ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1341

หยวนจื่อหรูมองไม่เห็นซู่เป่า แววตาแดงขึ้นกะทันหัน

ตอนแรกเขาเป็นผิงเติ่งหวังที่มีตำแหน่งสูงส่ง นึกไม่ถึงว่าความผิดครั้งนี้จะทำให้ตกต่ำลงขนาดนี้…เมื่อรู้สึกตัวก็อยู่ในบ่อมูลแล้ว

ทุกอย่างนี้ เกิดขึ้นเพราะเธอ!

หยวนจื่อหรูรู้ดีว่าซู่เป่าคงไม่มีวันปล่อยเขาไป ถ้างั้นก็พินาศไปพร้อมกันเลย เพราะยังไงเขาก็สู้ไม่ไหว

งั้นก็ยอมถูกตีจนตาย ตีจนวิญญาณดับสลาย จะได้จบสิ้นกันที!

ผิงเติ่งหวังลุยเข้าไปพร้อมกับกองมูลเต็มร่างกาย

ซู่เป่าจ้องตากลมโต “คุณอย่าเข้ามานะ!”

ซู่เป่ามีอาการหวาดกลัว ชูมือขึ้นมาสะบัดไปบนอากาศหนึ่งที

คลื่นลมที่มองไม่เห็นเคลื่อนไหวขึ้นมา ผิงเติ่งหวังกระโดดยังไม่พ้นบ่อมูล หัวก็ทิ่มกลับเข้าไปอีกครั้ง

“เฮ้ย…บุ๋งๆๆ…”

ครั้งนี้ซู่เป่าไม่ได้ใช้พลังที่แท้จริง เพราะเป้าหมายคือพัดให้เขากลับไปเท่านั้นไม่ได้ต้องการเอาชีวิตของเขา

ความปรารถนาของหยวนจื่อหรูล้มเหลว ไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้วิญญาณดับสลาย ยังจมเข้าไปในบ่อมูลและกลืนเข้าไปหลายคำจนอิ่มพอประมาณ

ซู่เป่ารู้สึกพะอืดพะอม จับมือซืออี้หรันไว้ “วิ่งเร็วเข้า!”

ภาพนี้ทำร้ายจิตใจของเธออย่างมาก ต่อไปนี้คงจะไม่สามารถดูคุณยายทำเมนูไข่ตุ๋นอีกแล้ว

ฮือๆๆ!

เห็นได้ว่ายมทูตที่ทำงานอยู่ในนี้ลำบากมากแค่ไหน พวกเขาต้องเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก กลับไปจะต้องเพิ่มค่าจ้างให้พวกเขาสักหน่อย

(ผ่านไปสักพัก ยมทูตในนรกขุมมูลเดือดต่างพากันดีใจจนทำตัวไม่ถูก ทุกเดือนเพิ่มอีกคนละสองพันค่าบุญกุศล ทุกสิ้นปีให้หินสีชาดเป็นโบนัส! เดิมทีแต่ละคนมักจะหลีกเลี่ยงการมาทำงานที่นรกขุมมูลเดือด ทันใดนั้นก็เกิดการแย่งกันขึ้นมา )

**

ซู่เป่ากับซืออี้หรันข้ามผ่านนรกทั้งสิบแปดขุม

ข้างหูมีแต่เสียงร้องโอดครวญ และเสียงหัวเราะที่บ้าคลั่ง

ผีที่ถูกลงโทษในนี้บางส่วนก็เสียสติ มนุษย์กินมนุษย์ผีกินผี เสียงกรีดร้องคำราม เสียงร้องไห้สำนึกผิด…

ไม่ใช่ว่าทุกคนที่ถูกส่งมาในนรกจะสำนึกในความบาปที่ตัวเองกระทำลงไป ยังมีบางคนโต้เถียงอย่างไม่หยุด ถามหาเหตุผลจากฟ้าดิน

“ที่แท้นรกก็เป็นอย่างนี้นี่เอง” ซู่เป่าถอนหายใจหนึ่งเฮือก และนึกถึงตี้จั้งหวัง

หากนรกยังไม่ว่างจากสัตว์นรก ก็จะยังไม่ขอตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า…

แล้วสัตว์นรกจะหายไปจากนรกได้หรือ? ถ้ามนุษย์ยังคงดำรงอยู่ ก็จะมีคนหลายประเภทเกิดขึ้น และจะมีความชั่วร้ายหลายอย่าง

โปรดสัตว์ เอาอะไรมาโปรดสัตว์

จะต้องโปรดสัตว์ถึงเมื่อไหร่

เมื่ออยู่ที่นี่นานๆ มนุษย์ไม่ใช่มนุษย์ ผีไม่ใช่ผี นอกจากจะสามารถรับรู้ถึงความชั่วร้ายและความโหยหา ก็ไม่สามารถมองเห็นความสว่างและความหวังได้

อีกด้านหนึ่งของการดีก็คือการร้าย ตี้จั้งหวังอยู่นรกมายาวนาน ก็คงจะมีความคิดชั่วร้ายเกิดขึ้นมาบ้าง

“ไม่ต้องดูแล้ว” ซืออี้หรันจูงมือซู่เป่า พาเธอออกไปจากนรกอย่างรวดเร็ว

นรกใหญ่มีทั้งหมดสิบแปดขุม แต่ละขุมยังมีนรกเล็กอยู่ข้างใน สิ่งเหล่านี้ขอยังไม่พูดถึง

เมื่อลงไปเรื่อยๆ ลอดผ่านขุมสุดท้ายขุมที่สิบแปด รอบๆกลายเป็นความว่างเปล่า

ซู่เป่ากับซืออี้หรันไม่รู้เดินมาไกลเท่าไหร่ ทันใดนั้นก็รู้สึกเดินไม่ไหว

ภาพข้างหน้ายังคงมืดสนิทเหมือนเดิม แต่เหมือนยิ่งมืดมัวมากขึ้น

ที่นี่ก็คือสถานที่จิ่วโยว?

ซู่เป่ารู้สึกสงสัย ถึงแม้ว่าไม่เคยไปจิ่วโยวมาก่อน แต่เธอรู้สึกได้ว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่จิ่วโยว

ซืออี้หรันเอ่ยขึ้น “เธอถอยหลังไปหน่อย”

เขาหยิบขวานศึกยาวออกมา และฟาดไปข้างหน้าอย่างไม่พูดไม่จา

แสงสว่างปะทุขึ้นมา วินาทีนี้สิ่งต่างๆพากันถอยหลัง พายุพัดกระหน่ำ!

ซืออี้หรันอุ้มซู่เป่าไว้ทันที กอดเขาไว้แน่น เงยหน้ามองดูข้างหน้า ใบหน้าเยาว์วัยโต้รับแรงลม เส้นผมดกดำพลิ้วไหว ดูมีท่าทางของจักรพรรดิขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

ซู่เป่าไม่ได้ใช้ตามอง จิตเทพของเธอออกไปสำรวจ สามารถมองเห็นภาพระยะห้าสิบเมตร

ตอนนี้เธอกับพี่อี้หรันไม่ได้อยู่ในสถานที่เดิม รอบๆขาวสว่าง บรรยากาศแบบนี้ซู่เป่าคุ้นเคยดี

คือค่ายกลส่งตัว!

และเป็นค่ายกลส่งตัวระยะทางไกล ไกลกว่าจากยมโลกถึงบ้านตระกูลซูของเธอในแดนมนุษย์อีก

เธอกับพี่อี้หรันมาถึงจุดที่ลึกที่สุดของนรก ยังเดินไปอีกตั้งไกล คาดไม่ถึงว่าที่นี่ก็คือสถานที่จิ่วโยว จะต้องใช้ค่ายส่งตัวอีกด้วยหรือ?

เวลานี้แสงสีขาวรอบๆตัวสั่นสะเทือนขึ้นมา ดูเหมือนค่ายกลส่งตัวกำลังจะมาถึงปลายทางแล้ว

แต่หัวใจของซู่เป่ากลับเต้นอย่างวุ่นวาย ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนมีอันตรายบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก！