ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1285

เมื่อเห็นซูอวิ๋นเจาแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว เปี้ยนเฉิงหวังก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ฉู่เจียงหวังร้อนใจมาก เขาคิดว่าเขาเคยเห็นคนที่ไม่ยอมไปเกิดใหม่มานักต่อนักแล้ว แววตาของซูอวิ๋นเจาในตอนนี้เหมือนกับแววตาของผีพวกนั้นเมื่อก่อนเป๊ะ

เขาจะต้องเสียใจทีหลังแน่นอน

แม้แต่ฉินก่วงหวังก็ถามด้วยความประหลาดใจว่า “เจ้าแน่ใจหรือ”

“หากเจ้าเลือกไปเกิดใหม่ ชีวิตในชาติหน้าของเจ้าจะเจิดจรัสและอยู่สุขสบาย แต่เมื่อชาตินี้ของเจ้าสิ้นสุดลง เจ้ายังคงไปเกิดใหม่ได้อีกครั้ง เวียนว่ายตายเกิดไปเรื่อยๆ เจ้าจะมีความสุข ความสำราญ และมีญาติสนิทมิตรสหายที่แตกต่างออกไปในแต่ละภพแต่ละชาติ”

“แต่หากเจ้าไม่ไปเกิดใหม่ เจ้าก็จะมีญาติสนิทมิตรสหายแค่ในชาตินี้ พวกเขาจะเวียนว่ายตายเกิดไปเรื่อยๆ และพวกเขาก็จะจำเจ้าไม่ได้อีก”

ฉินก่วงหวังไม่เข้าใจว่าซูอวิ๋นเจาคิดยังไง ผีวิญญาณปกติทั่วไปล้วนอยากไปเกิดใหม่กันทั้งนั้น แม้แต่ผีที่เร่ร่อนอยู่ในโลกมนุษย์เพราะไปเกิดใหม่ไม่ได้ยังคิดหาวิธีหาตัวตายตัวแทนเพื่อที่ตัวเองจะได้ไปเกิดใหม่

เห็นไหมว่าผลลัพธ์ของการตัดสินใจโดยไม่คิดให้รอบคอบนั้นเป็นยังไง ตอนนี้ซูอวิ๋นเจามีโอกาสที่ดีขนาดนี้ แต่เขากลับไม่รักษามันไว้

ซูอวิ๋นเจาตั้งใจฟังจนจบ จากนั้นกล่าวขอบคุณทุกคน “ผมเข้าใจครับ ขอบคุณท่านยมบาลทั้งสามท่าน”

“แต่ผมยังคงเลือกทางนี้ ไม่ไปเกิดใหม่”

จะไปเกิดใหม่ได้ยังไง เพราะครอบครัวที่เขารักที่สุดยังอยู่ เขาไม่อยากจากไปไหน

ถ้าชาติหน้าพวกเขาต่างไปเกิดใหม่กันหมด เขาก็ไปเกิดใหม่ไม่ได้ เพราะเมื่อทุกคนจากชาตินี้ไปความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวกับตระกูลของพวกเขาก็จะเลือนหายไปจนหมดสิ้น

ตราบใดที่เขายังอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับตระกูลซูก็ยังคงอยู่เช่นกัน

ต้องมีสักคนที่จดจำตระกูลซูไปตลอด จำหญิงชายชรา จำพวกพี่ๆ น้องๆ ของตระกูลซู และซู่เป่า...

เขาก็คือตัวเก็บความทรงจำ

แน่นอนว่าไปไหนไม่ได้

ทั้งเป็นการยื้อไว้และไม่ยอมปล่อย

ฉู่เจียงหวังเกาหัวเกาหน้า ฉินก่วงหวังขมวดคิ้ว เปี้ยนเฉิงหวังเข้าใจแล้ว แต่นิ่งเงียบ

“ก็ได้” เขาพูด “เจ้าอย่าเสียใจก็แล้วกัน”

ซูอวิ๋นเจาพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ผมไม่เสียใจ”

ฉินก่วงหวังจนหนทาง ซูอวิ๋นเจาเป็นคนเลือกเองนะ ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

เดี๋ยวพญายมตัวน้อยมาก็โทษเขาไม่ได้

“หากเป็นเช่นนั้นแล้ว...” ฉินก่วงหวังตั้งใจเลือกเลขที่เคหสถานที่ดีในเฟิงตูเมืองผีให้เขาอย่างตั้งใจ “บ้านเลขที่ 4444 เมือง 4 เขต 4 ต่อไปที่นี่จะเป็นที่พักอาศัยของเจ้า”

เฟิงตูเมืองผีนั้นแตกต่างจากเมืองในปัจจุบัน ที่นั่นค่อนข้างเหมือนเมืองเทคโนโลยีแห่งโลกอนาคตที่ล้ำเลิศ และยังถูกแบ่งออกเป็นหลายเขต แต่ละเขตก็จะถูกแบ่งออกเป็นหลายเมือง แต่ละเมืองก็จะเป็น “เมือง” อิสระ เหมือนกับตึกที่เรียงซ้อนกันเป็นชั้นๆ ที่พักอาศัยชั้นล่างสุดอยู่ลึกถึงพันกว่าชั้น

ปกติผีที่มาใหม่จะได้อาศัยอยู่ชั้นล่างสุดที่อยู่ลึกหลายพันชั้น ถ้าอยากจะขึ้นมาตลาดเพื่อซื้อของหรือไปรับเงินที่ญาติเผาให้ที่หออุปถัมภ์... ต้องใช้เวลาลอยขึ้นมาสามวันสามคืน

แต่ถ้าอยู่ชั้นบนสุดก็จะต่างออกไป ไปมาสะดวก และไม่อึดอัด

ฉู่เจียงหวังยกมือห้ามเขา “เจ้าเรียกข้าว่าพี่ฉู่เหมือนเดิมเถอะ”

จากนั้นชี้ไปทางเปี้ยนเฉิงหวัง “เขาคือเปี้ยนเฉิงหวัง เจ้าสามารถเรียกเขา...”

ฉู่เจียงหวังกลอกตาไปมา ยิ้มแฉ่งก่อนจะพูดว่า “โธ่เอ้ย เปี้ยนเฉิงหวังครั้งนี้เจ้าไม่ได้กลับไปฉลองตรุษจีนกับพวกเราที่บ้านตระกูลซู ไม่งั้นข้าก็จะแนะนำเจ้ากับนายหญิงซูว่า นี่คือเสี่ยวเปี้ยน”

เปี้ยนเฉิงหวังยิ้มจางๆ “ข้าฟังไม่ชัด เจ้าพูดใหม่อีกรอบ?”

จู่ๆ ฉู่เจียงหวังก็รู้สึกถึงแรงอาฆาต

เขากะแอมไอก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มเฝื่อนว่า “ล้อเล่นนะๆ อวิ๋นเจา เจ้าเรียกเขาว่าพี่ลู่ก็ได้ เขาแซ่ลู่”

ในขณะที่ซูอวิ๋นเจากำลังจะพูดอะไรบางอย่างๆ ก็เห็นเปี้ยนเฉิงหวังพยักหน้าให้เขา

เอาเถอะ

“พี่ลู่” ซูอวิ๋นเจาเอ่ยเรียกอย่างงุนงง...

(ฉันตายแล้ว ฉันสนิทกับยมบาลในโลกใต้พิภพเหมือนพี่น้อง)

ซูอวิ๋นเจาคิดว่าเขาสามารถใช้เวลาอันยาวนานนี้เขียนนิยายสักเล่มเพื่อฆ่าเวลา เมื่ออวี้เอ๋อร์ลงมายังสามารถเอาให้เธออ่านได้

ในระหว่างที่เขากำลังคิดไปคิดมา ฉู่เจียงหวังและเปี้ยนเฉิงหวังก็ส่งเขามาถึงเฟิงตูเมืองผี

เมื่อซูอวิ๋นเจาเห็นภาพตรงหน้าก็อดตกตะลึงไม่ได้...