ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 128

ซู่เป่าได้ยินครูเชอร์รี่ถามแบบนี้ ก็พูดอีกครั้ง

“หนูรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ถูกต้องนะคะ ครูควรจะพูดให้จัดเจนเลยว่าเขาทำผิด แล้วค่อยให้เขาขอโทษหนูถึงจะถูก”

ทำไมถึงพูด ขอโทษ ไม่เป็นไร ทั้ง ๆ ที่ยังไม่อธิบายว่าอะไรผิดอะไรถูกเลย

ถ้าหากเด็กผู้ชายขอโทษด้วยความจริงใจ เธอจะพูดว่าไม่เป็นไรอย่างแน่นอน

เพียงแต่ว่าเด็กผู้ชายคนนั้นตอนขอโทษไม่ได้แสดงออกว่ารู้สึกผิดแม้แต่น้อย

ครูเชอร์รี่ตะลึง “อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง ครูมองข้ามไปเอง ต้องขอโทษจริง ๆ นะ ครั้งต่อไปครูจะต้องจำให้ได้เลย โอเคนะ”

ซู่เป่า “……”

ทำไมต้องครั้งหน้า

ครั้งนี้ก็ช่างมันอย่างนั้นน่ะเหรอ

เจ้าก้อนแป้งไม่ค่อยสบอารมณ์ เธอไม่อยากสนใจครูคนนี้แล้ว

ครูเชอร์รี่ลูบแก้มของเธอด้วยความไร้เดียงสา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“เอ๊ะ ฉันพูดอะไรผิดอีกเหรอเนี่ย...”

ที่อีกด้านของห้องเรียน ครูฮวาซึ่งทำงานเสร็จแล้ว

“โอเค เด็ก ๆ มาเช็คชื่อกัน”

เด็ก ๆ ก็รีบวางสิ่งของที่อยู่ในมือของตัวเองลงทันที บ้างก็วิ่งมาอย่างเร็ว บ้างก็เดินเอื่อยเฉื่อย

ซู่เป่าก็วิ่งมาอย่างเร็ว เธอทิ้งครูเชอร์รี่ไว้ทันที แล้วไปหยุดอยู่ด้านหน้าครูฮวา

ดวงตาครูฮวาก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นมา

เห็นนักเรียนที่เดินอืดอาดอยู่ด้านหลัง เธอเลยเตือน

“คุณตาแก่ ๆ เวลาเขาวิ่งยังเร็วกว่าพวกเธออีก หยางหยาง ซินซิน เฉินเฉิน สู้ ๆ”

“เด็ก ๆ ที่รีบวิ่งมาเก่งมาก ๆ ทุกคนต้องหัดเลียนแบบเพื่อน ๆ ที่วิ่งเร็วนะ โดยเฉพาะแบบซู่เป่านักเรียนใหม่ของห้องเรา”

เด็กสองสามคนที่เดินเอื่อยเฉื่อยก็รีบวิ่งมาด้านหน้า แม้แต่เสี่ยวหยางหยางก็รีบวิ่งขึ้นมาทันที

แท้จริงแล้วไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ต่างก็ชอบได้รับคำชื่นชม

“เหมือนเดิมนะ ถ้าครูพูดว่า เด็ก ๆ พวกเราก็ขานรับว่า เฮ้ เฮ้ เฮ้ ครูจะลองฟังว่าเสียงใครดังที่สุด”

“เด็ก ๆ”

“เฮ้ เฮ้ เฮ้!”

ทันใดนั้นซู่เปาก็ตระหนักได้ว่าเขาเล่นแบบนี้กันนี่เอง

พอครั้งที่สองตอนที่ครูฮวาพูด “เด็ก ๆ ”

ซู่เป่าแผดเสียงออกมาอย่างดัง “เฮ้ เฮ้ เฮ้!”

เสียงนี้ดังจนทำให้นกกระจอกที่อยู่นอกหน้าต่างผงกหัวด้วยความสับสนแล้วกระพือปีกบินหนีไป

พวกครูก็ตกตะลึง

จี้ฉางเม้มปาก

ครูฮวาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา

“โอ้โห เสียงที่ดังที่สุดคือซู่เป่า ครูมอบสติกเกอร์หนึ่งอันเป็นการชื่นชม”

พลางติดสติกเกอร์ [เก่งจริง ๆ] บนหน้าผากของซู่เป่า

ซู่เป่าเบิกตากว้าง เอื้อมมือขึ้นไปสัมผัสมัน

เธอได้รับรางวัลด้วยอ่ะ!

โรงเรียนอนุบาลสนุกจริง ๆ!

ครูฮวาเริ่มเช็คชื่อ ซู่เป่าก็ตั้งใจดูว่าเพื่อน ๆ ขานรับกันอย่างไร

พอมาถึงตัวเอง ยังคงพูดด้วยเสียงดัง “มาค่ะ”

ครูอีกสองคนต่างก็พากันยิ้ม

เด็กคนนี้ตั้งใจมากเลย น่ารักมาก ๆ

ครูอิงเถาอดไม่ได้ที่จะพูด “ซู่เป่าน่ารัก ฉันตกหลุมรักจนขึ้นไม่ไหวแล้วนะ”

ครูที่อยู่ข้าง ๆ เธอพูดติดตลก “งั้นเธอต้องรีบมีลูกกับครูโจวสักคนแล้วล่ะ”

ครูอิงเถาเขินอาย “พูดอะไรกันเนี่ย พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย”

ระหว่างที่กระซิบกระซาบกันอยู่ ครูฮวาก็เช็คชื่อเสร็จ จึงให้ซู่เป่าแนะนำตัว

ซู่เป่าก็พูดออกมาตามที่คุณยายได้สอนเธอไว้เมื่อคืน

“สวัสดีทุกคน ฉันชื่อซูจื่อซู่ ทุกคนสามารถเรียกฉันว่าซู่เป่าก็ได้

ปีนี้ฉันอายุสี่ขวบ ดีใจมาก ๆ ที่จะได้เป็นเพื่อนกับทุกคน”

พูดฉะฉานไม่ตื่นเวที ครูก็ปรบมือให้ นักเรียนก็พากันปรบมือตาม

ขณะนั้นเองเสี่ยวหยางหยางเด็กผู้ชายคนนั้นก็เริ่มที่จะทำเรื่องพิเรนทร์อีกแล้ว

เขาหัวเราะแล้วยักคิ้วหลิ่วตา “ซูจื่อสู่ ยัยนั่นชื่อจื่อสู่ (มันม่วง) ฮ่า ๆ ๆ”

หยางหยางรู้สึกเบื่อก็เริ่มเล็งไปที่ผมจุกกลม ๆ สองข้างของซู่เป่า

เส้นผมดำเงานุ่มสลวยของเธอถักเป็นเปียแล้วม้วนให้เป็นจุกกลม ๆ ประดับด้วยกิ๊บกระต่ายสองตัวซึ่งดูน่ารักมาก

หยางหยางยื่นมือออกมาอย่างซุกซน และกระชากอย่างแรง

กิ๊บกระต่ายถูกกระชากจนหลุดออกมาถึงขนาดที่เส้นผมยังติดกิ๊บออกมาด้วย

ซู่เป่าเจ็บจนร้องออกมา

เธอก็หันกลับไปมองหยางหยาง แล้วพูดด้วยความโมโห “นายทำอะไร!”

ครูฮวาที่กำลังสาธิตท่าออกกำลังกายก็หันหน้ากลับมาด้วยความสงสัย

เมื่อเห็นซู่เปาโกรธ หยางหยางกลับคิดว่ายิ่งสนุกขึ้น ก็ยังยื่นมือออกไปจับดึงผมจุกเล็ก ๆ ที่อยู่บนหัวเธอ

ดึงไปก็พูดไปด้วย “คนอื่นถักเปียกันหมด ทำไมเธอถึงมัดจุกล่ะ ฉันช่วยเธอดึงออกถึงจะสวยขึ้นนะ”

จี้ฉาง “ให้ตายเถอะ อดทนจนถึงขีดสุดแล้ว ซู่เป่ารีบบอกครูฮวาเลย...”

ซู่เป่าโมโห ใช่ หมดความอดทนแล้วนะ

เธอเลื่อนเก้าอี้ออกอย่างสุภาพ

หลังจากนั้นเดินไปด้านหน้าของหยางหยาง

ยืนเขย่งเท้าแล้วจิกผมของหยางหยางอย่างแรง

หยางหยางรู้สึกเจ็บ ก็ยกมือตีไปที่ซู่เป่าอยากไม่รู้ตัว

ซู่เป่าก็ไม่อ่อนข้อให้ ยกมือขึ้นจับ แล้วก็เตะไปที่หัวเข่าของหยางหยาง

หยางหยางถูกเตะจนเซถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วก็ล้มลงไปกองกับพื้นเสียงดังตุ้บ…

เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก ตอนครูฮวากำลังรีบวิ่งเข้ามาหาเด็กทั้งสองคน หยางหยางก็ถูกเตะเข้าไปแล้ว ร้องไห้ใหญ่เลย

“เธอตีผม เธอตีผม ผมจะฟ้องคุณย่า”

“นังสารเลว แกจะต้องไม่ตายดี”

หยางหยางร้องไปด้วยด่าไปด้วย แต่ละคำที่พ่นออกมาไม่รู้ว่าเขาไปเรียนมาจากใคร

ซู่เป่ายืนเท้าเอว ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้น ไม่ยอมแพ้ และหงุดหงิดสุด ๆ

จี้ฉางอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

เขาไม่คิดมาก่อนว่าเจ้าแก้มก้อนจะทะเลาะวิวาทตั้งแต่วันแรกของการมาเรียน

น่ะ น่ะ นี่...