ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1336

“พี่พูดจริงเหรอ?”

ซู่เป่ามองซืออี้หรันอย่างสงสัย “แค่สอนอะไรเล็กๆน้อยๆ ก็สามารถได้เงินเยอะขนาดนี้?”

ซืออี้หรันรู้สึกตลกขึ้นมา เมื่อกี้ยังไม่ยอมรับไว้ แต่ตอนนี้ท่าทางเหมือนสนใจอย่างมาก

จึงรู้สึกกังวลขึ้นมา หลอกง่ายขนาดนี้เชียวหรือ?

เขาพูดตักเตือนอย่างจริงจังว่า “นี่ไม่ใช่ของเล็กๆน้อยๆ”

“ซู่เป่า เธอจำไว้นะ จิตเทพสำคัญมาก ไม่ด้อยไปกว่าการบำเพ็ญตบะ”

“วันก่อนฉันถูกชายชุดดำไล่ฆ่า เขามีความสามารถร้ายกาจ สามารถเข้าออกภูเขาหลีได้ตามใจ แอบซ่อนตัวลอบทำร้ายฉัน จนฉันจำเป็นต้องใช้ยันต์ส่งตัว”

เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็ชะงักชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อว่า

“ถ้าเวลานั้นฉันมีจิตเทพ คงไม่ถูกเขาทำร้ายอย่างแน่ อีกอย่างอาจจะสามารถต่อสู้กลับไปได้อีกด้วย”

บนตัวเขามีอาวุธสังหาร ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำได้อยู่แล้ว

“ฉะนั้นถ้าสามารถบำเพ็ญจิตเทพ ก็เท่ากับว่ามีผู้ช่วยเพิ่มขึ้นหนึ่งคน”

ถ้ามีจิตเทพไม่แน่ว่าสามารถข้ามขั้นต่อสู้กับอีกฝ่ายได้

ถ้าตัวเองมีจิตเทพ คนอื่นไม่มี ตัวเองก็จะได้เปรียบ

“ถ้ามีคนอื่นรู้จักจิตเทพ ฉันเชื่อว่าแม้จะต้องแลกกับทรัพย์สินมากมายเท่าไหร่พวกเขาก็ยอม ตอนนี้ฉันแค่ให้หินสีชาดเธอนิดเดียวเท่านั้น”

“เข้าใจไหม?”

ซืออี้หรันพูดจาสั่งสอนด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะไม่รู้ถึงความเก่งกาจของจิตเทพตัวเอง และใช้สิ่งของเล็กๆน้อยๆแลกเปลี่ยนกับผู้อื่น

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างจริงจัง “เข้าใจแล้ว ความหมายก็คือวิชาจิตเทพมีค่าสูงส่ง จ่ายพันล้านก็ไม่ควรสอนให้ใคร!”

ซืออี้หรันจนปัญญา “ให้พันล้านยังถือว่าราคาถูกเกินไปแล้ว”

ซู่เป่าพูดย้ำว่า “หนูหมายถึงจำนวนของหินสีชาดนะ!”

หินสีชาดหนึ่งพันล้านก้อน นั่นคือสิ่งที่มีมูลค่ามหาศาล

ค่าวิชาที่แพงที่สุดก็ไม่แพงถึงขนาดนี้!

ซืออี้หรันส่ายหน้า และกล่าวตักเตือนเธออย่างจริงจังอีกครั้ง “แต่ก็ยังไม่พออยู่ดี”

ซู่เป่าตะลึงขึ้นมา นึกไม่ถึงว่าความสามารถด้านนี้ของตัวเองจะมีค่าขนาดนี้!

“แล้วเท่าไหร่ถึงจะพอล่ะ?” ซู่เป่าเอ่ยถาม

ซืออี้หรันตอบว่า “อย่างน้อยก็ต้องมีหนึ่งพันล้านก้อนหินอุดผืนฟ้า…ที่ฉันพูดคืออย่างน้อย!”

เขาพยายามใช้สิ่งที่มีค่าสูงมาเปรียบเทียบ

“เพราะว่าหินอุดผืนฟ้าไม่ใช่ของที่ล้ำค่าที่สุด เธอบอกว่าตอนที่บำเพ็ญจิตเทพต้องใช้พลังหยินมหาศาล หินสีชาดและอัญมณีอัคนีในแหวนก็ถูกใช้อย่างฟุ่มเฟือยจนหมด แต่จิตเทพกลับพัฒนาขึ้นมาได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ซู่เป่าก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา “ใช่แล้ว!”

เอ่อ…

อืม สมแล้วที่เป็นเธอ เรียนรู้ได้รวดเร็วเช่นนี้ ถือว่าปกติดี

ซู่เป่าเห็นเขาเหมือนจะเอาจริง จึงหัวเราะออกมาเสียงดัง “หนูแค่พูดล้อเล่นเท่านั้น!”

เธอลอยขึ้นมา ใช้มือเกาะอยู่ที่ไหล่ของซืออี้หรัน แล้วโอบไหล่พูดว่า “เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ถึงพี่จะไม่ให้เงินหนูหนูก็จะสอนจิตเทพให้พี่อยู่แล้ว จะต้องให้พี่จ่ายเงินหนูอีกทำไม?”

ซืออี้หรันถอนหายใจ ในใจกำลังจิตว่าไปฝึกโอบไหล่มาจากที่ไหน ทำเหมือนกับว่าเขากับเธอเป็นเพื่อนชายกัน…

“ใครต้องการให้เธอสอนล่ะ?” ซืออี้หรันพูดประชด “ถ้ามีเพื่อนคนอื่นขอให้เธอสอน เธอก็จะสอนให้ฟรีๆงั้นเหรอ?”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็ส่ายหน้า “ก็ต้องดูก่อนว่าเป็นใคร”

คุณพ่อเคยบอกว่า เพื่อนแท้ในโลกนี้ มีเพียงคนเดียวก็พอแล้ว

ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อน ในยามลำบากสามารถยื่นมือช่วยเหลือได้อย่างไม่ลังเล แต่ก็ยังคงไม่สามารถเปิดเผยความลับของตัวเอง

พี่อี้หรันน่าจะอยู่ในฐานะเพื่อนแท้ ซู่เป่ามักจะรู้สึกว่า พี่อี้หรันเหมือนคนในครอบครัวเดียวกัน สามารถไว้ใจกันได้

ในแววตาซืออี้หรันเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย และพยักหน้า “อืม”

แต่ไม่นานก็พูดกำชับขึ้นมาว่า “ฉันก็แค่กลัวว่าเธอจะโดนเพื่อนหลอก”

ถึงได้ถามแบบนั้น