ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 220

ผู้อำนวยการอวี๋โกรธมาก

ขอให้เขาทำกายภาพบำบัดมาก็เยอะมาก ตระกูลซูเมื่อก่อนบริจาค และลงทุนให้เขาตลอด ก็ขอเขาเหมือนกัน

มาตอนนี้นายหญิงซูล้มลง พวกเขาก็โยนความผิดทั้งหมดที่เขา

ความดีความชอบที่ผ่านมาทั้งหมดนี่ไม่นับเหรอ

พาลโมโหใส่ทุกคนไม่สนใครหน้าไหน!

“ไม่เจ้าเล่ห์ขี้โกงไม่เป็นพ่อค้า ไม่มีพ่อค้าคนไหนไม่ขี้โกง ไอ้อกตัญญู ไอ้เนรคุณ ไอ้สารเลวจากหน้ามือเป็นหลังเท้าไม่สนใจใครเลย!”

ผู้อำนวยการอวี๋กดเสียงต่ำสาปส่งอยู่ในห้องทำงาน

สักวันจะต้องมีใครสักคนจัดการกับตระกูลซูได้แน่! เก่งกว่าตระกูลซูใช่ว่าจะไม่มี!

คิดเหรอว่าตัวเองเป็นจักรพรรดิจริงๆ!

ผู้อำนวยการอวี๋ พลิกหนังสือรวบรวมรายชื่ออยู่ด้วยความโกรธ อยากจะหาคนที่มีอำนาจปราบปรามตระกูลซู...

ขณะนั้นเองผู้ช่วยก็เปิดประตูเข้ามา "ผอ.อวี๋พ่อของคุณห่าวกำลังจะออกจากโรงพยาบาลในวันนี้ ท่านไหว้วานคนมานัดพวกเราไว้ล่วงหน้า"

ในก้นบึ้งจิตใจของผู้อำนวยการอวี๋ดีใจสุด ๆ คิดอะไรก็ได้อย่างนั้นเลยจริง ๆ สวรรค์ก็ช่วยฉันเหมือนกัน

กิจการตระกูลของคุณห่าวไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลซู ถึงขนาดที่ทรัพย์สินในต่างประเทศของเขาก็เยอะกว่าตระกูลซูด้วยซ้ำ! พ่อของคุณห่าวมีอาการเส้นเลือดในสมองแตก ซึ่งส่งผลให้เป็นอัมพาตครึ่งซีก เขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลมาระยะหนึ่งแล้ว

หลังจากรักษาเสร็จก็ต้องเข้าสู่กระบวนการกายภาพบำบัด และโรงพยาบาลทั้งหมดที่ทำการฟื้นฟูก็ไม่ได้มีชื่อเสียงเท่าพวกเขา ดังนั้นท้ายที่สุดพวกเขาก็ต้องมาที่นี่

ผู้อำนยการอวี๋ลุกขึ้นทันที “พวกเขามาหรือยัง”

“ยังไม่มาครับ วันนี้พวกเขาดำเนินการทำเรื่องออกโรงพยาบาล”

ผู้อำนวยการอวี๋พยักหน้า “เข้าใจแล้ว ฉันจะไปรับด้วยตัวเอง...ใช่แล้ว...เรื่องวิจัยการกระตุ้นเซลล์ด้วยเทราเฮิรตซ์รักษาสมองอัมพาตครึ่งซีกเสร็จสิ้นหรือยัง”

ผู้ช่วยลังเล "ยะ...ยังมีเอกสารบางอย่างที่ต้องตรวจสอบ..."

ผู้อำนวยการอวี๋ตบบ่าเขา "พ่อหนุ่ม จงกระตือรือร้นในการทำงานหน่อย อย่าผัดวันประกันพรุ่ง เรื่องวิจัยฉันเชื่อใจคุณถึงส่งให้คุณตลอด คนอื่นไม่ได้รับโอกาสนี้เลย คุณคิดว่าในอนาคตคุณจะแย่ลงได้เหรอ”

ผู้ช่วยรีบพูด "รับทราบครับผอ. แต่เอกสารไม่ง่ายที่จะตรวจสอบ”

การกระตุ้นเซลล์ด้วยเทราเฮิรตซ์ รักษาสมองอัมพาตครึ่งซีก...สิ่งเหล่านี้ไม่มีพื้นฐานทางทฤษฎี ไม่สามารถตรวจสอบได้

"ถ้าคุณไม่มีเอกสารก็อย่าไปตรวจสอบมัน ขอให้ห้องปฏิบัติการทำข้อมูล สิ่งที่เราต้องทำคือเป็นผู้บุกเบิก ใช้เทคโนโลยีเทราเฮิรตซ์เพื่อประโยชน์ของผู้ป่วยและมนุษยชาติ ในอนาคตเมื่อคนอื่นเขียนเอกสารประมาณนี้ พวกเราคือเอกสารของพวกเขา!"

ผู้ช่วยพยักหน้าซ้ำ ๆ อย่างชื่นชม จากนั้นผู้อำนวยการอวี๋ก็ออกไปอย่างพึงพอใจ

ป้าที่กวาดพื้นตรงประตูเห็นทั้งสองคนเดินจากไป เธอจึงพึมพำ "คนนึงกล้าสั่ง อีกคนก็กล้าทำ เฮ้อ..."

**

วันนี้ซู่เป่าไม่ได้ไปโรงเรียน

เธออยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนนายหญิงซู และคอยนวดขาให้เธอ

เสียงของนายหญิงซูยังคงแผ่วเบาไร้เรี่ยวแรง พูดด้วยความรัก “พอแล้วซู่เป่า รีบพักผ่อนเถอะ! ลำบากหนูแล้วนะ”

ซู่เป่าส่ายหัว “ไม่ลำบากเลยค่ะ! คุณยายลำบากกว่า”

ใบหน้าของนายหญิงซูเต็มไปด้วยความปลื้มใจ เด็กดีของเธอรู้จักการรักคนอื่นมาก ๆ เลยนะ!

ซู่เป่าบีบมือให้เธอ พูดด้วยเสียงนุ่มนวล “คุณยายรีบนอนนะคะ!”

นายหญิงซูพยักหน้า ค่อย ๆ หลับตาลง

ซู่เป่าร้องเพลงกล่อมเบา ๆ “นอนสาเด้อหล่าหลับตาแม่สิกล่อม...”

หลังจากร้องเพลงจบ ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาจากข้างนอก

"อุ้ย น้องสาวคนนี้โชคดีจังเลยที่มีหลานสาวเชื่อฟังขนาดนี้!"

ซู่เป่าหันศีรษะไปมอง เห็นเพียงหญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้านนอก

เธอมองไปที่นายหญิงซูที่กำลังหลับอยู่ จากนั้นวิ่งเหยาะ ๆ ออกไปแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ "นี่ยาย ยายอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ!"

มันจะส่งผลถึงคุณยาย

หญิงชรามองไปที่ซู่เป่าด้วยความประหลาดใจ จากนั้นจึงยืนขึ้นโดยใช้ไม้ค้ำยัน

“เฮ้ ฉันรู้ ๆ เมื่อก่อนฉันตายที่นี่ ตาแก่ของฉันที่อยู่ห้องข้าง ๆ กำลังจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ ฉันก็กำลังจะไปเหมือนกัน แวะมาดูเฉยๆ”

ซู่เป่าร้องอ๋อ มองเธอลอยออกไปนอกประตู ก็เห็นผู้ป่วยข้างห้องนั่งอยู่บนรถเข็น มีคนกำลังเข็นออกมาพอดี

ปากและตาของเขาบิดเบี้ยว น้ำลายไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ มือและเท้าด้านขวาสั่นไม่หยุด

เมื่อนางพยาบาลได้ยินเช่นนี้ เธอตกใจ และโกรธมากทันที ยื่นมือไปผลักซู่เป่า

"เข้าไป อย่าสร้างปัญหา! ยุ่งเรื่องของคนอื่นไปทั่ว มันธุระอะไรของเธอ!"

ซู่เป่าพลิกมือแล้วจับไปที่ไหล่ เหวี่ยงนางพยาบาลออกไป!

ตุ้บ!!!

หญิงชรา “!!”

ชายชรา (º﹃º)

เสียงดังนี้ทำให้ผู้คนทั้งด้านใน และด้านนอกตกใจรีบวิ่งเข้ามา

พยาบาลหลายคนคิดว่าชายชราล้มลง จึงถามซ้ำ ๆ "เกิดอะไรขึ้นคะ"

ชายชราไม่สามารถพูดได้ ทำได้อย่างเดียวคือ "เอ่อ...เอ่อ" ทว่ารอบ ๆ ไม่มีผู้เห็นเหตุการณ์

พยาบาลคนนั้นโดนเหวี่ยงหัวกระแทกจนปวดตุ้บ ๆ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจึงทำให้เธอหงุดหงิด เธอชี้ไปที่ซู่เป่าด้วยความโกรธ "เธอผลักฉัน!"

ทุกคนมองไปที่ซู่เป่า จากนั้นมองไปที่นางพยาบาลที่กระเด็นห่างออกไปหนึ่งเมตร

“เอ่อ…”

ไม่ใช่แล้วมั้ง

เมื่อหญิงชราเห็นว่าซู่เป่าไม่ส่งเสียง จึงรีบพูด "เฮ้ เจ้าเด็กโง่ รีบบอกไปว่าไม่ใช่เธอ! เวลาแบบนี้อย่าไปสนใจความซื่อสัตย์หรือไม่ซื่อสัตย์"

ซู่เป่ากระพริบตาปริบ ๆ พูดอย่างลังเล “ไม่...ไม่ใช่หนู...”

พยาบาลตื่นตระหนก "เธอนั่นแหละ!"

พยาบาลอีกคนหนึ่งพูดขึ้นมา "เฮ้ พอแล้ว ๆ พี่จวนพี่มองผิดหรือเปล่า เธอยังเด็กขนาดนี้จะผลักพี่ได้ยังไง!"

พยาบาลที่ถูกเรียกว่าพี่จวนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และรีบระงับความคับข้องใจ เธอเกาหัวเหมือนคนโง่ ๆ

"ขอโทษ...ขอโทษ ฉันแค่เห็นเงาคนวิ่งผ่าน แต่มองไม่ชัดก็กระเด็นไปแล้ว”

"ตอนนี้ฉันเห็นชัดแล้วว่าเป็นเด็ก...เฮ้อ ฉันผิดเอง เมื่อคืนเฝ้าคุณตาทั้งคืนไม่ได้นอนก็เลยสับสน..."