ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1278

ซู่เป่าสงสัย “มีน้ำตามากมายตั้งขนาดนั้นในโลกมนุษย์ การเก็บรวบรวมมันต้องเป็นเรื่องง่ายไม่ใช่เหรอ? พี่เสี่ยวปา พี่ใช้ไม่ได้เลยนะ!”

เมื่อโชคชะตากำหนดให้ศัตรูมาพบกัน ซู่เป่าก็อดไม่ได้ที่จะพูดจาพล่อยๆ ออกมา

กู้เสี่ยวปากลอกตาพร้อมกล่าวด้วยท่าทีอันโกรธเคือง “น้ำตาหยดสุดท้ายต้องเป็นน้ำตาแห่งความรักสิ!”

ซู่เป่า “หาง่ายจะตาย! บนโลกนี้มีคนร้องไห้เพราะความรักมากมาย!”

กู้เสี่ยวปา “...”

ช่างมันเถอะ พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจ!

เธอหมายถึงต้องเป็นน้ำตาจากความรักของเธอต่างหาก

กู้เสี่ยวปาเกือบจะหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ เธอรู้สึกว่าชาติก็ไม่มีทางทำคะแนนได้สำเร็จ

เธอจะไปมีความรักอะไรกันล่ะ เธอจะร้องไห้เพราะผู้ชายไหม?

ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ภพชาตินี้ไม่มีทางแน่นอน!

หัวใจของเธอถูกผนึกด้วยปูนซีเมนต์ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอใจเต้นกับใคร ทุกครั้งที่อ่านเรื่องแนวรักๆ เธอพร้อมที่จะหัวเราะออกมาได้ทุกเมื่อ

ซู่เป่ามีสีหน้าเป็นกังวล “เฮ้ พอได้แล้ว พี่เสี่ยวป่ากำลังจะกลายเป็นยายแก่แล้วนะ!!”

กู้เสี่ยวปา “...”

เสียงกระทบดังขึ้น ซู่เป่าถูกตบไปที่หัวอย่างไม่เกรงใจ

ซู่เป่าเอามือป้องหัว “เฮ้! พี่ลอบจู่โจมฉันนี่!”

กล้าตบหัวท่านพญายม อยากตายหรือยังไง!

ซูเหอเวิ่นปกป้องคนใกล้ชิดเป็นอย่างดี สร้างความวุ่นวายทำได้ แต่ตบน้องสาวของเขาไม่ได้...

เขาวิ่งไปและเหยียดแขนออกเพื่อกันข้างหน้าซู่เป่าเอาไว้ พร้อมพูดติดตลกว่า “ห้ามรังแกน้องสาวของฉัน ไม่อย่างนั้นถ้าฉันตบเธอบ้างอย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน!”

ซูเหอเวิ่นชูมือขึ้น

ไม่คิดเลยว่ากู้เซิ่งเสวี่ยจะมองเขาอย่างเหยียดหยาม และพูดกับเขาอย่างดูถูกว่า “มีสิทธิ์อะไร?”

ซูเหอเวิ่น “...”

หนอยแน่!

ซู่เป่ารีบดึงซูเหอเวิ่นเอาไว้ “ช่างมันเถอะ ช่างมัน วันปีใหม่ทั้งที!”

ซูเหอเวิ่น ‘โอ้ยๆๆ อย่าดึงเขานะ เขาจะเอาชนะกู้เซิ่งเสวี่ยให้ได้!’

กู้เซิ่งเสวี่ย ‘แบร่ๆๆ ! เข้ามาเลย เข้ามาตบฉันสิถ้าทำได้!’

สรุปแล้วใครจะตบใครกันแน่!

การมาของตระกูลกู้และกู้เสี่ยวปา ทำให้เศร้าโศกและเจ็บปวดถูกชะล้างออกไป มีชีวิตชีวาขึ้นมาหลายวัน พริบตาเดียวก็เลยปีใหม่มาหลายวันแล้ว

หากพ้นปีใหม่ก็ต้องเริ่มไปทำงานอีกครั้ง ซูอีเฉินต้องไปบริษัท ซูอิ๋งเอ่อร์ ซูจื่อหลิน ซูอี้เซินและซูเยว่เฟยงานของทั้งสี่คนนี้ต้องกลับไปจัดการให้ตรงเวลา

ซูอิ๋งเอ่อร์ถามอยากแปลกใจว่า “พี่สาม พี่ยังไม่กลับไปทำงานอีกเหรอ?”

ซูเยว่เฟยจะกล้าบอกได้อย่างไรว่าตัวเองตั้งใจลามาโดยเฉพาะ ทำได้เพียงแค่พูดว่า “ฉันไม่ได้หยุดมาหนึ่งปีเต็มๆ วันหยุดชดเชยยังมี ฉันยังมีวันลาอีก 15 วัน ฉันคงจะไม่ปล่อยวันลาไปอย่างสูญเปล่าแน่”

ซูอิ๋งเอ่อร์มองไปยังซูจื่อหลินอีกครั้ง “พี่สองล่ะ? พี่เองก็ยังไม่ไปนี่!”

เขาถือกระเป๋าเอกสาร รอให้ซูจื่อหลินลุกขึ้น ไม่คิดเลยว่าซูจื่อหลินที่แต่ก่อนเก่งกาจสามารถแต่ตอนนี้กลับอืดอาดยืดยาด

เขาพูดพร้อมขมวดคิ้ว “ไม่ไปที่ไหนกันล่ะ”

ช่างมันเถอะ ถ้าเขาไม่ไปจะแปลกกว่านี้

แม้ว่าปีใหม่จะผ่านไปแล้ว แต่ว่า...

ซูจื่อหลินเบนสายตาไปทางอื่น

“อวิ๋นเจา แก...”

พูดยังไม่จบ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอันเร่งรีบจากด้านนอก

“คุณผู้ชาย นายหญิงครับ คนจากกรมทหารมาที่นี่...”

ซู่เป่าที่ยืนอยู่บนบันได จู่ๆ ก็รู้ว่ามือแล้วเท้าเย็นยะเยือกขึ้นมา

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด

คุณยาย...

ยายของเธอจะรับไหวไหมนะ?

ซู่เป่าตื่นตระหนกและวิ่งลงไปยังชั้นล่าง

เธอซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของนายหญิงซูและกอดเธอเอาไว้แน่น

นายหญิงซูเริ่มรู้สึกว่าหัวใจของจมดิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ ...

หันหน้ามาอีกทีตาของเธอก็แดงก่ำไปหมดแล้ว เธอฝืนยิ้มและพูดว่า “กรมทหารมาเหรอ? มาเลื่อนตำแหน่งให้เจ้าเจ็ดมันเหรอ?”

“ป้าอู๋ เร็วเข้า ไปเตรียมชาร้อนมา”

“มัวยืนทำอะไรกันอยู่ จัดการให้เรียบร้อยเร็วเข้า อย่าให้ผู้นำเขาหัวเราะเยาะเอาได้!”

ซู่ลั่วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ลำคอตีบตันไปหมด

ซูอีเฉินและซูจื่อหลินที่ไม่รู้ว่ากลับมาเมื่อไรก็ยืนอยู่ที่หน้าประตู ไม่พูดไม่จา

ซูเยว่เฟยเลิกคิ้ว มองเหม่อไปในอากาศทันที เขาไม่ต้องการให้น้ำตาตัวเองร่วงหล่นลงมาจนเหล่าพี่ๆ น้องๆ หัวเราะเยาะเอาได้

นายหญิงซูยังคงยิ้มต่อไปและพูดหยอกล้อว่า “พวกแกทำอะไรกันอยู่ ทำตัวเหมือนกรมทหารมาจับพวกทรยศชาติไปซะได้...ใช่ว่าเจ้าเจ็ดของพวกเราจะ...”

ซูอวิ๋นเจาน้ำตาไหลออกมาฉับพลัน “แม่...!”