามขวบ และมักจะเริ่มเรียนอนุบาลสองเมื่ออายุสี่ขวบ

ตอนซู่เป่าอยู่หนานเฉิงไม่มีคนดูแล ตอนสามขวบก็เลยไม่ได้เข้าเรียนอนุบาล

ตอนนี้ก็เลยได้มาอยู่อนุบาลสองเลย ชื่อห้องคือ ห้องสับปะรด

ซู่เป่ามีความสุขมาก “หนูชอบห้องสับปะรด!”

เป็นชื่อห้องที่ฟังดูแล้วอร่อยดี

“ซู่เป่า พี่อยู่ห้องเอดินบะระ ถ้าหากมีใครกล้ารังแกเธอ เธอก็มาหาพี่นะ”

“โอเคค่ะ”

ครูที่พาพวกเธอมาที่ห้องรู้สึกขำขัน “วางใจได้เลย ไม่เป็นอะไรหรอก มีครูอยู่ทั้งคน หานหานเองก็รีบกลับไปห้องเรียนนะจ้ะ”

หานหานส่ายหัว

“ไม่ได้ค่ะ หนูจะต้องส่งน้องสาวให้ถึงห้องเรียนอย่างปลอดภัย นี่คือภารกิจที่พ่อมอบให้กับหนู”

ครูรู้สึกขบขัน พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า “โอเค”

ครูมองไปที่ซู่เป่าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น “วันนี้เป็นวันแรกที่ซู่เป่ามาเข้าเรียนรู้สึกมีความสุขไหมจ้ะ ครูเป็นครูประจำชั้นของห้องสับปะรด ครูแซ่ฮวา เรียกว่าครูฮวาก็ได้นะ”

ซู่เป่าตาลุกวาวเป็นประกาย “ว้าว ครูฮวาฮวานั่นเอง”

ตอนที่เธอวาดรูปเธอมักจะชอบวาดรูปคุณหนูฮวาฮวา ตอนนี้มีครูฮวาฮวามาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว และก็เข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ครูฮวายิ้มจนตาหยีเป็นพระจันทร์เสี้ยว ไม่รู้ว่าทำไมพอเห็นเด็กคนนี้ตาลุกวาวเป็นประกาย ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

พอมาถึงประตูเข้าห้องเรียน หานหานกอดไหล่ของซู่เป่าอย่างอาลัยอาวรณ์

“ถึงแล้ว เดี๋ยวพอพี่ไปแล้วเธออย่าร้องไห้นะ”

“หนูไม่ร้อง”

หานหานไม่ไว้วางใจ ถ้าหากมีคนมารังแกเธอล่ะ

ทันใดนั้นเธอก็โบกมือ “เฮ้! เด็ก ๆ ห้องสับปะรดมองมาทางนี้!”

เด็ก ๆ ที่กำลังเล่นหรือกินข้าวเช้าอยู่ก็หันหน้ามาทันควัน

พวกครูที่กำลังยุ่ง ๆ อยู่ก็ตกตะลึง

หานหานเลียนแบบท่าทางของครู “นี่คือเพื่อนใหม่ของพวกเธอ ทุกคนพูด สวัสดีพี่ใหญ่”

เด็กหลายคนตื่นมาตอนเช้ายังอยู่ในอาการสะลึมสะลือ

แถมครูอนุบาลก็มักจะพูดแบบนั้นอยู่บ่อย ๆ

ดังนั้นพวกเด็ก ๆ จึงพูดตามอย่างเชื่อฟังโดยไม่รู้ตัว “สวัสดีพี่ใหญ่!”

พี่ใหญ่ซู่เป่ายืนงงไปแล้ว

พวกคุณครูก็ตะลึงกันไปเลย

จี้ฉางเม้มปาก

ผอ.ที่เพิ่งมาสอดส่อง ก็ถึงกับงง ยังเผลอคิดว่าอยู่ในองค์กรอะไรที่น่าทึ่งสักอย่าง…

หานหานพูดจบ เธอก็สะพายกระเป๋าหนังสือเดินจากไปด้วยความพึงพอใจ

ครูอีกคนพาซู่เป่าเข้ามาในชั้นเรียน ส่วนจี้ฉางกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างหน้าต่างด้วยความเบื่อหน่าย แล้วก็หยิบตำราขึ้นมาอ่าน

ผอ.ยืนกำชับครูฮวาอยู่ที่ประตู “ดูแลเธอดี ๆ เด็กคนนี้ต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษ...”

“ฉันทราบแล้วค่ะ...”

ขณะเดียวกันครูสาวอีกคนมาถึงด้วยอาการหอบ ได้ยินสิ่งที่ผอ.และครูประจำชั้นพูดกันพอดี

“ขอโทษค่ะ...ฉัน...ฉันมาสายแล้วค่ะ”

ซู่เป่าวางชามใบเล็กลงบนโต๊ะ “ถ้านายพูดอีกฉันจะอารมณ์ไม่ดีแล้วนะ!”

ในขณะนี้ ครูสาวที่มาสายคนนั้นก็เดินเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้นจ้ะ” เธอเอื้อมมือไปแตะศีรษะของเด็กผู้ชาย จากนั้นมองไปที่ซู่เป่าด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผอ.และครูประจำชั้นพูดเมื่อกี้ เธอก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้น

“ซู่เป่า ทำไมถึงอารมณ์ไม่ดีแล้วล่ะ” ครูสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ซู่เป่ามองไปบนหัวครูสาวด้วยความประหลาดใจ จากนั้นหันไปมองจี้ฉาง อ้าปากพูดแบบไม่ออกเสียง ท่านอาจารย์...

“หืม พบได้ยากมากเลย นี่มันผีหลายใจใช่ไหม”

มีผีผู้หญิงดวงตาสีเขียวสะท้อนแสงกำลังนอนขดอยู่บนหัวของครูสาว

ที่จี้ฉางรู้สึกว่าพบเห็นได้ยาก เพราะผีหลายใจส่วนมากที่จะเจอเป็นผีผู้ชาย แต่ผีผู้หญิงหลายใจโดยทั่วไปแล้วส่วนมากจะเรียกว่าผีสวาท

ผีหลายใจกับผีสวาทแตกต่างกัน อธิบายง่าย ๆ ก็คือ ผีหลายใจก็นอกใจ ผีสวาทก็นอกกาย...ดังนั้นสิ่งที่พวกเขายึดติดก็ไม่เหมือนกันแล้ว

พูดตรง ๆ ก็คือ อันแรกอยากให้ผู้ชายหลาย ๆ คนชอบเขา ส่วนอันหลังอยากนอนกับผู้ชายหลาย ๆ คน

ทว่าผีผู้หญิงด้านหน้านี้คือผีหลายใจ แถมยังสิงอยู่ในร่างของผู้หญิงอีกด้วย...

นี่มันพบเห็นได้ยากมาก

“ซู่เป่า ค่อยว่ากันทีหลัง จัดการกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ก่อน”

ซู่เป่าพยักหน้า “ครูคะ เขาว่าหนูว่ายัยพุงโต หนูไม่ชอบ บอกเขาว่าอย่าพูดเขายังจะพูดอีก”

เด็กผู้ชายคนนั้นทำหน้าตาทะเล้น

ครูสาวยิ้ม “อ๋อเป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่เป็นไรนะ พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เสี่ยวหยางหยางพูดขอโทษซู่เป่า ซู่เป่าก็พูดว่าไม่เป็นไรนะ แล้วก็จับมือคืนดีกัน ดีไหม”

เธอยิ้มด้วยความประนีประนอม น้ำเสียงน่ารักเหมือนเสียงนางเอกการ์ตูนเลย

เด็กผู้ชายที่ชื่อเสี่ยวหยางหยางก็รีบพูดขอโทษ แต่ซู่เป่าไม่พูดคำว่า ไม่เป็นไร

เธอเบะปากคว่ำไม่พูดสักคำ ถือจานขึ้นมาแล้วเอาไปไว้ที่อ่างล้างจาน

ครูสาวก็เดินตามมา นั่งยอง ๆ โดยมือข้างหนึ่งประคองเข่าไว้ ส่วนอีกข้างจับผมเปียของซู่เป่า

“ซู่เป่า เป็นอะไรเหรอ ทำไมอารมณ์ไม่ดีแล้วล่ะ บอกครูเชอร์รี่ได้ไหมน้า~”