ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1337

ซู่เป่ากับซืออี้หรันเดินทางไปพร้อมกัน ระหว่างทางก็ได้เล่าเรื่องราวที่ตัวเองบำเพ็ญจิตเทพให้เขาฟัง

“ความรู้ด้านทฤษฎีไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือการปฏิบัติ” ซู่เป่าตัดสินใจสอนพี่อี้หรัน ด้วยวิธีที่พ่อเคยสอนเธอมา

ซืออี้หรันพยักหน้า “เชิญเลย”

ซู่เป่าพูดว่า “ตอนนี้พี่สามารถสัมผัสโซ่จิ่วโยวได้แล้ว”

เธอชี้ไปด้านข้าง

ซืออี้หรันทำตามที่ซู่เป่าบอก พยายามสัมผัสสิ่งรอบข้าง

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาบางอย่าง เสียงลมพัดใบไม้ นอกจากนี้ก็สัมผัสอะไรไม่ได้เลย

ซู่เป่าขมวดคิ้ว แบบนี้ไม่ได้ เขายังหาความรู้สึกไม่เจอ

ทันใดนั้นซู่เป่าก็นึกถึงเรื่องที่เขาเล่าว่าถูกชายชุดดำไล่ฆ่า ในสถานการณ์วิกฤตอย่างนี้ เขาใช้สัญชาตญาณในการเอาตัวรอดจากอันตรายมาได้

สัญชาตญาณนี้ ก็คือพลังจิต?

ถ้ารู้ว่าจิตเทพก็คือการพัฒนาขั้นสุดของพลังจิต ถ้างั้นเธอก็สามารถ…ใช้เหตุการณ์การเหมือนถูกลอบทำร้าย

ตัวเธอเองก็กำลังฝึกฝนการใช้จิตเทพในการลอบทำร้าย พอดีเลย นี่ก็คือหนูทดสอบอย่างดี?

อืม ไม่ว่าจะเป็นหนูทดลองหรือไม่ใช่ สิ่งสำคัญคือเพื่อนที่ร่วมฝึกฝนด้วยกัน

แววตาซู่เป่าเป็นประกาย ในปากกำลังพูดสั่งสอนซืออี้หรันเรื่องการใช้พลังจิต แต่จิตเทพกลับค่อยๆเข้าไปใกล้ตัวเขา

แหวนของเขามีเชือกแดงผูกไว้ ห้อยอยู่ที่คอ และแหวนถูกซ่อนเอาไว้ที่ใต้เสื้อ

การลอบทำร้าย ก็ต้องเริ่มจากการลักมีดออกมาจากแหวนของอีกฝ่ายหรือมีดบนร่างกาย เพื่อเอามาใช้สังหาร

แต่ทว่าเมื่อซู่เป่าแค่แตะโดนเสื้อของซืออี้หรัน เตรียมจะลอดผ่านเสื้อผ้าแล้วเข้าไปในแหวน…

ซืออี้หรันกลับปิดอกเอาไว้อย่างรวดเร็ว ก้มหน้ามองดูและขมวดคิ้วขึ้นมา

ซู่เป่ารู้สึกตกใจ แย่แล้ว ความตื่นตัวของพี่อี้หรันว่องไวมากถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

นี่ก็คือสัญชาตญาณที่เขาพูดถึง

ดูไปแล้ว พลังจิตของเขาถือว่าแข็งแกร่งอยู่ไม่น้อย

“เกิดอะไรขึ้น?” ซู่เป่าทำเป็นไม่รู้เรื่อง มองดูซืออี้หรันอย่างประหลาดใจ

ใบหน้าจริงใจไร้เดียงสาสามารถหลอกคนได้ง่ายดาย โดยเฉพาะจอมวางแผนอย่างพญายมน้อยที่มีใบหน้าขาวใสบริสุทธิ์ แต่พอผ่าดูข้างในกลับเต็มไปด้วย “สีดำ”

ซืออี้หรันไม่รู้สึกสงสัยอะไรเลย อีกอย่างเขาก็คงคาดไม่ถึงด้วยว่าซู่เป่าจะลอบทำร้ายเขาได้

เขาส่ายหน้าพูดว่า “ไม่มีอะไร”

แต่ความระแวงในแววตายังไม่หายไป มองดูรอบๆอย่างเงียบๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “พวกเราเดินมาไกลมากแล้ว ระวังตัวด้วยนะ”

ทั้งสองได้ออกจากเขตภูเขาหลีมาแต่เนิ่นๆแล้ว เดินตามโซ่ไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มาถึงบริเวณที่มืดมิดและเย็นเยือก

ตอนนี้บริเวณรอบๆเหมือนอยู่ในหุบเหว เงยหน้าไปมองไม่เห็นท้องฟ้าและแสงสว่าง ทุกอย่างมืดมัวไปหมด

อาวุธนี้มีพลังอ่อนแอเกินไป ตอนที่ต่อสู้กับชายชุดดำเธอยังไม่คิดที่จะหยิบมันออกมาเลย อย่าว่าแต่เอามาต่อสู้กับพี่อี้หรัน

ถ้างั้นก็…

ซู่เป่าเห็นตรงมุมมีของขวัญอยู่หนึ่งกล่อง เป็นสิ่งของที่เปี้ยนเฉิงหวังมอบให้เธอตอนมากินข้าว

เธอเปิดออกมาดูทันที แล้วหยิบเข็มออกมาหนึ่งเล่ม

ตอนนั้นเธอเห็นในกล่องมีเข็มหนึ่งเล่ม แต่ก็ไม่ได้สนใจ เพราะการต่อสู้อย่างแท้จริงคงไม่ใช้เข็ม

ตอนนี้มาคิดดูแล้ว เข็มเล่มนี้กลับสามารถเป็นอาวุธที่ดีที่สุด

จิตเทพของซู่เป่าหยิบเข็มนี้ไว้ ทันใดนั้นก็เอาออกมาจากแหวน และถอยหลังออกไปห้าเมตรอย่างรวดเร็ว

จากนั้นจิตเทพก็จับเข็มเอาไว้ เล็งไปที่ด้านหลังของซืออี้หรัน…

ซู่เป่าไม่รีบร้อน เธอค่อยๆเข้าใกล้ทีละนิด และทำให้เห็นถึงการลอบทำร้ายอย่างแท้จริง

อีกด้าน อสูรน้อยเกาะอยู่ที่ไหล่ของซู่เป่า เปิดตากลมโต

ชาๆ！

เทียนลาลู่!

มันเห็นอะไรเหรอ!

ด้านหลังของพี่พญายมน้อยมีเข็มอยู่หนึ่งเล่ม!...