ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 219

ผู้อำนวยการอวี๋รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ในช่วงห้าปีที่ผ่านมาเพราะนายหญิงซูมาพักฟื้นที่สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นจึงทำให้สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นคล่องตัวขึ้นมาก

อุปกรณ์อำนวยความสะดวกพื้นฐาน ตระกูลซูบอกว่าจะบริจาคให้ก็บริจาคเลย

ขาดอุปกรณ์เครื่องมือรักษาอะไร ไม่ต้องพูดมากบริจาคให้เลยทันที

รวมถึงค่าใช้จ่ายในการอบรมบุคลากร ทุนในการทำวิจัย...ทั้งหมดนี้ตระกูลซูก็บริจาคให้ไม่เคยขาด

เป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปได้ดีมาก ๆ มากจนกระทั่งทำให้ผู้อำนวยการวางท่าใหญ่โตจนเหลิงไปแล้ว...

เเต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ ผู้อำนวยการอวี๋ถึงกับตัวแข็งทื่อเลยทีเดียว

ทว่าผู้ที่มาใช้บริการที่สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นเซิ่นหลิน ล้วนเป็นคนที่ร่ำรวยไม่น้อยไปกว่าตระกูลซู

ไม่บริจาคก็อย่าบริจาค บางทีผู้คนถึงขนาดแย่งกันบริจาคให้เขาเลยด้วยซ้ำ!

เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ทุกคนยอมรับในด้านการฟื้นฟูสมรรถภาพ ผู้ป่วยที่ร่ำรวยจำนวนมากมาหาเขาพร้อมกับสายสัมพันธ์ของพวกเขา

นายหญิงซูเป็นคนไข้ที่รวยที่สุดในสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นก็จริง แต่เธอไม่ใช่คนไข้ที่มีอำนาจสูงส่งที่สุด

อันที่จริงคนป่วยที่มีอำนาจก็มีไม่น้อยนะ!

ตระกูลซูจะต้องเสียใจภายหลัง!

ในที่สุดผู้อำนวยการอวี๋ก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง เมื่อไปถึงทางเข้าลิฟต์ยังคงมองย้อนกลับไปดูว่ามีใครในตระกูลซูมาตามเขาไหม

ในที่สุดก็ต้องผิดหวัง

“หึ”

ผู้อำนวยการอวี๋ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เขาพูดกับผู้ช่วยที่กำลังถือของด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"คอยดูให้ดี ๆ หน่อยนะว่าพรุ่งนี้นายหญิงซูอาการเป็นยังไง ถ้าพรุ่งนี้พวกเขามาหาฉัน ก็บอกว่าฉันไม่มีเวลา!"

“รับทราบครับ ผอ.”

**

ห้องผู้ป่วยพิเศษ

ซูอิ๋งเอ่อร์บ่น “พี่ใหญ่ เงินของพี่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็เท่ากับการให้คนเนรคุณ ฉันไม่เคยเห็นใครที่รับเงินของคนอื่น แล้วมาชักสีหน้าใส่คนที่ให้เงิน!"

จริงอยู่ที่นายหญิงซูพักฟื้นที่สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นเพียงไม่กี่ปี แต่ตระกูลซูก็ให้เงินไปจำนวนไม่น้อยเลยเหมือนกัน เงินเหล่านี้เพียงพอที่จะสร้างสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นอีกสองแห่งที่มีขนาดเท่ากันได้เลยทีเดียว

ซูอีเฉินพูดเบาๆ "มันไม่ได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว"

ค่าตอบแทนที่เพิ่มมากขึ้นของสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นเซิ่นหลิน ดึงดูดผู้มีความสามารถในด้านการทำกายภาพ และการฟื้นฟูจำนวนมาก ก็เลยส่งผลให้มีผลงานปรากฏออกมาอย่างโดดเด่น

ผู้ป่วยจำนวนมากได้รับประโยชน์จากมัน ซูอีเฉินจึงรู้สึกว่าเงินที่บริจาคไปไม่เสียเปล่า

นอกจากนี้ เงินแค่นั้นไม่ได้ถือว่าเยอะอะไรเลยสำหรับตระกูลซู

คนที่เจ็บปวดมากกว่าควรจะเป็นผู้อำนวยการอวี๋ การถอนเงินบริจาคของตระกูลซู ไม่ใช่แค่การถอน มันไม่ง่ายขนาดนั้น…

ซูอิ๋งเอ่อร์ถอนหายใจ “ฉันไม่ได้มองการณ์ไกลเท่าคุณ”

ซูอีเฉินไม่ได้อธิบายอะไรอีก

ซู่เป่าโยกศีรษะฮัมเพลงพลางเล่นดินน้ำมัน

"ฐานะไม่สูงไม่ส่ง เฮ้ ฉันควงมีดทำครัว มีดทำครัว~ ตัดช้างน้อยของคุณ ตัดออก..."

“พรวด!!”

ซูอิ๋งเอ่อร์น้ำพุ่งออกจากปาก

ทุกคนก็ตาโตชะงักกันหมด

มู่กุยฝายกุมขมับ “หนูไปเอามาจากใครเนี่ย”

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดไปก็รู้สึกโกรธ “ฉันก็บอกแต่แรกแล้วว่าอย่าให้เธอเล่นกับนกตัวนั้น ดูสิ ไม่ฟังกันเลย!”

ซู่เป่าพูดเสียงดัง “ไม่เกี่ยวกับนกเลย!”

นายหญิงซู “ช่วยด้วย...ขำจนแผลจะฉีกแล้ว”

ซูอี้เซิน “ซู่เป่าจ้ะ เด็กผู้หญิงไม่ควรจะพูดถึงช้างน้อย...”

ซู่เป่าประหลาดใจ “ทำไมล่ะ”

สมน้ำหน้า!

คอยดูเถอะ ไม่เกินครึ่งวันพวกเขาก็ต้องมาขอร้องเขาแล้ว เมื่อห้าปีก่อนที่เลือดออกในสมอง นายหญิงซูไม่ยอมตื่นเจ็ดวัน ก็เพราะพวกเขาเรียกนั่นแหละ

ผู้อำนวยการอวี๋นั่งไขว่ห้างพลางจิบชาดอกสายน้ำผึ้งเก๋ากี๊รอให้ตระกูลซูมาหาเขา

ทว่าคนของตระกูลซูยังไม่ทันมาถึง

แต่สิ่งที่มารอเขากลับเป็นคู่กรณีสองฝ่ายที่มาขอคืนเงิน และรอคืนสินค้ากองมหึมา

ฝ่ายแรกที่คืนสินค้าก็คือร้านยาขนาดใหญ่จำนวนหลายแห่ง

พวกเขาบอกว่ายายี่ห้อ [ยืนขึ้นมา] ที่ผลิตโดยสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นมีราคาแพง และไม่มีประสิทธิภาพ ปีหนึ่งขายได้ไม่เกินสองกล่อง แต่ในตอนแรกสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นขอให้พวกเขาตุนสินค้าไว้สองชุด

[ยืนขึ้นมา] หนึ่งกล่อง หนึ่งแสนแปดพันแปดร้อย สองชุดหนึ่งร้อยกล่อง ก็ปาเข้าไปเกือบยี่สิบล้านแล้ว

ยี่สิบล้านไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆ เลย ร้านยาขนาดใหญ่ต่างก็เรียกร้องให้ชดใช้!

อีกฝ่ายก็เป็นบริษัทอุปกรณ์ และเครื่องมือที่ประจำการอยู่ที่สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้น รวมถึงให้บริการตรวจสอบ และบำรุงรักษาอุปกรณ์เครื่องมือต่าง ๆ

คนพวกนี้คือผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในการทดสอบ และเชี่ยวชาญในด้านเทคโนโลยี

ข้อเรียกร้องในตอนนี้ก็คือ อุปกรณ์ไม่ใช่ของบริจาค แต่พวกเขานำอุปกรณ์มาให้เพื่อการสนับสนุนฟรีสำหรับผู้ที่มีความสามารถ...ต้องการเรียกร้องให้สถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้นจ่ายเงินทั้งหมดสามสิบล้านสำหรับค่าสึกหรอของอุปกรณ์ และอีกยี่สิบล้านสำหรับการฝึกอบรมบุคลากร

หรือเพิ่มค่าตอบแทนสำหรับสมาชิกที่ถูกส่งมาจากหน่วยงานนอก ให้เงินเดือนมากกว่าหนึ่งหมื่นต่อเดือน!

นอกจากนี้ยังมีบริษัทที่ตกลงว่าจะลงทุน และบริจาคเงินให้กับสถาบันดูแลผู้ป่วยพักฟื้น แต่จู่ ๆ ก็ไม่ให้แล้ว

ผู้อำนวยการอวี๋ยังไม่ทันได้รอให้ตระกูลซูขอความช่วยเหลือ ตัวเขาเองก็ตกอยู่ในสภาพสิ้นหวังแล้ว...

"ตระกูลซูจงใจ!" ผู้อำนวยการอวี๋กัดฟันอย่างโกรธเกรี้ยว

บริษัททั้งหมดที่เคยสนับสนุน และบริจาคมาตลอดวิ่งหนีไปชั่วข้ามคืนอย่างรวดเร็ว

ร้านยาขนาดใหญ่ต่างก็บอกว่าจะคืนสินค้า

จะบอกว่าตระกูลซูไม่ได้อยู่เบื้องหลัง เขาก็ไม่มีทางเชื่อ!