ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 263

นี่เป็นครั้งแรกที่ซู่เป่ารู้ว่ามีเรื่องแบบนี้ เธอคิดว่าสุสานของบรรพบุรุษถูกแบ่งออกจากกันบนภูเขา

“แล้วตระกูลของเราล่ะคะ” ซู่เป่าเหมือนเด็กขี้สงสัย ตราบใดที่เธอยังคงสงสัย เธอก็จะถามต่อไป

“ตระกูลของเรามีกี่หลุมคะ”

“เหล่าบรรพบุรุษของเราจะอยู่กันพอเหรอคะ”

“ถ้าไม่มีที่พอเราจะอยู่ด้วยกันได้ไหมคะ”

“เหล่าบรรพบุรุษชอบสุสานชิงซานไหมคะ”

“ถ้าเสี่ยวอู่ตาย มันจะอยู่ที่นั่นได้ไหมคะ แล้วคุณปู่เต่าล่ะคะ”

(เสี่ยวอู่: แว๊ก)

“ถ้าต่อไปซู่เป่าไปอยู่ เอาโบว์มาประดับหลุมศพหนูด้วยได้ไหมคะ”

ทุกคน “...!!”

นี่...

มุมปากของมู่กุยฝานกระตุก

เขาหยิบขาหมูผัดพริกเกลือยัดเข้าไปในปากของซู่เป่า “เด็กน้อย กินข้าวเข้าไปเยอะ ๆ แล้วพูดให้น้อย ๆ”

นายหญิงซูพึมพำ “เด็กคิดยังไงก็พูดอย่างนั้น ไม่มีข้อห้าม ไร้ซึ่งข้อยกเว้น...”

ซู่เป่า “...”

คุณเห็นไหม

พวกผู้ใหญ่ไม่ตอบคำถามเธออีกแล้ว!

เธอไม่ได้ถามคำถามที่ยากเกินไปใช่ไหม

ซูอีเฉินตอบทีละคำถามด้วยแววตาที่เปื้อนรอยยิ้ม

“สุสานของตระกูลซูไม่ได้นับเป็นหลุม แต่นับเป็นตารางเมตร ตอนนี้เรามีหนึ่งร้อยตารางเมตร”

ทุกหลุมฝังศพจะขายอย่างน้อยสามตารางเมตร ซึ่งในสุสานจะกำหนดไว้ประมาณนี้

หนึ่งร้อยตารางเมตรถือเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่สำหรับพื้นที่ทั่วไปของสุสาน

สวนดอกไม้ด้านหน้าและด้านหลัง...ยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“บรรพบุรุษเราอยู่กันพอ...อย่างน้อยก็ร้อยปีไม่ต้องเพิ่มอีก”

นายท่านซูสำลักอาหาร “แค่ก ๆ...แค่ก...”

หัวข้อที่คุยกันนี่ทำไมมันแปลก ๆ!

“บรรพบุรุษน่าจะชอบสุสานชิงซานนะ!” ในที่สุดซูอีเฉินก็กลับมาที่คำถามของเธอ “ซู่เป่าชอบโบว์งั้นเหรอ”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้อ ๆ แบบนี้มันจะทำให้หลุมศพหนูไม่เหมือนกับคนอื่น!”

ทุกคน “...”

ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังไม่เคยเห็นหลุมฝังศพที่มีโบว์เลย...

นี่...

คงคุยหัวข้อนี้กันต่อไม่ได้แล้ว

พวกผู้ใหญ่กระแอมไอ คนที่ดื่มน้ำก็ดื่มน้ำ คนที่พูดถึงวิธีทำก็พูดกันต่อไป และบางคนก็แสร้งทำเป็นพูดคุยเกี่ยวกับโครงการในช่วงนี้

ซู่เป่าทำได้เพียงมองไปที่ซูเหอเวิ่นและถามว่า "พี่ชาย แล้วพี่ชอบหลุมฝังศพแบบไหน”

ซูเหอเวิ่น “เอ่อ...”

“พี่จื่อซี แล้วพี่ล่ะคะ”

ซูจื่อซี “...” ครุ่นคิด

ซู่เป่ามองไปที่ซูเหอเหวินอีกครั้ง “พี่ชายใหญ่ แล้วพี่ล่ะ”

ซูเหอเหวิน “...”

หานหานยกมือขึ้น “ฉัน ๆ ๆ! ฉันชอบแบบเหม่ยหยางหยาง!”

ทุกคน “...”

นี่ ๆ...มันพูดได้ด้วยเหรอ

เด็กก็คือเด็กจริง ๆ...ช่างบริสุทธิ์ผุดผ่อง...ไร้ซึ่งข้อยกเว้น

ในที่สุดนายหญิงซูก็รีบตัดบท “กินข้าว! ใครไม่กินข้าว ฉันจะเช็คทีละคน”

เหล่านักสู้ตัวจิ๋วหดคอลงและรีบตักอาหารทันที

จู่ ๆ ซู่เป่าก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอเข้าไปหามู่กุยฝานและแอบถามเสียงเบา “ถ้าอย่างนั้น คุณพ่อคะ ตระกูลของเราล่ะคะ บรรพบุรุษชอบหลุมฝังศพของพวกเขาไหม”

มู่กุยฝาน “...”

เลเวลของคำถามนี้สูงเกินไปสำหรับเขาที่จะตอบได้

ซู่เป่า “หนูสร้างแบบที่หนูชอบได้ไหม”

คุณยายและคนอื่น ๆ ไม่ตอบเธอ เธอจึงต้องถามพ่อของเธอแทน

สำหรับซู่เป่าแล้วพ่อเก่งทุกอย่าง และพ่อคือตัวจริงที่ไม่มีข้อยกเว้น

ในที่สุดมู่กุยฝานก็พูดขึ้น “ตอนนี้การประกอบพิธีฝังศพแบบใหม่เริ่มบังคับใช้แล้ว เมื่อเทียบกับหลุมฝังศพแบบดั้งเดิม เราสามารถปรับแต่งหลุมศพให้สวยงามได้ตามต้องการและเปลี่ยนแปลงรูปแบบได้...”

“สมมติว่าขนาดของผีขั้นต่ำคือ...ขนาดตาข่ายก็ควรจะเป็น...”

ซู่เป่านั่งยอง ๆ ดูอยู่สักพักก็รู้สึกเบื่อและอยากออกไปวิ่งเล่นอีกครั้ง

นอกบ้านตระกูลซู

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ในเสื้อยืดสีดำและเสื้อฮู้ดกันแดดเดินผ่านไป

เธอยืนอยู่หน้าบ้านตระกูลซูและเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเธอเป็นสีเหลืองอำพันซึ่งทำให้เธอดูค่อนข้างเฉยชาเล็กน้อย

เธอยกมือขึ้นและมองดูหล่อแกในมือ เข็มชี้หมุนเร็วมาก

“หึ...”

เธอส่งเสียงหึออกไปเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม จากนั้นก็เก็บหล่อแกไว้ในกระเป๋าเสื้อแล้วเดินจากไปอย่างช้า ๆ

ระหว่างทางกลับซูอีเฉินเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เดินอยู่คนเดียว เพราะรู้สึกแปลก ๆ เขาจึงมองดูอีกครั้ง

เด็กคนนี้อาศัยอยู่แถวนี้เหรอ ดูแล้วน่าจะอายุหกถึงเจ็ดขวบ ซูอีเฉินคิดว่าคงเป็นเด็กที่ออกมาเล่นคนเดียวจึงไม่ได้สนใจอะไร

ปิดเทอมฤดูร้อน เด็กหลายคนที่อยู่ใกล้เคียงจะมาเล่นด้วยกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเด็กประถม และมีเด็กที่เดินเล่นอยู่คนเดียวบ้าง

ทันทีที่กลับถึงบ้าน เขาก็เห็นซู่เป่าวิ่งออกมา

“โธ่ ลุงใหญ่เองหรอกเหรอ!”

ซู่เป่าบีบนิ้วและคำนวณ

ทำไมเธอถึงคิดว่ามีใครบางคนมาล่ะ

“มันค่อนข้างแปลก คำนวณใหม่อีกรอบดีกว่า”

ซู่เป่าคว้าคุณปู่เต่าแล้วโยนอีก

คุณปู่เต่าหมุนเป็นวงกลมทันที...หมุนแล้วก็หมุน...

มันนิ่งลงแล้ว

การใช้กระดองเต่าเสี่ยงทายในสมัยโบราณเป็นยังไงเหรอ

มันก็คือการโยนเต่าเข้ากองไฟแล้วเผาให้ตาย พอไฟดับแล้วก็ให้ดูรูปร่างกระดองเต่าเพื่อใช้คำนวณเสี่ยงทาย

เรียกได้ว่าทุกครั้งที่มีการทำนาย จะมีเต่าน้อยหนึ่งตัวที่ต้องตาย

ตอนนี้ซู่เป่าแค่โยนทิ้งและไม่เผามัน ในฐานะเต่าต้องรู้วิธีที่จะพอใจ

อืม...

คุณปู่เต่ายืดหัวออก คาบหญ้าที่ใกล้ที่สุดอย่างเชี่ยวชาญแล้วพลิกตัวกลับ