ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 229

วิดีโอล่าสุดที่ส่งลงมาในกลุ่มคือนายหญิงซูกำลังนั่งจิบน้ำพักผ่อนอยู่ พูดจาอย่างสดใสว่า “เห็นแล้วใช่ไหม ฉันยืนได้แล้วนะ แถมยังเต้นรำได้อีกด้วย! ทั้งหมดนี้เป็นเพราะซู่เป่าเลยล่ะ”

นายหญิงซูกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “การฝังเข็มของซู่เป่าสุดยอดมาก ซู่เป่าน้อยของพวกเราช่างมีพรสววรค์จริงๆ”

ซู่เป่าฝังเข็มเหรอ!?

ซู่เป่าทำให้นายหญิงซูยืนขึ้นได้งั้นเหรอ???

พี่น้องตระกูลซูทุกคนต่างตกตะลึงด้วยความเหลือเชื่อ!

ซูอิ๋งเอ่อร์ “พวกพี่ๆ น้องๆ มัวแต่งงอะไรกันอยู่ โม้ชัดๆ!”

มู่กุยฝาน “สุดยอดไปเลย ใครกันนะที่เก่งกาจสามารถรักษาคุณแม่ได้ อ๋อ ลูกสาวของฉันเองนี่นา ถ้าอย่างนั้นก็ไม่น่าแปลกใจหรอก”

ทุกคนในตระกูลซู “...”

ซูอีเฉิน ‘กดไลค์’

ซูจื่อหลิน ‘กดไลค์’

ซูเยว่เฟยส่งข้อความตอบกลับ ‘คุณแม่เก่งมาก ซู่เป่าก็ด้วย เซอร์ไพรส์จริงๆ!’

ซูอิ๋งเอ่อร์ ‘อาหารเย็นคืนนี้จัดเต็มแน่ พวกฉันทั้งห้าคนจะเหมาตลาดริเวอร์ไซต์พลาซ่าให้เกลี้ยงเลย’

ซูอี้เซิน ‘ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะ! ยังไงก็ตาม ต้องขอยกนิ้วให้กับซู่เป่าตัวน้อยของเรา ว่าแต่ซู่เป่าสนใจอยากมาเรียนแพทย์กับลุงไหม’

ทุกคนพร้อมใจกันส่งสติ๊กเกอร์ ‘ไปไกลๆ ซะ’

คุณท่านซู: [เพิ่มวิดีโอใหม่] เป็นคลิปมุมกว้างสามร้อยหกสิบองศา

ซู่เป่าถือโทรศัพท์และส่งอีโมจิ 【(((o(*ﾟ▽ﾟ*)o)))】

ทุกคน “!!!”

น่ารัก! ! (*ෆ´˘ `ෆ*)♡

เจ้าเด็กตัวน้อยของพวกเขาส่งข้อความเป็นกับเขาด้วย!

ดวงตาของซูอีเฉินเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขาเลือกวิดีโอเล็กๆ ของหญิงชราที่กำลังเต้นรำในริเวอร์ไซต์พลาซ่ากับครอบครัวพร้อมๆ กัน และโพสต์ไปยังหน้าฟีด

ภายในเวลาไม่ถึงสองวินาที ทุกคนต่างคอมเม้นท์ตอบกลับมาว่า

? ? ?

? ? ? ?

？？？？？

‘นายหญิงแห่งตระกูลซูนั่งรถเข็นมาห้าปีแล้ว และเธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อไม่กี่วันก่อน’

‘สามารถยืนขึ้นและเต้นรำได้แล้วงั้นเหรอ? ?’

‘หมอช่าง...อัจฉริยะ!’

‘คุณซู ครอบครัวของฉันเพิ่งเก็บเห็ดป่าจากภูเขาฉางไป๋มา ให้ฉันส่งไปให้ไหม’

‘หมอฟ้าประทานคนไหนกัน ทักษะช่างเก่งกาจเทียบเทวดาขนาดนี้’

‘กดไลค์!!’

‘กดไลค์!!+1’

‘กดไลค์!!+2’

...

ทันทีที่ครอบครัวเฉินพาคุณท่านเฉินออกจากโรงพยาบาล พวกเขาทั้งหมดต่างก็มีสีหน้าเศร้าหมอง

คุณท่านซูแน่ใจว่าเขามีภาวะสมองเสื่อมจริงๆ เขาไม่ค่อยมีสติ ตาของเขาพร่ามัว และเขาไม่สามารถแม้แต่จะกิน ดื่ม หรือเข้าห้องน้ำได้ตามปกติ

หลังจากอยู่ได้สองสามวัน ก็สามารถออกจากโรงพยาบาล ทานอาหาร และลุกนั่งได้ แต่ไม่สามารถลุกขึ้นยืนทั้งสองขาได้

ในขณะนี้ ลูกชายคนโตของตระกูลเฉิน จู่ๆ ก็เลื่อนฟีดไปเห็นโพสต์ของซูอีเฉิน

พอพยาบาลรู้ว่าตระกูลเฉินมีผู้มาเยี่ยม เลยหันไปบอกว่าเป็นคุณซูจากตระกูลซู

เฉินเจียคังขอให้เธอเข็นคุณท่านซูออกไปเพื่อพักผ่อน น่าจะเป็นเพราะต้องการพูดคุยกับประธานซูเป็นการส่วนตัว

ดังนั้นพยาบาลจึงคิดว่าไม่น่ามีใครมาเยี่ยมเยียนท่านแล้ว พวกเขาคุยธุระกัน รับแขก อีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งน่าจะกลับมา

ขณะที่แทะเมล็ดแตงโม พยาบาลก็ใส่เปลือกเมล็ดแตงโมทั้งหมดลงในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง เธอมัวแต่ปัดโทรศัพท์ เขาไม่ได้มองคุณท่านซูเลย

"แตงโม...แตงโม..."

พยาบาลจับจ้องมาที่เขา “อยากกินเมล็ดแตงโมงนักใช่ไหม ไม่ได้หรอก ไปกินยาซะ!"

จู่ๆ เธอก็คว้าเปลือกเมล็ดแตงโมในกระเป๋าแล้วโยนใส่หัวชายชราเหมือนเป็นเรื่องตลก

ชายชราตกใจมากและรีบหลับตา

พยาบาลถือโทรศัพท์มือถือด้วยรอยยิ้ม คว้าเมล็ดแตงโมเข้าปากคำใหญ่ เคี้ยวมันในปากแล้วบ้วนทิ้ง "มานี่ ตาแก่ฟันของคุณไม่ดี ฉันจะเคี้ยวให้เอง"

เธอคายเมล็ดแตงโมเคี้ยวคำใหญ่ๆ ลงบนรองเท้าแตะ หยิบทรายหนึ่งกำมือแล้วโรยลงบนเมล็ดแตงโม

“นี่ ฉันเติมเกลือให้เธอแล้ว กินสิ!”

ตอนนี้ชายชราสติไม่ดี เขาจึงไม่รู้ว่าอะไรสะอาดหรือไม่

พยาบาลให้เมล็ดทานตะวันแก่เขา และเขาก็รับมันอย่างตัวสั่นด้วยแววตาที่เบิกบานเหมือนเด็กๆ

พยาบาลถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์มือถือแล้วหัวเราะ "ทุกคน ดูลาแก่นี่สิ มันแก่และสติแตกจนไม่เข้าใจอะไรเลย แถมยังอยากกินเมล็ดแตงโมที่ฉันคายทิ้งด้วย"

"ชายชรานี่สกปรกและน่าขยะแขยงจริงๆ!"

“เฮ้ ฉันว่าฉันยังใจดีเกินไปนะ น่าจะฉี่ใส่สักหน่อย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า……”

สายตาของพยาบาลเต็มไปด้วยความชั่วร้าย เฝ้าดูชายชราหยิบเมล็ดแตงโมที่เคี้ยวแล้วกำมือหนึ่ง และเขากำลังจะยัดเข้าปาก...