ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1310

ซูอวิ๋นเจาดีใจเป็นอย่างมาก

นี่เร้าใจยิ่งกว่าการเป็นสายลับของเขาเสียอีก แต่ว่าความเร้าใจประเภทนี้ไม่ต่างจากความเร้าใจประเภทนั้น

ปฏิบัติภารกิจในโลกมนุษย์ หากแพ้แล้ว สิ่งที่อยู่เบื้องหลังคือประเทศชาติและคนในครอบครัว

หากแพ้ที่นี่อย่างมากก็แค่เสียขาข้างหนึ่งเท่านั้น!

ซูอวิ๋นเจาความเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม “อยากกินแขนขาของฉัน ก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก! ฉันเชื่อว่าฉันเอาชนะมันได้!”

ซูอวิ๋นเจาล้วงมีดสั้นออกมาด้ามหนึ่ง อาศัยเงาเบื้องหลังของสองพี่ใหญ่ เข้าไปในศึกจริงอย่างรวดเร็ว

“หึ! เจ้ากระต่ายตัวน้อยอย่างเจ้า อย่าเพิ่งหนีไปนะ!”

สัตว์ประหลาดเห็นซู่กับบรรพบุรุษ ก็รู้สึกถึงความอันตรายแล้ว

กำลังจะแอบออกไป ทว่าซูอวิ๋นเจาก็พุ่งเข้ามา

สัตว์ประหลาด “...”

บรรพบุรุษและซู่เป่า “...”

เห็นลุงเจ็ดกำลังจะต่อสู้กับสัตว์ประหลาด ซู่เป่าก็เอ่ยขึ้นอย่างว้าวุ่น “บรรพบุรุษ ถ้างั้นช่างมันเถอะค่ะ? ตอนนี้ลุงเจ็ดดูมีความสุขมาก!”

บรรพบุรุษปากแข็ง “ไม่ได้ นี่เพิ่งไหนต่อไหนเอง นี่มันอย่างที่ง่ายที่สุดทั้งนั้น...”

ความโหดร้ายจริง ๆ...ช่างมัน ไประดับความโหดร้ายพิเศษ อย่างมากก็คอยคุ้มกัน

ยังจะทำอะไรได้อีก ใครใช้ให้ซูอวิ๋นเจาเป็นลูกหลานเหลนโหลนของตระกูลซูเขาล่ะ?

คนที่เป็นบรรพบุรุษก็ต้องปกป้องลูกหลานไม่ใช่เหรอ?

ซู่เป่าไม่รู้ว่าบรรพบุรุษใจอ่อนแล้ว เห็นเขายังไม่ยอมปล่อยไป เธอก็ครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไม่อย่างนั้นเราให้ลุงเจ็ดไปหาประสบการณ์เพียงลำพังคนเดียวไหมคะ”

แน่นอนว่าไม่ได้ให้เขาไปหาประสบการณ์เองจริง ๆ ซู่เป่าเองก็กลัวว่าลุงเจ็ดจะเจอกับอันตราย

ก็คอยซ่อนอยู่ในที่ลับ รับรองความปลอดถับของเขาก็พอ

บรรพบุรุษพยักหน้า “งั้นก็เอาแบบนี้ก็แล้วกัน”

ครั้งสุดท้าย ให้ซูอวิ๋นเจาไปหาประสบการณ์ด้วยตัวเองคนเดียว หรือเป็นเพราะมีเขากับซู่เป่าอยู่ เขาถึงได้ไม่กลัวเพราะถือว่ามีคนหนุนหลังแบบนั้น

บำเพ็ญเลื่อนขั้นด้วยตัวเองเพียงลำพัง แตกต่างกับพึ่งคนอื่น

ในใจอันเห็นแก่ตัวของบรรพบุรุษยังคงหวังให้ซูอวิ๋นเจาไปเกิดใหม่ เขาใช้ชีวิตนี้มาอย่างโดดเดี่ยวกล้าหาญและไร้ชื่อ เขาหวังว่าชาติต่อไปของเขาจะได้มีชีวิตอย่างมีหน้ามีตาสง่าผ่าเผยได้ตามอำเภอใจ

ซูอวิ๋นเจากับสัตว์ประหลาดสู้กันขึ้นมา เพ่งความสนใจทั้งหมดไปอยู่ที่ตัวสัตว์ประหลาด ไม่ได้สนใจว่าซู่เป่ากับบรรพบุรุษหายไปตั้งแต่ตอนไหน

เขาจ้องสัตว์ประหลาด แม้ในปากเขาจะพูดว่าจิ๊บจ๊อย ทว่าในใจเขากลับหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

ซูอวิ๋นเจารู้ดีว่า ตัวเขาไม่สามารถพึ่งพาบรรพบุรุษและซู่เป่าไปได้ตลอด

การบำเพ็ญก็เหมือนกับการเติบโต ท้ายที่สุดก็ต้องเผชิญหน้าเพียงลำพัง

ฉะนั้นเขาจึงหวังว่าตัวเองจะปรับตัวเข้ากับยมโลกได้โดยเร็วที่สุด ปรับตัวเข้ากับพายุนองเลือดของการบำเพ็ญให้ได้

เดิมทีสัตว์ประหลาดยังหวาดกลัวซู่เป่ากับบรรพบุรุษ แต่ไม่นึกเลยว่าทั้งสองคนที่ทำให้มันอกสั่นขวัญแขวนจะออกไปแล้ว

มันอึ้งไปครู่หนึ่ง หมายความว่าอะไร?

ออกไปจริง ๆ เหรอ?

สัตว์ประหลาดขยับจมูก ดม ๆ ดมไม่ได้กลิ่นอายอะไรจริง ๆ

อ๋อ...ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง เดิมทีเจ้าไก่อ่อนนี่ไม่ได้เป็นพวกเดียวกับสองผู้มีอิทธิฤทธิ์นี่อยู่แล้ว!

งั้นมันก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้ว!

สัตว์ประหลาดจ้องซูอวิ๋นเจา นัยน์ตาพลันเปลี่ยนเป็นแดงฉาน เผยความตื่นเต้นออกมาอย่างไม่ปิดบัง

ตรงหน้ามีชายหนุ่มสวมชุดสีเขียวคนหนึ่งเดินเข้ามา ท่าทางน่าจะอายุสี่สิบกว่าปี ผอมมาก ๆ เห็นได้ชัดว่าคางแหลมแก้มตอบ

เขาชำเลืองมองซูอวิ๋นเจา แล้วมองไปที่สัตว์ประหลาดที่อยู่ใต้เท้าของเขา

นัยน์ตาของเขาเผยความตกตะลึงออกมา “เยี่ยมเลยสัตว์ประหลาดปีนเขาตนหนึ่ง! ข้าติดอยู่ในขั้นพญาผีขั้นต้นมายี่สิบปีแล้ว...บางทีสัตว์ประหลาดปีนเขานี่อาจจะเป็นกำลังส่วนหนึ่งที่ช่วยข้าได้!”

สวรรค์ช่วยเขาจริง ๆ ตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บพอดีก็ได้สัตว์ประหลาดตัวใหญ่บึ้มขนาดนี้มาฟรี ๆ ตัวหนึ่ง!

ซูอวิ๋นเจาขมวดคิ้ว “ตัวนี้ฉันเป็นคนล่ามาได้”

ชายหนุ่มอึ้งไป ก่อนจะหัวเราะฮ่า ๆ ออกมา แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย้ยหยันว่า “เอาละ ข้ารู้ว่าตัวนี้เจ้าเป็นคนล่ามาได้ เจ้ามีโอกาสได้แสดงความเคารพต่อผู้อาวุโสอย่างข้าได้ นับว่าเจ้าโชคดีไม่เบาเลยนะ คนอื่นคิดจะประจบข้ายังไม่มีโอกาสเลย”

ก็แค่ผีบำเพ็ญตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งจะตื่นตัวก็คู่ควรมาพูดเรื่องของเจ้าของข้าแล้วหรือ?

เขาอยู่ในขั้นพญาผีตั้งนานแล้ว ถึงได้เรียกตัวเองว่า “เปิ่นหวัง¹” ผีตนอื่นต่างไม่กล้าพูดว่าไม่ใช่!

ผีบำเพ็ญตนใหม่นี่นับว่าเป็นอะไรกัน

“เจ้าหนู ที่เจ้าใช้ไปเมื่อครู่มันคืออาวุธอะไรกัน? เอาออกมาให้ข้าดูหน่อยสิ” เขาจ้องตรงเอวของซูอวิ๋นเจา จากนั้นก็ยกมือขึ้นแย่งปืนสั้นของซูอวิ๋นเจามาเลย!

ซูอวิ๋นเจาไร้เรี่ยวแรงจะต้านทาน ไม่นึกเลยว่าฝีมือของพญาผีตนนี้จะแปลกประหลาดถึงขนาดนี้...ในวินาทีนี้เองเขาถึงได้รับรู้ถึงความแตกต่างระหว่างเขากับพญาผีอย่างลึกซึ้ง!

เขาแอบเดือดดาลเป็นอย่างมาก ก่อนจจะเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า “คืนมาให้ฉัน!”

อีกฝ่ายยัดปืนสั้นเข้าไปในถุงหล่อแกของตัวเองเลย จากนั้นก็หัวเราะเยาะทีหนึ่ง

คืนให้เขาอย่างนั้นหรือ?

คิดเยอะเกินไปแล้ว เขาเป็นแค่พญาผี ชิงมาได้ก็เป็นของเขาแล้ว ของที่เอามาอยู่ในมือเขายังไม่เคยคายออกมาเลย!

ถ้าแน่จริงก็เรียกท่านพญายมมาทำให้เขาคายออกมาสิ!

¹ เปิ่นหวัง ในที่นี้เป็นการเรียกแทนตัวเองว่า พญาผีอย่างข้า