ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1311

ซู่เป่าเป็นกังวลสุด ๆ

“บรรพบุรุษ ปืนของลุงเจ็ดถูกแย่งไปแล้ว การโจมตีจะยิ่งใหญ่มากใช่ไหมคะ?”

พ่อเคยบอกว่า สิ่งที่พวกเขากลัวมากที่สุดก็คือถูกแย่งปืนไป นี่เป็นความผิดที่อดกลั้นไม่ได้มากที่สุด และเป็นเรื่องที่ไม่สามารถทนให้เกิดขึ้นได้เด็ดขาด

ตายในสนามรบได้ แต่ถูกแย่งปืนไปในสนามรบ หากกลับมาก็จะถูกสหายร่วมรบหัวเราะเยาะเป็นแน่

บรรพบุรุษเองก็ไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย ราวกับเดือดดาลกับการทดสอบของเด็กน้อย น้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก ไม่งั้นก็ช่างมันเถอะ...

แต่ไม่นึกเลยว่า...

ทางด้านนี้หลังจากซูอวิ๋นเจาถูกขโมยปืนไป เขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน ในชั่วพริบตาก็อยากจะหัวเราะพรวดออกมาเล็กน้อย

จริง ๆ เลย เขาลงสนามรบจริงมาหลายปีขนาดนี้ ไม่เคยเกิดเรื่องที่ว่าถูกคนอื่นแย่งปืนไปมาก่อนเลย

ต่อให้หลับตาอยู่ ขอแค่มีคนมาแตะต้องปืนเขา เขาก็แทบจะมีการจู่โจมกลับโดยอัตโนมัติอย่างหนึ่ง

วันนี้นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคน...เอ๊ะไม่สิ ถูกผีตนหนึ่งแย่งปืนไป

“เรื่องนี้ถ้าฉันหัวร้อนแล้วพี่ใหญ่รู้เข้า...เดาว่าคงตีฉันตายแน่ ๆ ถ้าถูกเหล่าสหายร่วมรบรู้เข้า...อาจจะหัวเราะเยาะฉันไปตลอดชีวิต”

น่าเสียดายที่กลับไปช่วงเวลานั้นอีกไม่ได้แล้ว ตอนนั้นเอาแต่คิดอยู่ตลอดว่าอยากเกษียณแล้วกลับมาใช้ชีวิต พอกลับมาแล้วจริง ๆ กลับคิดถึงอยู่หน่อย ๆ

ซูอวิ๋นเจาคิดเรื่องนี้ไปพลาง มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มเล็กน้อยออกมา

พญาผี “?”

ซู่เป่ากับบรรพบุรุษที่อยู่ในที่ลับ “?”

ซู่เป่า “จบแล้ว! ลุงเจ็ดถูกโจมตีหนักเกินไป สภาพจิตใจไม่ปกติแล้ว!”

บรรพบุรุษ “เด็กคนนี้ การกระตุ้นเล็กน้อยแค่นี้ยังรับไม่ได้แล้วจะบำเพ็ญอะไร!”

ถึงจะพูดแบบนี้แต่หนึ่งผู้เฒ่าหนึ่งเด็กน้อยต่างก็นั่งไม่ติด มองต่อไป

หลังจากที่ซูอวิ๋นเจาค้นพบว่าซู่เป่ากับบรรพบุรุษหายไป ก็รู้ในทันทีว่าสองคนนี้อยากจะทำการ ‘ทดสอบ’ เขาอีกแล้วใช่ไหม?

อยากให้เขารู้ว่ายากหรือไม่ดีก็หลบ ละทิ้งการเป็นผีบำเพ็ญ แล้วไปเกิดใหม่อย่างเชื่อฟัง

อันที่จริงแล้ว หลังจากที่เขาถูกแย่งปืนไปก็จู่โจมเข้าได้จริง ๆ...

ฉะนั้นเข้าต้องพึ่งตัวเอง ชิงปืนกลับมาใช่ไหม?

วินาทีก่อนซูอวิ๋นเจายังยิ้มเล็กยิ้มน้อยอย่างไม่มีสาเหตุอยู่เลย วินาทีถัดมาดาบสั้นในมือของเขาก็ถูกขว้างออกไปเร็วปานเหาะ!

พญาผีหัวเราะเยาะทีหนึ่ง แล้วรับมีดสั้นเอาไว่อย่างสบาย ๆ ก่อนจะเอ่ยเย้ยหยันว่า “อย่างเจ้าเนี่ยนะ...”

วินาทีถัดมา เสียงปังดังขึ้นเสียงหนึ่ง!

เสียงปืนดังขึ้นอย่างกะทันหันเป็นอย่างมาก ซู่เป่าตกใจสุดขีด

พญาผีมองกระสุนปืนที่ยิงเข้าตรงหัวใจของตนอย่างเหลือเชื่อ ตัวผียังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมาก็ถูกซูอวิ๋นเจาชิงถุงหล่อแกที่เอวไปแล้ว

ซูอวิ๋นเจาส่งสัญญาณ พญาผีเขาใช่ว่าไม่เคยถูกยิงสักหน่อย!

ทันใดนั้นทั้งตัววิญญาณของพญาผีก็ถูกมัดขึ้นมาโดยที่เขาไม่ต้องออกแรงพยายาม

พญาผีถูกแสงสีทองในกระสุนสีทองควบคุมเอาไว้ ได้รับบาดเจ็บพันแต้ม!

“ลุงเจ็ด ลุงกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?” ซู่เป่าถามขึ้น

เห็นเพียงแต่บนพื้นมีของถูกเทออกมากมาย เสื้อผ้าเอยอาหารแห้งเอย สัตว์ประหลาดครึ่งตัวเอย หินอีกสองสามก้อน น่าจะเป็นหินสีชาด บำเพ็ญจนเหลือเพียงเสี้ยวน้อย ๆ แล้ว

ซูอวิ๋นเจาก๊องแก๊ง ๆ จนหาปืนสั้นของตัวเองเจอ จากนั้นก็รีบเอากลับมา

เคยถูกชิงไปแล้วหนึ่งครั้ง ต่อไปก็ชิงไม่ได้แล้ว

“ซู่เป่า ลุงเจ็ด...”

ซูอวิ๋นเจายังไม่ทันได้พูด เมื่อพญาผีเห็นบรรพบุรุษ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

เขาหันศีรษะมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบพูดว่า “คุณท่านซู ช่วยข้าด้วย! คนผู้นี้ไม่รู้ว่ามีพลังเวทอะไร หลังควบคุมข้าแล้วก็ช่วงชิงของของข้าไป...”

การช่วงชิงและการเข่นฆ่ากันเองระหว่างผีบำเพ็ญในยมโลกแทบจะเป็นเรื่องปกติ แต่พญาผีรู้ว่าซูเหยียนซีต่างออกไป เขาอ่านสถานการณ์ที่เกิดขึ้นประเภทนี้ไม่ออก ฉะนั้นจึงใช้วิธีผีที่กระทำผิดเป็นผู้ฟ้องก่อน

ซู่เป่าจนใจ “บรรพบุรุษคะ ท่านว่าฉากนี้ดูคุ้น ๆ ไหมคะ หืม?”

บรรพบุรุษ “...”

ซู่เป่ายกมือขึ้น จำแลงกายเพียงเสี้ยววินาที จากนั้นก็เอ่ยพิพากษาอยู่ตรงนั้นอย่างเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดีว่า “ขโมยของของคุณเหรอ? ที่หนูเห็นไม่ใช่แบบนี้เลยนะ!”

นัยน์ตาของพญาผีหดตัว ท่านพญายม?!

เขาพลันเหงื่อตกติ๋ง ๆ เมื่อกี้ในใจยังเอ็ดตะโรว่าถ้าแน่จริงก็เรียกท่านพญายมมาสิ มาสั่งให้เขาคายของที่ขโมยไปออกมา

ไม่นึกเลยว่าท่านพญายมจะมาจริง ๆ!!