ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 254

นายหญิงซูเอ่ยพูดตรงๆ “อาเนี่ย ‘เชิญ’ ให้เธอออกไปที”

แค่ดูยังน่ารำคาญสุดๆ

อาเนี่ยได้ยิน ก็ไม่มีท่าทีเกรงใจอีกต่อไป “เชิญครับ คุณเป้ย”

เป้ยเฉินอวี่ราวกับไม่ได้ยิน ยังคงก้มกราบเรื่อยๆ “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ…”

“ฉันรู้ว่าฉันไม่คู่ควรที่จะเหยียบที่นี่…แต่ฉันอยากขอบคุณพวกคุณมากจริงๆ หากไม่ใช่เพราะพี่อีเฉินให้เงินรักษากับฉัน ฉันคงมีชีวิตอยู่ถึงทุกวันนี้ไม่ได้ นายหญิง ขอร้องล่ะให้โอกาสตอบแทนกับฉันสักครั้ง มิฉะนั้นฉันคงรู้สึกไม่สบายใจ!”

คิ้วของซู่เป่าขมวด น้าคนนี้มาขอบคุณแท้ๆ แต่ทำไมถึงให้ความรู้สึกที่ไม่สบายใจล่ะ

“น้า งั้นน้าคืนเงินเถอะ” ซู่เป่าคิดสักพัก จากนั้นกล่าว “น้าพูดตลอดว่าไม่รู้ควรจะตอบแทนยังไง อีกทั้งยังบอกด้วยว่าหากไม่ตอบแทนจะรู้สึกไม่สบายใจ งั้นน้าก็คืนเงินสิ! แค่คืนเงินก็จบเรื่องแล้ว!”

เจ้าตัวน้อยสีหน้าจริงจัง เธอกำลังคิดปัญหานี้จริงๆ และยังเสนอวิธีแก้ปัญหามาให้อีกด้วย

จู่ๆ เธอก็นึกได้…เงินตั้งเยอะแยะขนาดนั้น!

หลายล้าน! เยอะกว่าอั่งเปาเธออีก…

คนในตระกูลซูชะงัก วิธีแก้ปัญหานี้…ทำไมพวกเขาคิดไม่ถึงล่ะ

ทันใดนั้น ทุกคนต่างเงียบลง นายหญิงซูส่งสัญญาณทางสายตาให้กับอาเนี่ย ว่ารอให้ซู่เป่าพูดให้จบ

เป้ยเฉินอวี่นิ่งอึ้ง

เธอมาขอบคุณตระกูลซู ไม่ใช่มาคืนเงินสักหน่อย

อีกอย่างนะ เธอจะไปเอาเงินมายมายขนาดนี้มาคืนจากที่ไหน

“ฉัน…” เธอกำเสื้อไว้แน่น “ฉันไม่มีเงิน…เพื่อรักษาโรคให้ฉัน ครอบครัวฉันขายบ้านและรถทิ้งไปหมดแล้ว…”

ซู่เป่าตะลึง “งั้นน้ามาหางานทำที่บ้านเราเหรอคะ”

เป้ยเฉินอวี่ได้ยิน จึงรีบพูดตามน้ำ “หากพวกคุณไม่รังเกียจล่ะก็ ฉันยอมทำงานเป็นวัวเป็นควายเพื่อตอบแทนพวกคุณ…”

เธอวางตัวต่ำตมมาก

ตระกูลซูเหมือนจะรักเด็กผู้หญิงคนนี้มาก เด็กๆ น่ะหลอกง่ายที่สุดแล้ว ขอร้องอ้อนวอนนิดหน่อยบางทีเจ้าตัวน้อยนี้อาจจะรับเธอเข้าตระกูลจริงๆ ก็ได้…

ซู่เป่าได้ยินคำว่าเป็นวัวเป็นควายมาหลายรอบแล้ว คิ้วน้อยๆ ของเธอขมวดแน่น

“น้าก็หางานสิ ทำไมต้องเป็นวัวเป็นควายด้วย บ้านเราไม่ขาดวัวและควายนะคะ!”

เป้ยเฉินอวี่ “……”

เธอแอบสูดหายใจเข้าลึก พูดสะอื้นขึ้นมา “ฉันไม่มีความรู้ ไม่เคยเรียนมหาลัยมาก่อน ฉะ-ฉันไม่คู่ควรจริงๆ จึงทำได้เพียงเป็นวัวเป็นควายให้…”

ใบหน้าของซู่เป่าจริงจังมากยิ่งขึ้น “น้ามาเป็นวัวเป็นควายให้บ้านหนู งั้นบ้านหนูต้องจ่ายเงินเดือนให้น้าอีกไหม แต่แบบนี้ น้าก็กำลังใช้เงินของตระกูลเราคืนเงินเราไม่ใช่งั้นเหรอ”

ถ้าคิดแบบนี้แล้วเหมือนพวกเขาจะขาดทุนนะ

วัวและควายเอาแต่กินอย่างเดียวไม่ต้องทำงาน ตระกูลซูก็ไม่มีเรื่องที่ต้องให้วัวและควายทำด้วย

ขาดทุนสุดๆ

เป้ยเฉินอวี่ “……”

ยัยเด็กบ้านี่ เข้าใจยังไงกัน

เด็กปกติต้องพูดว่า “น้าน่าสงสารจังเลย งั้นน้าอยู่ที่นี่เถอะ ไม่ต้องห่วงนะน้าพวกเราไม่มีทางทำให้น้าต้องลำบากแน่…”

เธอรีบกล่าวตอบ “ไม่เป็นไรๆ แค่มีข้าวให้ฉันกินก็พอ…”

คิ้วของซู่เป่าผูกกันเป็นปม “หมายความว่าพวกเราต้องเลี้ยงน้าไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ”

เป้ยเฉินอวี่ “……”

เจ้าตัวน้อยส่ายหัว “น้าไม่คืนเงินไม่พอ หนำซ้ำยังให้พวกเราเลี้ยงน้าทั้งชีวิตอีก แบบนี้น้าไม่ได้มาตอบแทนบุญคุณนะคะ แบบนี้มัน…”

ซู่เป่าคิดอย่างไรก็คิดศัพท์นั้นไม่ออก

เป้ยเฉินอวี่ “……”

เธอสะอึกในทันที ทำไมคุยไปคุยมาถึงมาถึงขั้นนี้ได้ล่ะ

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…”

เป้ยเฉินอวี่ยิ่งร้องยิ่งหนัก เธอรู้สึกเพียงตนเองนั้นน่าสงสารมากจริงๆ และจากไปด้วยน้ำตา

ในบ้าน

ซู่เป่ากำชับซ้ำๆ “ลุงใหญ่ อย่าลืมให้น้าคนนั้นคืนเงินนะ”

เธอพูดเสริมอย่างไม่วางใจ “คุณยาย ซู่เป่าว่าน้าคนนั้นไม่ใช่คนดี ขี้เกียจสันหลังยาว เสื้อผ้ายังไม่ซักเลย พวกเราต้องเลี้ยงเธอ แถมยังให้เงินเธออีก…คุณยายอย่ารับเธอเข้าทำงานเด็ดขาดนะ!”

นายหญิงซูรู้สึกขบขัน “ไม่ต้องห่วง ไม่มีทางหรอก”

ผิดที่ตอนนั้นพวกเขาปกป้องอวี้เอ๋อร์ไว้ดีเกินไป จึงทำให้อวี้เอ๋อร์โดนหลอกง่ายขนาดนี้…

ซูจิ่นอวี้พูดอุบอิบอยู่ด้านข้าง “ทำไมตอนนั้นฉันถึงตาบอดได้นะ…”

เห็นเฉินอวี่ร้องไห้ และคิดถึงสิ่งที่เฉินอวี่ต้องเผชิญเหมือนเธอ เธอเลยรู้สึกใจอ่อน…

หากไม่ใช่เพราะตัวเธอเต็มไปด้วยไอโชคดี เธออยากสิงร่างไปแล้วหลอกหลอนเป้ยเฉินอวี่สักหน่อย

ตอนนี้เธอรู้สึกอึดอัดไม่ต่างจากกินขี้มาเลย…

จู่ๆ เธอก็คิดบางอย่างออก พร้อมกล่าว “ซู่เป่า ให้ผีดวงซวยออกไปเดินเล่นกับแม่หน่อยได้ไหม”

ไม่ใช่ว่าเธอคิดเล็กคิดน้อยนะ ไม่ใช่จริงๆ

เธอก็แค่สงสัย ว่าผีดวงซวยเจ๋งอย่างที่มันพูดจริงๆ ไหม คนโดนจะเฮงซวยหมดน่ะ

เธอไม่เชื่อ เพราะงั้นเธอเลยอยากพิสูจน์อย่างรอบคอบอีกที

ซู่เป่าเชื่อใจคุณแม่ของตนเองเป็นอย่างมาก กล่าวตอบ “ได้สิ”

ซูจิ่นอวี้ “แหะๆ”

เห็นแสงแดดด้านนอก ซูจิ่นอวี้รู้สึกอดใจรอไม่ไหว อยากให้ฟ้ารีบมืดไวๆ

เห็นเพียงจี้ฉางลอยลงมา พูดด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “ซู่เป่า ตามเป้ยเฉินอวี่ไป”

เป้ยเฉินอวี่มีปัญหา