ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 21

คุณท่านซูมองไปที่เหวยหว่านอย่างเย็นชา

ยังคงเหลือความอ่อนน้อมบนใบหน้าของหานหานอยู่ขณะนี้ แต่มันกลับใช้ไม่ได้ผลเลย

“พี่รอง พาเธอกลับไปซะ คุณแม่ทั้งสองควรกลับไปพิจารณาตนเอง !”

คุณท่านซูยับยั้งความโกรธของตนเอง และไม่ได้ตำหนิเหวยหว่านต่อหน้าคนนอก

แต่คนนอกไม่รู้ว่าประโยคที่คุณท่านพูดมาหมายถึงอะไร แต่เหวยหว่านกับคุณยายของหานหานรู้ตัวดี คุณท่านซูอาจมีความคิดที่จะให้ทั้งสองคนหย่าร้างกัน

คุณยายของหานหานเริ่มอุทานอีกครั้ง “แหม คุณพ่อก็ใจเย็นๆ !”

“เสี่ยวหวานไม่ได้ตั้งใจ เธอก็เป็นลูกสะใภ้ท่าน คนเป็นแม่แท้ๆจะมีผิดสักแค่ไหนกัน”

คุณยายของหานหานมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่แท้จริงแล้วเธอรู้สึกเสียใจมาก

การแต่งงานของหนุ่มสาว พ่อแม่เจ้าสาวเจ้าบ่าวจะมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเกี่ยว !

เหวยหว่านมีสีหน้าทุกข์ใจ “แม่ ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ”

เธอหันหลังและเดินจากไป จากนั้นคุณยายของหานหานก็รีบตามไป

หลังจากเดินไปได้ไกลพอสมควรแล้ว คุณยายของหานหานก็เริ่มส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง

“แกดูสิ ! บ้านนั้นน่ะลำเอียงสิ้นดี ! หานหานเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ มาดุด่าเธอได้อย่างไร”

“หานหานยังเล็กมาก คงไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรมแค่ไหน !”

“พวกเขาไม่ได้ว่าอะไรซู่เป่าแม้แต่คำเดียว จะบอกว่าทั้งหมดเป็นความผิดของหานหานงั้นหรอกหรือ ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป หานหานคงถูกขับไล่ออกจากตระกูลอีกไม่นานแน่ !”

เหวยหว่านหัวเสียและพูดอย่างโกรธเคือง: "แม่ไม่ต้องพูดแล้ว รีบเดินไปเถอะ!"

คุณยายของหานหานบ่นพึมพำยกใหญ่

เหวยหว่านเดินไปคนเดียว เช็ดน้ำตาด้วยความเสียใจ

เธอคิดเสมอมาว่าตัวเองไม่ผิด และสิ่งที่คุณท่านซูทำคือการลำเอียงเข้าข้างซู่เป่า

เหวยหว่านระงับอารมณ์ขุ่นเคืองและทุกข์ใจของเธอ เพราะขณะนี้เธอเห็นว่ากำลังมีคนก่อเรื่องอยู่ที่ประตูหน้าคฤหาสน์

ยามเฝ้าประตูรีบลุกขึ้น กำลังจะมองหาแม่บ้าน เหวยหว่านรีบเข้าไปขวางเอาไว้

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”

ยามเฝ้าประตูกล่าว “มีคนนอกเข้ามาสองคน บอกว่าเป็นพ่อแม่ของคุณซู่เป่า ผมกำลังจะไปบอกแม่บ้านครับ”

เหวยหว่านตกตะลึงไปชั่วขณะ พ่อแท้ๆ ผู้ให้กำเนิดงั้นหรอกหรือ

เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับตระกูลหลินมาว่า ฯ เมืองหนานเฉิง ซู่เป่าทำให้แม่เลี้ยงของเธอต้องแท้งลูกและด้วยความโกรธ หลินเฟิงพ่อแท้ๆ ของเธอจึงทำร้ายซู่เป่าอย่างแรงโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นครอบครัวซูก็ทำให้พวกเขาล้มละลายไม่เหลืออะไรเลย

เหวยหว่านรี่ตาลง ดวงตาของเธอกะพริบเล็กน้อย

เธอรู้สึกผิดกับหานหานของเธอ โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม ซู่เป่าทำไมชีวิตดีมีความสุขได้ถึงเพียงนี้

ควรจะประกาศให้โลกได้รู้ ว่าซู่เป่าเป็นเด็กแบบไหน !

เมื่อรู้ว่าบ้านตายายของเธอร่ำรวย เธอก็รีบตามพวกคุณลุงมา ทอดทิ้งปู่ย่าและพ่อแท้ๆ ของตัวเองไว้ข้างหลัง

ไม่เรียกว่า รักคนรวย ชังคนจน แล้วจะให้เรียกอะไร

เหวยหว่านกล่าว “ให้พวกเขาเข้ามา”

ยามเฝ้าประตูพูดว่า “นายหญิงรอง…ไม่จำเป็นต้องบอกคุณท่านใหญ่ก่อนเหรอครับ”

เหวยหว่านขมวดคิ้ว “แค่ฉันสั่งยังไม่พออีกหรืออย่างไร”

ไม่กี่ปีนี้ เหวยหว่านและเด็กๆ สองสามคนอยู่ที่คฤหาสน์ของซูบ่อยที่สุด ส่วนคนอื่นๆ แทบจะไม่กลับมาเลย

คำสั่งของเหวยหว่านจึงมีอำนาจในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

หลินเฟิงและมู่ชิ่นซิน ก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลซูตามที่พวกเขาต้องการ

ตระกูลซูนั้นมั่งคั่งและยิ่งใหญ่ เพียงบริเวณหน้าประตูก็มีสนามหญ้าขนาดสองเอเคอร์ ตอนที่หลินเฟิงและมู่ชิ่นซินอาศัยอยู่ที่เมืองหนานเฉิงพวกเขาเปรียบเสมือนคนจากตระกูลชนชั้นสูง แต่ตอนนี้ เมื่อยืนอยู่หน้าคฤหาสน์พวกเขารู้สึกเป็นเหมือนสุนัข

ทั้งสองดึงชุดที่มีรอยยับเล็กน้อยบนร่างกายโดยไม่ได้ตั้งใจ

มู่ชิ่นซินกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบา “พี่เฟิง บ้านคุณตาของซู่เป่าใหญ่โตอลังการจริงๆ พี่เฟิงเป็นพ่อแท้ๆ ของซู่เป่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นซู่เป่าก็ไม่มีทางที่จะไม่สนใจพี่หรอก”

ทุกคนกำลังจะปรบมือ แต่ในขณะนี้มีเสียงที่ดังอย่างฉับพลันดังขึ้นมา "ซู่เป่า...!"

ทันทีที่มู่ชิ่นซินกับหลินเฟิงเข้ามาเห็นว่าทุกคนกำลังมีความสุขกัน เขสก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสีย

พวกเขาทั้งน่าสงสาร ทั้งน่าสมเพชมากถึงขนาดนี้ แต่เจ้าตัวเล็กกลับมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข

แต่ทั้งสองยังคงไม่ลืมแผนการที่เตรียมไว้ก่อนมา

มู่ชิ่นซินทำน้ำเสียงอ่อนโยน และดวงตาสีแดงก่ำ “ซู่เป่า…สุขสันต์วันเกิดนะลูก แม่มาช้าไปเลย”

หลินเฟิงเสริมต่อ “พ่อกับแม่เลี้ยงของลูกมีของขวัญมาให้ด้วยนะ”

ทันทีที่ซู่เป่าเห็นทั้งสองคน รอยยิ้มบนใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็หายไป และมุมปากของเธอก็หุบลง

เธอหันหน้าหนี ไม่มองทั้งสองคนเลย

นายหญิงซูเริ่มมีสีหน้าขุ่นข้องหมองใจ ตะโกนด้วยความโกรธ "ใครให้แกเข้ามา ออกไป!"

ทันใดนั้นหลินเฟิงและมู่ชิ่นซินก็ก้มลง และทั้งคู่ก็คุกเข่าลง!

หลินเฟิงดูสำนึกผิด "ท่านพ่อตา ผมผิดไปแล้ว ผมยอมรับว่าตัวเองมัวแต่ยุ่งและใส่ใจซู่เป่าน้อยเกินไป ! คราวที่แล้วก็เป็นความผิดผม เด็กในท้องของชิ่นซินอายุได้หกเดือนแล้ว แต่ไม่คิดว่าเธอจะแท้งกะทันหัน ผมโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมก็เลยลงไม้ลงมือกับซู่เป่าไปเล็กน้อย…”

น้ำตาของมู่ชิ่นซินร่วงหล่นอย่างเงียบๆ เธอดูเจ็บปวดและทุกข์ใจ “ซู่เป่า แม่ไม่ดีเอง…ในตอนที่หนูต้องการแม่ แม่กลับไม่ได้อยู่ข้างๆ หนูเลย”

จากที่ทั้งสองคนพูดมา ทำให้ทุกคนเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างอย่างรวดเร็ว

ที่แท้ทั้งสองคนนี้ก็คือพ่อและแม่เลี้ยงของซู่เป่า!

นายหญิงซูโกรธมากจนเขาเลิกคิ้วและเงยหน้าขึ้น แต่ซูอีเฉินก็ยกมือขึ้นเพื่อยับยั้งเขาไม่ให้ทำอะไรเกินเลย

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ในใจของหลินเฟิงและมู่ซิ่นชินก็รู้สึกชอบใจเป็นอย่างยิ่ง!

แผนการนี้ได้ผล !

หลินเฟิงถอนหายใจแล้วพูดต่อ "ซู่เป่า... ในช่วงที่ลูกเติบโตมา พ่อคิดถึงหนูเหลือเกิน ! หนูจะยกโทษให้พ่อของหนูได้ไหม"

มู่ซิ่นชินสะอึกสะอื้น “ซู่เป่า แม่คิดดีแล้ว จากนี้ไปแม้จะไม่ให้กำเนิดน้องชายหรือน้องสาวอีก กลับมาเป็นครอบครัวที่สุขสันต์กันอีกครั้งนะ โอเคไหมจ๊ะ”