ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 20

ภาพในกล้องวงจรปิด ซู่เป่ากำลังแบ่งเค้ก ซูเหอเหวินหันหน้าหนีและปฏิเสธ

ในเวลานี้ จู่ๆ หานหานก็รีบวิ่งออกไป ดึงกระโปรงของซู่เป่าและผลักซู่เป่าโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ซู่เป่าพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หานหานไม่ฟัง และตบหน้าซู่เป่าเข้าเต็มๆ

จากนั้นซู่เป่าก็โมโห ตบหานหานคืน ทั้งสองคนตบตีกัน

กล้องวงจรปิดค่อนข้างไกล จึงไม่ได้ยินว่าเด็กทั้งสองพูดอะไรกัน แต่เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าหานหานเป็นคนเริ่มลงไม้ลงมือกับซู่เป่าก่อน…

ทุกคนมองไปที่เสวี่ยเอ๋อร์ด้วยความประหลาดใจ

เธอพึ่งพูดไปหยกๆ ว่าซู่เป่าตบหานหานก่อน

แต่มองดูตอนนี้ กลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย !

“เสวี่ยเอ๋อร์ เธอไม่ใช่พึ่งบอกพวกเราเหรอว่าซู่เป่าตบหานหานก่อนโดยไม่คิดหน้าคิดหลังน่ะ ทำไมถึงกลับกัน... ”

“ล…แล้วฉันพูดผิดตรงไหน !”

คำโกหกของเสวี่ยเอ๋อร์ถูกเปิดโปงในที่สาธารณะ เธอรู้สึกละอายใจและโกรธมากจนเกือบจะร้องไห้ และแม่ของเธอก็อายมากเช่นกัน

เธอหัวเราะและพูดว่า "เด็กก็แบบนี้ อาจจะจำผิดจำถูกไปบ้าง..."

ใครจะไปรู้ว่าตระกูลซูจะโหดร้ายถึงกับต้องติดตั้งกล้องวงจรปิด

เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว แต่เดิมอยากจะยกยอปอปั้นเหวยหว่าน แต่ผลออกมากลับพบว่าประจบสอพลอผิดคนเสียแล้ว…

ทุกคนตอนนี้ไม่เชื่อคำพูดของแม่ของเสวี่ยเอ๋อร์เลยสักนิด เสวี่ยเอ๋อร์อายุตั้งเท่าไรแล้ว ทำไมถึงจะจำเหตุการณ์ผิดได้ขนาดนั้น เป็นเพราะสมองของเธอไม่ดี หรือไม่ก็เป็นเพราะเธอจงใจให้ทุกคนเข้าใจผิดงั้นหรอกหรือ

“เฮ้ ถ้าคุณพูดอย่างนั้น คุณก็โทษคุณซู่เป่าไม่ได้แล้วนะ...”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว หานหานเป็นคนลงมือก่อนเอง แต่ถึงยังไงก็ไปตีคนอื่นไม่ได้นะ”

หานหานที่พึ่งจะร้องห่มร้องให้อย่างน่าสงสาร ตอนนี้เธอกลับกลายเป็นเด็กเกเรนิสัยเสียคนหนึ่งไปเสียแล้ว

เมื่อเห็นสายตาของคนอื่นที่จ้องมองมา หานหานก็งุนงงเล็กน้อยและทำอะไรไม่ถูก และเธอก็น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง

เหวยหว่านกำหมัดแน่นขึ้นและแน่นขึ้น

เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “พี่ใหญ่…พวกพี่ทำแบบนี้ได้อย่างไร…”

ขณะที่กำลังฉายกล้องวงจรปิด ทุกคนก็ได้เห็นกันทั้งหมดแล้วว่าหานหานเป็นคนเริ่มก่อน

เด็กตัวเล็กๆ เช่นนี้ ไปเอาความหยิ่งยะโสโอหังขนาดนี้มาจากไหน ด้านมืดในใจของเธอต้องมากขนาดไหนกัน !

พวกเขาทำกับหานหานเช่นนี้ได้อย่างไร !

ซูอีเฉินมองเหวยหว่านอย่างเย็นชา เหนื่อยที่จะใช้เหตุผลกับเธอเหลือเกิน

สำหรับเหวยหว่านแล้วห้ามใครก็ตามมาทำร้ายหานหานแม้แต่ปลายเล็บ แล้วซู่เป่าล่ะ หานหานยังเป็นเด็ก แล้วซู่เป่าไม่ใช่เด็กหรือ

ซูอีเฉินมองไปที่หานหาน แล้วพูดกดเสียงทุ้มต่ำ “ลุกขึ้นมา ! ”

สิ่งที่หานหานกลัวที่สุดคือซูอีเฉิน ขณะที่เธอร้องไห้ เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะขัดขืน ทำได้เพียงลุกขึ้นยืน

ซูอีเฉินถามเธอ “คิดว่าที่ทำลงไปมันถูกไหม”

หานหานเอาแต่ร้องไห้ไม่พูดจา ขณะนี้เธอเริ่มรู้สึกแล้วว่าตัวเองเป็นคนผิด

เธอร้องไห้และเช็ดน้ำตา "หนูไม่อยากพูด...หนูไม่อยาก !"

เธอยังคงทำตัวงี่เง่าไม่ฟังความเหมือนเดิม แต่น้ำเสียงกลับอ่อนลงบ้างแล้ว

เหวยหว่านเจ็บปวดใจ เขามาดุด่าเด็กตัวเล็กๆ เช่นนี้ได้อย่างไร !

เด็กที่ไหนจะไปทนรับได้ !

ยังไม่ทันพูดจบ ซูจื่อหลินก็มองเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เธอน่ะหุบปากไปจะดีที่สุด ! ไม่งั้นก็รีบกลับไปเซ็นสัญญาซะ”

เหวยหว่าน “…”

ซู่เป่ามองไปยังหานหาน เธอมีสีหน้าเครียด ไม่พูดไม่จา

เธอรู้สึกว่าพี่หานหานไม่ใช่คนเลวอะไรเลย แต่ทำไมทุกครั้งถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ

เธอมีแม่ที่รักเธอ การที่ลูกมีแม่ที่ทั้งรักและหวงแหนเธอ เธอก็ควรจะมีความสุขที่สุดสิ

แต่ซู่เป่ากลับรู้สึกว่าพี่หานหานดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย

ซูอีเฉินถามต่อ “หนูตบซู่เป่าทำไม”

หานหานร้องไห้สะอึกสะอื้น “หนูอยากได้กระโปรง กระโปรงนั่นเป็นของหนู ถ้าไม่มีซู่เป่าสักคน ทุกอย่างก็จะเป็นของหนู”

“กระโปรงถูกสั่งตัดให้ซู่เป่า หานหานก็มีกระโปรงที่สั่งตัดไว้เหมือนกัน ในสัญญาหน้านี้คือค่าใช้จ่ายค่ากระโปรงของหานหาน”

เหวยหว่าน “…”

หลายคนต่างตกตะลึง อ้าปากกับข้อมูลที่อยู่ตรงหน้า “ฉันคิดว่ากระโปรงของคุณซู่เป่าแพงมากๆ แล้ว สิบล้านบาท แต่ไม่คิดเลยว่ากระโปรงของคุณหานหานจะแพงได้มากกว่า ตั้งสิบห้าล้านบาทเชียว! ”

แม้ว่าเงินห้าล้านจะไม่มาก และสำหรับตระกูลซูก็เป็นเพียงเศษเงิน

แต่เรื่องนี้ไม่สามารถนำมาใช้ตัดสินว่าเป็นความลำเอียงได้

สายตาที่ทุกคนมองไปยังเหวยหว่านเปลี่ยนไปเล็กน้อย

มีบางคนพูดกระซิบกระซาบกันขึ้นมา “คนเป็นเด็กไม่รู้เรื่องหรอก มันขึ้นอยู่กับว่าผู้ใหญ่ไปพูดอะไรกับเด็กไว้ เด็กถึงเข้าใจว่ากระโปรงนั้นเป็นของตัวเอง”

“ฉันก็คิดเหมือนกันว่าคนเป็นแม่สอนลูกอย่างไร”

“ได้ยินมาว่าเด็กคนนี้ทำตัวงี่เง่าเอาแต่ใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนะ”

เหวยหว่านกัดริมฝีปากของเธอ เธอรู้สึกว่าใบหน้าของเธอร้อนผ่าว เธออับอายขายขี้หน้าเหลือทน !

คนพวกนี้ทำไมทำนิสัยแบบนี้ ! การพูดซุบซิบนินทาต่อหน้าคนอื่น ส่อให้เห็นถึงระดับการศึกษาของพวกเขาจริงๆ !

ซูอีเฉินกล่าว “หานหาน ตอนนี้หนูเข้าใจแล้วหรือยัง กระโปรงตัวนี้เป็นของซู่เป่าตั้งแต่แรก และหนูก็มีกระโปรงเป็นของตัวเองแล้ว แต่หนูก็ยังอยากมีแบบซู่เป่า ทั้งของหนูและของซู่เป่าลุงก็สั่งตัดให้เหมือนกันแล้ว”

หานหานเธอทำหน้าตาไม่รู้เรื่อง เธอสงบลงมาก และเธอก็เริ่มฟังความมากขึ้น

อันที่จริงคนเป็นเด็กก็เหมือนกันหมด ถ้าพูดกับพวกเขาด้วยเหตุผล พวกเขาก็จะเปิดใจยอมรับฟัง การที่เขาร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเปรียบเสมือนการทดสอบวุฒิภาวะของคนที่เป็นผู้ใหญ่

ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นคุณปู่หรือคุณลุงของเธอ หานหานเริ่มเข้าใจแล้วว่าการร้องไห้ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาให้กับทุกสิ่ง

เมื่อเห็นหานหานไม่ร้องไห้โวยวายแล้ว คุณท่านซูก็พูดขึ้นมา "เหอเหวิน เอาน้องสาวกลับไปก่อน"

เขาไม่กล้าให้เหวยหว่านพาหานหานกลับ

ซูเหอเหวินทำสีหน้าเย็นชา แม้ว่าเขาจะไม่ชอบหานหาน แต่ก็ต้องพาเธอกลับ “กลับกันเถอะ”

หานหานที่สะอึกสะอื้นเดินตามพี่ชายกลับไป

เหวยหว่านรู้สึกเสียหน้า ก้นบึ้งของหัวใจเธอรู้สึกอึดอัดมาก

ใช่แล้ว ถึงแม้หานหานจะเป็นฝ่ายผิด แต่เธอก็ยังเป็นแม่ แล้วพวกเขาจะไปมีสิทธิ์อะไรลงโทษหานหานแทนเธอได้ล่ะ