ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 218

ผู้อำนวยการอวี๋เดิมทีจะไปแล้ว แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถปล่อยมันไปได้ พูดคุยกับหมอหนุ่มวกไปวนมา

ผ่านไปแล้วห้านาที

ผ่านไปแล้วสิบนาที

นายหญิงซูยังคงพูดคุยกับซู่เป่า ส่วนมากจะเป็นซู่เป่าพูดให้เธอฟัง เล่าเรื่องราวที่น่าสนใจในโรงเรียนอนุบาล

สายตาของพวกหมอดูแปลกไปเล็กน้อย

ไหนคุณบอกคนไข้จะคลั่งในห้านาทีไง

เขายังปกติดีอยู่เลย…

แบบนี้ไม่เหมือนโดนตบหน้าเหรอ

ตอนนี้ผู้อำนวยการอวี๋ผู้เชี่ยวชาญหน้าถอดสีจนดูไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูกเลย!

เขาโพล่งออกมา "นี่เป็นปรากฏการณ์ที่ผิดปกติมาก ทุกคนควรให้ความสนใจ"

พวกหมอขายขี้หน้าแบบสุด ๆ เนื่องจากชื่อเสียงของผู้เชี่ยวชาญค้ำคออยู่ก็เลยไม่สะดวกที่จะพูดอะไรออกมา พากันพยักหน้างึกงักซ้ำ ๆ

แต่เด็ก ๆ สนใจที่ไหนกันล่ะ!

คิดอะไรก็พูด!

"คุณตาคะ คุณยายสบายดี หมายความว่าทุกอย่างที่คุณตาพูดผิดหมดเลย"

ผู้อำนวยการอวี๋ระงับความโกรธ "ตอนนี้นายหญิงสบายดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าในภายหลังเธอจะยังสบายดี!"

เขาอารมณ์ไม่ดี ซู่เป่าก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดี "คุณตา นี่คุณตาแช่งให้ยายของหนูไม่หายดีใช่ไหม"

ผู้อำนวยการอวี๋รีบพูด "ไร้สาระ! ฉันจะแช่งให้นายหญิงไม่หายดีได้ยังไง ในเรื่องทางการแพทย์ หนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้ยังอาการปกติดี แต่หนึ่งวินาทีให้หลังกลับต้องรีบช่วยชีวิตก็พบเห็นเป็นเรื่องปกติ!"

ความจริงเป็นอย่างไร มีเพียงเขาที่รู้อยู่แก่ใจ

"แต่สิ่งที่คุณพูดนั้นผิดทั้งหมด"

ผู้อำนวยการอวี๋หัวเราะอย่างโกรธเกรี้ยว "แล้วเธอรู้อะไร เธอรู้ไหมว่าอะไรคือแพทย์ศาสตร์ ถ้าสิ่งที่ฉันพูดมันผิดทั้งหมด อย่างนั้นสิ่งที่เด็กน้อยอย่างเธอพูดมันถูกแล้วอย่างนั้นเหรอ!"

ซู่เป่าพยักหน้าด้วยสายตาที่แน่วแน่ "ใช่ ถูกต้อง!"

ผู้อำนวยการอวี๋ “...”

“มีปัญหาอะไรไหม”

ผู้อำนวยการอวี๋ “...”

“อย่างน้อยหนูก็ทำให้คุณยายลุกได้ แต่คุณตาทำไม่ได้”

ผู้อำนวยการอวี๋หัวเราะด้วยความโกรธ "ไร้สาระ! ถ้าเธอทำให้นายหญิงซูยืนขึ้นได้ ฉันยอมเรียกเธอว่าบรรพบุรุษเลย"

เขาจะยอมเป็นหลานชายของเธอเลยโอเคยัง!

ซู่เป่าหน้าตาตื่นรีบปฏิเสธทันควัน "ไม่ต้อง หนูไม่มีอั่งเปาให้"

เหอะ คุณตาคนนี้นิสัยไม่ดีเลย

รักษาคุณยายไม่ได้ก็ยังพูดจาไร้สาระอีก

ไม่คิดว่าเขายังอยากจะหลอกเอาอั่งเปาจากเธออีกด้วย!

หลอกกินอาหารของเสี่ยวอู่ยังพอไหว แต่จะมาหลอกเอาเงินเธอไม่ได้!

ไม่รู้ว่าซู่เป่าไม่ไว้ใจหรือเปล่า คว้ากระเป๋ามาไว้ในอ้อมแขนโดยไม่รู้ตัว

ผู้อำนวยการอวี๋ “…”

ทุกคนกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่

คนที่เข้ามาตรวจนอกจากหมอประจำตัวของนายหญิงซู คนอื่นๆ ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นหมอประจำบ้านหนุ่ม ๆ หรือนักศึกษาแพทย์

ขณะนี้พวกเขาทุกคนแสร้งทำเป็นจดบันทึกในสมุดบันทึก...

ผู้อำนวยการสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นเซิ่นหลินที่มีชื่อเสียงทั้งในประเทศ และต่างประเทศ ผู้เชี่ยวชาญที่ตีพิมพ์งานวิจัยหลายสิบฉบับเกี่ยวกับ xxx ดูเหมือนจะไม่น่าเชื่อถืออย่างที่พวกเขาคิด!

ผู้อำนวยการอวี๋อับอายขายขี้หน้าไปหมดแล้ว ทำได้แค่กัดฟัน และอดทน มองไปที่ซูอี้เซิน...รอให้ซูอี้เซินยอมถอยให้เขา

อันที่จริงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ก็คือพวกเขาที่คอยดูแลนายหญิงซู และมีบุญคุณต่อตระกูลซู!

คนอื่นที่ไม่ได้เรียนแพทย์ไม่รู้หรอก ซูอี้เซินควรจะเข้าใจว่าพวกเขามีความดีความชอบมากแค่ไหน

กลับได้ยินซูอี้เซินพูด "ผอ.อวี๋กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันจะดูแลแม่ของฉันอย่างดี คุณไม่จำเป็นต้องห่วง"

ผู้อำนวยการอวี๋โมโหขึ้นมาทันที

คนอื่นเชิญเขามาเขายังไม่มาเลย ที่มาก็เพราะเห็นแก่นายหญิงซู คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ซูอี้เซินจะออกปากไล่เขา !

“ไม่ฟังคำแนะนำ จะต้องทนทุกข์ไม่ช้าก็เร็ว!”

คุณท่านซูดึงหน้าตึง “ผอ.อวี๋ ที่ผ่านต้องขอบคุณคุณจริง ๆ แต่ว่าซู่เป่าของพวกเราไม่ใช่เด็กไม่รู้ประสีประสา”

น้ำเสียงอ่อนแอของนายหญิงซู “ฉันเชื่อซู่เป่า”

ผู้อำนวยการอวี๋ “……??”

ตระกูลซูนี่เป็นอะไรกัน

เดิมที่ตอนบ่ายหลังจากที่ผู้อำนวยการเดินจากไป พวกซูอิ๋งเอ่อร์ก็ทยอยมากัน

ซู่เป่าพูดด้วยความจริงใจว่าเขาสามารถทำให้คุณยายยืนขึ้นได้ ก่อนหน้านี้ก็ช่วยนวดให้ตลอด ยังขาดก็แค่ฝังเข็มเท่านั้น

เธอยังบอกอีกว่าสามารถทำให้ยายลุกขึ้นมาเต้นได้แน่นอน

ตอนแรกซูอิ๋งเอ่อร์ก็ไม่เชื่อ คุณท่านซูและซูอี้เซินก็ลังเล แต่ซูอีเฉินกลับพยักหน้าบอกว่าเขาเชื่อในตัวซู่เป่า

คุณท่านซูนึกขึ้นได้ว่าข้างกายซู่เป่ามีท่านอาจารย์อยู่...ก็ค่อย ๆ ยอมรับ

ซู่เป่าเด็กดีของเธอต่อให้จะรักษาเธอไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เธอยินดี อย่างไรที่ผ่านมาก็ไม่ได้มีอะไรดีอยู่แล้ว

ดังนั้นครอบครัวจึงมีมติเป็นเอกฉันท์...

เพียงเท่านี้ก็มีความสามัคคีอยู่ตรงหน้าแล้ว

ผู้อำนวยการอวี๋เห็นว่าสมาชิกทั้งเด็กและผู้ใหญ่ของตระกูลซูต่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเหมือนกับเด็ก และเขารู้สึกว่าทำอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ มันยิ่งน่าหดหู่ใจเข้าไปอีก

"พวกคุณมัน...โอ้ย!" เขาสะบัดมือด้วยความเจ็บใจ

เห็น ๆ อยู่ว่าตลอดห้าปีที่ผ่านมาพวกเขาดูแลนายหญิงซูที่สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้น นายหญิงซูถึงมีวันนี้ได้ ลุกขึ้นยืนได้ คือผลลัพธ์ที่มาจากความทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลรักษาของเขาต่างหาก

ตอนนี้ที่นายหญิงซูล้มมันไม่ได้เกิดจากเขา ทำไมพวกเขาถึงเปลี่ยนไปกัน!

อกตัญญู!

"ได้ หลังจากนี้ไปผมจะไม่ยุ่งกับนายหญิงซูอีก พวกคุณอยากทำอะไรก็ทำตามใจชอบเลย!"

ผู้อำนวยการอวี๋พูดให้ตัวเองดูดี จากไปด้วยใบหน้าที่แข็งกร้าว

ซูอีเฉินหลุบตาลงเล็กน้อย และพูดกับชวีเสี่ยง "เคลียร์บิลของสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้น"

"แล้วก็ถอนแผนการลงทุน และบริจาคสำหรับสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นเซิ่นหลิน"

ผู้อำนวยการอวี๋ที่ยังไม่ทันได้ไปไหนไกล "!!"