ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 242

ซู่เป่าเข้าใจในทันที เธอมองผีดวงซวยที่อยู่ตรงหน้า

“ถึงว่าล่ะทำไมตาก็ดำ ริมฝีปากก็ดำ ที่แท้ก็เป็นตัวซวยนี่เอง”

ผีดวงซวยแก้ตัวว่า “นี่เขาเรียกว่านอกกระแสต่างหาก เธอจะไปเข้าใจอะไร?”

ซู่เป่า แล้วนอกกระแสที่ว่านี่คืออะไรอีกล่ะ

ความนิยมของคนรุ่นก่อนนี่ประหลาดจังเลย!

จี้ฉางถามว่า “เจ้าตั้งใจสั่งสอนเหวยหว่านจนเป็นแบบนี้เพื่อดึงดูดความสนใจของพวกเราใช่ไหม?”

ผีดวงซวย “เปล่านี่ ฉันก็แค่บังเอิญเกลียดเหวยหว่านเหมือนกันเฉย ๆ...”

จี้ฉางหัวเราะเยาะ “เจ้าน่าจะติดอยู่ที่เรือนจำแห่งนี้นานมากแล้วนะ อยู่มาได้ตั้งนานไม่เกลียด ดันมาเกลียดเมื่อวานหลังจากที่ซู่เป่ามาเยี่ยมเหวยหว่าน”

ผีดวงซวยเห็นว่ายังไงก็ปิดไม่มิดแล้ว ก็เลยยอมสารภาพ

ที่แท้ผีดวงซวยก็ติดอยู่ที่เรือนจำนี้มาเกือบยี่สิบแล้ว แต่ขนาดกลายเป็นผีร้ายแล้วก็ยังออกไปจากที่นี่ไม่ได้อยู่ดี

ในเรือนจำมีคนเข้ามาตั้งเยอะแยะ แต่ไม่มีเลยสักคนที่ดวงสมพงกับเขา

ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะได้กลายเป็นผีร้าย วันนั้นเขาหัวเราะเสียงดัง คิดว่าจะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว แต่สุดท้ายกลับถูกรั้วไฟฟ้าบนกำแพงช็อตกลับมา

เขาเลยคิดจะออกทางประตูใหญ่ ผลปรากฏว่าโดนหมาดำไล่กวดรอบเรือนจำห้ารอบ

“ฉันใช้เวลาตั้งสิบปีกว่าจะได้กลายเป็นผีร้าย... แต่เพียงเพื่อจะได้ออกจากเรือนจำแห่งนี้ ฉันต้องใช้เวลาอีกเจ็ดปีเต็ม!”

ทุกครั้งที่ฉันพยายามออกไปก็มักจะมีโน้นนี้ร้อยแปดพันอย่างบังคับให้ฉันต้องกลับมา

ซวยชะมัดเลย!

“เมื่อวานตอนที่เห็นพวกเธอมา... ฉันดีใจแทบบ้า ฉันคิดว่าแอบตามพวกเธอไปแล้วฉันจะออกไปได้...”

ใครจะไปคิดว่าไม่ทันได้ออกจากประตูเรือนจำ ดันมีป้าที่มาจากบ้านนอกมาเยี่ยมลูกชาย ป้าแกเอาไก่ตัวผู้ตัวใหญ่มาด้วย ไก่ตัวผู้ออกมาจากกระสอบแล้วก็จิกเขากลับเข้าไปข้างในอีก!

ซูเป่างง “พี่กลัวไก่ตัวผู้เหรอคะ?”

ผีดวงซวยหน้าเศร้าหมอง “ไก่ตัวผู้มีไอหยางเยอะไง”

ซู่เป่าเคลือบแคลง “จริงเหรอคะ?”

ผีดวงซวยลูบผมหน้าม้าของตัวเองแล้วสะบัดสองสามที ก่อนจะตอบอึกอักว่า “แน่สิ”

เขาไม่ทางยอมรับว่าเขากลัวไก่แน่ ๆ

พอเห็นว่าเหมือนซู่เป่ายังจะถามอะไรอีก ผีดวงซวยก็รีบพูดขึ้นว่า “แล้วพวกเธอช่วยพาฉันออกไปได้ไหม? ขอแค่ออกไปจากที่บ้า ๆ นี่ให้ฉันทำอะไรก็ยอม!”

ซู่เป่าพยักหน้า เธออยากจะถามว่าผีดวงซวยเป็นใคร ตายยังไง แต่ว่าตรงนี้มีคนเยอะเกินไป

เธอจึงดึงมือซูอีเฉิน “คุณลุงใหญ่ รีบไปกันเถอะค่ะ!”

ซูอีเฉินก็ไม่ได้ถามเหตุผลใด ๆ จูงมือซู่เป่าแล้วออกไปเลย

เหวยหว่าน “??”

เธอร้องไห้อยู่ตรงนี้ตั้งนานซูอีเฉินก็ไม่ได้สนใจเธอเลย ซู่เป่ายิ่งแล้วใหญ่เล่นนิ้วไปพึมพำคนเดียวไป

แล้วพวกเขามาทำไมกันเนี่ย?? ไม่ใช่เพราะรู้ข่าวว่าเธออยู่ที่นี่ลำบากมากก็เลยมาเยี่ยมหรอกเหรอ?

เหวยหว่านรู้สึกว่าตัวเองโดนดูถูกและด้อยค่า ทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้!

เธอไม่ยอม เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว สักนาทีก็ไม่อยากอยู่ อย่างน้อยแค่ได้ย้ายเรือนจำก็ยังดี!

“ซู่เป่า...”

เหวยหว่านดิ้นรนพยายามจะตามไป แต่ยังไท่ทันได้พ้นประตู จู่ ๆ ก็มีใบหน้าหนึ่งผุดขึ้นมาแล้วพุ่งเข้ามาใส่เธอ

ซูจิ่นอวี้ร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาเป็นสายเลือด “พี่สะใภ้รอง...”

เหวยหว่านตกใจชะงักฝีเท้ากะทันหันจึงหกล้มตีลังกา!

ซู่จิ่นอวี้บิดตัวให้ได้องศาแล้วหมอบลงบนพื้น “พี่สะใภ้รอง... เหมือนว่าตัวฉันจะขาดสองท่อนเลย พี่มาช่วยฉันหน่อยสิ...”

เหวยหว่านกรีดร้องไม่หยุดพลางถอยหลังไป ขนาดกับผู้คุมที่มาดึงตัวเธอ เธอยังตกใจสะบัดมือไม้มั่วไปหมด

“ไสหัวไป อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา!” เธอกรีดร้องเสียงสูงปรี๊ด

ผู้คุมเลยเอากระบองไฟฟ้าซ็อตเธอ

เหวยหว่านตาเหลือก ล้มลงไปนอนชักกระตุกอยู่บนพื้น

ก่อนที่เธอจะสลบไปเธอสิ้นหวังมาก ทำไม... ทำไมเธอต้องเป็นคนที่บาดเจ็บตลอดเลย?! ทำไมเธอถึงอนาถขนาดนี้!

ซูอีเฉินพาซู่เป่าเดินออกมาข้างนอก ผู้คุมคนที่พาพวกเขาออกมาพูดว่า “ญาติครับ เดือนหนึ่งอนุญาตให้เยี่ยมได้หนึ่งถึงสองครั้งนะครับ แล้วก็ช่วงนี้เหวยหว่านทำตัวไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ด้วย เดือนหน้าพวกคุณก็เว้นนานหน่อยค่อยมาดีกว่านะครับ”

ซูอีเฉินพยักหน้าเบา ๆ “ครับ”

ซู่เป่า “คุณลุงสบายใจได้ค่ะ พวกเราจะไม่มาอีกแล้วค่ะ”

ผู้คุม “?”

**

รถค่อย ๆ แล่นมุ่งหน้าออกไปทางด้านนอกเรือนจำ

เรือนจำมีประตูสองชั้น ล้อหน้าของรถยนต์เพิ่งจะข้ามพ้นเส้นเขตประตูออกมาครึ่งคัน

ผีดวงซวยก็ดีใจเนื้อเต้น ในสุดเขาก็จะได้ไปจากที่บ้า ๆ นี่สักที!

เขาหัวเราะเสียงดัง “ในที่สุกฉันก็ออกมาได้แล้ว! ฮ่า ๆ ๆ ๆ ฉันออกมาได้แล้ว!!!”

แค่อากาศชั้นเดียว แต่ผีดวงซวยก็ออกมาไม่ได้

จี้ฉางยกมือขึ้นหยิบสมุดของเขาออกมา พลางพูดว่า “ถามวันเดือนปีเกิดเขาที สถานที่เกิดด้วย เดี๋ยวอาจารย์ดูให้”

นี่ไปทำอะไรมาถึงได้โดนเรือนจำกักวิญญาณไว้ไม่ให้ออกได้?

ขณะนี้เองตัวของผีดวงซวยมีควันดำลอยขึ้นมา เขามองท้องฟ้าเหนือหัวน้ำตานองหน้า

เขาดีใจเร็วเกินไปหน่อยสินะ

ถ้ารู้แบบนี้น่าจะนั่งรถออกมาให้พ้นประตูเหล็กก่อนแล้วค่อยหนีทีหลัง!

“ฮือ ๆ ๆ...”

ผีดวงซวยร้องไห้

เดิมทีซู่เป่าอยากจะเอานิ้วไปจิ้มเขา แต่เห็นว่าเขาโดนหมาฉี่ใส่เต็มตัวก็เลยไม่แล้วดีกว่า

“พี่หลงอ้าวเทียน พี่เกิดที่ไหน วันเดือนปีเวลาเกิด แล้วตายยังไง?” ซู่เป่าถาม

ตอนนี้ผีดวงซวยไม่เหลือมาดเหย่อหยิ่งอีกแล้ว เขาพูดเศร้า ๆ “ฉันเป็นคนเหิงเซี่ยน เกิดปี 1988 เดือนมกรา...”

“ฉันตายตอนปี 2005... โดนไก่ตัวผู้จิกตาย”

ซู่เป่า “...”

ซูจิ่นอวี้เกิดความสนใจขึ้นมาเลยลอยมาข้าง ๆ “แล้วไงต่อล่ะ?”

ผีดวงซวยมองสองแม่ลูกจอมเผือกแวบหนึ่ง

... ช่างเถอะ ยังไงเขาก็สู้ไม่ได้อยู่ดี!

“ปีนั้นฉันไม่ตั้งใจเรียน วัน ๆ เอาแต่ขลุกอยู่ในร้านเน็ต ตอนปิดเทอมก็ไปเที่ยวเล่นอยู่หลายวันถึงจะกลับบ้านที่บ้านนอก”

แม่ใช้ให้ฉันไปให้อาหารไก่ ตอนนั้นฉันง่วงมากก็เลยหยิบอาหารไก่สาดไปลวก ๆ แล้วก็เอากะละมังวางไว้บนขอบกำแพง”

“แล้วฉันก็เผลอเหยียบขี้ไก่เลยไปยืนเกาะกำแพงยกเท้าขึ้นมาเช็ดออก”

“กะละมังที่ตั้งอยู่บนขอบกำแพงไม่รู้ตกลงมาได้ไง ตกลงมาใสหัวฉันพอดีด้วย”

“ฉันตกใจจนผละถอยไปหลายก้าว แล้วก็ไปเหยียบโดนแม่ไก่ที่กำลังกินอาหารอยู่...”

ซู่เป่ากระพริบตา “แล้วคุณก็เลยโดนไก่ตัวผู้จิกตายเหรอ?

ซูจิ่นอวี้คิดพลางทำหน้าอยากรู้อยากเห็น “ก็ไม่น่านะ โดยจิกตายเลยเหรอ?”

สองแม่ลูกมองผีดวงซวย

ผีดวงซวย “...”