ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1277

คุณท่านซูถาม “ใครน่ะ?”

ซู่เป่าตอบตามความจริง “พี่อี้หรัน เขา...”

เธอพูดออกมาไม่ได้ว่าเขาเอายามาให้ ซู่เป่าจึงจำเป็นต้องโกหก “เขาผ่านมาทางนี้ เลยแวะมาทักทายค่ะ”

คุณท่านซูต่อว่า “อุตส่าห์มาถึงหน้าบ้านแล้ว ทำไมไม่เรียกเขาเข้ามานั่งสักประเดี๋ยวล่ะ?”

ซู่เป่ายิ้มอย่างขี้เล่น “ไม่รู้ว่าเขารีบไปไหน ทักทายเสร็จก็ไปเลย”

คุณท่านซูรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ถึงจะรีบมากแต่ก็ยังมีเวลาแวะมาทักทาย

...เจ้าเด็กคนนี้ แปลกๆ แล้ว

คุณท่านซูมีท่าทีสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

ช่วงปีใหม่ส่วนใหญ่คนจะใช้เวลาไปกับการกินและนอน ไม่ก็กำเมล็ดแตงโมไว้ในมือแล้วเดินเล่นเดินเตร่ไปตรงนี้ทีตรงนู้นที

ฉู่เจียงหวังชอบช่วงเวลาแบบนี้ที่สุด ช่างเป็นรูปแบบชีวิตที่เหมาะเหม็งกับเขาเสียเหลือเกิน!

ทุกทุกวันตื่นมาก็กิน กินเสร็จก็ไปนอน มีเมล็ดแตงโมจำนวนหนึ่งอยู่ในกระเป๋า ในมือก็ถือสาลี่แช่แข็ง เมื่อเครื่องทำความร้อนในบ้านเริ่มทำอากาศแห้งก็กัดไปหนึ่งคำ รสชาติน่าทึ่งเหนือจะบรรยาย!

ผู้คนต่างก็แวะมาสวัสดีปีใหม่ที่ตระกูลซู ทั้งตระกูลจึงครึกครื้นและยุ่งวุ่นวาย วันปีใหม่จึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

กู้ชีชีแวะมาสวัสดีปีใหม่เช่นกัน พอเธอเห็นซู่เป่าดวงตาก็เป็นประกาย “ว้าว ซู่เป่าโตขึ้นขนาดนี้แล้ว!”

คิดถึงจังเลย ตอนที่เธอเจอซู่เป่าครั้งแรก เธอยังเป็นแค่เจ้าแก้มก้อนตัวเล็กนุ่มนิ่มน่ารักอยู่เลย!

กู้ชีชีกอดซู่เป่า

ซู่เป่าเองก็ประหลาดใจเช่นกัน “พี่ชีชี...โอ้ไม่สิ คุณป้าสี่! คุณป้าท้องแล้วเหรอคะ?”

ท้องของกู้ชีชีปูดออกมาเล็กน้อย เธอยิ้มอย่างเขินอาย “อื้อ สี่เดือนแล้วล่ะ...”

ซู่เป่าชอบใจ “ว้าว เสี่ยวสวินสวิน หนูจะมีเพื่อนแล้วน้า!”

เสี่ยวสวินสวิน “อ๊าย๊า!”

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ซู่เป่ากล่าวทักทายอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณตากู้! คุณยายกู้! สุขสันต์วันปีใหม่นะคะ! ขอให้คุณตาคุณยายสุขภาพแข็งแรง ทำอะไรก็ขอให้ราบรื่นนะคะ!”

ผู้อาวุโสแห่งตระกูลกู้ทั้งสองหัวเราะชอบใจ จากนั้นก็ค่อยหยิบซองแดงออกมาให้ซู่เป่า “เอาล่ะ! ซู่เป่าโตขนาดนี้แล้ว คุณตาคุณยายจะให้อั่งเปานะ โตวันโตคืนนะลูก!”

“ขอบคุณค่ะคุณตาคุณยาย!” ซู่เป่ารับซองอั่งเป่ามา

เก็บเงินเอาไว้ดีๆ เธอชอบเก็บเงินที่สุด

“พี่เสี่ยวปา! สุขสันต์วันปีใหม่นะ!” ซู่เป่ายิ้มตาหยี มองไปยังกู้เซิ่งเสวี่ย

กู้เซิ่งเสวี่ย “อื้อ”

แต่กลับไม่เรียกเธอให้ถูก เธอไม่ได้ชื่อกู้เสี่ยวปา เธอชื่อกู้เซิ่งเสวี่ยต่างหาก...

แต่แล้วใบหน้าที่เรียบเฉยไร้อารมณ์ก็ยื่นซองแดงให้ “ฉันให้”

ซูอวิ๋นเจายิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาเคยอยู่ระดับแถวหน้ามาก่อน แต่ปีนี้ดีที่เขากลับมา นายหญิงซูคิดว่าจะเร่งให้เขาแต่งงาน แต่งหรือไม่แต่งเธอไม่รีบ ที่สำคัญคือเธอมีความสุขที่ได้เร่งรัดให้เขาแต่งงานต่างหาก

ซูอี้เซินคือลูกคนเล็กสุด เอาแต่พูดว่าไม่รีบ ไม่รีบ เห็นพี่ชายคนอื่นไม่รีบร้อน เขาเลยยิ่งไม่รีบเข้าไปใหญ่

นายหญิงซูเดิมทีก็รู้สึกกังวลใจมาก ทั้งหมดกลายเป็นคุณลุงคุณอากันแล้วก็ยังไม่แต่งงาน เธอท้อใจเหลือเกิน

แต่ภายหลังคิดไปคิดมา แต่งงานหรือไม่แต่งล้วนแล้วแต่เป็นวิถีในการใช้ชีวิต แต่งงานก็เพื่อให้ชีวิตดีมีความสุขกว่าตอนนี้ หากทำไม่ได้ จะแต่งหรือไม่แต่งก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร

เมื่อสองตระกูลมาอยู่ด้วยกัน บรรยากาศก็ยิ่งครึกครื้น

ห้องรับแขกของตระกูลซูเต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน!

คุณนายกู้พูดว่า “ฉันจะพูดเรื่องตลกให้ฟัง เจ้าเด็กชีชีคนนี้น่ะ ใกล้จะเป็นแม่คนแล้วแต่กลับอยากนอนขี้เกียจฉลองปีใหม่อยู่ที่บ้าน ตอนเด็กๆ ไม่ติดแม่ แต่ตอนนี้กลับติดแม่หนึบเป็นปลิงแล้วล่ะ!”

นายหญิงซูหัวเราะพร้อมปัดมือไปมา “ไม่เป็นไรน่า ไม่เป็นไร!”

คุณผู้ชายกู้รู้สึกซาบซึ้งในใจว่านายหญิงซูช่างเป็นคนใจดีจริงๆ อีกทั้งลูกสะใภ้ที่แต่งงานแล้วจะกลับไปฉลองปีใหม่กับครอบครัวก็ไม่ได้ติดอะไร กู้ชีชีกับซูลั่วจดทะเบียนกันเรียบร้อย ตามหลักแล้วปีนี้เธอจะต้องฉลองปีใหม่ที่บ้านสามีของเธอ

ในวันส่งท้ายปีเก่า ซูลั่วใช้เวลาช่วงเช้าอยู่ที่ตระกูลกู้ ทั้งสองตระกูลอยู่ในเมือง ขับรถไปกลับก็ไม่ไกลกันมากนัก

ตกบ่าย กู้ชีชีอยากกลับมากับซูลั่ว ซูลั่วเกรงว่าเธอจะเป็นหวัดขณะที่ตั้งท้อง จึงไม่ให้เธอมาด้วย ดังนั้นกู้ชีชีจึงไม่อยู่ด้วยในวันส่งท้ายปีเก่า

ผู้ใหญ่ก็คุยกันตามประสาผู้ใหญ่ เด็กก็คุยกันตามประสาเด็ก ส่วนซู่เป่านั้นลากกู้เสี่ยวปาไปแล้ว

“พี่เสี่ยวปา เดินทางกลับมาตั้งแต่เมื่อไร ยายเมิ่งรอจะเกษียณแทบไม่ไหวแล้ว” ซู่เป่ากล่าว

กู้เสี่ยวปาพูดอย่างไม่เต็มใจ “ยังเหลือน้ำตาหยดสุดท้าย...”