ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1342

“พี่อี้หรัน!”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็เห็นพายุกระหน่ำเข้ามา ทั้งสองคนยกแขนขึ้นมาบังหน้าเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ซืออี้หรันยืนตัวเอียง ใช้ร่างกายอีกครึ่งบังพายุให้ซู่เป่า

หัวใจซู่เป่าเต้นเร็วขึ้นมา ความรู้สึกเหมือนคนใกล้ตายชัดเจนมากขึ้น ขนที่แขนลุกซู่ขึ้นมา!

เธอมีความรู้สึกอย่างหนึ่ง วินาทีที่เธอกับพี่อี้หรันออกจากค่ายกลส่งตัว ก็คือช่วงเวลาที่เธอกับพี่อี้หรันจะต้องตาย

ช่วงเวลาอันสำคัญนี้ ซู่เป่าฝืนวาดยันต์ในความว่างเปล่า แสงสีทองก่อตัวขึ้นมาทีละชั้น ค่อยๆห่อหุ้มเธอกับซืออี้หรันเอาไว้!

ค่ายกลส่งตัวที่ซู่เป่าสร้างขึ้นนั้นไม่น่าจะแคบขนาดนี้ “ลิฟท์” ที่เธอเคยวาดยังกว้างขวางกว่านี้เลย แต่ในแสงสีขาวของค่ายกลส่งตัวนั้นมีการจำกัดขอบเขต ดูเหมือนจะไม่สามารถสร้างค่ายกลส่งตัวขึ้นมาใหม่ในค่ายกลส่งตัวที่มีอยู่แล้ว

ซู่เป่าอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกบีบ จึงวาดยันต์สีเหลืองขึ้นมาอีกหนึ่งอัน แต่แค่พริบตาเดียวก็ทำให้เธอกับซืออี้หรันถูกส่งตัวออกไปจากแสงสีขาว หายไปอย่างไร้ร่องรอย

สถานที่จิ่วโยวเป็นบริเวณที่ลึกที่สุด แต่แทบจะไม่มีคนรู้ว่าการที่จะไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดของนรกจะต้องผ่านดินแดนอันว่างเปล่า และเข้าไปในค่ายกลส่งตัวโบราณ ถึงจะสามารถไปถึงสถานที่จิ่วโยวนี้ได้

ค่ายกลส่งตัวมาถึงดินแดนอันว่างเปล่านั้น จากดินแดนที่ว่างเปล่าไม่ไกลนักมีพื้นที่สีดำเป็นส่วนๆและมีภูเขาที่ก่อตัวขึ้นมาจากก้อนหินแหลมคม มองออกไปไม่เห็นจุดสิ้นสุด

ประตูจิ่วโยวตั้งอยู่บนภูเขาที่มีหินแหลมนี้ มีลักษณะสูงตระหง่าน เป็นประตูที่ผุดขึ้นมาจากดิน

เยือกเย็นอลังการ ถ้าบอกว่าบนฟ้ามีประตูหนานเทียน ประตูจิ่วโยวก็ต้องเป็น “ประตูหนานเทียน” อีกแห่งของยมโลก

ถ้าบอกว่ารอบๆประตูหนานเทียนมีก้อนเมฆลอยอยู่ ถ้างั้นรอบๆประตูจิ่วโยวก็มีภูเขา “ลอย” อยู่

ตอนนี้ประตูจิ่วโยวปิดสนิท โซ่ลอดผ่านด้านในออกมา สิ่งที่น่าแปลกคือถูกหนีบไว้ในช่องว่างประตู โซ่จิ่วโยวขนาดใหญ่กลับบางเหมือนปีกจักจั่น

ชายชุดดำซ่อนตัวอยู่ด้านหลังภูเขาหินแหลม ตำแหน่งที่เขาเลือกไม่ใกล้และไม่ไกล สามารถมองเห็นทางออกของค่ายกลส่งตัวได้อย่างชัดเจน และยังสามารถโจมตีอย่างกะทันหัน จัดการกับฝั่งตรงข้ามอย่างไม่ทันได้เตรียมตัว

แต่ตอนนี้เขากลับขมวดคิ้วขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าตอนนี้กำลังอยู่ในสถานการณ์แบบไหน?

เขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของค่ายกลส่งตัวอย่างชัดเจน ประตูค่ายกลก็มีแสงสีขาวสว่างขึ้นมา ซึ่งก็หมายความกำลังจะมีคนออกมา

แต่เมื่อผ่านไปห้าวินาที…ผ่านไปห้านาที…ผ่านไปสิบห้านาที…ก็ไม่เห็นเงาผีอะไรเลย!

เขาอุตส่าห์อดทนรออย่างใจเย็นมาสิบห้านาทีแล้ว แต่ไม่ควรกลายเป็นสภาพแบบนี้

ขอแค่เดินเข้าไปในแสงสีขาวของค่ายกลส่งตัว ก็ต้องส่งมาถึงที่ตรงนี้ อย่างมากก็แค่ห้าวินาที ไม่น่าจะเกินห้าวินาที และเป็นไปไม่ได้ที่จะนานถึงสิบห้านาที…

อีกอย่างระหว่างทางก็ไม่สามารถเดินออกจากค่ายกลส่งตัว และไม่สามารถสร้างค่ายกลส่งตัวอันใหม่ในค่ายกลส่งตัวเดิม…

เพราะค่ายกลส่งตัวนี้เป็นค่ายกลส่งตัวโบราณ อะไรคือค่ายกลส่งตัวโบราณ? ก็คือกฎแห่งวิถีของยมโลกเพิ่งจะเกิดขึ้น ค่ายกลส่งตัวนี้ก็เพิ่งปรากฎขึ้นเหมือนกัน ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสร้าง แต่มันดำรงอยู่พร้อมกฎวิถีสวรรค์ของยมโลก

เมื่อก่อนห้าเทพผู้ยิ่งใหญ่ในยมโลก…จักรพรรดิตงเยว่ ก็ยังไม่สามารถสร้างค่ายกลอันใหม่ขึ้นมาในค่ายกลส่งตัวโบราณ

ชายชุดดำตั้งสมมติฐานแบบนี้ขึ้นมา และใคร่ครวญอย่างหนัก

หรือพญายมน้อยมาแล้ว?

และไม่สามารถทนต่อสภาพของเวลา ตายอยู่ข้างใน?

หรืออีกฝ่ายกำลังวางแผนอะไรอยู่ ใช้วิธีบางอย่างสัมผัสค่ายกลส่งตัว…เพื่อทดสอบว่าด้านหลังมีสิ่งอันตรายอยู่หรือเปล่า?

เธอชี้นิ้วขึ้นมาส่งสัญญาณให้เงียบ

ซู่เป่าหลับตาลง

เมื่อกี้เธอสัมผัสได้ถึงความอันตรายรุนแรงสุดขีด ตอนนี้ได้เริ่มอ่อนตัวลงมาแล้ว

แต่ความอันตรายนั้นยังคงอยู่!

เป็นอะไรกันแน่?

ซู่เป่าสูดหายใจลึกๆหนึ่งเฮือก หลับตาลง แล้วส่งจิตเทพออกไปอย่างเงียบๆ…

ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ห้ามขยับตัว ซู่เป่าสัมผัสได้ว่าถ้าตนเคลื่อนไหวขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็จะถูกสังเกตเห็นได้

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามีอะไรกำลังเฝ้าสังเกตเธออยู่ ยังดีที่เธอมีจิตเทพ เพื่อความปลอดภัย ส่งจิตเทพออกไปสำรวจดูก่อน…

สิบเมตร ยี่สิบเมตร…

ซู่เป่าส่งจิตเทพออกไปทีละเมตรอย่างระมัดระวัง สำรวจดูให้ทั่วทุกนิ้ว แต่ก็มองไม่เห็นอะไรเลย

ทำให้เธอวิตกกังวลอย่างมาก เพราะจิตเทพของเธอไปได้แค่ระยะห้าสิบเมตร

ซึ่งหมายความว่า พื้นที่ปลอดภัยที่เธอสำรวจได้นั้น มีแค่ระยะห้าสิบเมตร!

ถ้าศัตรูอยู่นอกเขตห้าสิบเมตรล่ะ?!