ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 243

ผีดวงซวยพูดต่อ “จะเป็นไปได้ไง!”

แต่ว่าพอเขาเหยียบไก่ตัวเมีย ไก่ตัวผู้ก็โมโหพุ่งเข้ามาจิกเขา

เขาล้มลงบนพื้นแล้วโดนมันจิกเข้าที่ตา!

เขาเจ็บจนทนไม่ไหวเลยหยิบท่อนไม้ที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาฟาดผัวะลงไปแล้วก็แม่นโดนตรงหัวไก่ตัวผู้พอดี ไก่ตัวนั้นก็เลยโดนตีตาย...

ฝูงไก่ร้องระงมไม่ยอมหยุด ตาเขาก็เจ็บจนมองอะไรไม่เห็นเลยเหยียบลูกไก่ตายไปอีก

พอแม่ไก่เห็นก็พุ่งพรวดเข้ามา เขาก็เลยตีแม่ไก่ตายไปอีกตัว

“พอแม่ฉันกลับมาแล้วรู้ว่าลูกไก่ที่เพิ่งฝักออกมาโดนฉันเหยียบตายไปสามตัว พ่อแม่ไก่ก็โดนฉันตีตายอีก ก็เลยทุบฉันด้วยความโมโห”

แล้วก็เพราะโดนทุบนี่แหละ ฉันก็เลยออกจากบ้านไปเลย ฉันเอาเงินติดตัวไปนิดหน่อยก็ไปเที่ยวเล่นจนเปิดเทอมก็ไม่กลับไปเรียน

“พ่อฉันโกรธก็เลยไม่ให้เรียนต่อแล้ว ตอนนั้นฉันก็ยอมไม่เป็น ไม่ให้เรียนก็ไม่เรียน!”

“ก็แค่ต้องทำงานหาเงินไม่ใช่หรือไง? ฉันก็ทำได้!”

“จากนั้นฉันก็เลยไปสมัครเป็นพ่อครัว ฉันได้งานแรกมาอย่างราบรื่น”

“แต่ทำไปได้ไม่ถึงเดือนร้านอาหารก็เจ๊ง”

“ฉันเลยต้องไปเป็นยามที่โรงแรม แน่นอนว่าฉันได้เข้าทำงาน แต่ทำได้แค่ครึ่งเดือนโรงแรมก็เจ๊ง”

“ทำไงได้ ทีนี้ฉันก็เลยไปทำงานขันน็อตในโรงงาน ใครจะไม่คิดว่าแค่เจ็ดวันโรงงานก็เจ๊ง”

ซูจิ่นอวี้ “...”

ซู่เป่า “...”

“แล้วไงต่อ?”

สองแม่ลูกที่นั่งนอง ๆ อยู่ข้างประตูเรือนจำพูดออกมาพร้อมกัน

ผีดวงซวย “จะทำไงได้ล่ะ ทีนี้ฉันก็เลยไปเป็นพนักงานทำความสะอาดในเรือนจำ เรือนจำคงไม่เจ๊งหรอกมั้ง?”

“ใครจะไปคิดว่าเรือนจำก็ยังเจ๊งได้ด้วย...”

ซูเป่ากับซูจิ่นอวี้ “.??”

ผีดวงซวย “เขาทำการจัดผังเมืองใหม่ เรือนจำแห่งนั้นโดนย้ายไป แล้วพวกเขาก็ไม่เอาฉันแล้วด้วย”

ซูเป่าแค่รู้สึกว่าประหลาดจังแล้วถามว่า “แล้วไงต่อ?”

ผีดวงซวย “ฉันไปบริษัทไหนบริษัทนั้นก็เจ๊ง พอนานวันเข้าพวกเจ้าของเขาก็รู้เลยไม่มีใครรับฉันเลย”

“ฉันไม่มีเงินแล้วจริง ๆ ถึงได้รู้ว่าใช้ชีวิตในสังคมจริงมันยากขนาดนี้...”

“ฉันก็เลยกลับไปขอร้องพ่อฉันว่าให้ฉันกลับไปเรียนหนังสือ... คราวนี้พ่อฉันก็ตกลง แต่ฉันเพิ่งกลับไปเรียนได้ไม่กี่วันโรงเรียนก็เจ๊งเหมือนกัน”

ซู่เป่า and ซูจิ่นอวี้ “ขนาดโรงเรียนยังเจ๊งได้ด้วยเหรอ?”

ความสามารถอันนี้พี่หานหานต้องชอบแน่เลย

ผีดวงซวยถอนใจ “โรงเรียนจะยกระดับเป็นโรงเรียนชั้นนำ แล้วทุบพื้นที่โรงเรียนเก่าทิ้งทั้งหมด นักเรียนที่ผลการเรียนแย่ก็จะถูกส่งไปเรียนอาชีวะ”

“ฉันก็เลยต้องกลับบ้าน ผลปรากฏว่าพอกลับไปถึงก็พบว่าฉันไม่มีบ้านอีกแล้ว”

ซูจิ่นอวี้ “...”

ซู่เป่า “เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะคะ?”

นี่ก็จะซวยเกินไปแล้วมั้ง ไปที่ไหนที่นั้นต้องหายไป แม้กระทั้งบ้านตัวเอง?

ผีดวงซวย “พ่อแม่ฉันทะเลาะกัน แม่ฉันโมโหเลยหนีไม่ทำงานที่มณฑลอื่น พ่อฉันก็โกรธมาเลยหนีไปเหมือนกัน”

เขาแทบไม่ได้พักหายใจเลย!

“ฉันไปฟ้องผู้คุม ปรากฎว่าพอกลับมาโดนหนักกว่าเดิมอีก”

ฉันไปขดตัวอยู่ในมุมกำแพง ปรากฎว่าโดนสวิทช์ที่ไฟรั่วช็อตเอา ฉันร้องโอ๊ยแล้วล้มทับหัวโจกในนั้นเข้า ก็เลยโดน... อีก”

“ฉันทนไม่ไหวเลยพยายามหนี สุดท้ายโดนหมาไล่วิ่งวนไปสามสิบรอบ กระบองไฟฟ้าฟาดลงมาช็อตฉันกึก ๆ ๆ ไม่ยั้ง

“ฉันยื่นคำร้องขอย้ายเรือนจำ ให้ตายสิ ทุกครั้งที่ฉันยื่นไปก็ต้องเกิดเรื่องต่าง ๆ นานา ทำให้ไม่ได้ไป!”

“ครั้งแรกสุดฉันยื่นคำร้องสำเร็จ ฉันคิดว่าฉันจะได้หลุดพ้นจากความยากลำบากนี้ได้สักที ผลปรากฎว่าวันนั้นมีคนเผาแผงควบคุมไฟในเรือนจำ พอโดนเรื่องนี้เข้ามาขัดจังหวะ พัศดีโดนตรวจสอบ จากนั้นก็เปลี่ยนพัศดีคนใหม่ คำร้องที่ฉันยื่นไปก็เป็นอันจบกัน”

“ครั้งที่สองฉันก็ยื่นคำร้องสำเร็จอีก แต่ปรากฎว่าอาหารในเรือนจำมีปัญหา หลายคนทั้งอาเจียนทั้งท้องเสีย ข้างบนโดนตรวจสอบ... เปลี่ยนพัศดีใหม่ ฉันก็เลยยังต้องอยู่”

“ครั้งที่สามที่ฉันยื่นคำร้อง นักโทษตีกันเป็นเรืองใหญ่มาก ข้างบนโดนตรวจสอบ... เปลี่ยนพัศดีใหม่... แล้วฉันก็...”

“ครั้งที่สี่ไฟไหม้สายพานการผลิตในเรือนจำ... ข้างบนโดนตรวจสอบ... เปลี่ยนพัศดีใหม่ ฉันก็เลยไม่ได้ไปอีกตามเคย”

“ครั้งที่ห้า... ครั้งที่หก...”

ไม่ว่าจะยื่นคำร้องไปกี่ครั้ง เรือนจำต้องเกิดเรื่องแล้วก็เปลี่ยนพัศดีใหม่ทุกครั้ง

จากนั้นคนข้างบนก็ไม่ให้เขายื่นคำร้องแล้ว ซวยชะมัด พวกเขาก็ไม่รู้จะทำไงดีเลยต้องทำเป็นงานยุ่งแล้วดันเรื่องคำร้องของผีดวงซวยลงไป

ซูจิ่นอวี้ส่งเสียงจึ๊ปาก “พัศดีซวยชะมัด”

แล้วผีดวงซวยก็เลยออกไปจากเรือนจำนี้ไม่ได้สักที

“แล้วพี่โดนไก่จิกตายได้ไง? ในเรือนจำมีไก่ด้วยเหรอ?” ซู่เป่าสงสัย

ผีดวงซวยทำหน้าประมาณว่าเรื่องมันยาว