ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 130

ได้ยินคำพูดของครูฮวา นายหญิงซูก็โกรธแทบตายอยู่แล้ว

แต่ที่ทำให้โกรธเข้าไปอีกก็คือผู้ปกครองของอีกฝ่ายเฉยเมยไม่รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด

มู่กุยฝากส่งซู่เป่าให้นายหญิงซู ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา

“พูดมาสิ! จะแก้ไขยังไง”

ย่าของหยางหยางโดนตะคอกจนหน้าชา ทันใดนั้นก็กล่าวอย่างเกี้ยวกราด

“แก้ไขยังไงอะไร คุณไม่ได้ยินที่ครูพูดหรือไง ลูกของพวกคุณทำร้ายร่างกายอื่นคน!”

“ตลกสิ้นดี มีเหตุผลอะไรถึงขนาดทำร้ายคนอื่น”

ย่าของหยางหยางตะคอกอย่างเดือดดาล แถมยังไม่รู้สึกว่าหลานตัวเองทำอะไรผิด

มู่กุยฝากยิ้มเย้ยหยัน “คนที่หาเรื่องก่อนผิดเสมอ หลานของคุณดึงผมลูกผมก่อน ลูกผมถึงได้ลงมือ”

หญิงชราหมดความอดทน

“ดึงผมมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตเลย คุณว่ามีเด็กผู้ชายคนไหนบ้างที่ไม่ดึงผมเด็กผู้หญิง”

“ถ้าเขาไม่ดึงลูกคุณเขาก็ดึงคนอื่นอยู่ดี กลับกันพวกคุณควรคิดบ้างนะว่า จะติดกิ๊บให้เด็กมาดึงดูดความสนใจคนอื่นทำไม ฉันจะบอกให้นะว่าพวกคุณทำให้หลายชายของฉันไม่มีสมาธิในการเรียน!”

ว่าจบก็ฮึดฮัด หันไปถามหยางหยางอย่างอ่อนโยนว่าบาดเจ็บตรงไหนไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า

จากนั้นก็โวยวายจะไปตรวจที่โรงพยาบาล! และขอชดเชยค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด!

นายหญิงซูโกรธจนตัวสั่น

นี่มันคนประเภทไหนกันเนี่ย!

ซูอีเฉินสีหน้าเริ่มไม่ดี ถ้าคนทำร้ายร่างกายเป็นผู้ใหญ่ เขายังจับส่งให้ตำรวจลงโทษได้

ทว่าอีกฝ่ายยังเป็นเด็ก เขาโทรหาตำรวจก็ไม่มีประโยชน์ ส่วนใหญ่อีกฝ่ายก็แค่ถูกตำหนิ และจ่ายเงินไม่กี่บาท

ตระกูลซูขาดแคลนเงินเหรอ

ก็ไม่น่ะสิ!

ซูอีเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยสีหน้าเย็นชา...

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง ผัวะ!

มู่กุยฝานตบหญิงชราไปหนึ่งฉาดอย่างหน้าตาเฉย...

ลูกตบกะทันหันเมื่อครู่ทำเอาทุกคนตะลึง ครูฮวาก็มองไปที่มู่กุยฝานอย่างตกตะลึงเช่นกัน

แววตามู่กุยฝานไม่ปรากฏอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยทำร้ายเด็ก ผู้หญิง และคนชรา

เขาใช้เหตุผลมาตลอด!

ทว่ามาสร้างปัญหาให้เขา ขนาดคนยังเคยฆ่า กับแค่ตบหน้าทำไมจะไม่กล้า

หญิงชราร่างเล็กตัวสั่นเทา เอามือจับหน้า “คุณ กล้าตบฉันเหรอ!”

มู่กุยฝานไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย “เป็นไง คุณควรจะพิจารณานะว่าทำไมผมตบคุณแต่ไม่ตบคนอื่น”

เขาชักมือกลับ พลางหมุนข้อมือ “ผมอยากจะบอกว่าหนังหน้าคุณนี่มันหนาจังนะ มันทำข้อมือผมเจ็บ”

หญิงชรา “……”

คุณท่านซู และนายหญิงซูอ้าปากค้าง ซูอีเฉินที่กำลังจะโทรศัพท์ก็หยุดชะงัก

...ทีมต้องการเขา

การตบครั้งนี้อาจจะดูไร้ศีลธรรม

แต่สะใจมาก!

มู่กุยฝานสายตาเย็นชา

“พวกคุณจะไปตรวจเช็คที่โรงพยาบาล และต้องการค่าชดใช้ค่ารักษาพยาบาลใช่ไหม”

“มา ซู่เป่า พ่อให้หนูหนึ่งล้าน จัดอีกสักสองยกซิ”

ซู่เป่า ⊙o⊙

นี่มันอะไรกัน

“แก...แก”

มู่กุยฝานจ้องเขม็ง ยิ้มสยอง “ถ้าไม่ทำผมกลัวว่าพวกคุณไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วไม่เจออะไร เดี๋ยวจะมาเรียกเอาเงินจากผมไม่ได้น่ะสิ”

ทุกคน “......”

ซูอีเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

จริง ๆ เลยคนนี้ วิธีแก้ไขปัญหาไม่เหมือนชาวบ้านเขา

หญิงชราแทบจะกระอักเลือด

“ฝากไว้ก่อน ฝากไว้ก่อนเถอะ....” ได้แต่พึมพำในหัว เธอไม่เคยถูกรังแกแบบนี้มาก่อน

เธอบอกเด็กคู่กรณีว่าแค่เรื่องนิดเดียวก็ทำร้ายร่างกายคนอื่น แท้จริงแล้วก็ได้มาจากผู้ปกครองสินะ

มีผู้ปกครองอย่างนี้ไม่ช้าก็เร็วจะพาเด็กให้เสียคน

หญิงชราร่างเล็กโกรธจัด จ้องไปที่ผอ. และครูฮวา

“พวกคุณจะไม่จัดการใช่ไหม ได้ ฝากไว้ก่อนฉันจะเปิดโปงพวกคุณ ฉันจะลงในTiktok”

ผอ. “……”

หญิงชรา “？？？”

ไม่ใช่แล้วมั้ง เขาตบเธอ แต่กลับต้องการให้เธอขอโทษเนี่ยนะ

มู่กุยฝานมองไปยังหยางหยาง เอ่ยเสียงเรียบ “ลูกผู้ชาย ทำผิดไปแล้ว ถึงเวลาขอโทษก็ควรขอโทษ”

หยางหยางตกใจจนกอดไม้เท้าของย่าตัวเอง

มู่กุยฝานหน้าสีหน้าเย็นชา “วันนี้ฉันยังให้โอกาสเธอ ถ้าเธอยังสำนึกไม่ได้ว่าตัวเองผิด ในอนาคตเมื่อเธอออกไปสังคมภายนอก ต้องเจอเรื่องเลวร้ายกว่านี้เธอก็ต้องยอมรับความผิดพลาดของเธอให้ได้แล้วกัน”

หยางหยางไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ก็รู้สึกผวาขึ้นมา

ภายในใจรู้สึกหนักอึ้ง เริ่มหายใจไม่ออก จิตใต้สำนึกก็สั่งให้พูดว่า ‘ขอโทษ’……

ทว่าขณะนั้นเองหญิงชราก็ดึงหยางหยางเข้ามากอดแน่น

เธอด่าด้วยความโมโห “คุณยังเป็นคนอยู่ไหมเนี่ย คุณทำกับเด็กเกินไปหรือเปล่า หยางหยางไม่ได้ทำอะไรผิด คุณมาขู่เด็กแบบนี้ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า”

หยางหยางพอมีคนให้ท้ายก็รู้สึกมั่นใจขึ้น

ใช่ เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องขอโทษ ถึงอย่างไรเขาก็จะไม่ขอโทษ！

สองย่าหลานเดินจากไปอย่างทุลักทุเล

ผอ.อยากจะร้องไห้ แต่จำเป็นต้องฝืนยิ้มออกมา

“ขอโทษด้วยนะครับ คุณซู คุณมู่ ทั้งหมดเป็นเพราะโรงเรียนของเราจัดการไม่ดี......”

……

ด้านนอกประตู ครูเชอร์รี่รู้สึกยืนไม่ติดพื้น

เมื่อครู่เธอได้แต่ยืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้าไป แต่เธอก็เห็นทุกเหตุการณ์ที่อยู่ด้านใน

พอเห็นครูฮวาออกมา เธอก็ร้องไห้พูดหน้าสลด “ครูฮวา ขอโทษด้วยนะคะ เพราะฉันเอง อยู่ใกล้ซู่เป่ากับหยางหยางแท้ ๆ แต่เพราะมัวแต่ตกใจ เลยห้ามไม่ทัน ”

“ถ้าพวกเขาไม่ทะเลาะกัน ก็จะไม่เกิดเรื่องพวกนี้ ฮือ ฮือ”

ครูฮวาเหนื่อยใจ ไม่อยากพูด

ครูเชอร์รี่ก็ถามต่อ “ใช่สิ...ครูฮวาคะ ผู้ปกครองของซู่เป่ามีอิทธิพลมากเลยใช่ไหม เหมือนว่าฉันไม่เคยเห็นพวกเขาในนิตยสารเลย...”

ครูฮวาเดินจากไปพร้อมพูดทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยค

“ผู้ที่อยู่ในนิตยสารล้วนเป็นผู้อิทธิพล แต่ผู้ที่ไม่ได้อยู่ในนิตยสารบางครั้งก็เป็นผู้มีอิทธิพลที่แท้จริง”

แววตาของครูเชอร์รี่ลุกวาว

เธอแอบมองไปยังมู่กุยฝาน ผู้ชายคนนี้ทั้งสูงทั้งหล่อ

ที่สำคัญที่สุดก็คือความเย่อหยิ่งดุดันในตัวเขา ทำให้เธอใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่...