ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1344

ตึงเครียดทุกวินาที

ซู่เป่าไม่กล้าหายใจแรง ๆ นี่เป็นครั้งแรงที่เธอได้เจอกับการเผชิญหน้ากันแบบนี้ ความรู้สึกนี้เหมือนกับที่พ่อเคยเล่าให้ฟังเลย การเผชิญหน้ากันของมือแม่นปืนสองคน วัดกันที่ใครใจนิ่งกว่ากัน

ใจเย็น ต้องคิดให้รอบคอบ…

ซู่เป่าบังคับตัวเองให้ใช้วิธี่คิดแบบพ่อ

สัตว์ประหลาดชุดคลุมสีดำน่าจะรับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอแล้ว

แต่ทำไมเขาไม่ใช่พลังบดขยี้เธอกับพี่อี้หรัน แต่ยังซ่อนตัวต่อไป

ถ้าฉันเป็นสัตว์ประหลาดชุดคลุมดำล่ะก็…

ซู่เป่าพาตัวเองเข้าไปในมุมมองของชายชุดคลุมดำ

[ฉันคือสัตว์ประหลาดชุดคลุมดำ หลบอยู่หลังภูเขาเยือกเย็น งั้นฉันต้องกังวลว่าจะสู้ฝั่งตรงข้ามไม่ได้]

[ในเมื่อฉันมาหลบอยู่ตรงนี้แสดงว่าก่อนหน้านี้ฉันต้องค้นพบอะไรบางอย่าง…]

อืม น่าจะค้นพบพระแม่ธรณีไม่ก็หลักฐานอื่นที่แน่ใจได้ว่าพี่อี้หรันจะต้องมาที่นี่แน่ ๆ

[ดังนั้น…ฉันก็น่าจะรู้ว่าคนที่หลบอยู่อยู่ในมุมมืดคือซืออี้หรัน…]

ซู่เป่าคิดมาถึงตรงนี้ก็หยุดคิด

เธอคิดว่าตัวเองน่าจะเดาไม่ผิด ชายชุดดำต้องรู้ตัวแล้วแน่ เขารู้ว่าเธอกับพี่อี้หรันหลบอยู่ตรงนี้ ทั้งที่เขาสามารถบดขยี้เธอกับพี่อี้หรันได้แต่ก็ยังไม่ยอมลงมือ แถมสีหน้าระมัดระวังขนาดนี้อีก

งั้นเขาจะต้องสงสัยว่าเธอกับพี่อี้หรันพาผู้ช่วยคนอื่นมาด้วยหรือเปล่า…

ใช่แล้ว!

ซู่เป่านึกออกแล้ว พระแม่ธรณีเคยบอกว่าทั้งยมโลกนี้มีแค่จักพรรดิตงเยว่เท่านั้นที่ฝึกฝนจิตเทพสำเร็จแล้ว!

ดังนั้นชายชุดดำจะต้องคิดว่าเธอพาจักรพรรดิตงเยว่มาช่วยแน่เลย

ซู่เป่ามองซืออี้หรันตาเป็นประกาย

ซืออี้หรันทำสายตาสงสัย

ดีนะที่จิตเทพแผ่เป็นบริเวณกว้างไม่ได้เป็นคู่ ๆ เหมือนมือเหมือนเท้าเหมือนตา

เธอแบ่งจิตเทพออกมาส่วนหนึ่มใส่เข้าไปในแหวนแล้วหากระดาษปากกาเขียนสิ่งที่ตัวเองเดาลงไปบนกระดาษอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็ค่อย ๆ ยื่นให้ซืออี้หรันดูค่อย ๆ

สายตาของซืออี้หรันแปลกใจ แต่ในขณะเดียวกันก็มีแววชื่นชม เขาหรี่ตาเล็กน้อยนึกถึงอาวุธสังหารในมือตัวเอง

ซู่เป่าพลิกด้านกระดาษแล้วเอาปากกาอีกด้ามใส่มือซืออี้หรันอย่างเบามือเบาเท้า

ซืออี้หรันเขียนลงไปบนกระดาษว่า "เขียนเสือให้วัวกลัว" กับ "อาวุธสังหาร"

ซู่เป่าก็เข้าใจทันที

เดินทางมากว่าจะถึงจิ่วโยวก็กินเวลาอยู่นาน ถึงเธอจะลืมถามพี่อี้หรันว่าทำไมเขาถึงต้องแต่งตัวเป็นวัยรุ่นด้วย แต่ตอนที่คุยกันพี่อี้หรันเคยบอกว่ามีฆาตกรตามไล่ล่าเขาอยู่

และยังเคยบอกอีกว่าเขาอยากใช้อาวุธสังหารฆ่าชายชุดดำกลับบ้าง

ตอนนั้นเธอมัวแต่สนใจเรื่องอาวุธสังหารอันนั้น เลยไม่ได้ถามว่าเขาวางแผนสังหารกลับยังไง ถามแต่เรื่องอาวุธสังหารอย่างเดียว

ซู่เป่านึกถึงอาวุธสังหารที่พี่อี้หรันเอาให้ดู

เขาบังเอิญลงไปในเครื่องเทเลพอร์ตระหว่างถูกไล่ล่า เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาถูกส่งตัวไปที่ไหน รู้แต่ว่าของที่อยู่นั่นเหมือนถูกสตาฟไว้

อีกอย่างซืออี้หรันก็คุ้นเคยกับชายชุดดำมากกว่า ดังนั้น ซืออี้หรันจึงให้เธอออกไปก่อน และซู่เป่าเองก็ไม่ได้เรื่องมากอะไร เธอรู้ว่าทุกวินาทีที่ลังเลอาจทำให้เพลี้ยงพล้ำได้

จะไปทั้งสองคนไม่ได้ เนื่องจากแผน "เขียนเสือให้วัวกลัว" พอชายชุดดำเจอซืออี้หรัน เขาต้องไม่เชื่อแน่ว่าเขามาคนเดียว

ขอแค่ถ่วงเวลาได้ ก็ต้องเจอข้อบกพร่องและสบโอกาส!

"เจ้านี่เอง!" ทันทีที่ชายชุดดำเห็นซืออี้หรัน ดวงตาของเขาฉายแววอาฆาตออกมาทันที เขาเอื้อมมือมาจับซืออี้หรัน นิ้วมือทั้งห้านิ้วมีไอหยินพันรอบอย่างหนาแน่น!

ซืออี้หรันถอยหนีทันที แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายชุดดำ แต่จากการหนีเอาชีวิตรอดบ่อย ๆ ทำให้พอมีความสามารถติดตัวมาบ้าง

เขาจงใจทำเป็นเยาะเย้ย "คิดไม่ถึงเลยนะว่าแกจะมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่จริง ๆ! พวกเราเดาถูก"

พวกเราเหรอ?

ชายชุดดำแอบคิดในใจว่าว่าแล้วเชียว เขารู้ว่าซืออี้หรันจงใจแกล้งหลุดปาก ตั้งใจทำให้เขาสงสัย แต่เขาก็สงสัยจริง ๆ นั่นแหละ

หมอนี่หลอกคนให้สับสนเก่งนักละ แต่คราวนี้มันต้องเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน

ระหว่างพยายามฆ่าซืออี้หรัน ชายชุดดำจำเป็นต้องแบ่งสมาธิมาคอยระวังอันตรายที่ซ่อนอยู่ในความมืด

ซืออี้หรันขัดขืนอย่างยากลำบาก เขาโดนไปไม่ทันถึงสามกระบวนท่าก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ชายชุดดำตบมือลงมาตรงตำแหน่งหัวใจของเขา

ถ้าเขาไม่ได้ฝืนบิดตัวหนีออกมานิ้วนึง ป่านนี้เขาคงตายไปแล้ว!

ซืออี้หรันหน้าซีดลงไปทันใด แต่เขารู้ดีว่านี่แค่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเอง!

เขาไม่สามารถถอยกลับได้อีกแล้ว ถ้าเขากับซู่เป่าไม่ฆ่าอีกฝ่าย อีกฝ่ายก็จะฆ่าเขากับซู่เป่า

เขาไม่มีทางถอยได้แล้ว และก็มีทางให้ถอยเลยด้วย!