ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 129

ในห้องเรียนชุลมุนวุ่นวายสุด ๆ

หยางหยางทั้งร้องไห้ทั้งด่าไปด้วย

ซู่เป่ารู้สึกคันยิบ ๆ บนหน้าเลยยกมือขึ้นคลำดู…

จี้ฉางเห็นว่าใบหน้าเธอถูกข่วนจนเลือดซิบ

จี้ฉางสีหน้าเย็นชา “เจ้าเด็กเคราะห์ร้ายคนนี้ ย่าของเขาคือใคร ข้าจะไปหาคืนนี้เลย!”

ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน พอเห็นเด็กเหลือขอคนนี้ด่าออกแต่ละคำ เดาว่าคงจะเรียนมาจากย่าของเขาสินะ

ซู่เป่าจัดการเด็กแล้ว

อย่างนั้นเขาก็ต้องไปจัดการคนแก่บ้าง

ไม่ใช่แค่คนแก่ รอก่อนเถอะเขาจะไปหายันพวกที่อยู่ในหลุม

เช็คบิลให้หมด!

**

จู่ ๆ ก็เกิดเรื่องไม่คาดคิด นายหญิงซูเพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน โรงเรียนอนุบาลก็โทรมาหาแล้ว

“อะไรนะ ทะเลาะวิวาท”

หลังจากที่นายหญิงซูวางสาย ก็รีบตามคุณท่านซูไปที่โรงเรียนอนุบาลทันที

ระหว่างทางก็โทรหาซูอีเฉิน

“อะไรนะ ทะเลาะวิวาท ซู่เป่าได้รับบาดเจ็บไหม”

ประโยคแรกที่ลุงใหญ่ถามก็คือซู่เป่าได้รับบาดเจ็บไหม

หลังจากนั้นก็ทิ้งการประชุมกลางคัน แล้วก็รีบเดินทางไปโรงเรียนอนุบาลทันที

ระหว่างทางซูอีเฉินก็โทรหามู่กุยฝาน

“อะไรนะ ทะเลาะวิวาท ซู่เป่าชนะไหม”

ประโยคแรกของมู่กุยฝานคือซู่เป่าชนะไหม

ซูอีเฉิน “……#@￥#”

“ความผิดเขาเอง เขาไม่คิดว่ามู่กุยฝานจะมาไม้นี้”

หลังจากมู่กุยฝานวางสายลงก็ถอนหายใจ ก็รู้อยู่แล้วว่าเด็กอนุบาลทะเลาะกันคงไม่ร้ายแรงถึงชีวิตหรอก

ในเมื่อไม่ได้ร้ายแรงถึงชีวิต แน่นอนก็ต้องถามว่าชนะไหม

ถ้าหากชนะ ต่อให้เจ็บ ฝ่ายตรงข้ามก็ต้องเจ็บกว่าซู่เป่าแน่นอน

ถ้าหากได้รับบาดเจ็บ ฝ่ายตรงข้ามก็ต้องได้รับบาดเจ็บมากกว่าอย่างแน่นอน

ไม่ว่าอย่างไรฝ่ายเราจะไม่เสียเปรียบแม้แต่นิดเดียว!

**

คนขับรถของตระกูลซูเหยียบคันเร่งจนรถแทบจะบิน

ชวีเสี่ยงก็เหยียบคันเร่งมิดไมล์ภายใต้สายตาดุดันของซูอีเฉิน

รถออฟโรดของมู่กุยฝานก็ยิ่งเจ๋งไปเลย ขับอย่างบ้าระห่ำปาดซ้ายทีขวาทีตลอดเส้นถนนบายพาส

หนึ่งชั่วโมงต่อมา คุณท่านซูกับนายหญิงซู ซูอีเฉิน และมู่กุยฝาน ทุกคนมาถึงที่โรงเรียนอนุบาลพร้อมกันราวกับมารวมตัวกันประชุม

ทุกคนย่างก้าวเข้ามาในโรงเรียนอนุบาลหน้าตาบึ้งตึง และสายตาเย็นชา

“……” ผอ.ซวยแล้ว

โอ๊ย ๆ อยากจะร้อง

เหมือนที่คิดไว้ไม่มีผิดเลย กลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น

ในที่สุดมู่กุยฝานก็เจอซู่เป่าที่ห้องสำนักงาน พร้อมทั้งเด็กผู้ชายที่ทะเลาะวิวาทกับเธอ

หน้าของยัยหนูถูกข่วนเป็นรอยแดงหลายรอยจนเลือดซิบ มีร่องรอยทาเบตาดีนฆ่าเชื้อมาแล้วนิดหน่อย มันดูค่อนข้างร้ายแรงเลยในคราแรกที่เห็น

บนใบหน้าเด็กผู้ชายคนนั้นก็มีสีที่มาจากการเช็ดเบตาดีนเหมือนกัน และยังคงสะอึกสะอื้นเป็นช่วง ๆ

ซู่เป่านั่งอยู่บนโซฟา ประสานมือวางบนเข่าอย่างเรียบร้อย

ทว่ากลับพูดอย่างฉุนเฉียว “นายถนัดตีคนอื่นนี่ เก่งนักก็อย่าร้องสิ”

“ฉันจะให้ย่าของฉันตีเธอให้ตาย!”

ซู่เป่าถอนหายใจ หันหน้าไปเจอมู่กุยฝานเดินเข้ามา ทันใดนั้นก็เบะปาก ตะโกนด้วยความรู้สึกผิด

“พ่อ!”

เมื่อกี้ยังไม่รู้สึกผิดเลย

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพอเห็นพ่อ ลุงใหญ่ คุณตา และคุณยายมาแล้ว ก็รู้สึกผิดขึ้นมา

มู่กุยฝานเดินขึ้นมาข้างหน้าสองก้าว อุ้มซู่เป่าขึ้นมาตรวจเช็คอย่างละเอียด

“ได้ยินมาว่าลูกทะเลาะวิวาทเหรอ”

หญิงชราร่างเล็กเงยหน้าขึ้นด้วยความลำบาก ถึงจะมองเห็นมู่กุยฝานที่สูงราวกับเสาไฟฟ้า คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักมาก่อน

ไฟในอกก็ยิ่งพร้อมปะทุยิ่งขึ้น

“พวกคุณทำร้ายคนมีเหตุผลไหมล่ะ”

ครูฮวาก็รีบอธิบาย “คุณย่าของหยางหยางเข้าใจผิดแล้วค่ะ เริ่มแรกตั้งแต่ตอนทานอาหารเช้าหยางหยางล้อซู่เป่า พอถึงตอนซู่เป่าแนะนำตัวก็ก่อกวนอีก สุดท้ายก็มาดึงผมของซู่เป่า ซู่เป่าถึงอดทนไม่ไหวค่ะ”

หญิงชราถึงกับสตั้น

กลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “พูดหน่อยเดียวเป็นอะไรไป เด็กเล็กจะพูดอะไรไม่ดีได้แค่ไหนเชียว แค่นี้ก็ทำร้ายคนอื่นแล้ว นี่มันใจแคบเกินไปแล้วมั้ง”

“อีกอย่างดึงผม มีเด็กผู้ชายคนไหนไม่ซนบ้าง ดึงสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรือป่าว แค่นี้ก็ทำร้ายกันแล้วเหรอ”

ครูฮวา “……”

เป็นครูจะต้องไม่ลำเอียง ต้องแก้ไขความขัดแย้งของทั้งสองฝ่ายให้ได้

บางทีอาจเป็นเพราะซูเป่าไม่ดื้อ บางทีอาจเป็นเพราะหญิงชราพูดมากเกินไปจนทำให้คนอื่นโกรธ

ครูฮวาหยิบกิ๊บกระต่ายน้อยที่มีเส้นผมติดออกมาจากในมือ “หยางหยางดึงค่อนข้างแรงเลยนะคะ”

เพียงแค่เห็นกิ๊บกระต่ายน้อยที่มีเส้นผมติดพันอยู่ ก็สามารถจินตนาการได้เลยว่าตอนนั้นใช้แรงขนาดไหนดึงออกมา

มู่กุยฝานสีหน้าเย็นชา

สองตายายตระกูลซู และซูอีเฉินรู้สึกชาไปทั่วร่างกาย

ผอ.ตัวผอมแห้ง กระซิบ “ครูฮวา...”

ครูฮวาเก็บกิ๊บ สีหน้าไร้อารมณ์ “ตอนทานอาหารเช้า ซู่เป่ากินเยอะหน่อย หยางหยางก็แซว แซวว่าซู่เป่าเป็นยัยพุงโต กินเยอะขี้เยอะ กินอะไรก็ไม่เหลือเลย”

หญิงชรา “……”

ครูฮวาก็พูดอีก “ซู่เป่าเป็นนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ วันนี้มาเป็นวันแรก ตอนแนะนำตัวหยางหยางก็แซวซู่เป่าอีกว่า มันม่วง มันเทศ”

“……”

ว่ายัยพุงโต มันเทศแล้วไงละ เป็นเรื่องปกติของเด็ก ๆ น่ารักบริสุทธิ์คิดอะไรก็พูดออกมา

ตรงกันข้าม ซู่เป่าเพิ่งมาที่นี่วันแรก มนุษยสัมพันธ์ก็แย่มาก

ทำไมหลานของเธอไม่ว่าคนอื่น ว่าแค่เธอล่ะ

หลานของเธอทำไมไม่ทะเลาะวิวาทกับคนอื่นล่ะ แต่ทะเลาะแค่กับเธอ

แน่นอนว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นแหละมีปัญหา!