ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1287

ซูอวิ๋นเจาตามหาบ้านบรรพบุรุษตระซูจากที่อยู่จนเจอ

ความรู้สึกนี้แปลกมาก อยู่แดนมนุษย์คิดถึงบ้าน มาถึงยมโลกก็มีบ้านเหมือนกัน…

บ้านบรรพบุรุษตระกูลซู

คนชราท่านหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอย่างเบื่อหน่าย และกำลังดู “โทรทัศน์”

ในยมโลกไม่ไหวจริงๆ ข้างบนมีเทคโนโลยีขั้นสูงแล้ว ข้างล่างยังเป็นอินเตอร์เน็ตชุมชน

ไม่ถูกสิ แม้แต่อินเตอร์เน็ตชุมชนก็ไม่มี

“ฉะนั้นจะเผาโทรทัศน์มาให้ฉันทำไม?” ชายชราบ่นพึมพำ “ตอนเผาหน้าจอเป็นยังไง ตอนนี้หน้าจอก็ยังเป็นอย่างนั้น”

ชายชราหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “ยังเผาไอโฟนมาให้อีก? ใช้ก็ใช้ไม่ได้ สู้เผาหัวเว่ยมายังดีกว่า…ไม่แน่ว่าหัวเว่ยอาจจะสามารถดึงสัญญาณห้าจีมาก็เป็นได้ ”

ทำแต่เรื่องไร้ประโยชน์

ชายชราโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไปข้างๆอย่างเบื่อหน่าย เดินไปดูที่สวยดอกไม้

“ยามมืดค่ำดอกไม้ก็บานสวยอยู่เหมือนกัน”

ชายชราร้องเพลงขึ้นมา หยิบเก้าอี้เตี้ยนั่งอยู่ข้างแปลงดอกไม้

“วันนี้ได้เวลาพักผ่อนแล้ว จะได้อยู่เป็นเพื่อนพวกแก” ชายชราใช้กรรไกรตัดแต่งกิ่งและพูดพร่ำไปด้วย “สั่งสมบุญมากมายขนาดนี้คงจะเพียงพอแล้ว เฮ้อ สิ่งสำคัญคือถ้าอยู่เฉยๆก็น่าเบื่อเหมือนกัน”

“ตอนอยู่แดนมนุษย์ต้องเข้างานเก้าโมงเช้าเลิกงานห้าโมงเย็น ลงมายมโลกก็ยังต้องตื่นไปทำงานเก้าโมงเลิกงานห้าโมง…เด็กเมื่อวานซืนพวกนี้ ทำไมถึงยังไม่มาทำหน้าที่แทนฉันอีก…”

“ช่างเถอะๆ…อยู่นานหน่อยแล้วกัน ลงมาเฝ้าบ้านบรรพบุรุษก็น่าเบื่อไม่น้อย พวกแกว่าใช่ไหม? มีชีวิตอยู่ยืนนานๆหน่อยดีกว่า”

ชายชราบ่นพึมพำ ใบหน้าเผยรอยยิ้มเบาๆ

เขาเริ่มคิดถึงพวกเขาอีกแล้ว โดยเฉพาะเหลนๆๆสาว? หลานสาว? ซู่เป่า…เจ้าตัวเล็กนั่น?

ตอนกลับไปเช็งเม้งเธอมักจะพูดคุยกับเขา เด็กๆตระกูลซูรุ่นนี้แต่ละคนพอใช้ได้ ซูเหอเวิ่นเหรอ? เขาจำได้ว่าเป็นชื่อนี้ ยังมีหานหาน ซูเหอเหวิน ซูจื่อซี เด็กๆพวกนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน

เด็กคนอื่นนั่งนิ่งๆไม่ได้ พวกเขากลับชอบนั่งคุยเป็นเพื่อนเขา

“ไม่รู้ว่าซู่เป่าเป็นยังไงบ้าง พญายมน้อยใช่ว่าจะเป็นกันได้ง่ายๆ”

“แดนมนุษย์น่าจะฉลองปีใหม่กันเสร็จแล้ว วันก่อนพวกเขาเซ่นไหว้อาหารให้บรรพบุรุษกินคือปลาหิมะกับ…เรียกว่าอะไรนะ ไก่บ้าน… ”

“อีกสองเดือนก็จะเป็นเทศกาลเช็งเม้งแล้ว”

ชายชราคิดถึงตรงนี้ดวงตาก็เป็นประกาย เริ่มมีความหวังใหม่ขึ้นอีกครั้ง

อีกสองเดือนก็คือเช็งเม้งแล้ว หลังจากเช็งเม้งรออีกสามเดือนก็คือเดือนเจ็ดวันที่สิบห้า…

รอคอยอยู่อย่างนี้เรื่อยๆ นับวันวนไป…

ซูอวิ๋นเจายืนอยู่นอกประตูบ้าน เมื่อฟังบรรพบุรุษพูดพึมพำอยู่พักใหญ่ก็นิ่งเงียบไป

ที่แท้ความเหงาที่พวกเขาพูดถึงก็คือความเหงาแบบนี้ วันเวลาอันยาวนานอยู่แค่ตัวคนเดียว

คงคาดหวังให้มีคนมาอยู่เป็นเพื่อน ยังต้องกังวลใจว่าลูกหลานอยู่โลกมนุษย์จะลำบากไหม จะลงมาทำไม?

เขาหมายถึงคุณท่านซู

ซูอวิ๋นเจาหัวเราะ ดูออกว่าที่จริงแล้วบรรพบุรุษกำลังเป็นห่วง จึงพูดขึ้นว่า “สุขภาพคุณพ่อยังแข็งแรงดี ท่านไม่ต้องเป็นห่วง!”

บรรพบุรุษพูดพึมพำ “ใครเป็นห่วงเขา”

“นั่งสิ ไหนลองเล่าให้บรรพบุรุษฟังหน่อย นายมาได้ยังไง?”

ซูอวิ๋นเจานั่งลง เล่าเรื่องการเสียสละของตัวเองทั้งหมดอย่างง่ายๆ

บรรพบุรุษฟังแล้วก็เศร้าใจอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็พูดขึ้นว่า “เสียสละเพื่อชาติ ถือว่าไม่เสียชาติเกิด แต่พ่อแม่ของแกคงต้องเสียใจมากอย่างแน่”

ซูอวิ๋นเจานิ่งเงียบไม่พูดไม่จา

บรรพบุรุษพูดอีกว่า “พอแล้ว ไหนๆก็ลงมาแล้ว ต่อจากนี้นายก็ตามบรรพบุรุษสั่งสมบุญกุศล เฮ้ๆ ในที่สุดบรรพบุรุษก็มีเพื่อนแล้ว”

“ใช่แล้ว แกจะไปเกิดใหม่เมื่อไหร่?”

ซูอวิ๋นเจาส่ายหน้า “ผมไม่ไปเกิดใหม่แล้ว”

บรรพบุรุษประหลาดใจ พูดตำหนิว่า “เหลวไหล!”

“ไป! ตอนนี้แกไปตำหนักพญายม รีบกลับไปตอนนี้ยังไม่สาย รีบไปเลย! เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนี้! คิดอะไรของแกอยู่?!”

บรรพบุรุษพูดจบ ก็ดึงซูอวิ๋นเจาออกไป