ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1286

ตอนแรกซูอวิ๋นเจาคิดว่า ถ้ำหลายๆชั้น เป็นพันๆชั้น…คงต้องแออัดมากแน่ๆ

แต่เมื่อทอดสายตามองไป เมืองผีเฟิงตูกว้างใหญ่มาก คล้ายกับดาวเคราะห์ลูกหนึ่ง บ้านเรือนในเมืองไม่เหมือนกับบ้านเรือนของแดนมนุษย์ที่สร้างอยู่บนดิน แต่เป็นบ้านเรือนที่ตั้งกลับหัว

ด้านล่างไม่มืดอย่างที่คิด แต่เมืองผีเฟิงตูมีลักษณะที่ลอยตัว ด้านบนติดกับตำหนักทั้งสิบของยมโลก และฝ่ายต่างๆของวิหาร รวมถึง ตลาดและร้านอาหารที่ “คึกคัก” …

บ้านเรือนที่กลับหัวนี้ก็คือ “เขตที่พัก” แต่เพราะอาณาเขตที่กว้างใหญ่ ดูไปแล้วไม่เหมือนเมืองเลย แต่เป็นลักษณะดาวเคราห์…ไม่ใช่แนวเส้นตรง กลับเป็นแนวเส้นโค้ง

มีหลายพันชั้น จนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

ซูอวิ๋นเจามองดูอย่างประหลาดใจ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ายมโลกไม่ได้แย่เหมือนอย่างที่มนุษย์เข้าใจ

“ชั้นสี่อยู่ชิดด้านบน บนชั้นสี่ยังมีชั้นหนึ่งสองสาม แต่ว่าชั้นหนึ่งสองสามไม่ดีสักเท่าไหร่ ความเป็นส่วนตัวแย่ไปหน่อย” ฉู่เจียงหวังพูดแนะนำ

ซูอวิ๋นเจายิ้มกระตุกมุมปาก

เหมือนกับชั้นหนึ่งสองสามที่แดนมนุษย์งั้นหรือ?

ทุกคนต่างไม่ชอบเลือกชั้นล่างสุด เพราะไม่มีความเป็นส่วนตัว คนที่เดินผ่านไปมาจะสามารถมองเห็นได้

“หลังจากตายไปแล้วก็ไม่สนใจกับความหมายเลขสี่อีกต่อไป แต่สำหรับพวกผีแล้ว เลขสี่ถือเป็นเลขมงคล”

ซูอวิ๋นเจา…

เปี้ยนเฉิงหวังเอามือไขว้หลังเดินตามไปด้วย แต่ไม่พูดไม่จาสักคำ

ฉู่เจียงหวังเปิดดูตำรา แล้วพูดว่า “บ้านบรรพบุรุษตระกูลซู…บ้านบรรพบุรุษตระกูลซูอยู่เขตหกเมืองหก หกๆๆๆ… เลขสวยจริงๆ ”

“ตอนนี้บ้านเก่าตระกูลซูยังมีบรรพบุรุษอยู่อีกหนึ่งท่าน”

ซูอวิ๋นเจาเอ่ยถามอย่างเร่งรีบ “บรรพบุรุษไม่สามารถไปเกิดใหม่หรือ?”

เปี้ยนเฉิงหวังพูดอย่างนิ่มนวลว่า “ไม่ใช่ บรรพบุรุษของตระกูลซูข้าเป็นคนตัดสินเอง เขา… ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้เปี้ยนเฉิงหวังก็ชะงักไปชั่วครู่ ไตร่ตรองก่อนจะพูดว่า “เขาต้องการสะสมบุญในยมโลกเพื่อปกป้องลูกหลานและครอบครัว รอให้มีคนมารับหน้าที่ต่อจากเขา…ฉะนั้นจึงยังไม่ไปเกิดใหม่”

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า “งั้นผมก็สามารถไปรับหน้าที่ต่อจากบรรพบุรุษแล้ว”

ยังสามารถสั่งสมบุญกุศลเพื่อปกป้องลูกหลานและครอบครัวได้ด้วยหรือ?

เขานึกว่าจะต้องลอยตัวอยู่เฉยๆ ไม่คิดว่ามีงานให้ทำด้วย แบบนี้ก็เยี่ยมเลย จะได้ไม่น่าเบื่อ

ฉู่เจียงหวังเอ่ยว่า “สิ่งที่วิญญาณทั่วไปในยมโลกต้องทำก็คือการสั่งสมบุญ บำเพ็ญกุศล บุญกุศลนี้สามารถช่วยให้เข้าฝันคนในครอบครัว และสามารถเอาไปแลกโอกาสในการเกิดใหม่ เดือนเจ็ดวันที่สิบห้าประตูผีจะเปิดออก ในวันนั้นไม่ต้องใช้บุญกุศลก็ได้”

“มีหลายเรื่องที่สามารถสั่งสมบุญกุศลได้ ถ้ามีบุญกุศลเพียงพอ ตัวเองก็จะยิ่งใหญ่ ผีเร่ร่อนไร้ญาติยังสามารถไปสร้างถ้ำให้ตัวเองที่นอกเมืองผีเฟิงตู…”

เพียงแต่ข้างนอกเมืองผีเฟิงตูจะไม่มีกฏเกณฑ์และระบบเหมือนข้างใน ในเมืองไม่อนุญาตให้ทำเรื่อง “ฆ่าฟันลักทรัพย์” เมื่อโดนรังแกยังสามารถไปฟ้องขอความยุติธรรมได้

“ถ้าออกไปอยู่ข้างนอก ต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง ยังมีพวกผีที่แข็งแกร่งกว่าคอยแย่งชิงบุญกุศล แย่งชิงผลงาน ผีบางตัวถึงขั้นสามารถฝึกฝนวิชาดูดกลืนวิญญาณคอยดูดกลืนร่างวิญญาณเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ”

“สรุปก็คือนอกเมืองเฟิงตูอันตรายมาก ยิ่งอยู่ห่างเมืองก็ยิ่งอันตราย กฏหมายย่อมไปไม่ถึงสถานที่ห่างไกล! ฉะนั้นถ้าไม่จำเป็นเจ้าก็ไม่ต้องออกไป”

ซูอวิ๋นเจานึกถึงตอนที่ซู่เป่ายังเล็ก เขาได้กลับบ้านอยู่บ่อยๆ บางครั้งก็ได้ยินซู่เป่าเล่าถึงเรื่องราวในยมโลก

เปี้ยนเฉิงหวังเงยหน้าขึ้น “แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

เธอโบกมือลาและจากไป

มียมบาลถึงสองท่านส่งมา แน่นอนว่าผีที่มองดูอยู่รอบๆคงไม่กล้าหาเรื่อง

เมื่อเปี้ยนเฉิงหวังกับฉู่เจียงหวังกลับไปแล้ว ทันใดนั้นก็มีผีหญิงสาวที่บิดตัวไปมาคล้ายกับงูลอยผ่านมา

“สวัสดีพี่สุดหล่อ พี่เพิ่งมาใช่ไหม? ฉันพักอยู่ห้องเดี่ยวหมายเลขสี่สองสองสามนะ! ”

“พี่ชาย พี่หล่อจริงๆ! ท่านยมบาลส่งพี่มาด้วยตัวเอง พี่ต้องร้ายกาจไม่เบาสินะ?”

“เพื่อนเอ๋ย เพิ่งมาหรือ? มาดื่มสุราด้วยกันสิ! ที่บ้านเพิ่งเผาอาหารกับแกล้มแสนอร่อยมาพอดี!”

ซูอวิ๋นเจาโบกมือ “ขอบคุณ ผมต้องไปเยี่ยมผู้อาวุโสท่านหนึ่ง ขอตัวไปก่อน”

เมื่อพูดจบเขาก็รีบจากไป

ยังคงสานสัมพันธ์กับคนอื่นไม่เป็น…อ้อ สานสัมพันธ์กับผี แต่ผีผู้หญิงที่อยู่คนเดียวจู่ๆก็เข้ามา…

ถึงยังไงก็ยังปรับตัวไม่ได้