ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 277

ซูจิ่นอวี้ติดอยู่กับกำแพง พูดอย่างหมดอาลัยกับโลกนี้ “พี่ใหญ่ ฉันเอง!”

ซูอีเฉินชะงัก

เสียงนี้...

“อวี้เอ๋อร์!”

เขารีบลุกขึ้นมา อยากแงะซูจิ่นอวี้ออกแต่ก็กลัวทำเธอเจ็บ ในน้ำเสียงยังมีอารมณ์ทำอะไรไม่ถูกแฝงอยู่เล็กน้อย “นังเด็กนี่ ทำไมถึงซนอย่างนี้นะ! ที่นี้จะทำยังไงล่ะ”

ซูอีเฉินนึกเสียใจสุดประมาณ เขาเพิ่งตื่น กลับไม่ทันเห็นว่าผีสาวตนนี้คือซูจิ่นอวี้

หมัดนั้นต่อยออกไป...เธอจะเจ็บไหมนะ

น้องสาวของพวกเขากลัวเจ็บที่สุด ใส่เข็มน้ำเกลือยังร้องโอดโอยอยู่ครึ่งค่อนวัน

ซูจิ่นอวี้ยื่นมือ “พี่ พี่ดึงฉันลงมาก่อนเถอะ...”

ช่างน่าอัศจรรย์โดยแท้ เธอแปะติดกำแพงได้จริงๆ ด้วย ฮ่าๆๆ สนุกจังเลย

ซูอีเฉินเห็นเธอยังหัวเราะได้จึงพูดด้วยความจนปัญญา “ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก”

เขาฉุดแขนของซูจิ่นอวี้ ดึงเธอลงมาอย่างระมัดระวัง ความรู้สึกนี้ราวกับลอกวอลล์เปเปอร์แผ่นหนึ่งออกมาจากกำแพง พิลึกอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ซูจิ่นอวี้ส่ายหัว พอปังทีหนึ่ง ร่างกายกลับมาเป็นเหมือนเดิม ตื่นเต้นพูด “พี่ใหญ่ เอาอีกทีสิ”

ซูอีเฉิน “...”

ซูจิ่นอวี้หัวร่อ แต่กลับลอบโล่งอก เธอกลัวว่าพี่ใหญ่จะเป็นเหมือนกับพี่สี่ เสียใจจนอยากร้องไห้แต่ก็ฝืนกลั้นเอาไว้อีก

ต้องทรมานมากแน่ๆ เลย

เธอก็ทรมานเหมือนกัน แต่เธออยากให้ทุกคนมีความสุขมากกว่า โบกมืออำลา

พอถูกซูจิ่นอวี้แกล้งอย่างนี้ ความหนักอึ้งในหัวใจของซูอีเฉินก็เบาลงมาหน่อยจึงถาม “อยู่ๆ มาได้ยังไงเนี่ย”

ซูจิ่นอวี้ตอบ “วันสารทจีน วันผีไง! วันผีจะเห็นผีได้ง่าย พี่ไม่รู้เหรอ”

วันสารทจีน ประตูผีเปิด

ช่วงเวลานี้ผีที่มีไอพิฆาตมากจะปรากฏตัวได้ง่าย บ้างหาตัวตายตัวแทน บ้างออกอาละวาดบนแดนมนุษย์ ไม่ก็สัมผัสกับชีวิตที่ห่างหายไปนาน

ไม่แน่นอน

ซูจิ่นอวี้หัวเราะ “พี่ใหญ่ ทำไมพี่เห็นฉันแล้วไม่แปลกใจเลยล่ะ”

ซูอีเฉินมองเธอ ตอบเสียงอบอุ่น “ฉันรู้มานานแล้ว”

แค่ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันแบบนี้ด้วยเฉยๆ...

ซูจิ่นอวี้พลันเข้าใจ ลากมือซูอีเฉินลอยออกไปข้างนอก “พี่ใหญ่ไปๆ เราไปดื่มเหล้าบนหลังคากัน!”

ซูอีเฉินมองเธอแบบตาไม่กะพริบ อื่มเสียงหนึ่ง จากนั้นก็ได้ยินซูจิ่นอวี้พูดขึ้นอีก “ฉันจะไปตามพี่รองนะ!”

“พี่ห้าด้วย..จริงสิ คืนนี้พี่แปดยังต้องอยู่ห้องฉุกเฉิน เรียกเขามาด้วยแล้วกัน”

ซูอีเฉินปล่อยมือของเธอแล้วพูด “ไปเถอะ”

ซูจิ่นอวี้ไปทางห้องของซูจื่อหลินด้วยความตื่นเต้น

พี่รองเป็นคนนิ่ง พูดน้อย วันๆ เอาแต่ไม่พูดไม่จา

ซูจื่อหลินลืมตาขึ้นพรึบ

การเรียกอันคุ้นเคยนี้...

“อวี้เอ๋อร์!”

เขาลุกขึ้นพรวด ตะลึงงันครู่หนึ่ง “อวี้เอ๋อร์ เมื่อกี้ฉันฝันไป ฝันว่ามีผีผู้หญิงมายืนอยู่ที่หัวเตียงฉันด้วย”

แต่แล้วก็เหมือนว่าเขาคิดอะไรขึ้นมาได้ นัยน์ตาหดเล็ก “อวี้เอ๋อร์!”

ยังไงกันเนี่ย เขาเห็นอวี้เอ๋อร์เหรอ ผีผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็คืออวี้เอ๋อร์เหรอ

ซูจิ่นอวี้ “...”

พ่อตัวดี ปฏิกิริยาตอบสนองนี้...เธอรู้สักที ปฏิกิริยาตอบสนองของหานหานกับซูจื่อซีมาได้ยังไง!

คุณท่านซูพ่อของเธอก็เป็นคนที่ความรู้สึกช้าสุดๆ อยู่แล้ว ไม่เข้าใจที่แม่เธอพูดประจำ ตอนนอนถ้าเตียงล่มก็ยังพลิกตัวนอนต่อได้

ผลคือพี่รองของเธอก็เป็นอย่างนี้เหมือนกัน หลังจากได้เสริมบัฟจากปู่และพ่อบังเกิดเกล้า ปฏิกิริยาตอบสนองของซูจื่อซีและหานหานก็อ้อมโลกสามรอบไปเลย...

ซูจื่อหลินกลัวว่าตัวเองจะฝันไป มองซูอีเฉินที่อยู่ด้านข้างด้วยความตะลึง เอ่ยตะกุกตะกัก “พี่...พี่ใหญ่ อวี้เอ๋อร์เธอ...”

ซูอีเฉินพูด “นายไม่ได้ฝันไป”

ซูจื่อหลินเสียงหายไปในทันที เม้มปากแน่น จับมือของซูจิ่นอวี้ไม่ยอมปล่อย...

น้อง...น้องกลับมาแล้ว

กรอบตาซูจื่อหลินแดงนิดๆ