ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1323

ในขณะที่ซู่เป่ากำลังจะลุกขึ้นยืน แต่พระแม่ธรณีกลับห้ามเธอ

“เขามาแล้ว อย่าออกไป”

ซู่เป่าถามลองเชิงว่า “ตี้จั้งหวังเหรอคะ”

พระแม่ธรณีส่งเสียงเชอะทีหนึ่งก่อนจะพูดว่า “เขาคู่ควรหรือ?”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืมๆ ดังนั้นคุณกำลังพูดถึงคนเลวทรามต่ำช้าที่กักขังคุณไว้เหรอคะ ทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ ลับๆ ล่อๆ แกล้งทำเป็นยโสโอหัง แต่ความจริงแล้วขี้ขลาด เหลี่ยมจัด ทำได้แค่ซ่อนตัวในความมืดเท่านั้น”

พระแม่ธรณีแสดงสีหน้าชื่นชมและเห็นด้วยอย่างยิ่งกับคำเปรียบเปรยของซู่เป่า “ใช่ ถูกต้องแล้ว”

ซู่เป่าจึงเข้าใจในทันที ที่แท้พระแม่ธรณีก็สามารถรับรู้ถึงชายชุดดำคนนั้นได้

“ถ้าอย่างนั้นคุณยังรับรู้ได้อีกไหม ลองดูหน่อยสิคะว่าพ่อของหนูมาหรือยัง”

พระแม่ธรณีหันไปทางซู่เป่า แววตานั้นเหมือนกำลังพูดว่าเธอเห็นฉันเป็นเครื่องตรวจจับหรือไง

“ข้ารับรู้ได้แค่เขาเท่านั้น” พระแม่ธรณีส่งเสียงเชอะก่อนจะหันไปจ้องอสูรน้อยต่อ และพูดว่า “ในรัศมีสิบลี้”

ซู่เป่าอึ้งไปชั่วขณะ รัศมีสิบลี้?

นั่นยังอีกไกลมากไม่ใช่เหรอ

เธอคิดว่าชายชุดดำใกล้เข้ามาแล้วซะอีก เมื่อครู่ยังวิ่งเร็วมาก

เธอหมดแรงแล้ว แม้แต่การวาร์ปหายตัวที่เธอชำนาญก็สามารถวาร์ปได้ทีละนิดเท่านั้น ถือว่าเป็น “ระยะที่สั้นมาก”

ไม่เช่นนั้นเธอก็คงไม่วิ่งอย่างตื่นตระหนกแบบนี้ แต่ก็น่าทึ่งมากที่เธอสามารถสร้าง “ลิฟต์” ลงไปยังโลกใต้พิภพโดยตรง

แต่เธอก็หมดแรงเช่นกัน...

ซู่เป่าทิ้งตัวนั่งลง แล้วท้องก็ร้องจ๊อกๆ ขึ้นมา “หนูก็หิวแล้ว”

“กินปลาภูเขาหิมะพันลี้สักตัวพอประทังชีวิตไปก่อนแล้วกัน”

พระแม่ธรณี “...”

ดูพูดเข้ามาสิ

นางมองซู่เป่าจับปลาตัวที่ดิ้นกระแด่วๆ เมื่อครู่ และล้วงไฟแช็กออกมาอีกอันด้วยสีหน้าจนใจ ไม่รู้ว่าเธอเอาอุปกรณ์เหล่านี้มาจากไหน แต่มีทั้งถังแก๊สขนาดเล็กและหัวเตาแก๊สอีกด้วย

พระแม่ธรณีหน้าดำคร่ำเครียด “หัวเตาแก๊ส... แล้วเจ้าหยิบไฟแช็กมาทำไม”

ซู่เป่าพูดว่า “มันติดมือมาด้วยค่ะ”

พระแม่ธรณีพูดไม่ออก

ได้แต่มองเธอวางหัวเตาแก๊สลงบนก้อนหินพร้อมเปิดแก๊ส แล้ววางกระทะก้นแบนลงบนเตา จากนั้นเทน้ำจากขวดที่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหนอีกใส่ในกระทะ

“น้ำแร่จิตวิญญาณ?” นางอึ้งไปชั่วขณะ

ซู่เป่าถามว่า “อืม คุณเอาไหมคะ”

พระแม่ธรณีพูดว่า “ให้ข้าหน่อยหนึ่ง”

นางบอกว่านิดเดียว แต่ไม่ใช่นิดเดียวอย่างที่นางว่า ซู่เป่าเอาให้นางดื่มหมดไปถึงสามขวดเต็มๆ นางถึงหยุด

“ถ้าหนูปล่อยคุณ คุณไม่กินอสูรน้อยได้ไหมคะ” ซู่เป่าถามลองเชิง

พระแม่ธรณีดื่มน้ำไปสามขวดแล้ว แต่กลับยิ่งรู้สึกหิวยิ่งกว่าเดิม พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ไม่ได้ ข้าหิวมาก ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว”

ซู่เป่าและอสูรน้อย “...”

ช่างมันเถอะ มัดไว้แบบนี้แหละ

จากนั้นซู่เป่าก็หยิบเขียงออกมาอีกอันพลางพึมพำว่า “ขอโทษน๊าเจ้าปลาตัวน้อยๆ”

ปลาภูเขาหิมะพันลี้มีขนาดใหญ่มาก แต่เธอสามารถอุ้มออกมาได้แค่ตัวที่เล็กที่สุดเท่านั้น ดังนั้นจึงต้องกินมัน

ปลาตัวน้อยดิ้นกระแด่วๆ ดูน่าสงสารมาก ซู่เป่าก็ทนดูไม่ได้

ไม่ๆ พญายมตัวน้อยบังคับนางต่างหาก นางไม่ได้ลงมือเอง

พระแม่ธรณีที่ยังคงถูกมัดอยู่มีสีหน้าอึ้งทึ้ง ไม่ยอมหันหน้าไปมองหม้อซุปปลาเลย

ซู่เป่าพลางคีบผักให้นางพลางพูดว่า “คุณยายหนูบอกว่าต้องกินข้าวดีๆ ถึงจะมีแรง ถ้าไม่กินข้าวดีๆ แล้วจะคิดทำอะไรดีๆ ได้ยังไง”

“มา อา! อ้าปาก”

พระแม่ธรณีเผลออ้าปาก...

หืมๆ อร่อยมากเลย

เดี๋ยวก่อน ไม่ได้! นางจะกินได้อย่างไร!

กินอีกคำ...

หืมๆๆ... ช่างเถอะ

ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้น กินคำนี้คำสุดท้ายพอ

หลังกลืนลงคอแล้ว: อ๊าย ข้าผิดไปแล้ว!

ซู่เป่าป้อนเนื้อปลา ผักต่างๆ และเห็ดในหม้อใหญ่ให้พระแม่ธรณี เมื่อคาดว่านางคงจะอิ่มแล้วจึงป้อนน้ำซุปให้นางทีละคำ เพื่ออุดช่องว่างในกระเพาะอาหารของนาง

มื้ออาหารที่เรียบง่ายจบลงด้วยความอิ่มเอมใจของซู่เป่าและความลังเลของพระแม่ธรณี

หน้าท้องของพระแม่ธรณีป่องออกมาเล็กน้อย

นางจ้องมองซุปปลาในหม้อด้วยสายตาเหม่อลอย โอ้ มีซุปปลาที่ไหนกันล่ะ เหลือเพียงหม้อที่สะอาดเกลี้ยงเท่านั้น

แต่มัน... มันก็อร่อยอยู่เหมือนกันนะ?

ไม่ๆ คราวหน้านางไม่มีทาง ไม่มีทางกินอีกเป็นอันขาด!