ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1340

ซู่เป่าไม่ได้คิดจะลอบทำร้ายซืออี้หรันจริงๆ

และไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะทำร้ายเขา สิ่งที่เธอต้องการคือในช่วงเวลาที่วิกฤตสุดขีด บังคับให้เขาใช้พลังจิตให้ได้

เมื่อกี้ที่แทงโดนสะโพกของเขา เป็นอุบัติเหตุจริงๆ

ซู่เป่าใช้จิตเทพควบคุมเข็มเงินไว้ และต้องการให้เขาสัมผัสได้ถึงความอันตรายถึงชีวิต ยังจะต้องป้องกันไม่ให้เขาถูกทำร้าย สำหรับเธอแล้วถือว่าเป็นบททดสอบอันยิ่งใหญ่

ลองคิดดูว่า ถ้าไม่ได้ไปทำร้ายคนอื่น จะเกิดความแค้นขึ้นมาได้อย่างไร?

ให้พี่อี้หรันตกอยู่ในมือของชายชุดดำ ความเคียดแค้นก็จะรุนแรงยิ่งขึ้น เกิดความอันตรายอย่างแท้จริง แต่ถ้าพลั้งมือขึ้นมาก็ต้องถึงแก่ชีวิตจริงๆ

ซู่เป่าก็เลยต้องทำแบบนี้ พยายามใช้จิตเทพควบคุมเข็มเงิน และต้องลงมือกระทำต่อซืออี้หรันอย่างจริงจัง

ซู่เป่าต้องการให้เกิดเหตุการณ์วิกฤตและต้องควบคุมระดับการลงมือ ถือว่ายากมาก

แต่ซืออี้หรันไม่ได้คิดอะไรมาก เขาเห็นสิ่งของในที่ลับนี้เป็นศัตรูอย่างแท้จริง พยายามต่อสู้อย่างสุดกำลัง

ฉึก…

ฟุ่บ!

ชิ้ว...

ตูม!

เดินไปด้วย สู้ไปด้วย

เสื้อของซืออี้หรันถูกทิ่มจนขาดกระจุย เข็มเล็กนิดเดียวแต่กลับทำให้เสื้อของเขามีสภาพเหมือนเสื้อขอทาน เห็นได้ว่าร้ายกาจเพียงใด

หัวสมองของเขาปวดจนชาไปแล้ว ข้างกายยังมีซู่เป่า เขาจะต้องปกป้องซู่เป่าให้ดี ฉะนั้นเหตุการณ์อันตรายเช่นนี้ เขาจะต้องกำราบให้ได้…

ช่วงเวลาที่กดดันและถูกบีบ ซืออี้หรันรู้สึกดวงตามืดมัว ซู่เป่าได้ประคองตัวเขาเอาไว้

“พี่อี้หรัน ช่างมันเถอะนะ…” ซู่เป่าถอนหายใจเงียบๆ

ดูเหมือน…พรสวรรค์ของพี่อี้หรันไม่ดีสักเท่าไหร่?

(ผีบำเพ็ญตัวอื่น?? บ้าไม่แล้ว เธอยังหาว่าเขาไม่มีพรสวรรค์ที่ดี?)

ซืออี้หรันยังคงมีสีหน้าตั้งมั่น “ไม่”

เขาต้องฝึกให้ได้

ถึงแม้…แต่ก็อดพูดไม่ได้ว่า ครั้งนี้เป็นโอกาสการฝึกฝนที่หาได้ยาก เหมือนสร้างขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ

ด้านหลังเป็นอะไรเขาไม่รู้ แต่สิ่งที่เขารู้ก็คือสิ่งนี้ได้ขวางอยู่ตรงกลางระหว่างการถูกฆ่าและการตอบโต้ที่เขาทำได้ จะต้องทำให้ได้อย่างสมดุล

แบบนี้คือคู่ต่อสู้ และเป็นอุปสรรคที่ยากลำบาก

เขาต้องฝึกให้ได้!

ซู่เป่าถอนหายใจขึ้นมาอีกครั้ง ภายหลังเธอยิ่งฝึกยิ่งคล่อง ใช้จิตเทพควบคุมเข็มเงิน ยังคล่องแคล่วยิ่งกว่าใช้มือจับไว้อีก!

จิตเทพควบคุมเข็มเงินแม้จะมีรูปร่างและความเร็วอย่างไรก็ต่อสู้ได้

แต่ซืออี้หรันก็ค่อยๆคุ้นชินกับพลังนี้ อีกอย่างซู่เป่าก็ไม่สามารถฆ่าเขาหรือทิ่มแทงไปในตำแหน่งที่อันตราย สุดท้ายซืออี้หรันสัมผัสถึงความอันตรายได้ยิ่งอยู่ยิ่งน้อยลง

ฉะนั้นเมื่อผ่านการเดินทางมาระยะหนึ่ง ก็ได้มาถึงนรกแล้ว

ข้ามผ่านนรกสิบแปดขุม มุ่งหน้าไปจุดที่ลึกที่สุด สถานที่จิ่วโยวก็อยู่ที่นั่น

สถานที่จิ่วโยวอันกว้างใหญ่ไพศาลและลอดผ่านจุดที่ลึกที่สุด ข้ามผ่านนรกขุมมูลเดือด นรกขุมภูเขาเหล็ก นรกขุมกรรไกร…

ไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ เหมือนกับ “สาหร่าย” ที่ลอยอยู่ในทะเล โดยไม่มีผีตัวไหนมองเห็น

“หยุดเดี๋ยวนี้! ที่นี่ข้ามไปไม่ได้!” ซู่เป่ากับซืออี้หรันเพิ่งจะเหยียบลงที่ประตูนรก ก็ถูกยมทูตขวางเอาไว้

สีหน้าอันโหดร้ายของยมทูต ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งดั่งกระดิ่งทอง ท่าทางดื้นรั้นหัวแข็ง

สิ่งนี้ไม่ได้ไร้ประโยชน์เลย แต่กลับช่วยชีวิตเธอเอาไว้!

คิดไม่ถึงว่ากลิ่นในนรกขุมมูลเดือดจะรุนแรงขนาดนี้ เป็นกลิ่นที่อธิบายไม่ถูก

เหมือนอยู่ในช่วงอากาศร้อนจัด ที่มีอุณหภูมิสูงจนไข่ไก่ที่ตกสู่พื้นดินสุกได้ เดินผ่านบ่อบำบัดน้ำเสียอย่างไม่ได้ตั้งใจ และสูดลมหายใจเข้าลึกๆ…

ในช่วงเวลานี้ ยมทูตในนรกขุมมูลเดือดก็สะบัดแส้ ฟาดวิญญาณที่อยู่ในบ่อน้ำเสียขนาดใหญ่อย่างแรง ตะโกนเสียงดังว่า “ยืนเซ่ออยู่ทำไม! ลงไปเดี๋ยวนี้!”

จ๋อมๆ…ผีกระโดดลงน้ำอย่างต่อเนื่อง

ยมทูตตวาดใส่ผีตัวหนึ่งอย่างอารมณ์เสียว่า “เจ้าแช่แบบนี้หรือ? มุดหัวเข้าไปเดี๋ยวนี้!”

ซู่เป่ามองดูจนทำให้รู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา ทันใดนั้นก็ประหลาดใจขึ้นมา…

“โอ้?” นั่นคือผิงเติ่งหวังนี่…ไม่ใช่ นั่นคือหยวนจื่อหรูใช่ไหม? ”

ในเวลานั้น ช่วงครึ่งตัวของผิ่งเติ่งหวัง…หยวนจื่อหรูถูกแช่อยู่ในนรกขุมมูลเดือด อาเจียนจนหน้ามืดตามัว ยังสั่งให้เขาเอาหัวมุดเข้าไปในมูลเดือดอีก โหดร้ายจริงๆ ฆ่าเขาทิ้งซะดีกว่า!!

ถ้าเวลานี้เขาสามารถดับสลายไป เขาจะเลือกทางนั้นอย่างไม่ลังเล!

ในวินาทีนั้น เขามองเห็นซู่เป่าแต่ไกล…

**

【ที่รักทั้งหลาย…การ์ตูนที่ซู่เป่าวาดขึ้นมา ก่อนหน้านี้มีหลายคนบอกว่าภาพวาดอาจารย์ไม่ถูกต้อง จึงได้แก้ไขตามความคิดเห็นจากทุกคน ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันเสนอความเห็น ขณะเดียวกันก็หวังว่าทุกคนจะช่วยสนับสนุน! ในนิยายสามารถใช้ถ้อยคำบรรยาย ไม่จำเป็นต้องวาดภาพออกมาเสมอไป ฉะนั้นขอให้ทุกคนเปิดใจยอมรับและอดทนต่อภาพวาด ขอขอบคุณทุกคนในที่นี้…】

【อีกอย่าง เรื่องที่ต้องปรับปรุงฉันจะค่อยๆปรับปรุง ช่วงนี้ร่างกายไม่ค่อยสบาย โรคเรื้อรังรักษายากเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางครั้งก็เหมือนหายดี ยืดเยื้อจนถึงตอนนี้ฉันรู้สึกเริ่มทนไม่ไหวแล้ว

โดยเฉพาะอาทิตย์นี้ ฉันไอจนไม่ได้นอนมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว นอนไม่หลับทั้งคืน ถ้าล้มตัวนอนเมื่อไหร่ก็ต้องไอจนตื่นขึ้นมา ถ้าคืนไหนได้นอนประมาณห้าชั่วโมงถือว่าไม่เลวแล้ว จนตอนนี้รู้สึกทรมานจิตใจอย่างมาก (ฉันรู้สึกอยากจะไปโรงพยาบาลให้หมอฉีดยาสลบ ไม่ต้องให้ฉันตื่นขึ้นมาอีกเลย)

วันนี้ไปหาแพทย์แผนจีน ซึ่งเป็นหมอคนเก่าที่เคยรักษาฉัน เขาถามว่าทำไมไม่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการใช้ชีวิต? ถ้ายังไม่เปลี่ยนก็ไม่ทันแล้ว ฉะนั้นตั้งแต่วันนี้ฉันจะเริ่มเปลี่ยนการใช้ชีวิตแล้ว ร่างกายของฉันรับไม่ไหวแล้ว นักอ่านที่รู้จักฉันดีจะรู้ว่าฉันชอบปรับปรุงตอนเที่ยงคืน ซึ่งยังเปลี่ยนนิสัยไม่ได้…

ความเคยชินแก้ยาก สรุปคือขอให้ทุกคนช่วยเตือนฉันให้ปรับปรุงตอนเช้า ขอบคุณ…! ยังมีอีกหนึ่งเรื่อง ต้องขออภัยที่ปรับปรุงได้ไม่ดี…หวังว่าจะไม่ถือสา!】